บทที่ 18 หนีจากสวรรค์

บทที่ 18

หนีจากสวรรค์

หวังเมิ่งอวี่  มองแผ่นหลังของชายผู้นั้นลับไปจากประตูเมือง นางถอนหายใจเบาๆหลังจากนั้นเงียบไปครู่หนึ่ง

“ฝ่าบาท นอกเมืองเป็นดินแดนที่ไม่ใช่เผ่าพันธุ์มนุษย์ การส่งทหารไล่ตามไปโดยพลการจะทำให้เผ่าเอลฟ์เข้าใจผิด ตอนนี้ไม่มีวิธีใดอีกแล้ว…”

หลี่ฮ่าวเทียนเข้าใจเหตุผลนี้ดี เขากัดฟันแล้วตะโกน “สักวันหนึ่งข้าจะตัดศีรษะของ หลี่มู่ฟาน ด้วยมือข้าเอง!”

หวังเมิ่งอวี่ ถอนหายใจเบาๆ แล้วกล่าวว่า “ฝ่าบาท ข้าเห็นว่าคนผู้นี้สามารถหลบหนีไปได้ตลอดทาง นับว่ามีความกล้าหาญและไหวพริบวางแผนและตัดสินใจเฉียบขาด วันนี้ไม่เหมือนกับอดีต ครั้งนี้เขาสามารถหนีออกจากอาณาจักรไปราวกับเหาะเหินเดินอากาศ ไม่แน่ว่าในวันข้างหน้าเขาอาจจะสร้างสถานการณ์ขึ้นมาได้อีก”

หลี่ฮ่าวเทียน ได้ยินสีหน้าก็มืดมน “โอ้? เจ้าเสียใจนั้นเหรอ?”

หวังเมิ่งอวี่ ยิ้มและส่ายหัว “เมิ่งอวี่ไม่เคยเสียใจกับตัดสินใจ ฝ่าบาททรงมีพระปรีชาเหนือกว่าเขา มิเช่นนั้นคนพูดนั้นคงไม่หนีอย่างทุลักทุเลเช่นนี้”

“เมิงอวี่แค่คิดว่า ในเมื่อเรื่องมันมาถึงจุดนี้แล้ว พวกเราควรทำตัวมีน้ำใจแล้วปล่อยเขาไป อย่างแรกมันทำให้เขาประมาทและประการที่สองเราสามารถสืบหาเขาอย่างลับลับได้”

“ดูการกระทำขั้นต่อไปของเขา ด้านนอกเป็นดินแดนของเผ่าเอลฟ์ ตราบใดที่เรารู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ในปีหน้าเมื่อถึงเวลาส่งเครื่องบรรณาการ  พวกเราก็เพียงแค่ต้องเพิ่มเครื่องบรรณาการเพิ่มขึ้น…”

“ใช่แล้ว! เจ้าช่างฉลาดยิ่งนัก ไม่ว่าโจรกบฏจะแข็งแกร่งแค่ไหน มันก็ไม่สามารถเอาชนะเผ่าเอลฟ์ได้ พวกเราเพียงแค่ยืมดาบฆ่าคนเท่านั้นเอง ทำไมเราต้องกังวลกับ หลี่มู่ฟาน!”

หลี่ฮ่าวเทียน ไม่ได้โง่ เขาคิดคำต่อไปที่นางอยากจะเอ่ยได้ในทันที เขายิ้มเยาะและกล่าวว่า “ไป พวกเราไปส่งเขากันเถอะ!”

“ถอย ถอยไป! ถอยไปที่ช่องแคบชั้นที่ 1!”

หลิวหลงสั่งการทหารองครักษ์เสียงดัง ทันใดนั้นเสียงกีบม้าก็ดังแว่วมาจากที่ไกลๆ เขามองเห็นเสื้อคลุมสีแดงของอัศวินบนหลังม้าปลิวไสว

เขาเดินมาด้านข้างม้าของ หลี่มู่ฟาน อย่างรวดเร็ว ประสานมือและกล่าวว่า “นายน้อย  ฟานชิงเยว่ มารับพวกเราแล้ว”

หลี่มู่ฟาน พยักหน้าและกล่าวว่า “เอาล่ะถอยไปที่ช่องเขาชั้นแรกตามแผนเดิม”

หลังจากนั้นไม่นาน ฟานชิงเยว่ ก็นำทหารองครักษ์ 50 นายขี่ม้ามาด้านหลังพวกเขาคือม้ามากกว่า 200 ตัว

หลังจากที่เข้าเมือง หลี่มู่ฟาน ได้สั่งให้ฟานชิงเยว่ พาทหาร 50 นายปลอมตัวเป็นพ่อค้าม้าและส่งมาออกจากเมือง เพื่อไม่ให้เกิดการอึกทึกครึกโครมมากเกินไป ตอนนี้ฟานชิงเยว่มารับพวกเขาพร้อมกับม้าศึก 200 ตัวเพื่อพวกเขาจะได้เดินทางง่ายขึ้นเนื่องจากทุกคนเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก

“ฟานชิงเยว่ ถวายบังคมกว่าบาท!”

ฟานชิงเยว่ กระโดดลงจากหลังม้า  คุกเข่าข้างหนึ่งบนพื้นทำความเคารพด้วยความภักดี เมื่อนางเห็นว่าบนร่างกายของ หลี่มู่ฟาน เต็มไปด้วยเลือด แม้ว่าเขานั้นจะไม่ได้รับบาดเจ็บแต่ก็เกิดก้อนหินก้อนใหญ่ในหัวใจของนาง ทำให้หัวใจของนางแทบจะตกลงสู่พื้น

หลี่มู่ฟาน พยักหน้าและกล่าวว่า “องครักษ์ฟานลุกขึ้น ข้าขอให้เจ้าเตรียมเรือบรรทุกเจ้าเตรียมพร้อมหรือยัง?”

ใบหน้าของ ฟานชิงเยว่  แดงระเรื่อและกระซิบว่า “ข้าน้อยได้ตามหาเรือตามที่ท่านสั่งแล้ว เดิมทีข้าพบเรือประมงที่ว่างของเผ่าเอลฟ์อยู่มากมายที่ท่าเรือแห่งหนึ่งในแม่น้ำหยุนชาง เดิมทีข้าน้อยคิดจะซื้อพวกมันด้วยเงิน แต่..”

“แต่อะไร?”

หลี่มู่ฟาน ถามด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ฟานชิงเยว่  ตอบตามตรง “เพียงแต่พวกเอลฟ์เหล่านั้น รังเกียจที่จะทำธุรกิจกับเผ่ามนุษย์อย่างเรา ข้าน้อยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตัดต้นไม้ริมแม่น้ำแล้วทำแพไม้ไผ่หลายสิบแพ”

หลี่มู่ฟาน ถอนหายใจเบาๆและกล่าวว่า “เจ้าทำได้ดีมาก เผ่าเอลฟ์มักจะวางตัวอยู่สูงเสมอ วันหนึ่งข้าจะให้พวกเขารู้ว่าพวกเรานั้นแข็งแกร่งขนาดไหน”

หลังจากหยุดไปชั่วครู่เขาก็พูดกับหลิวหลงที่อยู่ข้างๆว่า “ที่นี่ไม่ควรอยู่ต่อนาน ให้ทุกคนพาพี่น้องที่เคลื่อนไหวไม่ได้ขึ้นม้าแล้วไปยังช่องแคบชั้นที่ 1”

แต่หลิวหลงไม่ได้ขยับเขยื้อนราวกับว่าเขาอยากจะพูดอะไรสักอย่าง

หลี่มู่ฟาน อึ้งไปเล็กน้อยและถามขึ้นว่า “มีอะไรหรือ?”

หลิวหลง ก้มหน้าลงมองสีหน้าของเขาไม่ชัดเจนได้ยินเสียงทุ้มต่ำของเขาดังขึ้น “ฝ่าบาทมีพี่น้องมากกว่า 10 คน เสียสละ…”

หลี่มู่ฟาน จึงตะโกนว่า “หลิวหลง ข้าให้เจ้าพาพี่น้องที่เคลื่อนไหวไม่ได้ขึ้นม้า!เจ้าไม่ได้ยินหรอ?ดำเนินการตามสั่ง!!”

“รับทราบ!”

หลิวหลงตอบเสียงดัง เขาเงยหน้าขึ้นมอง หลี่มู่ฟาน ใบหน้าไร้อารมณ์นั้นเขาเห็นความโศกเศร้าจางๆไหลผ่านอยู่ ดวงตาคู่นั้นมีหมอกจางๆกำลังก่อตัว

“ฝ่าบาท…”

ฟานชิงเยว่ เรียกเสียงเบา  นางสามารถสัมผัสได้ถึงสภาพจิตใจของ หลี่มู่ฟาน ในตอนนี้ ไม่เพียงแค่นางเท่านั้น ทุกคน ที่รอดพ้นจากภัยพิบัติรวมสัมผัสได้ว่า ราชาของพวกเขาเศร้าโศกเพียงใด…