เริ่มการแข่งขัน
วันเวลาผ่านไป ในที่สุดก็ถึงวันงานประลองผู้พิทักษ์
ในตอนนี้ราฟกำลังยืนทำหน้าเบื่อหน่ายอยู่หน้าโต๊ะลงทะเบียนรายการเอาชีวิตรอด หลังลงทะเบียนเสร็จเขาก็ถูกตรวจสอบร่างกายเพื่อดูว่าเขาได้แอบเอาสิ่งของเข้าไปหรือเปล่า เพราะการแข่งขันเอาชีวิตรอดนี้ผู้เข้าแข่งขันต้องเริ่มจากการที่ไม่มีอะไรเลย ทุกคนจะถูกส่งไปอยู่บนเกาะร้างที่เต็มไปด้วยสัตว์อสูรตั้งแต่ระดับ F ไปจนถึง S โดยสาเหตุที่มีถึงแค่ S ไม่ใช่ SSS เป็นเพราะความสามารถของนักเรียนเก่งที่สุดที่ถูกบันทึกไว้คือระดับ S เท่านั้น
กฎของการแข่งคือ ทุกคนจะสวมแหวนแสดงตำแหน่งไว้ ซึ่งแหวนวงนี้จะทำหน้าที่เป็นตัวเก็บคะแนนเอาชีวิตรอด
รายละเอียดการแข่งขันสามารถเข้าใจได้ง่ายๆ คือ
100 คะแนน ต่อหนึ่งชีวิตที่ถูกเอาชนะหรือถูกสังหาร ซึ่งในการแข่งนี้ การสังหารผู้อื่นจะไม่ถูกนับว่าเป็นอาชญากรรมในโลกภายนอก เพราะผู้เข้าแข่งขันได้เซ็นยินยอมรับความเสี่ยงต่อชีวิตแล้ว (ราฟก็ได้เซ็นเช่นกัน)
ทุกคนจะต้องเสีย 50 คะแนนต่อคืนเพื่อต่อชีวิต ถ้าไม่มีจ่าย จะถูกเจ้าหน้าที่เทเลพอร์ตส่งตัวออกจากการแข่งขันทันที
ภายในเกาะจะมีคะแนนพิเศษนั่นคือ นกฮัมมิ่งเบิร์ดสีทองอยู่ ถ้าใครจับมันได้ คนๆนั้นจะได้ 10000 คะแนน นั่นหมายความว่าเขาหรือเธอจะกลายเป็นอันดับ 1 ทันที
หากเอาชนะหรือสังหารคนอื่นได้ คนๆนั้นก็จะได้คะแนนของคนที่ถูกเอาชนะหรือสังหารไป
กำหนดวันการเอาชีวิตรอดคือ 30 วัน
ผู้ชนะคือผู้ที่ได้คะแนนสูงสุด หรือเป็นผู้รอดชีวิตเพียงหนึ่งเดียวในการแข่งขัน
.
.
.
เมื่อราฟอ่านข้อมูลการแข่งขันจบ เขาก็เบะปากออกมาทันที
“ยุ่งยากจังวะ นี่หมายความว่าวันแรกก็ต้องจัดการคนนึงให้ได้เพื่อใช้แต้มต่ออายุงั้นสินะ เห้อ~” ราฟเกาหัว ก่อนจะเดินขึ้นไปนั่งรอบนยานบินที่เป็นสิ่งประดิษฐ์ของผู้ใช้พลังสายนักวิจัยที่ตอนนี้กลายเป็นมหาเศรษฐีอันดับต้นๆของโลกจากการเป็นเจ้าของยานบินทั่วโลก
ถึงแม้ว่าตอนนี้โลกจะถูกปกคลุมไปด้วยบาเรียบางอย่างที่ทำให้มนุษย์ไม่สามารถออกไปนอกโลกได้ แต่ราฟก็ได้ยินข่าวลือว่าพวกเขากำลังพัฒนาสร้างยานอวกาศที่สามารถเจาะการป้องกันของบาเรียออกไปอยู่ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนกว่าจะสำเร็จ
หลังจากขึ้นมาบนยาน เขาก็เห็นนักเรียนไอรีนทุกคนกำลังทำหน้าตาเคร่งเครียดกันอยู่ เว้นแต่หญิงสาวผมขาวคนหนึ่งที่กำลังนั่งหลับตาทำสมาธิเงียบๆ
“นี่ๆ ทำไมพวกนายทำหน้าเครียดกันจังอ่ะ” ราฟหันไปถามนักเรียนที่อยู่ด้านข้างเขา
“จะไม่ให้เครียดได้ยังไงล่ะ ทุกคนที่นี่ยกเว้นคุณซายะถูกห้องของตัวเองสุ่มชื่อให้มาลงแข่งเอาชีวิตรอดกันทั้งนั้น ส่วนโรงเรียนอื่นน่ะเหรอ เหอะ แค่เผ่ามารก็ทำฉันกลัวจนขนลุกไปหมดแล้ว! ยังไม่รวมโรงเรียนหัวกะทิโรงเรียนอื่นอีก เห็นว่ามีกระทั่งผู้ใช้พลังที่สามารถควบคุมจิตใจได้ด้วยนะ!” ชายหนุ่มคนนั้นตอบด้วยท่าทางสั่นๆ
“เห” ราฟหูกระดิกทันทีที่ได้ยินคำว่าควบคุมจิตใจ ถ้ามีผู้ใช้พลังแบบนั้นอยู่ในการแข่งขันนี้จริง หมายความว่าการแข่งขันนี้ได้เพิ่มระดับความอันตรายขึ้นอีกเยอะเลย
“อ้อ ยังมีนักดาบอันดับ 1 ของโรงเรียนเทพศาสตราอีก เห็นว่าไม่เคยมีอะไรที่เขาตัดไม่ขาดเลยนะ นอกจากนี้ก็ยังมีผู้ใช้พลังโหดๆอีกตั้งหลายคนที่คนอย่างพวกฉันรวมทั้งนายไม่สามารถรับมือได้แน่ๆ ทีนี้นายเข้าใจรึยังล่ะว่าทำไมพวกฉันถึงเครียดกันน่ะ”
“โอ้ว เข้าใจแล้ว” ราฟพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ก่อนจะเลือกหลับตาลงเงียบๆ
“หมอนี่เข้าใจที่เราอธิบายแน่เหรอวะ ทำไมดูไม่กลัวเลยล่ะ” ชายหนุ่มที่คุยกับราฟสงสัย
“ไม่ต้องแปลกใจหรอก หมอนี่คือจอมทลายไข่ หรือก็คือไอ้โรคจิตราฟ ที่โด่งดังไปทั่วโรงเรียนไอรีนของเราเรื่องความบ้า ถ้าเขาไม่สนใจเรื่องที่นายอธิบายก็ไม่แปลกหรอก เพราะดูเหมือนในหัวของเขาจะมีแต่เรื่องไร้สาระทั้งนั้น” ชายอีกคนที่อยู่ห้องเรียนข้างๆราฟและเคยได้ยินข่าวของเขามาก่อนอธิบายชายหนุ่มที่ทำหน้างุนงง
“อ้อ เป็นเขานี่เอง” หลังจากได้รู้ว่าราฟคือใคร เขาก็เลือกที่จะไม่สนใจราฟอีก แล้วกลับมาเครียดเรื่องของตัวเองต่อว่าจะทำยังไงไม่ให้ถูกฆ่าตาย
.
.
.
หลังจากที่มีคนลงทะเบียนครบ ยานบินก็เริ่มออกตัว มันค่อยๆลอยขึ้นไปบนฟ้าก่อนจะเคลื่อนที่ด้วยความเร็วเสียงไปยังเกาะร้างที่ถูกใช้เป็นสถานที่ในการแข่งขัน
เวลาผ่านไป 1 ชั่วโมง ในที่สุดยานบินก็มาถึงเกาะร้างแห่งหนึ่ง มันเป็นเกาะที่มี 4 สภาพภูมิอากาศและสภาพแวดล้อม คือ ป่าดงดิบ ทะเลทราย ทุ่งน้ำแข็ง และภูเขาไฟ เกาะนี้มีพื้นที่ประมาณ 400 ตารางกิโลเมตร เมื่อเทียบกับจำนวนผู้เข้าแข่งขันที่มีประมาณ 1000 คนถือว่าใหญ่มาก
ในตอนนี้ราฟกำลังฟังเจ้าหน้าที่อธิบายการใช้งานแหวนที่สวมอยู่ โดยมันมีอีกความสามารถนึงคือมันสามารถเทเลพอร์ตผู้สวมแบบสุ่มไปยังพื้นที่ต่างๆบนเกาะได้หนึ่งครั้ง ทำให้ผู้แข่งขันไม่รู้เลยว่าจะถูกสุ่มไปยังพื้นที่ไหน โดยตัวแหวนจะส่งผู้แข่งขันไปให้ห่างจากพื้นที่ที่มีสัตว์อสูร ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงตายตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่มต้นเพราะถูกสัตว์อสูรโจมตีโดยไม่ทันตั้งตัว
หลังฟังเจ้าหน้าที่อธิบายเสร็จ ราฟก็หลับตาเพ่งปราณไปที่แหวนเพื่อเปิดใช้งานทันที
ฟุบ
เมื่อราฟลืมตาขึ้น เขาก็พบท้องฟ้าอันแสนสวยสดงดงามที่เต็มไปด้วยเมฆสีขาวลอยไปมา แสงสีเหลืองทองส่องกระทบสายตาเขาเป็นระยะๆ
เมื่อราฟยกขาขึ้นเขาก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ร่วงลงไปจากเท้าของเขา...ทรายนั่นเอง
จากนั้นลมร้อนที่มีทรายปนอยู่เล็กน้อยก็พัดผ่านร่างของเขาไป
“...”
ราฟหลับตาเงยหน้าขึ้นมองไปบนท้องฟ้าขณะยิ้มหวานชูมือที่กำอยู่ทั้งสองข้างที่เหลือเพียงนิ้วกลางขึ้นไปบนฟ้าเพื่อแสดงความสรรเสริญให้กับการสุ่มนี้
“ชัดเลย...ตูข้าถูกสุ่มมาที่ทะเลทราย! ไอ้แหวนเวร!”
ภาพที่ชายหนุ่มผมเทาเห็นคือ หาดทรายสีเหลืองทองอร่ามที่แผ่ขยายออกไปไกลสุดสายตา
มันไม่มีอะไรเลยนอกจากทราย ทราย แล้วก็ทราย
