ตอนที่ 17

บทที่ 17 รอยโกรธเกรี้ยว

เวลาเจ็ดโมงเช้าของวันที่ 8 สิงหาคม เกาป๋อตื่นขึ้นบนเตียงในออฟฟิศที่สนามซ้อมของทีม

ช่วงนี้งานของเกาป๋อยุ่งมาก เพื่อให้ทีมเข้าที่เข้าทางโดยเร็วที่สุด เขาจึงเป็นคนพาทีมซ้อมในแต่ละวันเพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับการแข่งอุ่นเครื่อง ตอนกลางคืนเขาก็ทำสรุปผลการซ้อมในตอนกลางวันและสถานการณ์ของนักเตะ ขณะเดียวกันก็ต้องปรับแผนการฝึกของนักเตะแต่ละคนให้ได้ผลลัพธ์ในเวลาที่กำหนดไว้ ซึ่งทั้งหมดนี้กินเวลาเกือบทั้งวันของเขาทำให้เข้าได้นอนช่วงตีสามตีสี่ของทุกวัน และงานพวกนี้ จอห์น แอสตันและคนอื่นๆไม่สวามารถช่วยเขาจัดการได้ งานนี้เกาป๋อต้องทำเองเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงได้กินนอนอยู่ที่สนามซ้อมของทีม เขาไม่ได้เข้าไปพักที่อพาร์ตเมนต์ที่ทีมเช่าให้มานานแล้ว

　　 ในห้องน้ำสำนักงาน เกาป๋อใช้น้ำเย็นเพื่อขจัดความง่วงนอนบนใบหน้าของเขา จากนั้นเขาก็ยืนอยู่หน้ากระจก รูดซิปชุดฝึก แล้วแขวนนกหวีดที่คอของเขา นี่คือชุดปกติของเขาในการเป็นผู้นำการฝึกซ้อม

　　 จากนั้นเกาป๋อก็ดึงโน้ตบนกระจกออก

　　 "กำหนดการ 8 สิงหาคม ตอนเช้า ซ้อมสวนกลับ + ซ้อมแข่ง 45 นาที ซ้อมบ่าย + แถลงข่าวก่อนเกม!"

　　 เมื่อเทียบกับกำหนดการปกติ กำหนดการของวันนี้มีงานแถลงข่าวเพิ่มมาอีกหนึ่งอย่าง

　　 ในวันที่ 9 สิงหาคม ลูตันจะมีเกมนัดเปิดฤดูกาลใหม่ในบ้านตัว และคู่แข่งทีมแรกของฤดูกาลนี้คือทีมพอร์ทเวล!!

หนึ่งวันของการฝึกซ้อมผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อวันถัดไปจะต้องลงแข่ง เกาป๋อก็งดการฝึกในตอนบ่ายลง หลังจากนั้นนักเตะจะไม่ได้รับอนุญาตให้กลับบ้าน เกาป๋อขอให้ทุกคนไม่ทำอะไรเป็นพิเศษในวันนี้ และต้องนอนที่สนามซ้อมหรือไม่ก็โรงแรมใกล้ๆ

จากนั้นเกาป๋อก็พากัปตันทีมเควินคีนไปที่ห้องประชุมบนชั้นหนึ่งของอาคารสำนักงาน ก่อนเกมในบ้านแต่ละนัด จะมีการเปลี่ยนสถานที่เป็นที่แถลงข่าวชั่วคราวก่อนการแข่งขันเสมอ

แม้ว่าห้องประชุมจะมีขนาดไม่กว้างเท่าไหร่ แต่การแข่งขันในลีกทูก็ไม่ได้ได้รับความสนใจจากสื่อซักเท่าไหร่ นอกจากสื่อในลูตันและพอร์ทเวลแล้วก็มีแค่สกายสปอร์ตและบริทิช บรอดแคสติ้ง คอเปอเรชั่น สื่อยักษ์ใหญ่ของอักฤษที่ได้รับทุนและมีนักข่าวประจำการทั่วเกาอังกฤษ

นักข่าวนั่งกระจัดกระจายอยู่ทุกมุมห้องประชุม โดยมีโต๊ะวางอยู่ด้านหน้า จอห์น แอสตัน เป็นแขกรับเชิญชั่วคราวในฐานะเจ้าหน้าที่แถลงข่าว ขณะที่เกาป๋อพาเควิน คีนมานั่งนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมกับไมโครโฟนสองตัว

นักข่าวทุกคนต่างจับจ้องมาที่เกาป๋อ ในฐานะเฮดโค้ชชาวจีนของทีมในอังกฤษ นี่เป็นครั้งแรกที่นักข่าวชาวตะวันตกได้เจอเขาอย่างเป็นทางการแบบนี้

เกาป๋อไม่ได้แต่งตัวเป็นพิเศษเพื่องานแถลงข่าว เขายังอยู่ในชุดที่ใส่ไปฝึกซ้อมเมื่อตอนเช้า แถมเขายังไม่มีเวลาแม้กระทั่งจะถอดนกหวีดออกจากคอ

ภาพลักษณ์แบบนี้ของเกาป๋อถูกแสดงต่อหน้ากลุ่มนักข่าว ถ้าหากนักข่าวเคยรู้สึกว่าตัวตนของเกาป๋อดูลึกลับในก่อนหน้านี้ล่ะก็ ความลึกลับนั้นได้สลายไปแล้ว… ยกเว้นเรื่องความหล่อนอกนั้นเขาเทียบกับโค้ชคนอื่นไม่ได้เลย

แถมเขายังดูเด็กมาก เมื่อนั่งข้างกัน เขาดูเด็กกว่าเควิน คีนมาก!

ภายใต้การแต่งตัวด้วยชุดสูทสีดำรอย ซอลที่นั่งอยู่แถวหน้าเริ่มมีสีหน้าโกรธจัด เธอเป็นนักข่าวสาวที่แต่งหน้าอ่อนๆ แสดงออกถึงความเรียบร้อยและความเป็นมืออาชีพ

รอยเป็นนักข่าวของ "Hat Seller" สำนักพิมพ์หนังสือพิมพ์รายวันที่ใหญ่ที่สุดของลูตัน โดยคุณสังเกตจุดยืนของหนังสือพิมพ์ฉบับนี้ได้จากชื่อสำนักพิมพ์ เพราะว่าชื่อเล่นของทีมลูตันคือ Haters

แถมรอยยังเป็นแฟนตัวยงของลูตันด้วย เธออาศัยอยู่ในลูตันเกิดที่นี่ แถมครอบครัวของเธอยังเป็นแฟนทีมลูตันมากว่าร้อยปีแล้ว

ในเวลานี้ รอยมองไปที่โค้ชหนุ่มของลูตัน และเธอรู้สึกโกรธมาก

ในความคิดของเธอ เดวิด ลูตันเป็นคนที่ไม่เรียบร้อย แถมคนอเมริกันจะมาเข้าใจฟุตบอลเหรอ?

คนอเมริกันพาหนุ่มชาวจีนอายุแค่ 27 ปีเข้ามาจัดการทีมบ้านเกิดของเธอ นี่จะไม่ทำให้รอยโกรธได้ยังไง

คุณรอยมองไปยังสมุดโน้ตและวางมือขวาไว้ที่ต้นขาขวา ทันทีที่นักข่าวประกาศเริ่มงานแถลงข่าว เธอจะยกมือขึ้นทันทีเพื่อพยายามหาโอกาสถามคำถามเป็นคนแรก

จอห์น แอสตันไม่ปล่อยให้มิสรอยรอนานเกินไป

　　 "ตอนนี้เป็นช่วงตอบคำถามแบบอิสระ 20 นาที..."

　　ทันทีที่เสียงของจอห์นเงียบลง มือของรอยก็ถูกยกขึ้น เธอมีโอกาสถามคำถามเป็นคนแรก

　　 มิสรอยหรี่ตาและมองไปที่เกาป๋อ

　　 ไอ้เลว ลูตัน ไม่ใช่ทีมที่ใครจะมาเป็นโค้ชก็ได้!

　　 มิสลอยลุกขึ้น หน้าอกของเธอกระเพื่อม

เกาป๋อมองไปที่ใบหน้าของรอยก่อน และเมื่ออีกฝ่ายลุกขึ้นยืน เขาก็รู้สึกว่านักข่าวหญิงคนนี้ค่อนข้างสูง ยิ่งเธอนั่งอยู่แถวหน้าอีก เมื่อเธอยืนขึ้นดวงตาของเกาป๋อก็ได้แต่มองตรงไปยังรอยเพียงแค่คนเดียว　　

เกาป๋อกระแอมไอและหันศีรษะหลบเล็กน้อย

มีเสียงหัวเราะดังขึ้นเล็กน้อยในห้องประชุม เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเห็นความลำบากใจของเฮดโค้ชลูตัน

ใบหน้าของรอยเปลี่ยนเป็นมืดมน เธอขมวดคิ้ว เธอไม่ได้ปกปิดความโกรธบนใบหน้าของเธออยู่แล้ว

“คุณเกาป๋อ! คุณพานักเตะสามคนจากลีกสมัครเล่นมาที่ลูตันในฤดูกาลนี้ คุณไม่รู้เรื่องความแข็งแกร่งของลีกทูรึไง!!”

　　 รอยเงยหน้าขึ้นพร้อมกับสีหน้ายั่วยุบนใบหน้าของเธอ

ไอ้สารเลวหน้าด้านคนนี้ ฉันจะดูว่าวันนี้นายจะเอาตัวรอดไปได้ยังไง!

เควิน คีนมองไปที่เฮดโค้ชอย่างเป็นกังวล "HatSeller" เป็นกระบอกเสียงสำคัญของลูตัน แต่ในตอนนี้แม้แต่กระบอกเสียงอันนี้ก็เต็มไปด้วยเจตนาร้ายต่อเกาป๋อ แม้เกาป๋อจะไม่ไดเป็นเฮดโค้ชที่ดีในสายตาแฟนๆ แต่เควิน คีน รู้ดีว่าเกาป๋อเป็นเฮดโค้ชที่เก่งกาจแน่นอน นี่ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องแทคติกที่เขาสร้างขึ้นมาใช้กับทีมนี้ แค่นักเตะทุกคนที่เขาพาตัวเข้ามา ในสายตาาของเควินคีน ความสามารถของแต่ละคนอย่างน้อยก็เล่นเป็นตัวจริงในแชมป์เปี้ยนชิฟได้สบายๆ

เกาป๋อมองไปยังสาวอังกฤษคนนี้ที่กำลังมองมาที่เขาอย่างยั่วยุด้วยความสนใจ

เกาป๋อรู้มานานแล้วว่าจะเล่นกับสื่อในอังกฤษไม่ใช่เรื่องง่าย ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สนใจอะไรในงานแถลงข่าว ดูจากการที่เขาไม่แม้แต่จะเปลี่ยนชุดก่อนมา

แต่ถ้ามีของสวยๆงามๆแบบนี้อยู่ด้านหน้าของงานแถลงข่าวแต่ละรอบ ก็ดูเหมือนว่าการจัดงานแถลงข่าวจะไม่ได้ไร้ประโยชน์ไปซะทีเดียว

　　 “ผู้เล่นที่ฉันพามานั้นมีความสามารถมากพอที่เล่นในลีกทู อันที่จริงแม้แต่ลีกวันหรือแชมป์เปี้ยนชิฟ นักเตะที่ฉันพามาก็รับมือได้” เกาป๋อยกตัวขึ้นและพูดเรียบๆ

　　 "แต่ลีกทูเป็นลีกอาชีพนะคุณเกาป๋อ!!!"

　　 “คุณนักข่าว ตอนนี้ผมเป็นเฮดโค้ชของลีกอาชีพแล้ว ผมรู้เรื่องลีกอาชีพมากกว่าที่คุณคิดแน่นอน!”

　　 นักข่าวหนังสือพิมพ์ที่เป็นกระบอกเสียงให้กับลูตัน ทะเลาะกับเฮดโค้ชของทีมลูตัน นักข่าวคนอื่นๆในงานต่างตื่นเต้น

ในช่วงท้ายของงานแถลงข่าวเกาป๋อลุกขึ้นยืน ก่อนเขาจะออกไปเขาหันหน้ากลับมาแล้วพูดว่า "วาร์ดี้กับชาร์ลีคือกองหน้าที่ดีที่สุดในลีกทู ก็องเต้จะเป็นกองกลางตัวรับที่ดีที่สุดในลีก รอจนกว่าจะเริ่มฤดูกาล แล้วคุณจะเห็นคุณนักข่าว! "

　　 เกาป๋อหันหลังกลับและเดินจากไปหลังจากพูดเสร็จ

　　 กองหน้าที่ดีที่สุด?

　　 มิดฟิลด์ตัวรับที่ดีที่สุด?

　　 ฝันอยู่รึไง **** ไอ้สารเลว!

　　 รอยกัดริมฝีปากและจ้องไปที่แผ่นหลังของเกาป๋อ

　　 นักข่าวคนอื่นๆ งงเล็กน้อย

　　 พวกเรายังไม่ได้ถามเลย...