EP 606 รูปแบบเอกสารผิดอย่างงั้นหรอ!

EP 606 รูปแบบเอกสารผิดอย่างงั้นหรอ!

By loop

ในช่วงยามบ่าย.

แดดที่แผดเผาลงมามันร้อนจนแทบจะบ้าตาย

เมื่อออกมาจากหน่วยของสำนักงานส่งเสริมผู้สูงอายุแห่งชาติดงซูบินเห็นว่าโจวหยินหยูและหวังหยูริน หน้าตาของทั้งคู่ดูไม่ค่อยดีเท่านไรและดูเหมือนต้องการจะพูดอะไรบางอย่างดังนั้น พวกเธอพยายามสีหน้าท่าทางให้เจ้านายของพวกเธอรู้  ดังนั้นดงซูบินจึงโทรหาหยางตงซึ่งเป็นหัวหน้าฝ่ายประเมินและดงซูบินช่วยซ่อมสร้อยคอหยกให้ ซึ่งเป็นของที่สมบัติที่แม่ของเขาต่างหน้าไว้ดังนั้นดงซูบินจึงมันใจเฉิงหยางตงจะต้องให้คำแนะนำเขาได้แน่นอน

"สวัสดีครับ หัวหน้าเฉิง ผมเองดงซูบิน"

"ฮ่าฮ่า เลขาซูบินอย่างงั้น คุณสบายดีนะ"

"ตอนนี้ผมอยู่ในเมืองหลวง และกำลังวางแผนที่จะส่งเอกสารการสมัคร แต่ผมไม่รู้ว่าจำเป็นจะต้องนำมาให้ใคร"

"อย่างงั้นหรอ ไม่มีใครติดต่อกลับมาเลยเช่นนั้นหรอ  ลองให้กระทรวงโยธา มีคนรับผิดชอบเก็บเข้าไปในแฟ้มแล้ว เอกสารของสำนักส่งเสริมผู้สูงอายุได้ถูกส่งไปแล้ว ให้กับพวกเขา"

"แต่กระทรวงกิจการพลเรือนบอกว่ามันไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของพวกเขา

" ไม่น่าใช้ คุณควรลองถามเขาอีกครั้ง มันเป็นความรับผิดชอบของเจ้าหน้าที่ที่นั้น มันไม่น่ามีอะไรผิดพลาด "

"ขอบใจคุณมาก ที่ช่วยแน่นำ หวังว่าเราจะได้พบกันอีกครั้ง ขอบคุณหัวหน้าเฉิงมากๆ”

“ไม่เป็นไร ไว้ว่างๆ ไปกินข้าวกัน เดี๋ยวเรานัดกัน”

“ยินดี ผมไม่รบกวนคุณแล้ว” หลังจากวางสายสีหน้าของดงซูบินนั้นดูแย่มาก และเขาก็เรียกให้โจวหยินหยูและหวังหยูรินให้ขึ้นรถ "เรื่องนี้เอยู่ในการดูแลของกระทรวงกิจการพลเรือน เราจะต้องไปที่นั้นอีกครั้ง!"

หวังหยูรินกล่าวด้วยน้ำเสียงหดหู่: “เราต้องไปที่นั้นอีกแล้วหรอ ทำไมมันยุ่งยากจัง!”

โจวหยินหยูยังถอนหายใจอย่างลับๆ คิดถึงแผนที่วางไว้ตั้งแต่ครั้งแรกทั้งการสร้างความสัมพันธ์กับผู้นำที่เตรียมเอาไว้แต่แรก แต่ถึงตอนนี้เป้าหมายแรกในการส่งเอกสารยังไม่บรรลุผลเลยด้วยซ้ำด้วยเหตุการณ์นี้ โจวหยินหยูรู้สึกว่าการเสนอผลงานในตอนนี้ดูเหมือนจะเป็นไปในทางลบ ดูเหมือนสำนักงานที่เมืองหลวงมีแต่พวกหยิ่งยโส และผู้นำของสำนักงานเขตที่เธอประจำจอยู่เข้าใจง่ายกว่าคนในเมืองหลวงด้วยซ้ำ  อีกทั้งการจะสร้างความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับผู้นำที่นี้กลับยากเอามากๆ   เว้นแต่คุณจะให้ของขวัญล้ำค่ากับใครซักคนโดยฝ่าฝืนหลักการทั่วไป แต่ตามความเข้าใจของโจวหยินหยูที่มีต่อเลขาซูบิน เลขาซูบินคงไม่จะทำอย่างนั้น ดูเหมือนว่าภารกิจในครั้งนี้ พวกเขาคงอาจจะได้กลับไปมือเปล่า

สิบนาที...

ครึ่งชั่วโมง...

หนึ่งชั่วโมง...หลัง

บ่ายสามโมง รถเข้าพบกระทรวงกิจการพลเรือน หลังจากผ่านมทางเข้าแล้วรถเบนซ์ ก็จอดในลานจอดรถ.

หวังหยูรินกำลังจะเปิดประตูและลงจากรถ แต่ดงซูบินหยุดเธอ "หยูรินเธอออยู่ในรถเถอะ"

"เลขาซูบิน ฉันทำได้"หวังหยูริน กล่าวว่า.

“ฉันบอกโจวหยินหยู รถมีเครื่องปรับอากาศ ห้ามปิดเปิดไว้นั้นแหละพวกคุณเหนื่อยแล้ว”

หวังหยูรินรู้ว่าดงซูบินเป็นห่วงเธอและดงซูบินเองก็อยากจะพบกับผู้อำหยวยการหลิงด้วยตัวเอง

"ถ้าอย่างนั้น ฉันจะรอคุณทั้งสองคนในรถ" ดงซูบินพูด "พี่โจว เราไปกันเถอะ"

โจวหยินหยูพยักหน้าและถือเอกสารไปด้วย

อาคารสำนักงานชั้น โจวหยินหยู พบเจ้าหน้าที่แผนกต้อนรับของ "สหาย เราพบผู้อำนวยการหลิงแล้ว คุณพอจะช่วยเราได้ไหม ......"

ชายคนนั้นเองแสดงสีหน้าไม่พอใจ: "อย่างงั้นหรอ คุณเคยมาเมื่อเช้าแล้วไม่ใช่หรือยังไง"

"พอดีว่ามีเอกสารเพิ่มเติมที่ต้องให้กับผู้อำนวยการหลลิง”

สีหน้าของชายคนนั้นก็ดูไม่ดีเท่าไร วางของในมือลงแล้วขึ้นไปชั้นบน

แม้ว่ากระทรวงกิจการพลเรือนจะไม่ใช่หน่วยงานที่มีอำนาจค่อนข้างมากกว่าสำนักส่งเสริมผู้สูงอายุแห่งชาติหลายเท่า และแม้แต่เจ้าหน้าที่นี้ก็ยังดีกว่า กว่าพวกที่เคารพสำนักงานผู้สูงอายุนั้นร่วมถึงความเย่อหยิ่งด้วย

หลังจากนั้นไม่นาน ชายคนนั้นเดินลงมาจากชั้นบน “อาจจะต้องรอสักพัก”

รออีกแล้วเหรอ? โจวหยินหยูพูดอย่างไม่มั่นใจ: "น่าจะประมาณนี้"

"ถ้าพร้อมแล้วผมจะเรียกพวกคุณ" หลังจากเจ้าหน้าที่พูดจบ พวกเขาก็ก้มหน้าเพื่อดำเนินเรื่องของตัวเองโดยไม่มองหน้าพวกเขาอีก .

“เลขาซูบิน” โจวหยินหยูหันไปขอคำแนะนำ

ความอดทนของดงซูบินเกือบจะหมดลงแล้ว และมีคำหนึ่งผุดขึ้นระหว่างความคิดของเขา: "รออย่างงั้น!"

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

เกือบเห็นกระทรวงกิจการพลเรือนหยุดงานหรือไม่มีใครเรียกโจวหยินหยูเลยเห็นใบหน้าดงซูบินเริ่มจะแสดงอาการไม่พอใจออกมาแล้ว เธอทนไม่ได้พวกเขาพบชายคนนั้น "ตอนนี้ผู้อำนวยการหลิงกำลังคุยกับเจ้าหน้าที่หญิงอยู่W

เขาได้ยินบทสนทนากับสาวเจ้าหน้าที่คนนั้น “ไปกินข้าวเย็นที่ไหน ฮ่าฮ่า  ฉันจะเรียกเสี่ยวลี่ด้วยกัน เดียวคนจะเยอะ” จากนั้นเขาก็ยืนขึ้นและพูดคุยกับเธอ เมื่อเวลาผ่านไปโจวหยินหยูและขึ้นไปที่ชั้นสอง หนึ่งนาทีต่อมา ชายคนนั้นยืนอยู่ที่ทางเดินและพูดอย่างอบอุ่นกับโจวหยินหยูและดงซูบิน “ผู้อำนวยการหลิงพร้อมแล้ว”

โจวเหยียนหยูรีบกล่าวว่า "ขอบคุณมาก"

ชายคนนั้นนั่งลงบนเก้าอี้ หัวเราะและพูดคุยกับเพื่อนร่วมงานต่อไป

“เลขาซูบิน” โจวเหยียนหยูมองไป

“ไป!” ดงซูบินเดินขึ้นไปชั้นบน ใครก็ตามที่รู้จักเขาจะรู้ดีว่า ดงซูบินโกรธอยู่แล้วในตอนนี้

ชั้นสอง.

ห้องทำงานของผู้อำนวยการหลิง

ก๊อก ก๊อก, โจวหยินหยูเคาะประตูอย่างระมัดระวัง

“เข้ามาสิ” คราวนี้ ผู้อำนวยการหลิงเงยหน้าขึ้นมองพวกเขา แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยยินดีตอนรับแขกสักเท่าไร “มีอะไรหรือเปล่า?”

โจวหยินหยูรู้สึกหงุดหงิด แต่หล่อนไม่กล้าแสดงออกมา “ฉันเพิ่งไปที่สำนักงานส่งเสริมผู้สูงอายุ ที่นั้นบอกว่ากระทรวงกิจการพลเรือนเป็นผู้รับผิดชอบในการรับแฟ้มข้อมูล ...”

ผู้อำนวยการหลิงขมวดคิ้ว "พวกเขาพูดอย่างนั้นเหรอ"

"ใช่ คุณคิดว่าไง" โจวหยินหยูหยูถาม

เสียงกริ่งดังขึ้น กริ่งดังขึ้น โทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้น และหัวหน้าหลิงก็ตอบว่า “สวัสดีครับ...โอ้ โอเค โอเค ผมจะไปที่นั่น” เขาหยิบถุงกระดาษคราฟท์ขึ้นมาแล้วยืน “ลองไปถามใหม่ล่ะกันพอดีว่าผมมีงานที่จะต้องทำด่วน แค่นั้น” แล้วเขาก็เดินออกจากประตูไป

โจวหยินหยูรีบตามออกไป “ผู้อำนวยการหลิง เราถามเรื่องนี้ไปแล้ว แต่” เมื่อขึ้น

บันได หัวหน้าหลิงก็ลงไปชั้นล่างแล้วพูดว่า “นั่นไม่อยู่ภายใต้แผนกของเรา คุณสามารถไปถามแผนกอื่นได้”

โจวหยินหยู "ผู้อำนวยการหลิง เราวิ่งมาสามครั้งแล้ว จริงนะ"

"ไม่เป็นไร" ผู้อำนวยการหลิงหงุดหงิดและหยุดเมื่อเดินไปที่บริเวณสำนักงานที่ชั้น 1 "แล้วเอกสารล่ะเอามาให้ผมดูสิ "

โจวหยินหยูหลังจากถอนหายใจแล้วรีบส่งเอกสารให้เขา

ผู้อำนวยการหลิงพลิกมันในมืออย่างไม่ตั้งใจ ส่ายหัวแล้วโยนเอกวารให้โจวหยินหยู"รูปแบบไม่ถูกต้องและตำแหน่งของตราประทับอย่างเป็นทางการไม่ถูกต้อง ค่อยนำมาให้ผมตอนที่ทำการแก้ไขแล้ว กลับไปก่อนเถะ"

โจวหยินหยูถึงกับตกตะลึง "รูปแบบไม่ถูกต้อง อะไร? มันถูกเขียนในรูปแบบของเอกสารประกาศซึ่งเหมือนกับที่ส่งโดยหน่วยงานอื่น ๆ

"ผู้อำนวยการหลิง "

" ผู้อำนวยการหลิง. "

เจ้าหน้าที่จำนวนมากทักทายเขาอย่างสุภาพ

ผู้อำนวยการหลิงพยักหน้าและเดินออกไป โจวหยินหยูกล่าวว่า:" นี้มันจะมากเกินไปแล้ว! รูปแบบไม่ถูกต้องอย่างงั้นหรอ! "

“ผู้อำนวยการหลิง ผู้อำนวยการหลิง นี่”...ในตอนนี้ดงซูบินโกรธจัด และเดินไปหยุดข้างหน้าผู้อำนวยการหลิง "ผมต้องการทำความเข้าใจกับคุณ!" ".