112 - หลอมรวมให้เป็นหนึ่ง
112 - หลอมรวมให้เป็นหนึ่ง
“ดูจากสมุนไพรจิตวิญญาณที่เจ้ารวบรวมมาก็น่าจะเพียงพอแล้ว เจ้าจับข้ามาทำไม?”
“ถ้าข้าแค่กลั่นเม็ดยานั่นก็เพียงพอแล้ว แต่ในเมื่อเจ้าได้กินผลศักดิ์สิทธิ์แห่งตำนานและดื่มจากน้ำพุศักดิ์สิทธิ์แล้ว ความต้องการของข้าก็ต้องเพิ่มขึ้นเป็นธรรมดา”
“เจ้ากำลังปรุงยาอะไรอยู่”
เย่ฟ่านพยายามอย่างเต็มที่ที่จะถ่วงเวลา จนกระทั่งตอนนี้เขาก็ยังไม่ยอมแพ้
“โดยธรรมชาติแล้ว มันเป็นยาเม็ดแห่งสวรรค์ที่สามารถยอมให้คนคนหนึ่งเอาชนะทะเลแห่งความทุกข์ ข้ามสะพานจิตวิญญาณ และไปถึงอีกฝั่งหนึ่งได้”
ผู้อาวุโสฮั่นมองเห็นความตั้งใจของเขาและยิ้มอย่างเย็นชา
“หยุดพยายามถ่วงเวลาได้แล้ว ไม่มีใครจะช่วยเจ้าได้ เพียงแค่ตั้งจิตให้สบายและพร้อมที่จะเป็นยาหลักในการกลั่น”
“เจ้าไม่กลัวนักรบคนนั้นปรากฏตัวขึ้นอีกหรือ?” เย่ฟ่านไม่ได้ตื่นตระหนกหรือหวาดกลัวในขณะที่ถามอย่างใจเย็น
“บางทีเจ้าอาจยังไม่รู้ตัวตนของบุคคลนั้น”
สีหน้าของผู้อาวุโสฮั่นไม่เปลี่ยนไปเมื่อเขาถามว่า
“เขามีภูมิหลังอย่างไร”
“เขามาจากตระกูลขุนนางโบราณตระกูลเจียง” เมื่อกล่าวเช่นนี้ เย่ฟ่านก็ถอนหายใจเบาๆ
“เจ้าได้สร้างหายนะให้กับสำนักศักดิ์สิทธิ์หลิงซู่ เจ้าอาจไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของข้า ข้าติดต่อกับคนในตระกูลเจียง และนักรบคนนั้นกำลังมองหาข้า……”
เย่ฟ่านแสร้งทำเป็นพูดอย่างจริงจังในขณะที่เขาพยายามจะรักษาชีวิตของเขาไว้
สีหน้าของผู้อาวุโสฮั่นไม่เปลี่ยนแปลงในขณะที่เขาฟังเงียบๆ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“แค่เจ้าเหรอ? เจ้าจะติดต่อกับตระกูลเจียงได้อย่างไร”
“ก่อนหน้านี้ข้าเคยช่วยเด็กสาวคนหนึ่งของตระกูลเจียงที่เหินห่างจากตระกูล ดังนั้นจึงสร้างกรรมดีกับพวกเขา หากเจ้าไม่เชื่อ เจ้าสามารถไปที่สำนักศักดิ์สิทธิ์เอี๋ยนเซี่ยเพื่อตรวจสอบและตรวจสอบว่าข้าโกหกหรือไม่ ไม่นานมานี้ข้าได้ไปกับผู้คนในตระกูลเจียงเพื่อโจมตีสำนักศักดิ์สิทธิ์เอี๋ยนเซี่ย”
"นี้……."
สีหน้าของผู้อาวุโสฮั่นเปลี่ยนไปในที่สุดสำนักศักดิ์สิทธิ์หลิงซู่เป็นหนึ่งในหกสำนักศักดิ์สิทธิ์ภายในแคว้นเอี๋ยน พวกเขารู้ดีถึงเหตุการณ์ที่ตระกูลเจียงบุกเข้าไปในสำนักศักดิ์สิทธิ์เอี๋ยนเซี่ย
ผู้อาวุโสฮั่นกัดฟัน
“ไม่ว่าเจ้าจะพูดอะไร เจ้าจะไม่รอด”
เย่ฟ่านมีสีหน้าจริงจังและเคร่งขรึมในขณะที่เขาตอบ
“ผู้อาวุโสฮั่นเจ้าต้องพิจารณาถึงผลสะท้อนของการรุกรานตระกูลขุนนางยโบราณ อย่าคิดว่าเจ้าสามารถซ่อนมันจากทุกคนได้ เจ้าเพิ่งแลกหมัดกับนักรบของตระกูลเจียงและพวกเขาจะสามารถหาเบาะแสได้อย่างแน่นอน”
“เจ้าเด็กเวรเจ้าอายุยังน้อย แต่จริงๆแล้วมีอุบายมากมาย อย่าคิดว่าจะหลอกข้าได้แบบนี้ เจ้ากำลังดูถูกข้า” จู่ๆผู้อาวุโสฮั่นก็หัวเราะอย่างชั่วร้าย
“สุดท้ายแล้วเจ้ายังคงมีประสบการณ์ไม่พอ หากคนเราพูดมากเกินไปในที่สุดก็จะเผยความลับออกมาโดยไม่รู้ตัว นักรบคนนั้นมาจากตระกูลเจียง ไม่นานมานี้เขาได้บุกเข้าไปในสำนักศักดิ์สิทธิ์จื่อหยางและคงกล้าที่จะไล่ต่ำจับเจ้า!”
ผู้อาวุโสฮั่นอาศัยอยู่มาเป็นเวลานานและมีประสบการณ์มาก เขาสามารถเชื่อมโยงเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อเร็วๆนี้และทำให้ได้รับคำตอบที่แท้จริง
เย่ฟ่านตกใจเป็นอย่างมาก
“ผู้อาวุโสฮั่นเจ้าคิดมากเกินไปแล้ว รอให้หายนะมาถึงก่อนเถอะ!”
“ไอ้สารเลวน้อยเจ้าใจเย็นได้จริงๆ จนถึงตอนนี้เจ้ายังพยายามหลอกข้าอยู่อีก” ผู้อาวุโสฮั่นหัวเราะอีกครั้งขณะที่ยกเย่ฟ่านขึ้น
“อย่ากังวลไป จะไม่มีใครมารบกวน บริเวณนี้ถูกปกคลุมด้วย ค่ายกลเต๋าที่ไม่มีที่สิ้นสุด ตั้งแต่เราก้าวเข้ามาในถ้ำ เราถูกแยกออกจากโลกภายนอกและไม่มีใครสามารถหาสถานที่แห่งนี้ได้”
นักรบของตระกูลเจียงกำลังค้นหาเย่ฟ่านและทำให้ผู้อาวุโสฮั่น งงงวยและเป็นกังวล เขาฉวยเนื้อจากปากของคนอื่นและเริ่มค้นหาร่างกายของเย่ฟ่านอย่างระมัดระวัง
“ร่างกายของเจ้ามีแต่ของไร้ประโยชน์”
ขั้นแรกเขาได้นำหยกที่มีมุมหักออกมาและตรวจสอบอย่างรอบคอบก่อนที่จะโยนมันลงกับพื้น
เย่ฟ่านสาปแช่งเจ้าอ้วนไร้ศีลธรรมในใจ เจ้าอ้วนที่น่าตายคนนั้นสัญญาว่าหยกชิ้นนี้จะช่วยเขาให้รอดในช่วงวิกฤต แต่เห็นได้ชัดว่ามันไร้ประโยชน์
“ต้วนเต๋อ ต้วนเต๋อ ปู่ของแก อย่าให้ข้ารอดไปได้ไม่งั้นเจ้าจะได้เห็นดีอย่างแน่นอน!”
“นี่อะไร” ผู้อาวุโสฮั่นถือเมล็ดโพธิ์และตรวจดูพระพุทธรูปอย่างละเอียดถี่ถ้วน
“เส้นโลหิตที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติเป็นภาพ……. ทำไมคนหัวล้านถึงได้ดูคุ้นเคยนัก ดูเหมือนข้าจะจำได้ว่าเห็นคนหัวล้านจากที่ไหนสักแห่งนอกดินแดนรกร้างตะวันออก”
“หัวล้าน……” เย่ฟ่านพูดไม่ออก
ผู้อาวุโสฮั่นเก็บเมล็ดโพธิ์ไว้ก่อนที่จะมองไปทางเย่ฟ่าน
“เอาล่ะ ได้เวลาส่งเจ้าเข้าไปในหม้อยาแล้ว”
“ผู้อาวุโสฮั่นตอนนี้ข้าจะตายแล้ว รบกวนให้โอกาสข้าทานอาหารสักมื้อได้หรือไม่”
“อย่าใช้ความพยายามของเจ้าให้สูญเปล่าแม้ว่าเจ้าจะลากเวลาออกไปก็จะมีประโยชน์อะไร? รีบเข้าไปเถอะ”
ผู้อาวุโสฮั่นยกเย่ฟ่านลงไปในหม้อยา
“เจ้ามีความลับอะไรคนพวกนั้นถึงตามล่าเจ้า”
เย่ฟ่านรู้ว่าเขาไม่มีโอกาสและเริ่มสาปแช่งเสียงดัง
“ปีศาจเฒ่าเจ้าไม่รู้หรือว่าข้ามีสัมพันธ์สวาทกับมารดาเจ้าสิบแปดรุ่น…”
สีหน้าของผู้อาวุโสฮั่นไม่สามารถเห็นระลอกคลื่นใดๆราวกับว่าเขาไม่ได้ยินอะไรเลยและโยนเย่ฟ่านลงในหม้อยาทันที
หลังจากนั้นเขาเดินไปที่มุมห้องหินและเริ่มถือหม้อลายครามขนาดใหญ่หลายใบและเทของเหลวที่ไม่รู้จักลงไปในหม้อ
"นี่คืออะไร?" เย่ฟ่านได้กลิ่นกลิ่นหอมลอยขึ้นมาจากของเหลว
“ของเหลวนี้กลั่นจากพืชสมุนไพรหลายชนิด เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ในการกลั่นยา หากยังคงกลั่นกรองและชำระให้บริสุทธิ์ ในที่สุดก็จะกลายเป็นสารสกัดจากสมุนไพรนับร้อยชนิด”
ขณะพูดผู้อาวุโสฮั่นได้เทของเหลวทั้งหมดภายในหม้อลายครามขนาดใหญ่ลงในหม้อยา
จากนั้นผู้อาวุโสฮั่นก็นำสมุนไพรจิตวิญญาณอันล้ำค่าจากตู้ยาออกมา
“ในที่สุดข้าก็ได้รวบรวมยาจิตวิญญาณที่จำเป็นทั้งหมดแล้ว หวังว่ามันจะสามารถกลั่นเป็นยาครอบจักรวาลที่ข้าต้องการได้สำเร็จ”
เมื่อกล่าวชิ้นนี้แล้วเขาก็หยิบเมล็ดบัวของดอกบัวศักดิ์สิทธิ์หยกดำออกมาก่อน เมล็ดบัวขนาดเท่านกพิราบมีสีดำและโปร่งแสง เป็นประกายระยิบระยับ เพียงเมล็ดบัวนี้อย่างเดียวทำให้รู้สึกตื่นตัวและสดชื่นได้แล้ว
“ไอ้สารเลว เจ้าไม่อยากจะกลืนมันเข้าไปในปากเดียวหรือ” ผู้อาวุโสฮั่นยิ้มอย่างเย็นชาขณะจ้องมองที่เย่ฟ่าน
“อย่าปิดบังความคิดที่ไม่สมจริง”
เมื่อพูดเช่นนี้ เขาก็วางเมล็ดบัวลงในหม้อยาขณะที่เขาหยิบกริชแล้วแทงเข้าที่แขนซ้ายของเย่ฟ่านด้วย 'ชี่' ก่อนที่จะดึงมันออกมา ปล่อยให้เลือดของเย่ฟ่านไหลริน
"เจ้า……"
“ปรุงยา ปรุงยา เจ้าเป็นยาหลัก แก่นแท้ทั้งหมดของเจ้าอยู่ในเนื้อและเลือดของเจ้า เลือดสดของเจ้าจะต้องไหลออกมาก่อนจึงจะนำไปสังเวยในหม้อได้”
ผู้อาวุโสฮั่นได้แสดงให้เห็นด้านที่โหดร้ายอย่างยิ่งในขณะที่เขาจับแขนที่ขาดของตัวเอง
“เพื่อความเท่าเทียมข้าสูญเสียแขนไปแล้ว ข้าต้องเสียสละและปรับแต่งเจ้าอย่างเหมาะสม มีเพียงความสำเร็จเท่านั้น ความล้มเหลวเป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้!”
“ชิ!”
เลือดกระเซ็นเมื่อผู้อาวุโสฮั่นใช้กริชเจาะแขนขวาของเย่ฟ่าน เลือดไหลออกมาขณะที่หม้อยาถูกย้อมด้วยเลือดเป็นสีแดงทันที
การแสดงออกของผู้อาวุโสฮั่นดุร้ายและเต็มไปด้วยรัศมีแห่งความตาย ดวงตาของเขาดูเหมือนจะเปล่งประกายด้วยแสงที่น่ากลัวในขณะที่เขาแทงขาของเย่ฟ่านด้วย
แขนขาทั้งสี่ของ เย่ฟ่าน เจ็บปวดอย่างแสนสาหัสและใบหน้าของเขาเริ่มซีด
“อย่าคิดว่าปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้น!”
ผู้อาวุโสฮั่นพูดแบบนี้และแทงกริชผ่านหน้าอกของเย่ฟ่านทันทีขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ชั่วร้าย
“ข้าจะไม่แทงหัวใจของเจ้าทำให้เจ้าตายทันที ข้าจะแช่ของเหลวจากพืชสมุนไพรหลายร้อยชนิด ข้าเชื่อว่าเจ้าจะสามารถมีชีวิตอยู่ได้นานและกลั่นเจ้าให้เป็นยาศักดิ์สิทธิ์ที่ข้าต้องการ”
ผู้อาวุโสฮั่นเป็นเหมือนวิญญาณร้ายเมื่อลิ้นแห้งของเขาเลียรอยเลือดบนกริชขณะที่เขาพูดต่อ
“รสชาติที่หวานและงดงามเช่นนี้ ข้าตั้งตารอเวลาที่จะได้เม็ดยาอันล้ำค่าจริงๆ”
“ไอ้สาระเลวเฒ่า…….”
เย่ฟ่านกัดฟันในขณะที่เขาจ้องเขม็ง เขารู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างกายและรู้สึกได้ถึงพลังชีวิตที่ค่อยๆหายไป
