สายการบินราฟแอร์ไลน์

“อ๊ะ ว่าไงคนสวย คิดถึงฉันมั้ย?...ทำไมประธานนักเรียนของฉันถึงตกอยู่ในสภาพนี้กันล่ะ” ราฟหันมาทักทายหญิงสาวด้วยรอยยิ้มขี้เล่น แต่เมื่อเขาเห็นบาดแผลทั่วตัวของซายะ รอยยิ้มของเขาก็หายไปทันทีและแทนที่ด้วยใบหน้าที่เฉยชา

“ไอ้บ้า ใครจะคิดถึงนายกัน” ซายะตอบกลับชายหนุ่มก่อนจะหันหน้าหลบไปเพื่อซ่อนสีหน้าของเธอไว้

“พวกนี้ทำเธอบาดเจ็บงั้นเหรอ?” ราฟถามซายะด้วยเสียงจริงจังในแบบที่หญิงสาวไม่เคยได้ยินมาก่อน

ซายะที่ตกใจกับความเปลี่ยนแปลงนี้พยักหน้าช้าๆ ทันใดนั้นราฟก็ไปอยู่ตรงหน้าของเฟยหลงในพริบตา

ฟุบ

“อึก...แก...อั่ก!” เฟยหลงที่พึ่งฟื้นตัวขึ้นมาเงยหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดมองราฟด้วยสายตาโกรธแค้น แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ ชายหนุ่มรอยสักมังกรก็ถูกฝ่ามือของราฟจับเข้าที่ใบหน้าก่อนจะถูกชายหนุ่มผมเทาจับหน้าของเขาทุ่มลงกับพื้นทราย

ตูมมม!

“อื้อๆ” เฟยหลงร้องโหยหวนแต่เพราะถูกมือของราฟบังอยู่ ทำให้เสียงที่ออกมาเป็นแค่เสียงอู้อี้เท่านั้น

ราฟที่พึ่งอัดเฟยหลงลงพื้นทรายรู้สึกยังไม่พอใจ เขาพูดออกมาว่า

“ดูท่าแกคงเป็นเผ่าครึ่งมังกรสินะ รู้สึกว่าพวกแกบินเหมือนมังกรแท้จริงไม่ได้ แกคงอยากบินมาก เพราะงั้นฉันที่เป็นคนดีของสังคมจะสงเคราะห์ให้เอง”

หลังจากชายหนุ่มพูดจบเขาก็จับหลังคอของเฟยหลง ก่อนจะย่อตัวแล้วกระโดดขึ้นไปบนฟ้า

ซูมมม!

“อ๊ากกก” เฟยหลงร้องกรีดร้องออกมาด้วยความกลัว ทั้งสองคนลอยขึ้นมาเหนือเมฆจนเกือบจะลอยออกนอกโลก ราฟที่เห็นว่าอากาศเริ่มบางลงจนทำให้เฟยหลงที่ถึงแม้จะเป็นครึ่งมังกรก็เริ่มหายใจไม่ออก ราฟก็เลือกที่จะหยุดอยู่แค่นี้แล้วใช้ปราณวายุที่ดูดซับจากอากาศบนโลกเปลี่ยนทิศทางของทั้งคู่กลับสู่พื้นดิน

“อ๊ากกก” เฟยหลงยังคงร้องไม่หยุด

หลังจากที่ราฟเห็นว่าพวกเขาอยู่ห่างจากพื้นดิน 200 เมตร ราฟก็พูดกับเฟยหลงด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนว่า

“เอาล่ะ สายการบินราฟแอร์ไลน์ขอให้บริการขนส่งผู้โดยสารแต่เพียงเท่านี้...”

ผัวะ!

“อ๊ากกก” เฟยหลงที่โดนราฟต่อยอัดพื้นกรีดร้องไม่หยุดจนราฟบ่นออกมาขณะพุ่งตัวตามเฟยหลงไปว่า

“ร้องขนาดนี้กล่องเสียงพังแล้วมั้งนั่น”

ตูมมม!

“พี่หลง!” เฟยฮวารีบเข้ามาดูพี่ชายของเธอด้วยใบหน้าเป็นกังวล แต่ก่อนที่เธอจะได้ทำอะไรนั้นเอง

ฟุบ

ราฟที่ร่อนลงมาที่พื้นอย่างนุ่มนวลด้วยปราณวายุได้จับแขนของหญิงสาวก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มอันอ่อนโยนว่า

“ขอต้อนรับสู่สายการบินราฟแอร์ไลน์นะคนสวย” ราฟอุ้มเฟยฮวาขึ้นมาอยู่ในท่าอุ้มเจ้าหญิง ก่อนที่เขาจะพูดต่อว่า

“เกาะให้ดีล่ะ ถ้าร่วงขึ้นมาฉันไม่รับประกันความปลอดภัยนะ”

“เดี๋ยว นายจะทำอะไรฉัน...กรี๊ดดด” ราฟกระโดดขึ้นไปบนฟ้าอีกรอบ คราวนี้เขาขึ้นไปเพียงแค่ความสูงระดับเครื่องบินเท่านั้น ไม่นานทั้งคู่ก็ลงมาโดยที่ราฟยังคงอุ้มหญิงสาวที่ในตอนนี้ใช้สองแขนของเธอกอดคอของราฟไว้แน่น หญิงสาวไม่พูดอะไรเพียงแค่มองราฟด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ แววตาที่เปล่งประกายของเธอทำให้ราฟรู้สึกแปลกๆ

“นี่ ปล่อยเธอได้แล้ว” ซายะตกใจกับพละกำลังของชายหนุ่มผมเทา แต่เมื่อเธอเห็นราฟยังคงอุ้มเฟยฮวาต่อไป หญิงสาวผมขาวก็รีบพูดออกมา

“อะ โอ้ว” ราฟรับคำหญิงสาวก่อนจะปล่อยหญิงสาวในอ้อมแขนให้เป็นอิสระ

“คุณเป็นใครเหรอคะ” เฟยฮวาเอ่ยปากถามราฟด้วยใบหน้าแดงก่ำ ดูเหมือนเธอจะไม่ได้รับผลกระทบจากการกระโดดขึ้นฟ้าของราฟเลย

ราฟที่เห็นแบบนั้นก็เกาหัวก่อนจะตอบไปด้วยความงุนงง

“ราฟ” ชายหนุ่มผมเทาตอบสั้นๆ ก่อนจะมองไปทางเฟยหลงที่ในตอนนี้ทั่วทั้งร่างของเขาเต็มไปด้วยเลือด ขณะที่สายตาที่มองมายังราฟเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ยะ อย่าเข้ามานะ ฉันยอมแพ้แล้ว อย่าฆ่าฉันเลย” เฟยหลงพูดเสียงแหบเพราะกรีดร้องมากเกินไป ขณะเดียวกันเขาก็พยายามคลานถอยหลังหนีราฟ แต่เพราะกระดูกทั่วร่างของเขาหักจนหมดหลังจากถูดหมัดของราฟอัดลงพื้น ทำให้เขาไม่สามารถขยับไปไหนได้ในตอนนี้ แม้จะมีการฟื้นฟูของมังกรก็ตาม

“ถ้ายอมแพ้ก็ถอนตัวออกจากการแข่งขันซะ แล้วไปมอบตัวกับสมาคมผู้พิทักษ์ว่าแกพยายามฆ่าประธานของฉัน ถ้าไม่ทำรับรองว่าฉันส่งแกออกไปนอกโลกแน่ แล้วอย่าคิดหนีล่ะ เพราะฉันจำกลิ่นของแกได้แล้ว เห็นฉันอย่างนี้แต่จมูกของฉันดียิ่งกว่าหมาอีกนะ...ทำไมเหมือนเราด่าตัวเองเลยวะ?” ราฟที่เห็นเฟยหลงหวาดกลัวเขาขึ้นสมองก็ลองยื่นข้อเสนอดู

“ได้ๆ ฉันจะไปมอบตัว...ฉันขอถอนตัว”

“พี่ ทำไมถึงยอมง่ายๆล่ะ” เฟยฮวาถามพี่ชายของเธอที่ตอนนี้ร่างกายเริ่มเรืองแสงออกมา

“ฉันยอมอยู่ในคุกดีกว่าต้องมาเจอสัตว์ประหลาดอย่างหมอนี่ โชคดีนะน้องสาว” เฟยหลงที่นอนอยู่บนพื้นพูดออกมาก่อนที่เขาจะถูกแหวนส่งให้ออกจากการแข่งขันไป

“...” เฟยฮวาพูดอะไรไม่ออก ก่อนที่เธอจะหันไปมองราฟที่ในตอนนี้มองเธออยู่เช่นกัน

จากนั้นหญิงสาวก็เอ่ยเสียงหวานออกมาว่า

“นายท่าน!”

“หือ” ราฟที่ไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเองใช้นิ้วก้อยแคะหูของเขา ก่อนจะถามออกมาว่า

“เมื่อกี้เธอพูดว่าไงนะ?”

“นายท่านไงคะ หลังจากถูกขืนใจ ฉันก็ถูกนายท่านทำให้ติดใจในความป่าเถื่อนของนายท่านเข้าแล้วล่ะค่ะ ดังนั้นให้ฉันอยู่ปรนนิบัตินายท่านเถอะนะคะ” เมื่อหญิงสาวพูดจบ เธอก็เดินเข้ามากอดแขนชายหนุ่มผมเทาทันที

“คนบ้ากาม” ซายะพูดเสียงเย็นชา

“เห้ย ไหงเธอมาว่าฉันล่ะ...แล้วเธอน่ะ ใช้คำให้มันถูกหน่อย เค้าเรียกว่าสั่งสอน ไม่ใช่ขืนใจเฟ้ย!” ราฟหันมาตอบซายะ ก่อนจะหันไปพูดกับเฟยฮวา

“ชิ” ซายะหันหน้าไปทางด้วยด้วยความไม่พอใจ

“ฉันไม่อยากติดคุกเหมือนพี่ชายฉันด้วย ดังนั้นต่อไปนี้ให้ฉันอยู่กับนายท่านเถอะนะคะ ฉันทำงานบ้านได้ทุกอย่างเลย...หรือจะให้อุ่นเตียงให้นายท่านก็ได้นะคะ” เฟยฮวาพูดประโยคสุดท้ายด้วยสีหน้าเขินอาย

“เป็นข้อเสนอที่น่าสนใจดีนะ” ราฟพูดขณะมอง’อาวุธคู่’ระดับ SSS ของหญิงสาวที่ในตอนนี้กำลังสัมผัสกับแขนของเขาอยู่

ชิ้งงง

“แค่กๆ ถ้าเธอสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายใครอีก ฉันก็จะให้เธออยู่ช่วยงานฉัน แต่ไม่ต้องถึงกับอุ่นเตียงให้หรอก” ราฟรีบตอบเฟยฮวาหลังจากได้รับสายตาพิฆาตของหญิงสาวผมขาว

“คิกๆ ขอบคุณที่รับฉันให้อยู่ด้วยนะคะนายท่าน” เฟยฮวากอดแขนของราฟแน่นด้วยความดีใจ

‘อา...นี่สินะที่เค้าเรียกว่าความสุข’ ราฟคิดในใจ

“นายบ้ารึเปล่า ทำไมถึงรับฆาตกรแบบยัยนี่มาอยู่ข้างกาย เธอพยายามจะฆ่าฉันนะ ยัยนี่ต้องฆ่าคนมาเยอะแล้วแน่ๆ” ซายะที่ได้ยินคำตอบของราฟขมวดคิ้วขณะถามราฟเสียงเครียด

“เอาน่า ใจเย็นก่อน ฉันไม่ได้กลิ่นคาวเลือดจากตัวของเธอเลย เธอไม่เคยฆ่าใครหรอก คนที่ฆ่าน่าจะเป็นพี่ชายของเธอมากกว่า เพราะกลิ่นคาวเลือดแรงมาก ฉันเคยเจอกับพวกฆาตกรมาก่อน เพราะงั้นมั่นใจได้” ราฟหันมาตอบอย่างใจเย็นขณะหลับตารับความรู้สึกดีๆที่เกิดจากเฟยฮวาอย่างเต็มที่ตามภาษาของหนุ่มโสดที่พึ่งได้สัมผัสอ้อมกอดของหญิงสาว...อา~ ฟินาเล่