Chapter 24 : ปฏิเสธการชักชวน!
การที่ไคลน์ได้เจอกับผู้เล่นอื่นไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจแต่อย่างใด
ในโลกแห่งสุสานนี้มีผู้คนถูกส่งมานับพันล้าน แม้ว่าจะถูกจำกัดออกไปแล้วส่วนหนึ่งแต่ก็ยังเหลืออยู่เป็นจำนวนมากอยู่ดี
จำนวนของคนในช่องแชทภูมิภาคของไคลน์แต่เดิมมีอยู่พันคนพอดีแต่ตอนนี้ก็ยังเหลืออยู่มากกว่าเจ็ดร้อยคนและพวกเขาก็ค่อยๆยืนหยัดได้มั่นคงขึ้นเรื่อยๆในโลกแห่งสุสานนี้
หลังจากผ่านการขุดมาหลายครั้งก็ถือได้ว่าไคลน์อยู่ไกลมากแล้วจากจุดเริ่มต้นเช่นเดียวกับผู้เล่นคนอื่นๆในภูมิภาค
ตราบใดที่สุสานยังเชื่อมถึงกันก็อาจจะมีโอกาสเจอกันก็เป็นได้
ไคลน์ไม่ได้สนใจเรื่องที่ได้เจอกับผู้เล่นสองคนนี้มากนัก ที่เขาสนใจจริงๆคือก่อนที่คนพวกนี้จะเข้ามายังสุสานมากกว่า
กำแพงก่อนหน้านี้ปิดแน่นดังนั้นเขาจึงเดาว่าเสียงเองก็ไม่น่าจะหลุดรอดออกไป
ในตอนที่สองคนนี้เข้ามายังสุสานแห่งนี้ขาหรือแขนไม่ได้โผล่มาก่อนแต่เป็นการปรากฏร่างออกมาทั้งตัวในคราวเดียว
พูดง่ายๆก็คือในตอนที่ผู้เล่นทุกคนก้าวเข้าสู่หลุมดำก็จะเป็นเหมือนการผ่านการวาร์ปข้ามมิตินั่นเอง!
บางทีหลุมดำนั่นน่าจะไม่ได้บางอย่างที่เห็นแต่เมื่อผู้เล่นก้าวเข้าไปอาจจะมองเห็นเป็นเช่นนั้นเพราะภาพลวงตาก็เป็นได้
“ฉันไม่สนใจจะร่วมทีมกับพวกคุณ”
ไคลน์ปฏิเสธข้อเสนอของแจ็ค
การรวมทีมมันก็ดีแต่นั่นต้องอยู่ในกรณีที่อีกฝ่ายมีสิ่งที่ไคลน์ต้องการด้วย
สองคนนี้ทั่วทั้งร่างกายเต็มไปด้วยฝุ่นดินและในมือก็มีเพียงมีดและหอกสั้นเท่านั้นซึ่งดูๆไปแล้วสภาพไม่ดีเลยแม้แต่น้อย
ยิ่งไปกว่านั้นไคลน์ยังสามารถมองเห็นคำใบ้และหลีกเลี่ยงความเสี่ยงได้ทุกรูปแบบ เช่นนี้แล้วเขาจึงไม่จำเป็นต้องปล่อยให้คนอื่นมาเอาเปรียบเขาโดยไม่มีเหตุผลนี่
“ไม่เข้าร่วม?”
แจ็คส่งสายตาไปยังทอมและทอมก็พูดขึ้น “ไม่ใช่ว่าการที่ทุกๆคนรวมตัวกันและฝึกฝนไปด้วยกันจะดีกว่าหรือ? ขอพูดตรงๆเลยนะว่าสองแขนน่ะยังไงก็สู้สี่มือไม่ได้หรอก นายคงเข้าใจสิ่งที่ฉันจะสื่อนะ?”
เมื่อกล่าวจบเขาก็ทำทีท่าควงมีดสั้นในมือราวกับไม่ได้ตั้งใจ
แม้จะดูเหมือนว่ากำลังเกลี้ยกล่อมแต่จริงๆแล้วนี่คือคำขู่เป็นเต็มรูปแบบ
สองแขนไม่สู้สี่มือยังไงก็ยังงั้น ไคลน์แค่คนเดียวจะไปสู้กับพวกเขาสองคนได้ยังไง?!
ส่วนจิ้งจอกน้อยตัวนั้นแจ็คไม่ได้เห็นอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย (จ้า)
จิ้งจอกน้อยน่ารักแบบนั้นจะดุร้ายได้ซักแค่ไหนเชียว?
ดูๆไปแล้วน่าจะเป็นอาหารสำรองของไคลน์มากกว่า
ในตอนที่พวกเขาทั้งคู่เข้ามาในสุสานแห่งนี้พวกเขาไม่ได้เห็นศพของจระเข้เกราะหินแต่อย่างใดเนื่องจากพวกมันถูกย่อยไปแล้ว
ไม่อย่างนั้นแล้วพวกเขาทั้งคู่ก็ยินดีออกจากสุสานไปอย่างเชื่อฟังเป็นแน่
‘พวกเอ็งสองตัวจะช่วยอะไรฉันได้? ขอบอกให้ชัดเจนก่อนเลยนะว่ารสนิยมทางเพศของฉันปกติดี’
ไคลน์กระแอม “ฉันไม่จำเป็นต้องพึ่งคนอื่นในการเอาตัวรอดในสุสาน พวกคุณไปเถอะ”
แจ็คยืนแขนมาแตะทอมเล็กน้อยโดยไม่ทิ้งร่อยรอยให้อีกฝ่ายเห็น
ทั้งสองคนสบตากันและแจ็คก็เข้าใจเจตนาของทอมได้ทันที หลังจากลังเลอยู่ซักครู่เขาก็พยักหน้ารับ
ถือได้ว่าเขาเห็นด้วยกับความคิดของแจ็คแล้วนั่นก็คือ....
ปล้น!
ไคลน์เป็นคนดังอย่างมากในโลกแห่งนี้และทุกๆคนต่างก็ทราบดีว่าเขามีเนื้ออยู่มากมาย
ถ้าไคลน์เข้าร่วมกับพวกเขาก็ดีไป
แต่ถ้าไม่ก็จงอย่าได้โทษว่าพวกเขาไม่ปรานี
ถ้าอยากจะรอดก็ต้องไร้ปรานี เขาจำเป็นต้องเสี่ยงแล้ว!
“ไคลน์ส่งของครึ่งนึงที่นายมีมาให้เราซะแล้วพวกเราจะปล่อยนายไป”
แจ็คกับทอมกระชับอาวุธในมือแน่นและก้าวเข้าหาไคลน์ทีละก้าวๆ
ทั้งสองคนคิดว่าไคลน์จะต้องยอมแพ้แน่นอน
ส่งของมาเพียงครึ่งนึงเพื่อให้ไคลน์มีโอกาสได้มีชีวิตอยู่ต่อดังนั้นพวกเขาจึงคิดว่าไคลน์น่าจะไม่กระทำตัวบ้าบิ่น
“แค่ครึ่งเดียว?”
ไคลน์กล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ
“ถูกแล้ว ตราบใดที่นายยินดีมอบให้อย่างเชื่อฟังพวกเราก็จะขอไปแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น”
แจ็คคิดว่าไคลน์ยอมตกลงแล้วเขาจึงกล่าวออกมาด้วยท่าทีร่าเริง
เขาพนันถูกจริงๆ!
ไคลน์ส่ายหัวแล้วพูดขึ้น “ฉันแค่คิดว่าพวกนายยังเหี้ยมไม่พอแค่นั้นเอง น่าสงสารจริงๆ...”
“น่าสงสารอะไร?”
ฉันพลันนั้นแจ็คพลันขนลุกขึ้นมา
ไคลน์ส่ายหัวแล้วพูดต่อ “พวกนายเป็นพวกสมองช้ารึไง? คิดจริงๆหรอว่าที่ฉันได้ทรัพยากรมามากมายแบบนี้เป็นเพราะอาศัยโชคแค่อย่างเดียว?”
ไคลน์เรียกหน้าไม้รูนมากระชับเอาไว้ในมือ
อีกฝ่ายเองก็สังเกตเห็นหน้าไม้รูนแล้วเช่นกัน ตอนนี้ยังไม่มีผู้เล่นคนใดเลยที่มีอาวุธระยะไกลในครอบครองเพราะส่วนใหญ่เป็นเพียงอาวุธระยะใกล้เท่านั้น
ผลลัพธ์ของมันทำให้ทั้งสองคนไม่ได้สนใจมันมากนัก
ในการต่อสู้ระยะประชิดพวกเขาที่มีจำนวนมากกว่าถือว่าได้เปรียบ
ไคลน์เองก็ไม่ได้ดูสูงหรือทรงพลังอะไร
“บอสไคลน์เมื่อครู่พวกเราแค่ล้อเล่นเท่านั้นอย่าคิดเป็นจริงเป็นจังเลย”
ทอมรีบคิดอย่างฉับไวและพูดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
ฉึก!
ลูกดอกหน้าไม้ทะลุผ่านหน้าอกของแจ็คก่อเกิดบุปผาโลหิตเบ่งบาน
แจ็คเบิกตากว้างและผงะล้มลงไป
“บอสไคลน์ไว้ชีวิตด้วย!”
ทอมหวาดกลัวจนขนลุกขนพองและรีบขุกเข่าขอร้องในทันที
ยังไงเสียเขาก็ไม่ใช่นักรบที่ผ่านสนามรบมานับร้อยดังนั้นเขาจึงหวาดกลัวขึ้นมาและไม่กล้ากระชับหอกสั้นพรุ่งเข้าไปหาไคลน์
“ขอโทษทีแต่พี่ไม่ชอบล้อเล่นว่ะ”
พอกล่าวจบลูกดอกอีกลูกหนึ่งก็หลุดออกจาแล่ง
ลูกดอกที่ยิงออกมาปาดผ่านโหนกแก้มของงทอม
ทอมหวาดกลัวจนฉี่ราดและขาอ่อนจนทรุดตัวลงพื้น
“พลาดไปขอโทษที”
ไคลน์ยิ้มออกมาอย่างกระอักกระอ่วนจากนั้นเขาก็โหลดลูกดอกอีกลูกใส่หน้าไม้อย่างว่องไว
โดยไม่รอให้ทอมได้ตอบสนองลูกดอกอีกลูกก็พุ่งออกมาแล้ว
และครั้งนี้มันก็ปักเข้าหน้าผากของทอมอย่างแม่นยำ
คนทั้งคู่สิ้นชีพลงแล้ว
“โชคไม่ดีจริงๆที่ไม่มีวิญญาณดร็อป”
ไคลน์ได้ทราบแล้วว่าไม่ใช่ว่าสิ่งมีชีวิตทุกชนิดจะมีวิญญาณอยู่เสมอไป
ศพของคนทั้งสองสามารถเก็บเอาไว้หรือย่อยได้เหมือนกับศพของสัตว์อสูรแห่งสุสาน
แต่ไคลน์ไม่สนใจในเรื่องนี้แม้แต่น้อย
มโนธรรมของเขายังไม่พังถึงขั้นกินเนื้อมนุษย์ด้วยกันเองลง!
“หอกสั้นหนึ่ง มีดสั้นหนึ่งและก็ฐานรูนอีกสอง”
“แล้วจะเอาของออกมาจากฐานรูนพวกมันยังไงเนี่ย?”
ไคลน์เก็บอาวุธของอีกฝ่ายขึ้นมาและจากนั้นก็ตามด้วยลูกบอลฐานรูนอีกสองลูก
[แจ้งเตือนจากระบบ : หอกทั่วไป +1]
[แจ้งเตือนจากระบบ : มีดสั้นทั่วไป +1]
[แจ้งเตือนจากระบบ : ฐานรูนไร้เจ้าของ +2]
[แจ้งเตือนจากระบบ : ตรวจพบฐานรูนไร้เจ้าของ ต้องการดูดกลืนรึไม่?]
“ฮะ? ดูดกลืนได้ด้วย”
ไคลน์หยิบฐานรูนของตัวออกมาแล้วพูดขึ้น “ดูดกลืนให้หมด”
ฐานรูนไร้เจ้าของทั้งสองลูกกลายเป็นลำแสงพุ่งเข้าไปในฐานรูนของไคลน์
วิ้ง! ฐานรูนของเขาส่องแสงระยิบระยับออกมา
จำนวนของรูนบนพื้นผิวลูกบอลโลหะเองก็เพิ่มมากขึ้น
[แจ้งเตือนจากระบบ : การดูดกลืนเสร็จสิ้น]
[แจ้งเตือนจากระบบ : เหล็ก +18]
[แจ้งเตือนจากระบบ : ไม้ +22]
[แจ้งเตือนจากระบบ : ทองแดง +16]
…
[แจ้งเตือนจากระบบ : แผนที่ (ขนาดกลาง) +1]
[แจ้งเตือนจากระบบ : คู่มือภาพประกอบทางชีววิทยาของสิ่งมีชีวิตแห่งสุสานฉบับไม่สมบูรณ์ (เสียหาย) +1]
…
แจ้งเตือนจากระบบเด้งขึ้นมาอันแล้วอันเล่า
ถือว่าเป็นการเก็บเกี่ยวเล็กๆอีกครั้งนึง
