ตอนที่ 932 คนฟุ่มเฟือย

หากเธอไปโรงพยาบาลทุกวัน คงต้องถูกพบเห็นเข้าสักวัน

อย่างที่ลินดาพูด หากแฟนคลับของตู่อี้เล่ยรู้ว่าเธอคือสาเหตุของอาการบาดเจ็บ เธอคงจะโดนพวกเขารุมทำร้าย

ที่สำคัญที่สุด เธอไม่ต้องการให้ตู่อี้เล่ยมีความหวังใด ๆ

หลังจากยืนยันว่าตู่อี้เล่ยมีความรู้สึกฉันชู้สาวกับเธอ เธอจึงคิดที่จะรักษาระยะห่างจากเขา

แต่เขาได้รับบาดเจ็บเพราะเธอ และดูเหมือนการเว้นระยะห่างจากเขาจะออกทำร้ายน้ำใจเขาเกินไปก็ตาม

แต่เพราะเขามีความรู้สึกเช่นนั้นต่อเธอ จึงเป็นเรื่องง่ายที่จะคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้ หากเธอยังยังคงไปดูแลเขาที่โรงพยาบาลอยู่ทุกวัน

ดังนั้น การให้เหมาเยซื่อติดตามเธอไปโรงพยาบาลด้วยจึงเป็นทางออกที่ดีที่สุด

และเหมาเยซื่อรู้ว่าวันนี้เขาต้องไปโรงพยาบาลกับเธอ ดังนั้นเขาจึงจงใจทิ้งรอยจูบไว้ที่คอของเธอ มุกเด็ก ๆ

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เฉียวเมียนเมียน คิดว่าเขาทำตัวเป็นเด็ก

ดังนั้นเธอจึงคุ้นเคยกับมุกนี้ของเขา

เมื่อไหร่ก็ตามที่เหมาเยซื่อทำตัวเป็นเด็ก เธอมั่นใจ 100% ว่าเขาหึง

เฉียวเมียนเมียนตรงไปที่ห้องครัว หลังจากอาบน้ำเสร็จ

เหมาเยซื่อเตรียมอาหารเช้าเต็มโต๊ะ ทั้งหมดเป็นของโปรดเธอทั้งนั้น

“มานี่มา” เขาโบกมือให้เธอ

หลังจากที่เฉียวเมียนเมียนนั่งลง เขาวางข้าวต้มทะเลไว้ตรงหน้าเธอ

“ทานข้าวต้มก่อน จะได้อุ่นท้อง แล้วค่อยกินอย่างอื่น”

“ค่ะ”

เฉียวเมียนเมียนหิว เธอตักข้าวต้มเต็มช้อน

ความอยากอาหารของเธอดูกระปี้กระเปร่า หลังจากกินไปได้หนึ่งคำ

ข้าวต้มทะเลที่เหมาเยซื่อซื้อมานั้นสดมาก รสชาติเข้มข้นอร่อยเป็นพิเศษ

เขาเป็นคนที่เลือกกิน

ถ้าไม่สดจริง ๆ เขาไม่มีทางกินมัน

เฉียวเมียนเมียนกินไปครึ่งชามในคราเดียว

เหมาเยซื่อเห็นว่าเธอกินอย่างเอร็ดอร่อย จึงตักของกินอย่างอื่นเพิ่มในชามให้กับเธอ

“อย่าเอาแต่กินข้าวต้มสิ ลองชิมเกี๊ยวนี้ดูหน่อย อร่อยเหมือนกันนะ ปลาท่องโก๋ชิ้นนี้ด้วย ร้านนี้เขาเปิดมากว่า 50ปี ตอนไปซื้อคิวยาวมาก ๆ”

เฉียวเมียนเมียนอดไม่ได้ที่จะมองดูเขา

“คุณไปเข้าคิวซื้อมาเหรอคะ เข้าคิวนานแค่ไหน”

เธอนึกภาพไม่ออกว่าเหมาเยซื่อ ไปยืนต่อคิวหน้าร้านปาท่องโก๋จะเป็นยังไง

ดูไม่ใช่สไตล์ของเขาเลย

“เปล่า”

ชายคนนั้นวางปาท่องโก๋ลงในชามของเธอ แล้วจิบนมก่อนจะพูดอย่างใจเย็น

“ผมลัดคิวคนอื่น และให้เจ้าของร้านขายให้ผมก่อน”

เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก

“แค่ก แค่ก แค่ก คุณลัดคิวงั้นเหรอ ไม่มีใครว่าอะไรให้คุณเลยเหรอ?”

“ก็ไม่นี่”

เหมาเยซื่อจิบนมอีกครั้งแล้วพูดช้า ๆ

“ผมจ่ายค่าตอบแทนพวกเขา ก็ดูทุกคนมีความสุขดีนี่ และพวกเขาก็ยอมรับเลยล่ะ”

เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก

“แล้วคุณจ่ายไปเท่าไหร่”

“ไม่มากอะไร”

เหมาเยซื่อพูดอย่างเป็นกันเอง

“ไม่ต้องสนใจหรอกว่ากี่บาท ลองชิงดูสิ ว่าอร่อยไหม”

เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก

เธอรู้สึกเหมือนว่าค่าปาท่องโก๋นี่คงจะแพงใช่เล่น

เหมาเยซื่อเจ้าคนฟุ่มเฟือย

โชคดีที่เขารวย เขาจึงเต็มใจจ่ายได้

เฉียวเมียนเมียนรับประทานอาหารเช้าที่เขาซื้อมาให้เธอโดยเฉพาะต่ออย่างเงียบ ๆ