ตอนที่ 929 ขอบคุณค่ะ
“ใช่”
เหมาเยซื่อถอนหายใจ ขณะที่กอดเธอ
“ต่อให้ผมจะไม่ชอบเจ้าเด็กนั่นมากแค่ไหน เขาก็ถือเป็นผู้มีพระคุณของคุณ อีกอย่าง ถ้าคุณยังติดหนี้เขาอยู่ คุณก็จะคิดถึงเขาอยู่ร่ำไปแบบนี้ ผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้น ภรรยาของผมจะคิดถึงผู้ชายคนอื่นได้ยังไง”
“ยังไงก็เถอะ ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้อีกแล้วล่ะ ผมสัญญาว่างานของเขาจะไม่ได้รับผลกระทบ ตอนนี้คุณรู้สึกดีขึ้นแล้วหรือยัง”
“ค่ะ”
เฉียวเมียนเมียนพยักหน้าและยิ้ม
สำหรับเธอแล้ว การปล่อยให้ตู่อี้เล่ยได้รับบาดเจ็บเพราะเธอ ทำให้เขาเกิดความเสียหาย
หากเหตุการณ์นี้ส่งผลต่ออาชีพของเขา เธอคงต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต
เธอต้องยอมรับว่าคำสัญญาของเหมาเยซื่อ ทำให้เธอรู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง
ในที่สุดเธอก็รู้สึกดีขึ้น
เธอรู้ว่าเขามีความสามารถ
ตราบใดที่เขาสัญญา เขาจะต้องทำอย่างแน่นอน
เขาคือเหมาเยซื่อ
ประธานที่มีอายุน้อยที่สุดของประวัติศาสตร์ของบริษัทเหมา คอร์ปอเรชั่น
บุคคลที่ควบคุมเศรษฐกิจทั้งหมดของประธาน A
คำสัญญาของเขาไม่เคยเป็นเพียงลม
เฉียวเมียนเมียนมองขึ้นไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา ไม่สามารถระงับความหวานชื่นและความอบอุ่นในหัวใจของเธอได้
เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งและเริ่มจูบเขา
“เหมาเยซื่อ ขอบคุณค่ะ”
ชีวิตของเธอราบรื่น ตั้งแต่เธอแต่งงานกับเขา
เพราะแม้ว่าสิ่งต่าง ๆ จะไม่เป็นไปด้วยดี เขาจะรีบจัดการให้เธอ
เธอเคยจัดการทุกอย่างด้วยตนเอง
เธอไม่เคยรู้สึกว่าการพึ่งพาใครสักคนมันเป็นอย่างไร
แต่ตอนนี้ เธอมีครอบครัว มีสามี มีใครสักคนที่เธอสามารถพึ่งพาได้
เธอไม่ต้องแบกรับทุกสิ่งทุกอย่างไว้เพียงลำพังอีกแล้ว
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ณ ตอนนี้ เธอรู้ว่าเธอไม่ต้องเผชิญหน้าเพียงคนเดียว ผู้ชายคนนี้ ที่กลายมาเป็นสามีของเธอจะสามารถช่วยเธอจัดการได้ทุกอย่าง
เธอโชคดีแค่ไหนที่ได้พบกับเหมาเยซื่อ
ผู้ชายคนนี้ดีเหลือเกิน
พระเจ้าใจดีกับเธออย่างสุดซึ่ง ที่ประทานผู้ชายดี ๆ แบบนี้ให้กับเธอ
เธอต้องหวนแหนเขา
เห็นได้ชัดว่าชายคนนี้ไม่พอใจกับจูบเบา ๆ ของเธอ เธอเพิ่งเคลื่อนตัวออกมา แต่เขากลับดึงเธอเข้าไปใกล้อีกครั้ง
เขาวางมือลงบนหลังศีรษะของเธอ พร้อมกับก้มหน้าหล่อ ๆ ของเขาลง เขาจูบเบา ๆ ที่มุมริมฝีปากของเธอ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
เฉียวเมียนเมียนกระพริบตาและกลืนน้ำลาย
“จะทำอะไร”
เหมาเยซื่อแสร้งทำเป็นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกระซิบ
“อย่างน้อย ๆ ก็เรียกผมว่า สามี”
“ที่รัก ผมอยากได้ยินคุณเรียกผมว่า สามี”
เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก
“นี่ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับคุณใช่ไหมล่ะ เรียกผมว่าสามีหน่อยสิ?”
เฉียวเมียนเมียนมองไปที่ใบหน้าหล่อ ๆ ของชายคนนั้นและอดไม่ได้ที่จะเขินอาย เธอกัดริมฝีปากและลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดเบา ๆ ว่า “สามี”
ดวงตาของเหมาเยซื่อหรี่ลง
“เรียกผมแบบนั้นอีกครั้งสิ”
เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก
“ได้ไหม เรียกผมแบบนั้นอีกสักครั้ง”
เมื่อคิดถึงผลงานที่ดีของเขาในวันนี้ เฉียวเมียนเมียนก็ตกลงทำตามสิ่งที่เขาขอ
“สามี”
เสียงของเธอนุ่มนวลและอ่อนหวาน
เธอมักจะพูดอย่างนุ่มนวลและอ่อนหวาน วิธีที่เธอพูดกับเขาช่างไพเราะ
มันทำให้หัวใจของเขาอ่อนละทวย
