503-504
Ep.503
“อยู่ต่อหน้าผู้แข็งแกร่งที่แท้จริงยังทำตัวสามหาว โทษคือตายถึงจะรู้สำนึก!”
เหมิงเซิ่งถ่มน้ำลายใส่ศพของชายหยาบกร้าน หันมามองซูเฉิน “ข้าถือวิสาสะกำจัดแมลงหวี่น่ารำคาญให้ หวังว่าคงไม่ถือสากัน”
“ฉันไม่ถือสาหรอก แต่ถ้าแกต้องการจะฆ่าฉัน นั่นไม่มีทางเป็นไปได้” ซูเฉินกล่าวอย่างเฉยเมย
พฤติกรรมของเหมิงเซิ่งทำให้คนรู้สึกสับสนเล็กน้อย
ตอนนี้เขาเกิดข้อสงสัยขึ้นมา ว่าเหมิงเซิ่งใช่เป็นแค่คนโง่เลือดร้อนจริงๆหรือไม่
ควรทราบนะว่า ซูเฉินได้สังหารปรมาจารย์พลังจิตเลเวล 5 ของเผ่าเทพที่ท่าเรือมาก่อน กำลังรบของเขาสมควรทำให้ทุกคนบนเกาะนี้หวาดกลัว
ทว่าเหมิงเซิ่งคล้ายไม่เข้าในสถานการณ์ ยังกล้าออกมาสังหารเขาเพียงลำพัง นี่ไม่ใช่การแสวงหาความตายหรอกหรือ?
“ด้วยความสามารถของเจ้า เจ้ามีทุนมากพอที่จะพูดแบบนั้นจริงๆ”
เหมิงเซิ่งยิ้ม ก่อนกล่าวด้วยท่าทีเย่อหยิ่งว่า “แต่ก็นั่นล่ะนะ มันยังไม่พอที่จะใช้อวดเบ่งต่อหน้าข้า เพราะบนเกาะหวังซวี่ ข้าคือผู้ไร้เทียมทาน ไม่มีใครดีพอที่จะเป็นคู่ต่อสู้ให้ข้าได้!”
ซูเฉินเผยอปากเล็กน้อย สีหน้าท่าทีเขาดูงุนงงเล็กน้อย
เวลาพูดประโยคเมื่อครู่ เหมิงเซิ่งไม่กระดากปากเลยหรือ?
หรืออีกฝ่ายจะคิดว่าซูเฉินสู้ไม่ได้จริงๆ? นี่เขาคิดว่าแค่เป็นผู้วิวัฒนาการเลเวล 5 ก็ไร้เทียมทานบนเกาะนี้?
ปฏิบัติต่อผู้ฝึกตนเลเวล 6 ราวกับเป็นแค่เครื่องประดับไร้ราคา เขาคงบ้าไปแล้วจริงๆ
“ข้ารู้ว่าเจ้าทำใจเชื่อไม่ได้ แต่อีกไม่นาน เจ้าก็จะได้เห็นเอง ว่าข้าแข็งแกร่งขนาดไหน ถึงเวลานั้นจงอย่าตกใจ และไม่ต้องอ้อนวอนขอความเมตตา เพราะทุกคนที่เคยสู้กับข้า ไม่มีใครรอดชีวิตไปได้”
รอยยิ้มชั่วร้ายผุดขึ้นบนใบหน้าของเหมิงเซิ่ง
“ถ้าอย่างงั้น คงต้องมาลองดูกันว่าแกจะมีดีอย่างที่พูดจริงรึเปล่า!”
ซูเฉินเดาะลิ้น เขาจะไม่ยอมให้เหมิงเซิ่งแสร้งทำเป็นเก่งอีกต่อไป
ทันทีที่เสียงนี้เบาลง ซูเฉินระเบิดฝีเท้า ตรงเข้าประชิดเหมิงเซิ่งและซัดหมัดออกไป
หมัดนี้ไม่ได้ออกแรงเต็มที่ เพียงใช้ทดสอบหยั่งเชิง
“มาเสียที!”
เหมิงเซิ่งตะโกนด้วยความตื่นเต้น กำหมัดแน่นและชกสวนซูเฉิน
บังเกิดเสียงอู้อี้หนักทึบ
สองหมัดประสานงาดุเดือดรุนแรง
ซูเฉินสัมผัสได้ถึงคลื่นพลังอันบ้าคลั่งที่เกินกว่าขอบเขตผู้วิวัฒนาการเลเวล 5 กดดันมาทางเขา
เมื่อตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขารีบเปิดใช้งาน [เทคนิคลับร้อยเท่าสะท้านฟ้า] ทันที ระเบิดพละกำลังบดขยี้คลื่นพลังที่กดดันเข้ามา ใช้หมัดเดียกันซัดเหมิงเซิ่งจนตัวลอย ปลิวออกไปไกลกว่าสิบเมตร
หลังจากที่เหมิงเซิ่งร่วงลงกับพื้นอย่างแรง สีหน้าท่าทีของเขาแปรเปลี่ยนไปอย่างร้ายแรง รีบผุดลุกขึ้น ตะโกนใส่ซูเฉินว่า “ไอ้หนู เหตุใดเจ้าถึงได้มีพละกำลังมากมายขนาดนี้?”
เมื่อเห็นว่าเหมิงเซิ่งไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย สีหน้าของซูเฉินเริ่มตึงเครียด เอ่ยถามกลับว่า “แล้วแกล่ะ? ทำไมพละกำลังที่มีถึงเหนือกว่าในเลเวลเดียวกัน? แล้วอีกอย่าง ทำไมความแข็งแกร่งทางกายภาพของแกถึงได้ทนทานนัก?”
หมัดที่ถูกใช้โดยท่า [เทคนิคลับร้อยเท่าสะท้านฟ้า] เป็นการระเบิดพลังอันยิ่งใหญ่
ต่อให้เป็นผู้วิวัฒนาการเลเวล 6 หากทานรับหมัดนี้เข้าไป จุดจบล้วนพานพบกับอาการบาดเจ็บสาหัส
ส่วนเหมิงเซิ่งเห็นได้ชัดว่ามีเลเวลแค่ 5 เท่านั้น ทว่าเขาไม่เพียงไม่ใช่แค่ทนได้ แต่ยังไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ นี่มันน่าเหลือเชื่อมาก
“ในเมื่อเจ้าไม่ยอมบอก งั้นข้าก็จะสู้จนกว่าเจ้าจะยอมปริปาก!”
เหมิงเซิ่งแสยะยิ้ม กระโดดถอยออกไปอย่างรวดเร็ว
ถอยจนระยะห่างระหว่างเขากับซูเฉินไกลมากพอ เห็นแค่เพียงหนึ่งมือที่ยกมือขึ้นแล้วยิงบอลสายฟ้าห้าสีออกมา ม้วนเป็นเกลียวในอากาศ มุ่งตรงไปยังซูเฉิน
“เวทย์พายุสายฟ้า!” หนังตาของซูเฉินกระตุก
ที่แท้เหมิงเซิ่งเองก็เป็นปรมาจารย์มนตราเช่นกัน!
นี่คือสิ่งที่เขาไม่เคยคิดมาก่อน ยิ่งไปกว่านั้น สายฟ้าห้าสีนี้ยังยังแฝงไปด้วยคลื่นความผันผวนของอสนีบาตอันน่าหวาดกลัว พลังทำลายล้างของมันเกินกว่าเวทมนต์เลเวล 6 อย่างไม่ต้องสงสัย เรื่องนี้ทำให้เขารู้สึกใจสั่น
โดยไม่รั้งรอและลังเลใดๆ ซูเฉินชัก [ดาบเสริมมนตรา] ขึ้นมาและกวาดออกไป
ในชั่วพริบตาเดียวกระแสคลื่นสีฟ้าเคลื่อนไปยังเบื้องหน้า ปะทะเข้ากับเวทย์พายุสายฟ้าห้าสี
บังเกิดเสียงสะเทือนเลือนลั่นไปทั้งแผ่นดิน สุดท้ายมหาเวทย์ทั้งสองถูกทำลาย สลายหายไปทั้งคู่
“เจ้าเองก็เป็นปรมาจารย์มนตราเช่นกัน!?”
ดวงตาของเหมิงเซิ่งเบิกกว้าง การแสดงออกบนใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อและตกใจผสมปนเปกัน
Ep.504
“แกเองก็เป็นปรมาจารย์มนตราเหมือนกันไม่ใช่รึไง? มีอะไรน่าตกใจกัน?” ซูเฉินปาดจมูกเขา เผยรอยยิ้มจาง
เหมิงเซิ่งกัดฟัน ยังคงเอ่ยถามอย่างไม่ยินยอม “แต่เจ้าเป็นผู้ฝึกตนทุกอาชีพ เจ้าทำได้อย่างไร?”
เหมิงเซิ่งเป็นทั้งผู้วิวัฒนาการและปรมาจารย์พลังจิต แถมทั้งสองอาชีพนี้ยังมีเลเวลที่สูงมาก
เดิมที เขาคิดว่าในโลกใบนี้ ตนถือเป็นอัจฉริยะที่แข็งแกร่งชนิดหาผู้ใดเทียบ
ทว่าการปรากฏตัวของซูเฉิน กลับทำให้เขารู้สึกตกใจเป็นอย่างยิ่ง
“ฉันทำได้ยังไง ไม่ใช่เรื่องที่แกต้องรู้”
ซูเฉินเบ้ปาก หัวเราะเบาๆ “เอาล่ะ แกได้แสดงไพ่ในมือของตัวเองออกมาแล้ว ทีนี้ถึงตาฉันแสดงไพ่ในมือออกมาบ้าง!”
“นี่เจ้ายังมีไพ่ตายอยู่อีกหรือ?” เหมิงเซิ่งตกใจมาก
แค่กำลังรบที่ซูเฉินแสดงออกมาก่อนหน้านี้ ก็ทรงพลังมากพอแล้ว เป็นไปได้รึที่ยังเก็บงำ ซ่อนเร้นกำลังรบเอาไว้อีก?
ถ้านี่คือเรื่องจริง เช่นนั้น ความแข็งแกร่งของเขา มีมากขนาดไหนกัน?
ก็นั่นแหละนะ เหมิงเซิ่งจะไปรู้ได้อย่างไร ว่าสิ่งที่ซูเฉินเปิดเผยออกมาเมื่อครู่ มันเป็นแค่ปลายยอดของภูเขาน้ำแข็งเท่านั้น เขายังไม่ได้ใช้กระบวนท่าสังหารที่แท้จริงเลย
ซูเฉินไม่พูดพล่ามทำเพลง แสงสีทองเจิดจรัสบนฝ่ามือเขา ง้างแขนเต็มข้อ ซัดกำปั้นออกไป
วู้ม วู้มม!
ลมกรรโชกจากแรงชกส่งเสียงดังหวีดหวิว กำปั้นทองคำนับร้อยผุดพรายขึ้นในอากาศ ทั้งหมดเชื่อมต่อกันเป็นหนึ่งเดียว จนดูราวกับภูเขาทอง โถมกดลงบนร่างเหมิงเซิ่ง
“เทคนิคหมัด!”
สัมผัสได้ถึงลมกรรโชกจากกำปั้นนับร้อย สีหน้าของเหมิงเซิ่งแปรเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดยิ่ง
อย่างไรก็ตาม เขามิได้นั่งรอความตายอยู่เฉยๆ
ในขณะที่เงากำปั้นสีทองซัดเข้ามา ทันใดนั้นเกราะสีดำที่ขาดรุ่งริ่งก็ปรากฏขึ้น มันสวมทับบนร่างกายเขา
แม้สภาพของเกราะดำนี้จะดูไม่ค่อยดีนัก ทว่ากลับแผ่กลิ่นอายของความยิ่งใหญ่ชนิดหาผู้ใดเทียบออกมา
ชวนให้ผู้คนที่รับรู้ถึงกลิ่นอาย เกิดความรู้สึกอยากโค้งตัวลงเคารพบูชา
ซูเฉินไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุใดจึงเกิดอาการหลอนเช่นนี้กับตัวเอง แต่เขาไม่คิดมากเกี่ยวกับมัน ซัดหมัดลงไปอย่างเต็มแรง
ปั๊ก ปั๊กก ปั๊กกก!
ภายใต้เสียงปะทะดังกึกก้อง ร่างของเหมิงเซิ่งจมหายไปใต้ชุดหมัดอย่างรวดเร็ว
เฝ้ารอจนกำปั้นทองคำจางหายไป ก็พบว่าเหมิงเซิ่งกำลังนอนแผ่อยู่ในหลุมลึก สภาพดูน่าสมเพชมาก
อย่างไรก็ตาม ซูเฉินสังเกตเห็น ว่าลมหายใจแห่งชีวิตของเหมิงเซิ่งไม่มีวี่แววว่าจะลดลงเลย
นี่แสดงให้เห็นว่า [หมัดดาวตก] ไม่ได้สร้างความเสียหายให้กับเหมิงเซิ่ง
“พลังป้องกันของเจ้าหมอนี่แข็งแกร่งจริงๆ” ซูเฉินเริ่มตื่นตัวเล็กน้อย
ตลอดมา ทุกครั้งที่เขาเปิดใช้งาน [หมัดดาวตก] มันไม่เคยพลาดพลั้งใดๆ มีศัตรูแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถทานทนได้
ถึงแม้จะยังไม่ตาย แต่ก็ล้วนได้รับบาดเจ็บกันถ้วนหน้า
ขณะที่เหมิงเซิ่งผู้นี้กลับยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์ นี่เป็นครั้งแรกที่ซูเฉินพบเจอเหตุการณ์แบบนี้
ขณะเดียวกัน เหมิงเซิ่งกระโดดขึ้นมาจากหลุมลึก เขาปัดๆตามร่างกาย ก่อนเงยหน้าขึ้นมามองซูเฉิน กล่าวแดกดันว่า “ไพ่ตายของเจ้า ดูเหมือนจะใช้ไม่ได้ผลกับข้า”
“ไอ้บ้าเอ๊ย! เจ้าหมอนี่มันทนไม้ทนมือซะจริง!”
“เขาเองก็มีกำลังรบที่แข็งแกร่ง ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมถึงกล้าอวดดีต่อหน้าพี่เฉิน”
“คนที่รับมือกับพี่เฉินแล้วยังไม่ได้รับบาดเจ็บมาได้นานขนาดนี้ เพิ่งมีมันเป็นคนแรก”
หยางฮ่าวและสหาย ทั้งหมดตกใจเล็กน้อย
“ชายผู้นี้น่าจะเป็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดที่ซูเฉินเคยเจอมา!” หวู่หยางที่อยู่ข้างๆถอนหายใจ
นับแต่ซูเฉินประกาศศักดา เขาได้เผชิญหน้ากับศัตรูนับหมื่นแสน ทว่าที่กล่าวมา มีน้อยคนนักที่จะรับมือซูเฉินได้มากกว่าสองกระบวนท่า
เหตุผลก็เพราะซูเฉินแข็งแกร่งเกินไป บ่อยครั้งมักสังหารคู่ต่อสู้ตายในไม่กี่วินาที
ขณะที่เหมิงเซิ่งและซูเฉินอยู่ในเลเวลเดียวกัน แต่อีกฝ่ายยังสามารถยืนหยัดได้โดยไม่เพลี้ยงพล้ำ มันทำให้เขารู้สึกเหลือเชื่อนัก
อีกด้านหนึ่ง ซูเฉินถูจมูกตัวเอง สองตาค่อยๆหรี่ลง จับจ้องเหมิงเซิ่ง เอ่ยเสียงเบาราวกระซิบ “คนที่ฉันต้องการฆ่า จนถึงตอนนี้ยังไม่มีใครรอดชีวิตไปได้ แม้แต่แกก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น!”
