การกลับมาของวิชาก้นหีบ
ชิ้งงง!
ปรากฏโซ่เงินสองเส้นงอกออกมาจากหลังของหญิงสาวคนเดียวในกลุ่ม ปลายของมันคมกริบดุจใบมีด พวกมันพุ่งเข้าใส่เรเชลด้วยความรวดเร็ว
หญิงสาวผมบลอนด์หรี่ตามองโซ่ทั้งสองก่อนจะสะบัดมือต้านทานพวกมันอย่างง่ายดาย
“เหอะ ยังไงก็ไว้ใจคนในการแข่งนี้ไม่ได้จริงๆสินะ” เรเชลสบถออกมา
“สมแล้วที่ถูกเรียกว่าอัจฉริยะดาบที่เป็นหนึ่งในผู้ที่สามารถจัดการกับอสูรระดับ S ได้ ก็นะ ถ้าสามารถเอาชนะทายาทตระกูลหลักอย่างราธได้ ชื่อเสียงของพวกฉันก็จะดังเป็นพลุแตกและอาจมีคนจากตระกูลหลักตระกูลอื่นที่เป็นอริกับตระกูลเธอมอบรางวัลให้อย่างงามด้วยก็ได้ ใครจะรู้ ว่ามั้ยคนสวย?” ชายที่กำลังแสยะยิ้มอยู่พูดขึ้น ก่อนที่ร่างกายของเขาจะขยายใหญ่ขึ้นสองเท่าและมีลักษณะทางกายภาพที่เริ่มเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
ผิวหนังทั่วร่างของชายหนุ่มถูกปกคลุมไปด้วยขนสีน้ำตาล จมูกและปากยื่นออกมา หูเปลี่ยนเป็นแหลมตั้ง ดวงตาสีเหลืองอ่อนจ้องมองเรเชลเหมือนกับเธอเป็นเหยื่อตัวน้อยๆ
“แวร์วูฟ!?” เรเชลขมวดคิ้วทันทีหลังจากที่เห็นว่าหนึ่งในศัตรูมีแวร์วูฟอยู่ด้วย
แวร์วูฟ หรือมนุษย์หมาป่า คือมนุษย์ที่ถูกอสูรหมาป่าที่มีพลังของคำสาปกัด ทำให้ผู้ที่ถูกมันกัดนั้นสามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์หมาป่าได้ และมันยังทำให้พลังกายเพิ่มขึ้นนับสิบเท่า พลังกายที่เพิ่มขึ้นมานั้นไม่เท่าไหร่ แต่สิ่งที่ทำให้เรเชลกังวลก็คือ...
กรร!
เคร้งงง!
“ชิ ว่าแล้วเชียว หนังเหนียวเหมือนที่ครูวิชาสัตว์อสูรบอกไว้ไม่มีผิด” เรเชลยิ้มเย็นออกมาหลังจากใช้ปราณที่ควบแน่นด้วยเจตแห่งดาบของเธอฟันใส่มนุษย์หมาป่าตรงหน้าแต่กลับไม่สามารถทำอะไรได้แม้แต่ปลายขน
“ฮี่ๆ ฟันได้ดี ทำเอารู้สึกเหมือนโดนนวดเลยแฮะ อะฮู้ววว...โว้ย เบื่อจริงตอนจะพูดแล้วดันหอนเนี่ย หมาป่าก็งี้แหละนะ เอาล่ะ จะยอมแพ้แล้วส่งคะแนนมาให้ดีๆหรือจะให้พวกฉันฆ่าเธอซะ?” ชายผู้เป็นมนุษย์หมาป่าถามด้วยใบหน้าอันดุร้าย เขายิ่มให้กับเรเชลแต่ด้วยฟันอันแหลมคมทำให้มันดูคล้ายกับการแสยะยิ้มให้เธอมากกว่า
“หุบปาก มนุษย์หมาป่าตนอื่นพูดมากเหมือนนายทุกตนรึไง” เรเชลเอ่ยเสียงเรียบก่อนมองหาช่องทางหลบหนี เธอมองดูสองคนที่เหลือซึ่งเป็นชายใบหน้าตอบดูไร้เรี่ยวแรงที่ยังคงยืนนิ่งมองเธอเงียบๆ และหญิงสาวสวมแว่นใบหน้าดูเขินอายที่ใช้โซ่เงินโจมตีเธอ
“มองหาทางหนีอยู่ล่ะสิ บอกไว้ก่อนนะว่าเธอไม่สามารถหนีออกจากตรงนี้ได้หรอก เพราะอะไรน่ะเหรอ...เจ้าผอม!”
“อะ โอ้ว” ชายหน้าตอบขานรับก่อนจะสะบัดมือทั้งสองข้างเป็นวงกลมไปมา ก่อนที่อากาศโดยรอบจะควบแน่นจนกลายเป็นโดมขนาดใหญ่
“ผู้ใช้พลังสายลมรูปแบบป้องกัน” นักดาบสาวเดาะลิ้นก่อนจะสะบัดมือของเธออีกครั้ง
ตูม!
โดมสายลมกระจายออกไปชั่วครู่ก่อนที่มันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
“เลิกดิ้นรนเถอะ นักดาบอย่างเธอต่อให้ใช้เจตดาบได้แต่ก็ดูเหมือนจะยังอยู่ในขั้นต้นเท่านั้น เธอไม่สามารถทำลายเกราะสายลมของหมอนั่นได้หรอก และเมื่อรวมเข้ากับตัวฉันและยัยขี้อายนั่น เธอไม่มีทางเอาชนะได้เลย” มนุษย์หมาป่ายิ้มเยาะก่อนจะอ้าแขนทั้งสองข้างกางกรงเล็บออกมา กรงเล็บสีดำสนิทแต่มีความแวววาวสะท้อนแสงที่ลอดผ่านใบไม้ลงมาทำให้มันดูน่ากลัวมากขึ้นไปอีก
ถึงแม้จะได้ยินแบบนั้น เรเชลก็ยังคงรักษาสีหน้านิ่งเฉยของเธอไว้ได้ หญิงสาวหวนนึกไปถึงช่วงเวลาที่เธอได้ฝึกการใช้ดาบกับพัคแทยัง
‘นี่ พัคแทยัง ถ้านายเจอสถานการณ์เสียเปรียบอย่างโดนรุมอะไรทำนองนั้น นายจะทำยังไงเหรอ’
‘อืม...ฉันก็ปล่อยหมัดสุริยันระเบิดพวกนั้นให้กระจายออกไปแล้วก็ใช้ดาบสุริยันฟันปิดฉากล่ะมั้ง’ ชายหนุ่มตาทองเอามือกุมคางก่อนตอบอย่างไม่คิดอะไรมาก
‘ชิ อย่างนายก็พูดได้สิ ใครจะไปมีพลังเวอร์วังระดับดวงอาทิตย์อย่างนายได้ล่ะ’ เรเชลมุ่ยปากใส่เพื่อนและครูสอนดาบจำเป็นของเธอ พัคแทยังที่ได้ยินดังนั้นก็เกาหัวก่อนจะพูดขึ้นมาว่า
‘งั้นก็วิ่งหนีด้วยความเร็วแสงเป็นไง?’
‘ช่วยแนะนำอะไรที่ฉันทำได้หน่อยได้มั้ย!? เห้อ ทำไมคนแปลกๆอย่างนายถึงได้รับความนิยมจากสาวๆกันนะ’ เรเชลคอตก
‘เพราะฉันหล่อ?’ พัคแทยังยิ้มบางๆก่อนพูดหยอกล้อกับหญิงสาว
‘ชิ เถียงไม่ออกเลย ไปติดนิสัยกวนๆแบบนี้มาจากไห...ไม่น่าถามเลยฉัน โอ๊ย แล้วจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย ถ้าเจอเหตุการณ์แบบนั้นฉันต้องแย่แน่ๆเลย!’ เรเชลฟันดาบในมือใส่ลมไปมาด้วยความหงุดหงิด
‘เธอลองถามราฟดูสิ เขาเป็นคนที่น่าจะให้คำตอบเรื่องนี้ได้นะ’ พัคแทยังเสนอความคิดออกมา
‘ทำไมนายคิดงั้นอ่ะ?’
‘ไม่รู้สิ แต่สำหรับฉันเขาคือสารานุกรมด้านการต่อสู้เคลื่อนที่’
‘ขนาดนั้นเลย?’
‘อื้ม ตอนสู้กับอสูรบรรพกาล ฉันเห็นเขาใช้วิชาต่อสู้ด้วยมือเปล่าซัดกับพวกมันที่มีพลังที่ถูกกล่าวขานสมัยโบราณว่าสามารถเคลื่อนภูเขาได้โดยที่ราฟไม่เพลี่ยงพล้ำเลย แล้วเขาก็ไม่ได้ใช้แค่วิชาเดียวด้วย ที่ฉันรู้ก็น่าจะมีมวยไทย หย่งชุน เจี๋ยฉวนเต้า คาราเต้ เทควันโด้ล่ะมั้ง ฉันจำได้แค่นี้เพราะเคยเห็นในหนัง ฮะๆ’ พัคแทยังยิ้มแห้งๆ
‘เก่งขนาดนั้นเลย? หมอนั่นยังเป็นคนอยู่มั้ยเนี่ย คนบ้าอะไรอายุแค่ 17 ก็จัดการอสูรบรรพกาลเป็นขโยง นี่ถ้าไม่ใช่พวกนายที่อยู่ในเหตุการณ์เล่าให้ฉันฟัง ฉันไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด’ เรเชลพูดออกมาอย่างเหนื่อยใจ
‘ฮะๆ’ ชายหนุ่มตาทองได้แต่ยิ้มให้เพื่อนสาวโดยไม่พูดอะไร เพราะเขาก็คิดแบบเธอเหมือนกัน
‘เอาล่ะ ฉันจะลองโทรถามเขาดู’ เรเชลพูดก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาติดต่อหาราฟ
ตี้ดดด
‘ฮัลโหล...?’
‘ราฟ ฉันเองเรเชล คะ คือว่า มีเรื่องจะถามหน่อยอ่ะ’
‘หืม...ทำไมพูดเสียงตะกุกตะกักเหมือนเจ็บปวดแบบนั้นล่ะ เป็นวันนั้นของเดือนเหรอ ให้ฉันไปซื้อผ้าอนามัยให้มั้ย?’ เสียงจากปลายสายถามด้วยความเป็นห่วง
‘เอ่อ ก็ดีนะ...ไม่ใช่ย่ะ! ฉันไม่ได้เป็นประจำเดือน ที่โทรมาเพราะจะถามว่าถ้านักดาบอย่างฉันโดนคนที่มีพลังได้เปรียบกว่ารุมจะต้องทำยังไง!?’
‘อ้อ...มันก็ง่ายๆ ถ้าเป็นผู้หญิงก็จัดการที่ท้องของเธอซะ ส่วนถ้าเป็นผู้ชาย...ฟังฉันให้ดีนะ สิ่งที่จะพูดต่อไปนี้เป็นวิชาก้นหีบของฉันที่อาจเรียกได้ว่าเป็นความลับระดับโลก และมันสามารถใช้ได้ตลอดตราบที่เธอต้องการ และวิชานั้นก็คือ...’
.
.
.
เรเชลพึ่งตัวเข้าใส่มนุษย์หมาป่าด้วยท่าเตรียมฟันมือ ทำให้มนุษย์หมาป่ายิ้มเยาะก่อนที่เขาจะยืนนิ่งรอรับการฟันของหญิงสาว
‘...เธอลองทำตามที่ฉันพูดดูนะ เริ่มจากรวบรวมปราณของเธอไว้ที่เท้าแล้วเหวี่ยงมันไปยังจุดยุทธศาสตร์ของศัตรูของเธอสุดแรง ขอแบบเน้นๆนะ แค่นี้รับรอง ไม่ว่าจะแน่มาจากไหนก็ตาม...แหลกคาตี...เอ๊ย เท้า!’ เสียงกวนๆของราฟที่ดังขึ้นมาในหัวทำให้เรเชลหลุดยิ้มออกมา ก่อนจะพูดออกมาว่า
“บาทาทลายไข่!”
เรเชลใช้จังหวะที่มนุษษย์หมาป่ากำลังคลายความระมัดระวังเพราะคิดว่าชนะแล้วเหวี่ยงขายาวเรียวของเธอที่ควบแน่นด้วยเจตแห่งดาบไปยังจุดๆหนึ่งด้วยความเร็วและแรงสูงสุดเท่าที่เธอจะทำได้
เผละ!
ฉัวะ!
“เอ๋งงง!...อะเหื้อ~!?” มนุษย์หมาป่าที่โดนลูกเตะนี้ไปถึงกับตาเหลือก แหกปากร้องโหยหวนก่อนจะหงายหลังล้มลงพื้นทันที
หลังจากโจมตีเสร็จ เรเชลก็พุ่งตัวไปอีกจุดๆหนึ่งนั่นก็คือชายหน้าตอบผู้ใช้เกราะสายลมที่ทำหน้าอย่างกับเห็นผีเมื่อเห็นสิ่งที่เธอพึ่งทำกับเพื่อนของเขา และดูเหมือนมันกำลังจะเกิดขึ้นกับเขาเช่นกัน
“วะ เหวอออ อย่าเข้ามานะ ไว้ชีวิตเจ้าไข่น้อยของฉันด้วยเถอะ ไม่น๊าาา~” ชายหน้าตอบสลายเกราะสายลมแล้วสร้างมันไว้ตรงหน้าของเขาเพื่อป้องกันการโจมตีของหญิงสาว แต่ถึงจะทำแบบนั้น...
เรเชลยิ้มหวาน ก่อนจะพูดออกมาว่า
“อย่าหวังว่าจะรอด!”
“บาทาทลายไข่” คราวนี้หญิงสาวรวบรวมปราณเป็นเจตดาบที่หลอมรวมเอาไว้ที่เท้าแล้วสะบัดใส่เป้าหมายอย่างจัง!
เผละ!
ฉัวะ!
“อิย๊าาา~”