539-540

Ep.539

“ดินแดน … ศักดิ์สิทธิ์ …” ซูเฉินพึมพำ ครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง

ผู้แข็งแกร่งระดับเทวะซ่อนตัวอยู่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์? ทำแบบนั้นเพื่ออะไรกัน?

ขบคิดอยู่นานก็หาเหตุผลไม่ได้ แล้วซูเฉินก็ไม่ต้องการหมกมุ่นอยู่กับเรื่องนี้เช่นกัน จึงหันมาถามว่า “เอาไม้ที่อยู่ในมือแกมาให้ฉันดูหน่อย”

ไม้ศึกที่ดูเรียบๆธรรมดาๆ แต่สามารถต้านทานเวทย์น้ำแข็งเลเวล 8 ได้ ต้องไม่ใช่วัตถุธรรมดาอย่างแน่นอน

ชายชราผิวเหี่ยวดูไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่ภายใต้การจับจ้องของซูเฉิน สุดท้ายกัดฟันยื่นออกไป

ซูเฉินรับมันไว้ในมือ และตรวจสอบด้วยสายตา

และในเวลานั้นเอง ข้างใน [พื้นที่เพาะปลูก] เสียงเรียกของต้นผลอายุวัฒนะก็ดังขึ้น

หากไม่มีอะไรสำคัญ ต้นผลอายุวัฒนะจะไม่ติดต่อกับเขา

หัวใจของซูเฉินเต้นแรงขึ้นเล็กน้อย รีบเปิด [พื้นที่เพาะปลูก] อย่างรวดเร็ว สื่อสารกับต้นผลอายุวัฒนะด้วยความคิด “ว่าไงเสี่ยวโซ่ว”

“เจ้านาย ไม้ศึกในมือคุณคือกิ่งก้านของต้นไม้แห่งชีวิต”

“ต้นไม้แห่งชีวิตคืออะไร?” ซูเฉินถามต่อ

ต้นไม้แห่งชีวิต ..! แค่ได้ยินชื่อของมันก็ดูเจ๋งมากแล้ว เรื่องนี้กระตุ้นความสนใจของซูเฉินเป็นอย่างมาก

ต้นผลอายุวัฒนะอธิบายว่า “ต้นไม้แห่งชีวิตประกอบไปด้วยพลังชีวิตมหาศาล ไม่เพียงสามารถใช้รักษาอาการบาดเจ็บ แต่ยังมีความสามารถในการป้องกันในระดับหนึ่งอีกด้วย ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ หากรับประทานผลไม้ของมัน จะสามารถชุบชีวิตคนตายให้ฟื้นขึ้นมาได้!”

“นี่เรื่องจริงหรือ?”

ความสามารถในการฟื้นคืนชีพจากความตาย เป็นอะไรที่น่าเหลือเชื่อ และท้าทายสวรรค์มาก ต่อให้เป็นซูเฉิน ตัวเขาก็ยังไม่สามารถถือครองมัน

“เจ้านาย นี่คือเรื่องจริง!” ต้นผลอายุวัฒนะตอบอย่างมั่นใจ

ได้ยินแบบนั้น ซูเฉินสูดหายใจเข้าลึกๆ บังคับตัวเองให้สงบลง จากนั้นมองไปยังชายชราผิวเหี่ยวย่น เอ่ยถามอย่างสงบว่า “แกไปได้ไม้ศึกนี้มาจากไหน?”

“เป็นนายท่านหลี่เซิงของพวกเราที่มอบให้” ชายชราผิวเหี่ยวย่นตอบตามความจริง

ดวงตาของซูเฉินเป็นประกาย เอ่ยถามต่อว่า “แล้วหลี่เซิงไปได้มันมาจากไหน?”

สมบัติเช่นต้นไม้แห่งชีวิต มูลค่ายากจะหาสิ่งใดเทียบ ตั้งแต่เขารู้เรื่องของมัน นั่นแปลว่าเขากับมันมีวาสนาต่อกัน และจะต้องได้รับมันมาให้จงได้

ชายชราผิวเหี่ยวย่นครุ่นคิดครู่หนึ่ง ตอบกลับว่า “ไม่กี่ปีที่ผ่านมา มีครั้งหนึ่งที่หลี่เซิงออกไปข้างนอก ไม่ทราบเหมือนกันว่าเขานำกิ่งไม้แห้งมาจากที่ไหน แต่หลังจากนั้นเขาได้ใช้กิ่งไม้แห้งก้านนั้น นำมาทำเป็นไม้ศึกจำนวนไม่น้อย แล้วแจกจ่ายให้กับเฉิน*อย่างพวกเราที่ทำผลงานได้ดี”

*(คำเรียกแทนตัวเองของข้าราชบริพาร)

ซูเฉินหรี่ตาลง ในสมองเริ่มปั่นความคิด

ไม้แห้งที่หลี่เซิงนำกลับมา เห็นได้ชัดว่ามันเป็นของต้นไม้แห่งชีวิต

เช่นนั้นแล้วต้นไม้แห่งชีวิตอยู่ที่ไหน?

มันตายไปแล้วหรือว่ายังมีชีวิตอยู่?

ซูเฉินยากจะคาดเดา และคงมีเพียงได้เจอกับหลี่เซิงเท่านั้นจึงจะได้รับคำตอบ

หลังจากรู้เรื่องที่ควรรู้แล้ว ชายชราผิวเหี่ยวก็ไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ต่อ

ซูเฉินปลดปล่อยพลังจิตออกไปโดยไม่มีการแจ้งเตือนใดๆ กวาดลงบนร่างชายชรา

“ผู้อาวุโส นี่ท่าน ..!”

ชายชราผิวเหี่ยวทั้งตกใจและโกรธเกรี้ยว แต่ยังไม่ทันได้ตะโกนด่าสักคำ ร่างเขาก็ระเบิดแตกกระจาย

หลังจากสังหารชายชราผิวย่น ซูเฉินหันกลับมา แล้วค่อยๆเดินเข้าหาหานซานเฉียน

“ผู้อาวุโส ได้โปรดไว้ชีวิตด้วย!” หานซานเฉียนอ้อนวอนขอความเมตตา

ซูเฉินในเวลานี้ เสมือนดั่งปีศาจร้ายที่สังหารคนอย่างโหดเหี้ยมในสายตาเขา

ทุกย่างก้าวของซูเฉิน เขาจะรู้สึกว่าความตายใกล้เข้ามาอีกก้าว

จนกระทั่งซูเฉินมายืนอยู่ข้างๆ ปราการในใจเขาก็พังทลายลงอย่างสิ้นเชิง ไม่เหลือศักดิ์ศรีของผู้วิวัฒนาการเลเวล 6 อีกเลย

หากไม่ใช่ว่าร่างถูกแช่แข็งไว้ เขาคงคุกเข่าลงแทบเท้าซูเฉิน แล้วอ้อนวอนขอชีวิตไปแล้ว

ซูเฉินเบ้ปาก เอ่ยถามเสียงเย็น “เมื่อไหร่ค่ายกลเคลื่อนย้ายของเมืองเทียนหวังจะเปิดออก?”

“ผู้อาวุโส ถ้าฉันตอบตามความจริง ท่านจะไว้ชีวิตฉันได้ไหม?” หานซานเฉียนกัดฟันกล่าว

เขาเคยเห็นพฤติกรรมของซูเฉินแล้ว เอ่ยปากว่าจะฆ่าก็ฆ่า ไร้ซึ่งความปราณี

แม้เขาจะกลัวซูเฉินมาก ทั้งยังทราบว่าหากพูดแบบนี้อาจทำให้ซูเฉินโกรธได้ แต่เพื่อความอยู่รอด คงมีแต่ต้องลองอ้อนวอนดูสักตั้ง

Ep.540

“สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดคือการที่คนอื่นมาต่อรองกับฉัน!”

สีหน้าของซูเฉินหม่นลง ควบคุมพลังจิตบดแขนข้างหนึ่งของหานซานเฉียน

“อ๊าาาาาาา”

หานซานเฉียนเปล่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าของเขากลายเป็นบิดเบี้ยว

“ฉันจะถามแกอีกครั้ง เมื่อไหร่ค่ายกลเคลื่อนย้ายถึงจะเปิด”

ซูเฉินหรี่ตาลง แววตาเย็นยะเยือกจนผิดปกติ

“มันจะไม่เปิดจนกว่าจะถึงอีกหนึ่งเดือนให้หลัง”

ครั้งนี้หานซานเฉียนได้รับบทเรียนแล้ว รีบตอบอย่างร้อนรน

“ทำไมต้องใช้เวลาเป็นเดือน? เร่งเวลาเปิดไม่ได้หรอ?”

ใบหน้าของซูเฉินดูไม่ค่อยพอใจเล็กน้อย ช่วงเวลาหนึ่งเดือน อะไรก็สามารถเกิดขึ้นได้

แล้วหากต้นผลจำลองจิตถูกเปลี่ยนมือขึ้นมาเล่า?

“ผู้อาวุโส ค่ายกลเคลื่อนย้ายจะเปิดขึ้นเมื่อไหร่ ทางเกาะหวังซวี่ไม่อาจเรียกร้องได้ ล้วนเป็นการตัดสินใจของราชวงศ์เฝิงซีมาโดยตลอด” หานซานเฉียนอธิบาย

“งั้นแกสามารถติดต่อพวกเขา แล้วบอกให้ช่วยย่นเวลาลงหน่อยได้ไหม?” ซูเฉินถามหยั่งเชิง

หานซานเฉียนส่ายหัว “ผู้อาวุโส นั่นไม่มีทางเป็นไปได้ เมื่อราชวงศ์เฝิงซีได้กำหนดเวลาเปิดแล้ว จะไม่มีทางเปลี่ยนกำหนดการอย่างแน่นอน”

ได้ยินแบบนั้น ซูเฉินเริ่มครุ่นคิด แล้วก็นึกออกเรื่องหนึ่ง

ว่าการเข้าสู่ทวีปเสวียนเทียน ค่ายกลเคลื่อนย้ายน่าจะไม่ได้มีแค่บนเกาะหวังซวี่แห่งเดียว จะต้องมีเกาะอื่นๆที่ติดตั้งค่ายกลเคลื่อนย้ายที่คล้ายๆกันเอาไว้อย่างแน่นอน

แต่เกาะไหนบ้างเล่าที่มี? เขาไม่อาจรู้เลย

“มีค่ายกลเคลื่อนย้ายที่ใช้เข้าสู่ทวีปเสวียนเทียนอยู่บนเกาะอื่นอีกไหม?” ซูเฉินถาม

ในความคิดเขา หานซานเฉียนเป็นเจ้าเมือง เคยควบคุมค่ายกลเคลื่อนย้ายมาหลายปีแล้ว น่าจะรู้ข้อมูลบางอย่าง

“เท่าที่ฉันรู้ บนเกาะชงซวี่เองก็มีเช่นกัน อย่างไรก็ตาม มันอยู่ไกลจากที่นี่มาก แม้จะนั่งเรือเดินทะเลไป แต่ก็ยังต้องใช้เวลาเป็นเดือน” หานซานเฉียนครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วตอบกลับ

“ดูเหมือนว่าฉันคงได้แต่รอเดือนนึงเท่านั้น” ซูเฉินถอนหายใจเบาๆ

หานซานเฉียนพูดก็เหมือนไม่พูด ใช้เวลาหนึ่งเดือนเดินทางไปยังเกาะชงซวี่ ถ้าแบบนั้นรออยู่ที่นี่ให้มันเปิดใช้งานเองดีกว่า

แต่ในกรณีนี้ หานซานเฉียนจะไม่สามารถถูกฆ่าได้ เพราะการตายของหานซานเฉียน เมืองเทียนหวังคงต้องเกิดความวุ่นวายอย่างแน่นอน และระหว่างนั้น ค่ายกลเคลื่อนย้ายมีแนวโน้มอาจถูกทำลายได้เช่นกัน

หากต้องการรักษาค่ายกลเคลื่อนย้ายไว้ จำเป็นต้องมีคนคอยเฝ้า

และซูเฉินไม่สามารถอยู่ในเมืองเทียนหวังได้ตลอดทั้งเดือน ในเมื่อเป็นแบบนั้น คนที่เหมาะสมที่สุดก็คือหานซานเฉียน

“ถ้าแกยอมทำเรื่องหนึ่ง แล้วผลงานออกมาดี ฉันจะยอมไว้ชีวิตแก” ซูเฉินมองหานซานเฉียน กล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

หานซานเฉียนดีใจมาก กล่าวซ้ำๆว่า “ผู้อาวุโส ขอแค่บอกมาว่าต้องทำอย่างไร”

“ฉันจะออกไปจากที่นี่ช่วงเวลาหนึ่ง ระหว่างนี้แกจงปกป้องค่ายกลเคลื่อนย้ายให้ดี ถ้ามีเรื่องอะไรผิดพลาดแม้แต่นิดเดียว อย่าหวังเลยว่าจะมีชีวิตรอดไปได้” ซูเฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงยืนยันหนักแน่น

สีหน้าของหานซานเฉียนแข็งค้างไป ก่อนรีบตอบว่า “ผู้อาวุโสโปรดวางใจ ฉันขอรับประกันด้วยหัวตัวเอง”

ซูเฉินพยักหน้าเล็กน้อย ไม่กล่าวอะไรเพิ่มเติมอีก ย่อตัวงอเข่า กระโดดทะลุหลังคาห้องโถงใหญ่ ลอยขึ้นในอากาศ ย่ำลงบนความว่างเปล่าและจากไป

หลังจากที่ซูเฉินจากไป หานซานเฉียนทิ้งตัวลงกับพื้น สัมผัสได้ถึงเหงื่อเย็นเป็นกำมือ หอบหายใจแล้วกล่าวว่า “ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เผ่ามนุษย์ให้กำเนิดผู้แข็งแกร่งที่น่าสะพรึงเช่นนี้”

แม้ซูเฉินจะไว้ชีวิตเขา แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนึกถึงวิธีการสังหารผู้แข็งแกร่งในห้องโถงของซูเฉิน มันยิ่งทำให้หัวใจเขาเต้นแรงไปอีกขั้น

อีกด้านหนึ่ง ซูเฉินกลับมายัง [รถศึกอัจฉริยะ] สิ่งแรกเขาทำคือถามเฉินเมิ่งเฟยเกี่ยวกับค่ายกลเคลื่อนย้าย

คำพูดของหานซานเฉียน เขายังไม่เชื่อสนิทใจ ยังต้องยืนยัน

และคำตอบของเฉินเมิ่งเฟยสอดคล้องกับคำตอบของหานซานเฉียน นี่แสดงให้เห็นว่าหานซานเฉียนไม่ได้โกหก

หลังจากนั้น ซูเฉินหันไปมองหน้าจอควบคุมส่วนกลาง

ระยะเวลาหนึ่งเดือน จะสูญเสียมันไปเปล่าๆไม่ได้ ระหว่างนั้น สามารถไล่ล่า กวาดล้างซอมบี้และพวกต่างเผ่าบนเกาะหวังซวี่ทั้งหมด

นอกจากนี้ เขายังมีแผนที่จะแวะไปเยี่ยมเยือนเกาะหลิงซู่อีกด้วย