อาหารมื้อแรกของสองสาว
“ตามใจนายก็แล้วกัน...แล้วก็” ซายะพูดขึ้นก่อนจะก้มหน้ามองพื้น
“แล้วก็?” ราฟเอียงหัวมองหญิงสาว
“ขะ ขอบคุณ” ซายะพูดเสียงเบาหวิว ใบหน้าของเธอแดงก่ำเพราะไม่เคยพูดคำนี้กับใครมาก่อนนอกจากคนในครอบครัว
“เห...” ราฟที่ได้ยินชัดแจ๋ว ทำเพียงยิ้มบางๆอย่างเงียบๆ
“อะ อะไรเล่า ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่ายังไง เอาคำขอบคุณของฉันคือมาเลยนะ” ซายะขึ้นเสียงแก้เขิน
“เฮ้ๆ ให้แล้วห้ามรับคืนสิ ฉันแค่คิดว่าท่าทางเธอแบบนี้มันน่ารักดีก็เท่านั้น” ราฟยักไหล่พูดยิ้มๆก่อน
ซายะที่ได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มพผุดก็กลับมาหน้าแดงอีกรอบ ก่อนจะหันหลังเตรียมเดินจากไป
ทันใดนั้นเอง...
“โครกกก...”
“...” ราฟ
“คิกๆ” เฟยฮวาเอามือปิดปากก่อนห้วเราะเบาๆ
ซายะหน้าแดงกว่าเดิมก่อนจะรีบสาวเท้าเดินจากไปเพื่อหาอาหาร แต่ก่อนที่เธอจะไปก็ได้กลิ่นหอมบางอย่างลอยมาแตะจมูกของเธอ
“นายท่าน มันคือเนื้ออะไรเหรอคะ หอมน่ากินมากเลย” เฟยฮวาถามชายหนุ่มที่เปิดกล่องที่เขาหิ้วอยู่ออกมาวางไว้บนพื้นทราย จากนั้นเนื้อสีขาวนวลก็ปรากฏออกมาให้ทุกคนเห็น
“อ้อ มันคือเนื้อ...ปูน่ะ อร่อยมากเลยนะ” ราฟหันไปยิ้มให้เฟยฮวาและซายะที่หันกลับมามองด้วยสีหน้าไม่ต่างจากเฟยฮวาเท่าไหร่
‘จากที่ดูเหมือนจะสู้กันนาน หุๆ ท่าทางหิวกันทั้งคู่เลย ส่วนเรื่องเนื้อแมงป่องเก็บไว้เป็นความลับแค่เราดีกว่า ถ้าสองสาวรู้ว่าอาหารมื้อแรกคือแมงป่องคงไม่ยอมกินแน่ ปูกับแมงป่องมันมีกระดองเหมือนกัน คงแทนกันได้แหละเนอะ เพราะงั้นขอยืมใช้ชื่อหน่อยนะคุณปูทั้งหลาย เดี๋ยวกลับไปจะไปอุดหนุนพวกพี่มาทำปูผัดผงกะหรี่นะจ๊ะ’ ราฟคิดในใจขณะมองสองสาวด้วยสีหน้าจริงจัง
“กินสิ มีพอสำหรับพวกเธอสองคนเลย” ราฟพูดออกมาขณะใช้มือที่ล้างด้วยพลังปราณเหมันต์ยื่นเนื้อแมงป่อ...เอ้ย ปูให้สองสาว
“ว้าว ขอบคุณค่ะนายท่าน...อ๊าาา อร่อย!” เฟยฮวาที่รับเนื้อจากราฟไปกินพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่แสดงออกถึงความสุข
“แล้วทำไมยัยนี่ถึงทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ล่ะเนี่ย เธอพยายามฆ่าฉันนะ!” ซายะขมวดคิ้วขณะมองเฟยฮวาที่กำลังทำหน้ามีความสุขอยู่
“หา? มันเป็นงานนี่ พวกฉันไม่มีทางเลือกมากนักหรอก แล้วเธออยากโดนฉันจัดการอีกมั้ยล่ะ? ฉันไม่เกี่ยงหรอกนะถ้าจะให้เอาชนะเธออีกครั้งน่ะ” เฟยฮวาหันมาพูดกับซายะด้วยใบหน้าท้าทาย
“ยัยนี่! ชนะเพราะการรุมไม่นับว่าเป็นการชนะหรอก แน่จริงก็มาสู้กันอีกครั้งสิ” ซายะพูดเสียงแข็งก่อนจะเรียกไอเย็นออกมาจากฝ่ามือเธอ
“ถ้าอยากสู้นักก็เข้ามา!” เฟยฮวาควบคุมทรายเป็นรูปร่างค้อนยักษ์
“หยุดเลยทั้งสองคน นี่มันเวลาอาหารนะ เฟยฮวาเลิกยั่วโมโหยัยประธานเถอะ เธอมีเหตุผลที่จะโกรธ ถ้าไม่หยุดฉันจะไม่ให้เธอไปกับฉันนะ” ราฟพูดขึ้นขัดการต่อสู้ของสองสาว
“เข้าใจแล้วค่ะ” เฟยฮวายกเลิกการควบคุมจนค้อนสลายกลับลงสู่ผืนทราย
“ทำไมเธอยอมหมอนี่ง่ายจังล่ะ” ซายะงุนงงจนลืมความแค้นไปชั่วขณะ
“เธอก็เห็นพลังของเขาแล้วไม่ใช่เหรอ กระโดดครั้งเดียวก็ถึงก้อนเมฆแล้ว พลังระดับนี้ต่อให้เป็นมังกรแท้จริงก็ทำไม่ได้ถ้าไม่ใช้ปีกบิน เธอไม่กลัวเขาเหรอ” เฟยฮวาตอบและถามซายะพร้อมกัน
“กลัว? คนไม่เต็มอย่างหมอนี่อ่ะนะ?” ซายะทำหน้าแปลก ถึงเธอจะรู้ว่าเจ้าหมอนี่มีพละกำลังมหาศาล แต่ไม่เคยคิดว่าเขาน่ากลัวเลย
“...จะคิดยังไงก็เรื่องของเธอละกัน ฉันเลือกที่จะติดตามเขาแล้ว และก็มั่นใจมากด้วยว่าตัวฉันจะปลอดภัยจากอันตรายถ้าติดตามเขา” เฟยฮวาพูดกับซายะด้วยรอยยิ้มเหมือนเรื่องเมื่อครู่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
“นี่ แม่สาวมังกรคนสวย เธอคิดว่าฉันเป็นคนน่ากลัวจริงๆเหรอ แล้วนี่มาพูดต่อหน้าฉันเนี่ยนะ?” ราฟที่ได้ยินทั้งหมดถามขณะเกาหัว
“อ๊าาา ไม่ได้น่ากลัวแบบนั้นนะคะ ฉันหมายถึง...กลัวหลงเสน่ห์ความหล่อของนายท่านน่ะค่ะ ที่พูดให้ได้ยินก็เพราะจะบอกความรู้สึกเกี่ยวกับเรื่องนี้ของฉันเนี่ยแหละค่ะ” เฟยฮวาพูดด้วยสีหน้าจริงจังขณะเดินเอามืออีกข้างที่ไม่ได้จับเนื้อไปเกาะแขนราฟ
“โอ้ววว...ถึงจะรู้ว่าเธอไม่ได้คิดแบบนี้ตอนแรก แต่ฉันชอบคำพูดของเธอแฮะ ฉันจะให้เธออยู่ด้วยละกัน เอิ๊กๆ” ราฟพูดขึ้นยิ้มๆก่อนจะยื่นเนื้อไปทางซายะที่แค่ดูก็รู้ว่ากำลังนึกเอือมระอาเขาอยู่
“เอาไปกินสิ” ราฟพูดกับหญิงสาวผมขาว
“...” ซายะมองเนื้อแมงป่องในมือราฟนิ่งๆโดยไม่พูดอะไร
“มัวรออะไรอยู่ ฉันเริ่มเมื่อยแขนแล้วนะ รีบรับไปกินเถอะ เดี๋ยวมันเย็น...เอ่อ เราอยู่ในทะเลทรายนี่หว่า...งั้น เดี๋ยวทรายมันเกาะนะ” ราฟพูดขึ้นหลังจากที่เห็นหญิงสาวผมขาวมองที่ชิ้นเนื้อด้วยดวงตาเป็นประกาย แต่ก็ยังไม่ยื่นมือมารับเสียที
“นะ ในเมื่อนายพูดแบบนี้ ฉันจะยอมรับความหวังดีไว้ก็แล้วกัน” หญิงสาวทำปากแข็งก่อนจะเอื้อมมือออกมารับเนื้อ ‘ปู’ มาก่อนหยิบมันเข้าปากน้อยๆของเธอ
“...” ซายะไม่พูดอะไร แต่กลับเอื้อมมือไปหยิบเนื้อส่วนที่ดูเหมือนว่าราฟจะแบ่งให้เธอขึ้นมากินต่อโดยมีราฟมองการกระทำของเธอด้วยรอยยิ้ม
“แล้วนายไม่กินเหรอ” ซายะถามชายหนุ่ม
“ฉันกินมาแล้วน่ะ” ราฟตอบก่อนจะจับมือเฟยฮวาที่เกาะแขนเขาอยู่ออกแล้วพูดกับสองสาวว่า
“เดี๋ยวฉันกลับมา พวกเธอสองคนอยู่ด้วยกันก็อย่าทะเลาะกันล่ะ”
“ค่าาา~” เฟยฮวารับคำอย่างว่าง่ายขณะหยิบเนื้อแมงป่องกินอย่างเอร็ดอร่อย
“ฉันไม่รับปาก กินเสร็จฉันวางแผนไว้ว่าจะแยกไปคนเดียว” ซายะตอบชายหนุ่มด้วยใบหน้าที่กลับมาเย็นชาเหมือนเดิม
“ตามใจ” ราฟพูดก่อนจะเดินไปอยู่ห่างจากที่ๆสองสาวอยู่แล้วกระโดดออกไปจนเกิดคลื่นกระแทกอย่างรุนแรง
ตูมมม
“แค่กๆ ไอ้บ้านี่ อยู่ห่างขนาดนี้ยังมีเศษทรายกระเด็นมาถึงอีก...แล้วเธอน่ะ ทำไมตัวเธอไม่โดนทรายเลย” ซายะหันไปถามเฟยฮวาที่ยังคงกินเนื้อแมงป่องอยู่
“ถามอะไรโง่ๆ จิตวิญญานแห่งผืนทรายไม่ทำร้ายหรอก ฉันคือผู้ยืมพลังแห่งผืนทราย ไม่ใช่ผู้ใช้พลังอ่อนแออย่างเธอที่แค่โดนความร้อนจากธรรมชาตินิดหน่อยพลังก็แผ่วเหมือนการผายลมแล้ว นี่คือความแตกต่างระหว่างฉันกับเธอ การเข้าใจกับการควบคุมมันต่างกันนะยัยคุณหนู”
“แก!”
“ฉันไม่ทะเลาะกับเธอหรอกเพราะนายท่านสั่งไว้ อ๊า...อร่อยจริงๆ แถวนี้ยังมีปูทะเลทรายอีกมั้ยนะ...อึกๆ” เฟยฮวาพูดพลางหยิบเนื้อแมงป่องกินต่อไม่หยุด
“ยัยนี่...เดี๋ยวสิ! นั่นมันเนื้อส่วนของฉันนะ กล้าดียังไง!” ซายะรีบคว้าเนื้อส่วนของเธอมาถือไว้ในมืออย่างหวงแหน
“ชิ แล้วมาทำเป็นอิดออดตอนนายท่านยื่นให้ ยัยคนปากไม่ตรงกับใจ”
“...”
