ตอนที่ 940-941 อันธพาล

**เว็บต้นฉบับเขาข้ามตอนที่ 940 ไปค่ะ ดังนั้น ตอนนี้เลยฟรีให้นะคะ

เขาเป็นสามีของเธอ

เขาเป็นคนที่อยู่ใกล้เธอที่สุด

แต่ถ้าเขาอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับเธอ เขาต้องรู้จากคนอื่น

เขามักเป็นคนสุดท้ายที่รู้เกี่ยวกับสิ่งที่แม้แต่คนรอบข้างเธอยังรู้

เหมาเยซื่อยังคงโกรธอยู่บ้าง เมื่อมีความคิดเช่นนี้ผุดขึ้นมา

เฉียวเมียนเมียนรู้ว่าเธอทำผิดพลาดไปตรงไหน ดังนั้นเธอจะพยายามทำตัวเชื่อฟัง โดยการพยักหน้าและพูดว่า “ค่ะ ฉันสัญญา ว่าต่อไปในอนาคต ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะบอกคุณทันที”

เหมาเยซื่อเลิกคิ้ว “คุณจะรักษาคำพูดใช่ไหม”

“รับรองเลยค่ะ”

“ถ้าคุณทำไม่ได้ล่ะ”

“แล้ว..คุณจะลงโทษฉันหรือเปล่า”

“ลงโทษคุณงั้นเหรอ?”

สายตาของชายผู้นี้จ้องไปที่รอยแดงรอบคอของเธอ เขาหยุดครู่หนึ่งแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย

“เอาล่ะ ถ้าผมรู้ว่าคุณไม่ทำอย่างที่รับปากไว้ล่ะก็ ผมจะลงโทษคุณ เมื่อถึงตอนนั้น ไม่ว่าจะร้องไห้หรือขอร้อง ผมก็ไม่ยอมแน่”

เฉียวเมียนเมียนเข้าใจในทันทีว่าเขาหมายถึงอะไร

เธอยังรู้ว่าสิ่งที่เรียกว่าการลงโทษของเขาคืออะไร

เธอหน้าแดง

เหมาเยซื่อ คนอันธพาล!

...

หลังจากเหมาเยซื่อกับเฉียวเมียนเมียนออกจากห้องพักผู้ป่วย ไมเคิลก็กลับเข้าไปในห้องด้วยท่าทางผ่อนคลาย

เขาผลักประตูเปิดออกและเห็นตู่อี้เล่ยยืนอยู่ข้างหน้าต่าง มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเงียบ ๆ

เขาไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมา ตอนที่ได้ยินเสียงประตูเปิด

ดูเหมือนว่าเขาจะตกอยู่ในพวัง

ไมเคิลยืนอยู่ที่ประตู่ครู่หนึ่ง แต่เขาไม่พูดอะไร

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและเดินเข้าไปในห้อง

เขาหยุดอยู่ด้านหลังของตู่อี้เล่ย และเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า

“ตู่ตู๋ เธอยังโกรธฉันอยู่เหรอ รู้ไหมว่าทุกสิ่งที่ฉันทำไป ก็เพื่อตัวเธอเองทั้งนั้น เราอยู่ด้วยกันมากี่ปีแล้ว ไม่รู้หรือไง ว่าฉันปฏิบัติกับเธอยังไง”

“ก็ได้ ฉันพูดออกไปเพราะความโกรธ ถ้าฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเธอ ฉันก็คงเลิกยุ่งไปนานแล้ว ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ มาโกรธเธอแทบบ้าอยู่แบบนี้ล่ะ”

ตู่อี้เล่ยยังคงไม่ตอบสนองใด ๆ

เขาไม่ได้เคลื่อนไหวเลย

ดูเหมือนเขาไม่ได้ยินหรือเห็นด้วยซ้ำ

เขายืนอยู่ข้างหน้าต่างและมองออกไปอย่างเหมอลอย

“น้องตู่” ไมเคิลคิดว่าเขายังโกรธอยู่ จึงจงใจเพิกเฉย เขาขมวดคิ้วและตบไหล่เบา ๆ

“เธอไม่ได้คิดจะโกรธฉันจริง ๆ ใช่ไหม โกรธขนาดนั้น ใครจะยังสุภาพได้อีกล่ะ”

“อย่าโกรธเลยนะ ฉันมีอะไรจะบอกล่ะ”

“ฉันได้คุยกับผู้ชายนามสกุลเหมาคนนั้นแล้ว เขาค่อนข้างจริงใจทีเดียว เขาบอกว่าเขาจะชดเชยค่าเสียหายให้ทั้งหมดให้เป็นสองเท่า แก่เรา แล้วยังรับปากอีกว่าจะให้เธอเป็นพรีเซ็นเตอร์ของสินค้ายอดนิยมอีก 4 ชิ้น และให้เซ็นสัญญาโฆษณาใหญ่ ๆ ของบริษัทเหมา คอร์ปอเรชั่นอีกด้วย”

“ด้วยทรัพยากรเหล่านี้ เราไม่ต้องกังวลอะไรแล้วล่ะ ฉันไม่ได้คาดหวังหรอกนะว่าผู้ชายนามสกุลเหมาคนนั้นจะมีอำนาจมากมายในบริษัทเหมา คอร์ปอเรชั่น เขาจะตัดสินใจเรื่องสัญญาโฆษณาใหญ่ ๆ ของปีหน้าตั้งสองสามฉบับในบริษัทได้ยังไง”

“ฉันไม่รู้ว่าเขาจะทำตามที่รับปากไหม แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้พูดออกมาลอย ๆ เขาต้องอยู่ในตำแหน่งใหญ่ ๆ ในบริษัทแน่ น้ำเสียงของเขาเหมือนกับว่าตัวเองเป็นประธานของบริษัทเหมา คอร์ปอเรชั่น ยังไงยังงั้น ถ้าเป็นเพียงญาติของตระกูลเหมา เขาจะมีอำนาจได้ขนาดนี้เหรอ?”

ด้วยความที่ตอนสั้นไป (ซึ่งตอนจากนักเขียนมาแบบนี้จริง ๆ ค่ะ) ต่อไปจะขอตัดชื่อตอนออก และมัดรวม 2 ตอนของนิยายต้นฉบับ ให้กลายเป็นตอนเดียวสำหรับอัพลงเว็บนี้ เพื่อเป็นการไถ่โทษและตอบแทนผู้อ่านที่น่ารัก ที่อุตส่าห์อดทนติดตามกันมาตั้งแต่แรก ขอบคุณและขอโทษจากใจจริงค่ะ