EP 607 คุณป้า!
EP 607 คุณป้า!
By loop
ยามบ่าย.
กระทรวงกิจการพลเรือน ล็อบบี้อาคารสำนักงาน
การตะโกนของดงซูบินทำให้สภาพแวดล้อมข้างๆเงียบลง และเสียงสะท้อนก็ดังขึ้นอย่างเย็นชาในห้องโถง
ทุกคนอึ้ง!
ผอ.หลิงไม่อยากเชื่อหูตัวเองสักนิด "คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร"
ดงซูบินมองเข้าไปในดวงตาของเขาและพูดคำทีละคำ: "คุณนี้มันแย่มาก!"
"คุณกล้าพูดเช่นนี้กลับผมหรอ" ผู้อำนวยการหลิง "คุณรู้ไหมว่าที่นี่คือที่ใด หืม?"
"เลขาซูบิน!" โจวหยินหยูตื่นตระหนกและรีบคว้าแขนของดงซูบิน "เลขาซูบิน! ใจเย็น!"
ตอนนี้ดงซูบินเริ่มควบคุมอารมณ์ไม่ได้แล้ว ไม่มีใครหยุดเขาได้ยกเว้นเสี่ยวหลาน และฉูหยวน เขาดึงพี่สาวโจวออกไปและเดินไปที่ผู้อำนวยการหลิง ทีละก้าวชี้ไปที่จมูกของเขาแล้วพูดว่า "ผมรู้ว่าที่นี่คือที่ไหน แล้วผม อยากจะถามคุณ รู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน อ้า กระทรวง กระทรวง กิจการพลเรือน ที่ทำการ หน่วยงานของรัฐที่ให้บริการสังคมและประชาชน ยื่นคำร้อง เอากสาร!ผมมาก่อนสิบโมงเช้า!แต่สิ่งที่คุณทำกับพวกเรา อ่า ผมไม่สนเรื่องนั้น!ให้เรารอนานกว่าสองชั่วโมงโดยเปล่าประโยชน์!ถ้าไม่ใช่เพื่อเตือนในภายหลัง!ใช่คุณไหม ยังให้เรารอ ทัศนคติของคุณเป็นอย่างไร คุณต้องเข้าใจเรื่องนี้ก่อน!?"
"เลขาซูบิน!" โจวหยินหยูหมดแรง เธอรู้ว่าเลขาซูบินนั้นเป็นคนอ่างใด แต่เธอไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะเป็น เจ้าอารมณ์มากขนาดนี้ กระทรวงกิจการพลเรือนยังกล้าที่จะไปป่า นี่คือกระทรวงและค่าคอมมิชชั่นของรัฐและอำนาจอนุมัติขั้นสุดท้ายของหน่วยแบบจำลองสำนักงานเขตของพวกเขาสามารถอยู่ในมือของกระทรวงกิจการพลเรือนในฐานะที่เป็น ส่งผลให้โมเดลยูนิตพังแน่นอน!
หัวหน้าหลิงเริ่มโกรธ “แล้วคุณหมายความว่ายังไง เราสำคัญแค่ไหนที่ต้องปล่อยมือ และเราต้องลงไปที่ชั้นล่างเพื่อทักทายคุณเป็นการส่วนตัว?”
“ฉันไม่ต้องการให้คุณไปพบเขา!” ดงซูบินมองเขาอย่างเย็นชาและพูดว่า “ผมเข้าใจ ผมจึงรอนานกว่าสองชั่วโมง แต่ทัศนคติของคุณทำไมถึงเป็นเช่นนี้ เสาส่งพวกเรามา ไปที่สำนักงานส่งเสริมเผู้สูงอายุหรือไม่ เราไปสำนักงานเคารพผู้สูงอายุ เมื่อเรามาถึงสำนักงานส่งเสริมผู้สูงอายุเราถามเพื่อนทุกที่และในที่สุดก็ตระหนักว่าเรื่องนี้เป็นความรับผิดชอบของกระทรวงกิจการพลเรือนของคุณ! คุณมีความรับผิดชอบในสิ่งที่คุณไม่ได้ถาม ไปที่อื่น คุณหมายถึงอะไร อ่า คุณเองสร้างปัญหาให้กับเรา ทัศนคติในการทำงานของคุณเป็นเช่นไรกันแน่”
"ผมเตือนคุณก่อน!" ผู้อำนวยการหลิงชี้ไปที่ดวงตาของเขา และพูดว่า "คุณไม่มีสิทธิ์! คุณ! คุณทำเช่นนี้ไม่ได้?"
"ผมจะทำเช่นนี้!" ดงซูบิน พูดอย่างหงุดหงิด: "คุณเองไม่สนใจพวกเราด้วยศ้ำ! คุณต้องการให้ผมทำดีกับคุณไหม เช่นนี้เราจำเป็นจะต้องไว้หน้าคุณด้วยหรอ ไร้สาระ ผมเสียเวลาไปทั้งวันเปล่าๆ ดูเอาเอง นี่มันกี่โมงแล้ว ได้เวลาเลิกงานแล้ว! หลบมาตั้งนาน เล่นไทเก็กมานาน ตอนนี้ บอกแล้วว่าต้องตอบ คุณดูแลเรื่องเอกสารไหม ผลลัพธ์ ผมรอคุณมากกว่าชั่วโมง แต่พอมาถึง คุณสร้างปัญหาให้เราอีกแล้ว บอกรูปแบบผิด ตราประทับอย่างเป็นทางการไม่ถูกที่ คุณทำอะไรแต่เช้า เมื่อคุณมาในตอนเช้า ทำไมคุณถึงบ้า อ่า รูปแบบของเอกสารของเราคือ แบบฟอร์มมาตรฐานส่งโดยสำนักงานเพื่อส่งเสริมผู้สูงอายุ!พิมพ์ตามการเปรียบเทียบบรรทัดด้านบน!รูปแบบไม่ถูกต้อง?มีอะไรผิดปกติกับคุณหรือไม่ อ้า?บอกผมมา!"
ผู้อำนวยการหลิง หงุดหงิดกับท่าทางของดงซูบนเอื้อมมือออกไป คว้ากองเอกสารประกาศจากโจวหยินหยูแล้วโยนทิ้งด้วยเสียงร้องไห้!
ว้าว!
เอกสารกระจัดกระจาย! บินไปที่พื้นในสองและสาม!
“แล้วผมจะบอกคุณ! ไม่มีอะไรถูกต้อง! กลับไปเขียนใหม่อีกครั้ง!” ผู้อำนวยการหลิงพูดอย่างเย็นชา
โจวหยินหยูจะหยุดทำชั่วขณะหนึ่ง" "คุณกำลังทำอะไรอยู่? ขยะแขยงอะไร! "
ดงซูบินเห็นว่าเอกสารที่เขาเตรียมอย่างหนักไว้ข้างๆ ถูกโยนทิ้ง และในทันใดดงซูบินก็โกรธมาก "หลิง!" คุณมันหยิ่งยโสเกินไปแล้ว? คุณปฏิบัติต่อเอกสารที่ส่งมาจากหน่วยงานระดับเขตเช่นนี้ได้อย่างไร? ทิ้งมันไปโดยไม่ได้แม้แต่มอง? "
ผู้อำนวยการหลิงตะโกน:" นี่ไม่ใช่ที่ที่คุณจะมาวิ่งเล่น! ออกไป! "
ดงซูบินหรี่ตา "ผมจะไม่ยอมเรื่องนี้แน่! นี่คือหน่วยงานของรัฐ! คุณจะทำอะไรตามอำเภอใจไม่ได้!" ชี้ไปที่พื้น "คุณต้องหยิบมันขึ้นมาคืนให้พวกเรา!"
ผู้อำนวยการหลิงคิดว่าดงซูบินพูดไร้สาระ แค่เลขาธิการสำนักงานเขต เขาไม่ได้จริงจังกับมันจริงๆ "เรียกยาม!"
เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่กระทรวงกิจการพลเรือนรอบ ๆ หลายคน ผู้คนเริ่มกระซิบ
"คนนี้ใคร ดุจัง"
"ใช่ๆ เขากล้าที่จะมาด่าผู้อำนวยการหลิง"
"ได้ยินมาว่าเป็นเลขาธิการสำนักงานข้างเขตในต่างเมือง จริงไหม? เขาไม่รู้ที่ต้ำที่สูงหรือยังไงกัน"
"ไม่เป็นไร รีบโทรเรียกห้องรปภ. แล้วขอคนมาหน่อย"
"ผู้อำนวยการหลิงดูโกรธมาก คนสองคนในสำนักงานเขตเขาไม่รู้จริง ใช่ไหม เข้าใจไหมว่านี่คือสำนักงานระดับชาติ จริงๆอย่างงั้นหรอ",""
"ผู้อำนวยการหลิง ยามจะมาถึงแล้ว!"
ดงซูบินดูเหมือนจะไม่ได้ยินเขา ชี้นิ้วไปที่เอกสารที่กระจัดกระจาย "ผมจะพูดอีกครั้ง หยิบขึ้นมา!”
จะให้ฉันหยิบหย่างงั้นหรอ?
ผู้อำนวยการหลิงยิ้มและหยุดมองเขา เขาก้าวไปข้างหน้า เหยียบเอกสารบนพื้นและออกจากห้องโถงเพื่อทำธุรกิจ
กระดาษ op ที่พิมพ์ด้วยคำพูดก็มีรอยเท้าของรองเท้าหนังของผู้อำนวยการหลิง!
มันทำให้ดงซูบินระเบิดอารมณ์ขึ้นมา ไอ้เวรนี้ เขาตะโกน คว้าหัวหน้าหลิงที่คอเสื้อของเขา แล้วลากเขาเข้ามา!
เกิดความโกลาหลขึ้นในห้องโถง!
ทำไมถึงเป็นเช่นนี้? เหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่แล้ว! ?
“หยุดนะ!”
“จะทำบ้าอะไร!”
“เริ่มวุ่นวายแล้ว!”
เจ้าหน้าที่หลายคนเดินขึ้นไปบนพื้นอย่างโกรธจัดเพื่อหยุด!
แต่ในขณะนั้น ทันใดนั้น ร่างของหญิวัยกลางคนก็ปรากฏขึ้นที่ทางเข้าอาคารสำนักงาน ก้าวเข้ามาอย่างนุ่มนวลและเคร่งขรึม "วิธีการที่ดีในการส่งเสียงดังคืออะไร เกิดอะไรขึ้น"
ทุกคนมองดูมัน ทันใดนั้นมันก็เงียบลง
“ท่านรัฐมนตรี!”
“รัฐมนตรีเสี่ยวหยานเจิง!” ผู้อำนวยการหลิงตกใจ เปิดมือของดงซูบินด้วยความตื่นตระหนก และกล่าวด้วยความเคารพว่า “รัฐมนตรีเสี่ยว”
โจวเหยียนหยูได้ยินคำพูดของรัฐมนตรี และเขาก็นั่งอยู่ในใจด้วยความอดทนต่อเขา รู้จะแย่แล้ว รัฐมนตรีเสี่ยว? นั่นคือรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกิจการพลเรือนหรือรัฐมนตรีเสี่ยวหยานเจิง? รัฐมนตรีระดับรัฐมนตรี? นี่เป็นเรื่องใหญ่!
ผู้อำนวยการหลิงอธิบายอย่างเร่งรีบ “นี่รัฐมนตรีเซียว มีคนมาก่อกวนไม่เพียงแต่ด่ากราดและยังทำร้ายร่างกาย เราเรียกห้องรักษาความปลอดภัยแล้ว!” แต่ก่อนจะ
พูดจบ รัฐมนตรีเสี่ยวหยางเจิ้งแสดงสีหน้าจริงจังออกมา เห็นดงซูบิน และยิ้มทันที “ซูบิน?”
ดงซูบินตะลึงตั้งแต่วินาทีที่เขาเห็นเธอ “คุณป้า? คุณเป็นอย่างไรบ้าง…”
ป้า?
เขาเรียกป้า? ?
เมื่อผู้อำนวยการหลิงได้ยินสิ่งนี้ ขาของเขาแทบจะทรุดลงทันที! ! .
