ด็อกเตอร์โลแกน
“แล้วไหนล่ะ บางอย่างที่เธอสัมผัสได้นั่นน่ะ”
“ขอเวลาฉันตรวจสอบก่อนสักครู่นะคะ” เฟยฮวาพูดก่อนจะหลับตา ไม่ถึงอึดใจเธอก็ลืมตาที่เปล่งแสงสีน้ำตาลอ่อนออกมา
“โฮ่” ราฟมองการกระทำของหญิงสาวอย่างสนใจ ด้วยดวงตาของเขา เขาสามารถเห็นสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ได้ นั่นคือ การปล่อยปราณชองเธอลงไปยังผืนทรายเพื่อค้นหาสิ่งที่ถูกปิดบังไว้ด้วยภาพมายา
“เจอแล้วค่ะ”
“นำทางไปเลย”
“ค่ะ!” หญิงสาวยิ้มหวานให้ชายหนุ่มก่อนจะเดินนำทางไป
หลังจากเดินมาได้ไม่ถึง 100 เมตร สาวครึ่งมังกรก็หยุดการเคลื่อนไหว ก่อนจะชี้ไปยังพื้นที่ว่างเปล่าตรงหน้า
“ตรงนี้แหละค่ะที่ฉันสัมผัสบางอย่างได้”
เมื่อหญิงสาวพูดจบ ราฟก็ก้าวเท้าออกไปยืนข้างหญิงสาวแล้วยื่นมือออกไป ก่อนจะสัมผัสได้ถึงพลังบางอย่างเหมือนกับที่เฟยฮวาได้บอกไว้
“อืม...ลองดูก็ไม่เสียหาย” กล่าวจบชายหนุ่มก็กางนิ้วมือข้างที่ยื่นออกไป
“ดูดกลืน”
ซูมมม!
“นายท่าน?” เฟยฮวามองราฟที่สัมผัสกับพลังมายาด้วยความสงสัย ก่อนที่สองตาของเธอจะเบิกกว้างออกมา
“วิชากลืนฟ้า? ไม่ใช่ วิชากลืนฟ้าทำได้แค่ช่วงชิงปราณจากร่างสิ่งมีชีวิตอื่นมาเป็นของตัวผู้ใช้เท่านั้น เราไม่เคยได้ยินเลยว่ามันสามารถดูดกลืนปราณภายนอกได้ นายท่าน...สุดยอดไปเลยค่า!” กล่าวจบหญิงสาวก็มองชายหนุ่มด้วยใบหน้าหลงใหลยิ่งกว่าเดิม
“...” ราฟใช้เวลาไม่นานก็สามารถดูดกลืนปราณมายาออกมาจนหมด ชายหนุ่มมองไปยังมือของเขาที่ตอนนี้มีพลังงานสายหนึ่งถูกดูดกลืนเข้ามาในร่างกายของเขาก่อนจะยิ้มออกมา
‘หุๆ จากที่ได้ดูดกลืนมันมา ทำให้เรารู้รูปแบบการควบคุมและสร้างภาพมายาแล้ว ที่นี้ล่ะการแอบดู...แค่กๆ การสอดแนมศัตรูก็จะง่ายขึ้น เพราะเรา…หายตัวได้ ว่ะฮ่าๆๆ’
“เอ่อ นายท่านคะ ทำไมถึงทำหน้าแปลกๆอย่างนั้นล่ะคะ?” เฟยฮวาถามชายหนุ่มผมเทา
“อะแฮ่ม! ไม่มีอะไรหรอก” ราฟหันมายิ้มให้หญิงสาว
“อ๊ะ นายท่าน! มีประตูรูปกระทิงโผล่ออกมาค่ะ” หญิงสาวชี้ไปตรงจุดที่ราฟเพิ่งดูดกลืนปราณมายาออกไป
“พอไม่มีปราณมายาเลยทำให้ประตูเผยออกมาให้เห็นสินะ” ราฟที่หันกลับไปมองพูดออกมา ก่อนจะเดินออกไปเปิดประตู
กึก
“อื๋ฮ?”
ชายหนุ่มขมวดคิ้วก่อนจะออกแรงขึ้นอีกนิด แต่บานประตูก็ไม่ขยับ
“น่าสนใจ” ราฟฉีกยิ้มก่อนจะหันไปหาหญิงสาวเพื่อนร่วมทาง
“เธอถอยออกไปก่อน สัก 50 เมตรกำลังดี”
“ค่ะ” เฟยฮวาพยักหน้ารับ ก่อนจะรีบถอยให้ห่างจากตัวของชายหนุ่ม เพราะเธอสัมผัสได้ถึงการสั่นสะเทือนของอากาศรอบตัวของเขา
‘พละกำลังอะไรกันเนี่ย แค่กำหมัดก็ทำให้อากาศถึงกับสั่นไหวได้ ตัดสินใจแล้ว! นายท่านนี่แหละ…พ่อของลูก!’ หญิงสาวมองชายหนุ่มด้วยแววตาจริงจัง
‘ทำไมอยู่ๆถึงรู้สึกหนาววะ ทั้งๆที่เรามีปราณเหมันต์แท้ๆ คิดไปเองมั้ง’ ราฟขมวดคิ้ว ก่อนจะยักไหล่ จากนั้นเขาก็มองประตูหยกตรงหน้าแล้วปล่อยหมัดออกไปทันที
ตูมมม!
“...ขนาดใช้แรงสองส่วนยังแค่ร้าวงั้นเหรอ อย่างว่าล่ะนะ คนสร้างมันน่าจะเป็นคนเดียวกับที่สร้างบาเรียนั่น จะทนมือทนเท้าก็ไม่แปลก...เอาล่ะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ขอใช้แรงเต็มที่เลยแล้วกัน! เฟยฮวา ถอยออกไปอีก 300 เมตร!” พูดจบชายหนุ่มผมเทาก็ง้างหมัดแน่น เมื่อเห็นว่าหญิงสาวทำตามที่พูดเรียบร้อย เขาก็ปล่อยหมัดออกไปที่ประตูหยกอย่างเต็มกำลังทันที
ฟุบ!
“ยู๊ดดด” จู่ๆก็มีชายวัยกลางคนหน้าตาดูอมโรคคนหนึ่งโผล่ออกมาจากประตูหยกบานนั้น
“เห้ย!” ราฟที่เห็นดังนั้นก็ตกใจก่อนจะหยุดหมัดของเขาเอาไว้ได้อย่างทันท่วงที แต่แรงลมที่เกิดจากหมัดนั้นก็ได้กระแทกร่างของชายผู้มาใหม่ แต่น่าแปลกที่ร่างผอมของเขากลับไม่เป็นอะไรเลย
‘สิ่งที่ปกป้องเขาไว้คงเป็นแหวนนั่นสินะ’ ราฟคิด เพราะเมื่อครู่เขาเห็นว่าชายหน้าตาอมโรคได้ชูแหวนที่นิ้วชี้ซ้ายมาทางหมัดของเขา ก่อนจะมีสิ่งที่เหมือนกับบาเรียที่เขาเคยเจอเกิดขึ้นมา
“คุณคือคนสร้างบาเรียบ้าๆพวกนั้นสินะ” ราฟถอนหายใจ ก่อนถามชายคนนั้นด้วยรอยยิ้ม
“อย่ายิ้มทั้งๆที่เกือบฆ่าพวกฉันหมดทั้งมิติสิ! ให้ตายเถอะ ทำไมโลกถึงมีสัตว์ประหลาดแบบนายโผล่ขึ้นมาได้นะ” ชายหน้าตาอมโรคเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าหงุดหงิด เขามองราฟก่อนจะถอนหายใจ
“ในเมื่อนายพบประตูนี้แล้วก็ช่วยไม่ได้...รอแปป” ว่าจบเขาก็หันไปที่บานประตู ก่อนจะหยิบแท่งคริสตัลสีเทาออกมา แล้วหยิบแท่งคริสตัลสีใสที่เสียบไว้ตรงกลางประตูหยกแล้วเสียบแท่งคริสตัลสีเทาเข้าไป จากนั้นคลื่นมายาก็แผ่ออกมาจากแท่งนั้นแล้วทำให้ประตูหยกค่อยๆเลือนหายไป
“สุดยอดดด” ราฟมองแท่งคริสตัลนั้นด้วยดวงตาเป็นประกาย
“นี่ลุง ไอ้แท่งนั่นมันคืออะไรเหรอ”
“เรียกใครลุงฟะ! ฉันพึ่งจะ 35 ปีเองนะ เรียกฉันว่าด็อกเตอร์โลแกน”
“...” ราฟเกาหัวก่อนจะพยักหน้าอย่างว่าง่าย
“โอเคด็อก”
“...” โลแกนคิ้วกระตุกก่อนจะเลิกสนใจชายหนุ่ม
“ตามฉันมา อ้อ พายัยหนูที่เป็นเพื่อนนายมาด้วยล่ะ”
“โอ้ รอแปป”
ฟุบ
ใช้เวลาเพียงเสี้ยววิราฟก็กลับมาพร้อมกับเฟยฮวาที่ถูกเขาอุ้มในท่าเจ้าหญิงอยู่
“คิกๆ นายท่าน เร็วอีกสิคะ ฉันรับไหว”
“นำทางไปเลยด็อก”
“นายท่านใจร้าย!”
“...” โลแกนเอามือกุมหัว ก่อนจะเปิดประตูนำทางพวกราฟเขาไปในประตูหยก
เมื่อเดินเข้ามาในประตู ราฟก็เห็นถ้ำที่ภายในมีสถานที่ที่แสนสวยงามตั้งอยู่ เขาชื่นชมมันสักพักก่อนจะเห็นร่างคุ้นตาร่างหนึ่งกำลังถูกหญิงสาวที่หน้าตาสะสวยคนหนึ่งอุ้มในท่าเจ้าหญิง(?)อยู่ ในตอนนี้เธอกำลังมองเขาด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ หญิงสาวทำหน้าเหมือนกำลังแยกเขี้ยวขู่เขาอยู่ เป็นหมารึไงนะเธอคนนี้
“อ๊ะ นั่นมันเจ้าพัตแทยังไม่ใช่เหรอ” ราฟไม่สนใจหญิงสาวแล้วไปโผล่ตรงหน้าของเธอภายในพริบตา ชายหนุ่มมองเพื่อนของเขาด้วยความสงสัย ก่อนจะหันมาถามหญิงสาวที่ตัวสั่นทันทีที่เขาเข้ามาใกล้
“นี่ เธอน่ะ ช่วยบอกฉันทีสิว่าทำไมหมอนี่ถึงสลบแบบนี้” ราฟขมวดคิ้วถามหญิงสาวด้วยความกังวล
“ขะ ข้าไม่ได้ทำอะไรองค์ชายนะ เขาสลบไปเอง” ไป๋เสวี่ยฉีเอ่ยเสียงสั่น ไม่กล้ามองหน้าชายหนุ่มผู้มาใหม่
