EP 622 รู้ไหมการถูกรังแกมันรู้สึกยังไง!
EP 622 รู้ไหมการถูกรังแกมันรู้สึกยังไง!
By loop
โรงเรียนมัธยมเมืองหยานไท
ตอนนี้เกิดความวุ่นวายมาในห้องเรียน
คุณครูถูกทำร้าย เขาเอามือกุมท้องเอาไว้ถึงกับยืนไม่ขึ้น หวางถิงถิงเองถูกตบสองครั้ง และล้มลงกับพื้นด้วยดวงตาของเธอจ้องด้วยความอาฆาตมาที่ดงซูบิน และก็หันมามองที่หยูเซียวเซียวคนที่เธอเคยรังแก เด็กคนอื่นๆที่อยู่แถวนั้นก็ถอยหนีไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งกับเรื่องนี้
“รอก่อน! รอฉันก่อน!” หวางถิงถิงตะโกนด้วยความโกรธ
"หยุดตะโกนใส่ฉัน!" ดงซูบินเหลือบมองที่เธอ "ฉันกำลังรออยู่!"
หวางถิงถิงพูดเสียงดัง "พ่อของฉันจะไม่ปล่อยแกไว้แน่! แกตายแน่!"
ดงซูบินมองไปที่เธอ "บังเอิญเจริงพอดีฉันก็อยากจะเจอหวางจือหลงอยู่พอดี และฉันต้องถามเขาว่าเขาสอนลูกยังไงถือได้นิสัยแย่เช่นนี้!"
"ถิงถิง!"เหล่ยจือตะโกนออกมาก่อนที่เขาจะวิ่งไปช่วยเธอ
เขาเห็นหน้าหวางถิงถิงแดงระเรื่อ คุณครูที่นั่งอยู่บนพื้นกล่าวว่าหัวใจสลาย ลูกสาวผู้อำนวยการสำนักการศึกษาถูกทุบตีที่โรงเรียนหรือถูกตบในชั้นเรียนภายใต้การดูแลของเขา มันทำให้เขาหน้าซีดไปในทันที , ครูคนนั้นไม่รู้จะแก้ไขปัญหานั้นอย่างไรดี หลังจากได้ยินสิ่งที่ดงซูบินพูดถึงเหลียงเฉินเผิง ครูคนนั้นรู้ดีว่าดงซูบินน่าจะไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน อย่างน้อยก็ 80% แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจว่าดงซูบินจะเป็นใครทั้งนั้น สิ่งที่เขาต้องกังวลก็คือลูกสาวของผู้บังคับบัญชาโดยตรงที่รับผิดชอบงานและการเลื่อนตำแหน่งของเขาเอง ถ้าหวางถิงถิงมีได้รับบาดเจ็บและเธอนำเรื่องนี้ไปบอกพ่อของเธอ ตัวเองในฐานะครูประจำชั้นจะทำอย่างไรดี?จะอธิบายให้ผู้อำนวยการหวางอย่างไร? นอกจากนี้ ชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเขาอายุอายุไม่น่าจะเกิน 25 ปีด้วยซ้ำ ไม่ว่าเขาจะมีตำแหน่งหรือเป็นคนของรัฐบาลขนาดไหน เขาก็ไม่น่าใหญ่ไปกว่าผู้อำนวยการหวางจือหลง!
อีกทั้งครูประจำชั้นเองก็ไม่รู้ว่าชายหนุ่มผู้นี้มีภูมิหลังเช่นไรด้วย และเขายืนขึ้นจากพื้นพร้อมกับเสียงนกหวีดขณะกำหน้าท้องของเขาไว้ เขากลัวว่าดงซูบินจะทำร้ายหวางถิงถิงซ้ำ เขาปล่อยให้ลูกสาวของหวางจือหลงโดนทำร้ายอีกไม่ได้ เพราะนี้คือชั้นเรียนที่เขาดูแลอยู่ "...รีบไปเรียกใครซักมา อ่า เร็วเข้า! ปกป้อหวางถิงถิง!"
ไม่มีเพื่อนร่วมชั้นคนใดเคลื่อนไหว พวกเขาทั้งหมดทำได้แค่ยืนดู
ครูประจำชั้นพูดซ้ำอีกครั้งและพูดอย่างโกรธเคือง: "ไปเรียกใครซักคนมาเร็ว ๆ เรียก รปภ.มาก็ได้!"
วันนี้เป็นวันโรงเรียนปิด มีเพียงไม่กี่ชั้นเรียนเท่านั้นที่เปิดสอนหรืออาจจะมีแค่มัธยมปี่ที่ 3 ที่กำลังเรียนอยู่ที่ใช้อาคารเรียนนี้อยู่ ถึงที่นี่จะมีคนเคลื่อนไหวเยอะแต่ไม่มีใครได้ยิน ในโรงเรียนมีนักเรียนและครูไม่มากนักจึงทำได้เพียงลงไปตะโกนชั้นล่างเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นคำสั่งของครูประจำชั้น เพื่อนร่วมชั้นก็มองหน้ากันสองสามครั้ง แต่ก็ยังไม่มีใครขยับ ไม่เพียงเพราะ ดงซูบิน อยู่ใกล้ประตูห้องเรียนที่ทุกคนไม่กล้าที่จะออกจากห้องด้วยซ้ำ เห็นผลง่ายก็คือพวกเขาเป็นเพียงนักเรียนด้วยน้อยๆและยังเป็นกลุ่มที่มีผลการเรียนดีที่สุดในปีที่สองง และเก่งกว่านักเรียนในชั้นเรียนอื่นและซึ่งดูเหมือนเด็กเหล่านี้จะไม่ชอบหวางถิงถิงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เนื่องจากหวางถิงถิงย้ายมาจากโรงเรียนอื่นเหล่ยจือ และ เสี่ยวฟางเองก็ชอบรังแกเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นอยู่เสมอ โดยเฉพาะคนที่อ่อนแอกว่าและคนที่มีผลการเรียนดีกว่าคนเหล่านี้มักจะกลายเป็นเป้าหมายของหวางถิงถิงในการแกล้งแต่ละครั้ง ตอนนี้ภายในใจของทุกคนเต็มไปโกรธแต่ไม่กล้าพูดออกมาเท่านั้น อีกทั้งเพื่อนในห้องไม่มีใครที่ต้องการจะช่วยหวางถิงถิงเลย ตอนนี้ หวางถิงถิงโดนทำร้าย เพื่อนร่วมชั้นส่วนใหญ่ไม่ได้รู้สึกอะไร แต่พวกกับสะใจและมีความสุขมาก และไม่จำเป็นที่พวกเขาต้องทำตามคำสั่งของครูประจำชั้น ที่ต้องการจะช่วยหวางถิงถิง
คนอย่างงี้จะต้องโดนส่ะบ้าง!
ควรจะมีคนสอนบทเรียนให้เธอนานแล้ว!
เพื่อนร่วมชั้นส่วนใหญ่มองอย่างเฉยเมย และทำเป็นไม่สนใจคำสั่งของครูประจำชั้น ในตอนที่หวางถิงถิงแกล้งผู้อื่น พวกเราเองต้องการให้ครูช่วยแต่ครูทำเป็นไม่สนใจ แต่ตอนที่หวางถิงถิงถูกรังแกครูกับแสดงท่าที่เป็นห่วงเธออย่างงี้ เขาไม่เรียกว่าครูแลเว
ดงซูบินโกรธมาเมื่อได้ยินครูคนนั้นพูดเช่นนั้น และหันไปมองครูประจำชั้นที่กำลังเคลื่อนไหว "ปกป้องเธอ?เป็นครูที่ดีจริงๆ! ถ้าอย่างนั้นฉันต้องถาม! เมื่อตอนที่หยูเซียวเซียวถูกหวางถิงถิงรังแก แกไม่มุดหัวอยู่ที่ไหนมา อ่า แกไปอยู่ที่ไหนเมื่อนักเรียนในชั้นเรียนของแกเองถูกเด็กเวรนี้รังแก แกได้ปกป้องพวกเขาไหม เพียงเพราะเธอเป็นลูกสาวของหวางจือหลง แกก็ปฏิบัติต่อพวกเขาแตกต่างกัน นักเรียนทุกคนใน โรงเรียนไม่สำคัญเท่าหวางถิงถิงคนเดียว มีเธอคนเดียวเท่านั้นใช่ไหมที่เอาเปรียบคนอื่นได้! คนอื่นไม่สามารถรังแกเธอได้ ถ้าอย่างงั้นฉันนี้แหละจะสอนบทเรียนครั้งสำคัญให้แกได้เห็น!"
ดูเหมือนสีหน้าของครูประจำชั้นเองดูจะโกรธเอามากๆแต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไร
เขาก็ถูกเท้าของดงซูบินเตะซ้ำเข้ามา!
ตอนนี้ครูประจำชั้นเจ็บปวดมากจากการโดนดงซูบินเตะซ้ำเข้าไป!
ดงซูบินชี้ไปที่เขาและพูดว่า: "แกเองก็มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้! เรื่องความรุนแรงที่เกิดขึ้นมาในครั้งนี้ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะแก! การที่เด็กๆถูกรังแก? ถูกทำร้าย? ถ้าแกรายงานทุกอย่างตามความจริฃ จัดเรื่องนี้อย่างถูกต้อง! มีการลงโทษ! แกก็คงไม่โดนเช่นนี้ คนอย่างแกที่หวังแต่เอาประโยชน์เข้าแต่ตัวเอง และพยายามทำแต่เรื่องผิดๆ ช่วยคนผิด มันสมควรแล้ว มีแต่นักเรียนบ้าๆ เท่านั้นที่ถูกรังแกและไม่กล้าบอกครู! อีกทั้งแกไม่เคยสนใจพวกเขาเลย! เด็กบางคนแทบจะเรียนต่อไม่ได้ แกคิดว่านี้มันเป็นเรื่องปกติอย่างงั้นหรอ !ลองถามตัวแกดูว่าแกยังเหมาะที่จะเป็นครูอยู่ไหม หัดมีความรับผิดชอบเสียบ้าง! จำไว้นะ! ที่นี่คือโรงเรียน! เป็นสถานที่ให้การศึกษาแก่ผู้คน มันไม่ใช่สถานที่ที่แกจะมุ่งแต่หาผลประโยชน์จากนักเรียนและเสวยสุขขึ้นไปเป็นผู้บริหาร! คิดว่ามันเหมาะสมไหม? น่าเสียดายที่แกยังเป็นแค่ครูประจำชั้น!แต่ขนาดแกยังตำแหน่งเท่านี้นยังทำกับนักเรียนแบบนี้เหรอ?” พอ
นักเรียนรอบๆ ได้ยินก็รู้สึกว่ามีเหตุผล ถ้าใครทำร้ายเพื่อนร่วมชั้นโรงเรียนและครูจะลงโทษอย่างรุนแรง กักขังไว้เพื่อคุมประพฤติหรือไล่เด็กที่ประพฤติไม่ได้ออกจากโรงเรียนแล้ว ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงการกลั่นแกล้งเช่นนี้จะไม่เกิดขึ้นในโรงเรียนอย่างแน่นอน
ทันใดนั้น เสียงเตือนของหยูเซียวเซียวก็ดังขึ้นทันที"ลุงระวัง!"
ดงซูบินหันไปข้างหลัง เหล่ยจือซึ้งเป็นผู้ชายเขาหยิบเอาเก้าอี้ขึ้นมาหวังจะทุบไปที่ดงซูบิน "ฉันจะฆ่าแก!"
หมอนี้คิดจะทำร้ายฉันหรอ? จู่ๆดงซูบิน ก็หันกลับมาด้วยใบหน้าที่เย็นชา ยกแขนขึ้น และบิดเก้าอี้เขาบิดเก้าอี้ออกจากมือของเหล่ยจืออย่างสุดแรง เมื่อเขาเห็นเท้าของเขาส่าย ดงซูบินก็ยกเก้าอี้ขึ้นโดยไม่พูดอะไรสักคำ ดงซูบินกระแทกเก้าอี้ไปที่เหล่ยจืออย่างเต็มแรง ปัง เก้าอี้ก็ร้าว เหล่ยจือกรีดร้อง และล้มไปที่พื้นคอนกรีตของห้องเรียน!
ดงซูบินย่อตัวลง เอื้อมมือไปจับผมของเหล่ยจือ"ไอ้เวรี้! มันยังไม่ถึงคิวแก! แกรอไม่ไหวหรือยังไงกัน! บอกฉันสิ! แกกล้าดียังไงมาทำร้ายเซียวเซียวของฉัน!" เหล่ยจื รู้สึกหวาดกลัวในสายตาของดงซูบินเมื่อรู้ว่าตัวเขาเองไม่ใช่คู่ต่อสู่ของปีศาจที่อยู่ตรงหน้าเขา
เสี่ยวฟางที่อยู่ข้างๆ ก็ลุกลี้ลุกลนขึ้นมา เธอดูกลัวดงซูบินเอามากๆ และเมื่อเห็นเหล่ยจือล้มลงไปที่พื้นมันก็ยิ่งทำให้เสี่ยวฟางสติแตกกับเหตุการณ์ตรงหน้าจนทำอะไรไม่ถูก
“ไม่พูดสารภาพใช่ไหม ฉันจะพูดแทนเอง!” ดงซูบิน กล่าวอย่างเย็นชา “มีรอยรองเท้าที่ท้องเซียวเซียว! แกทำร้ายคนไม่มีทางสู้! และตอนที่เซียวเซียวไม่ยอมแกก็เตะเธอซ้ำและบังคับให้เซียวเซียวเห่าเหมือนหมา!” ดงซูบินรู้สึกโมโหมากขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะที่เขาพูด โต๊ะข้างๆ!
“อา!” เหล่ยซีร้องลั่นอย่างเจ็บใจ เลือดกำเดาไหลก็ไหลลงมาทันที!
ดงซูบินพูดอย่างโกรธจัด: "แกให้ใครคุกเข่า? อา? ใครที่แกสั่งให้เห่าแกจำได้ไหม ! อ่าฉันจะสั่งสอนแกเอง!" เหล่ยจือถูกทำร้ายและร้องไห้ "ผมยังเด็กอยู่! คุณ.. . "
'ยังเด็ก? ' ดงซูบินกล่าวอย่างเย็นชา" ถูกแล้วเพราะแกยังเด็กแกจะต้องโดนสั่งสอน คิดว่าการที่แกยังเด็กจะสามารถเตะใครก็ได้หรือยังไง นั้นร่วมถึงบังคับให้คนๆนั้นคุกเข่าและให้ร้องอย่างหมาอย่างงั้นหรอ !? นี้มันถูกต้องแล้วหรอ ความชอบธรรม และความละอายคืออะไร ฉันไม่เชื่อว่าแกไม่รู้ว่าอะไรถูกอะไรผิด อย่าอ้างเลยดีกว่าว่าแกยังเด็ก! แกไม่ใช่เด็กอนุบาลแล้ว ! แกรู้ตัวว่าแกทำอะไรอยู่ รู้ว่าพฤติกรรมของแกเป็นอย่างไร แต่แกก็ยังทำ! แกทำร้ายหยูเซียวเซียวที่ฉันรักเหมือนลูกในไส้! เพียงเพราะว่าโรเงเรียนไม่กล้ายุ่งกับแก เพราะครูไม่สนใจแก เพราะพ่อแม่ ไม่สนใจคแกหรือว่าไม่มีใครสนใจ แต่นั้นไม่ใช่ฉัน!”
ดงซูบินโยนเขาลงไปที่พื้น ยืนขึ้นและมองดูเสี่ยวฟาง แล้วเดินตรงมาหาเขาทีละก้าว “แล้วเธอ!”
เสี่ยวฟางตกใจและดูหวาดกลั้ว: "อย่าเข้ามานะ!"
"คิดว่าจะรอดหรอ!" เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ น่าสนใจไหม คุณพอใจไหม?" ดงซูบินจ้องไปที่ดวงตาของเขาและพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นฉันจะแกล้งแก! จนกว่าฉันจะพอใจ!”
“อย่าทำฉัน!” เสี่ยวฟางไม่รู้จะหนีไปไหน หยิบกล่องดินสอขึ้นมาบนโต๊ะแล้วขว้างใส่เขา!
ดงซูบิน ยื่นมือของเขาออกมาเล็กน้อย และภายใต้สายตาที่ประหลาดใจของทุกคน เขาหยิบกล่องดินสอเหล็กที่ถูกโยนทิ้งไปอย่างรวดเร็วโดยไม่กระพริบตา ทันใดนั้น ข้อมือของดงซูบินก็กระแทกอย่างแรง กล่องดินสอก็พุ่งออกไปด้วยการสั่น ด้วยลมจากมือของเขา!
ตูม!
เขาทุบหน้าเสี่ยวฟางอย่างรุนแรงและรุนแรง!
เสี่ยวฟางกรีดร้องและปิดหน้าของเขา!
ดงซูบินกล่าวว่า "แกทำร้ายเซียวเซียวด้วยลูกบาสใช่ไหม? โยนมันใส่หน้าของเซียวเซียว? สุดยอดมาก! แกยอดเยี่ยมมาก! มาเลย! โยนลูกบาสอีกสิ! เร็ว! ทุบให้ฉันดูดู !"
"แกมันบ้า!" เสี่ยวฟางโกรธจัด และหยิบเครื่องเขียนสองสามชิ้นบนโต๊ะอย่างบ้าคลั่ง รวมทั้งไม้บรรทัด ปากกา และปากกาลูกลื่น
“ลุง!” หยูเซียวเซียวตะโกนอย่างกังวล
ดงซูบินยิ้ม ยกมือขึ้นอย่างไม่เห็นด้วยเล็กน้อย และส่ายแขนไปข้างหน้าเขาเล็กน้อย ยางลบถูกประกบระหว่างนิ้วก้อยกับนิ้วนาง และปากกาถูกประกบระหว่างนิ้วนางและนิ้วกลาง ปากกาลูกลื่น ถูกหนีบไว้ระหว่างนิ้วชี้และเขารับทุกอย่างไว้ได้ด้วยความชำนาญอย่างเหลือเชื่อ
ดูเหมือนทุกคนจะช็อกกับสิ่งที่เกิดขึ้น!
กล่องดินสอเป็นเป้าใหญ่นั้นอาจจะโชคดี แต่ไม้บรรทัดและปากกาเหล็กบางๆ นี้ แค่ยกมือขึ้นจับไม่ได้หรอก นับประสาที่มันจับได้ด้วยมือเดียว!
แขนของ ดงซูบินยกขึ้นและโยนของพวกนั้นกลับไป!
โว้ว โว้ว โว้ว!
ไม้บรรทัดและปากกากระทบหน้าเสี่ยวฟาง เขาตะโกน และมีเลือดไหลลงมาจากจมูกของเขา มันทำให้เขาเกือบฉี่แตก!
หลังจากหยุดชั่วคราวดงซูบินก็หรี่ตาลง "ใครเป็นคนบันทึกวิดีโอเมื่อฉันตีลูกของฉันในตอนเช้า"
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เด็กผู้หญิงที่ซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มนักเรียนเสียหน้าและร้องไห้ทันที
“เธอเหรอ” ดงซูบินยื่นมือออกมา “วิดีโอโฟนอยู่ที่ไหน”
หญิงสาวรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาขณะร้องไห้
หลังจากรับไปดงซูบินก็โยนโทรศัพท์ลงกับพื้น กระทืบมันอย่างหนัก และทุบมือถือโนเกียด้วยเท้าของเขา!
หลังจากทำเช่นนี้ดงซูบินก็ดูเย็นชา "เธอรู้ไหมว่าการถูกรังแกเป็นอย่างไร? เธอรู้สึกอย่างไร? ฉันถามเธอ!
