AC 366: การอุทิศ ฟรี
AC 366: การอุทิศ
“พี่เอนทอส! ท่านทำสิ่งนี้ได้อย่างไร” อันเฟย์ ถามด้วยความตกใจกับพลังของลูกศรเวทมนตร์ในมือของเขา
เขายังเป็นเพียงมือใหม่ แต่ถึงแม้เขาจะรู้สึกได้ถึงแรงกระชากของธาตุจากลูกศร เขารู้ว่าลูกศรนี้ต้องทรงพลังมาก มันคงเป็นการสร้างสรรค์ของเอนทอส เขาเป็นคนเดียวในหมู่พวกเขาที่สามารถทำสิ่งนี้ได้
เอนทอสยิ้มแต่ไม่ได้กล่าวอะไร
อันเฟย์ เลิกคิ้วและหันไปหา อลิซ ผู้ซึ่งไล่คนแคระทั้งหมดออกไป นางรอจนกระทั่งคนแคระไม่ได้ยินและกลับไปสมทบกับทั้งสองคน
ก่อนที่ อันเฟย์ จะตัดสินใจว่าควรขอให้ อลิซ ออกไปด้วยหรือไม่ เอนทอส ก็ถอนหายใจ “จาค็อบมาหาข้าเมื่อคืนนี้” เขากล่าว
ถัดจากเขา อลิซขมวดคิ้วกับความหมาย อันเฟย์โน้มตัวเข้าไปใกล้ รู้สึกทึ่งกับการมาเยี่ยมเอนทอสของจาค็อบ
"ทำไม? เขาผ่านพวกคนแคระไปได้อย่างไร” อันเฟย์ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง ถ้าจาค็อบสามารถผ่านคนแคระที่เฝ้าอุโมงค์ใต้ดินได้ คนอื่นๆ ก็สามารถทำได้เช่นกัน เขาต้องปรับปรุงระบบความปลอดภัยทั้งหมดเพื่อป้องกันการละเมิดความปลอดภัย
“ไม่” เอนทอสกล่าวพร้อมส่ายหัว “อย่ากังวลเรื่องนั้น ข้าพาเขาลงไปที่นั่น”
อันเฟย์ พยักหน้าโล่งใจ “ทำไมเขาถึงอยากไปอุโมงค์ล่ะ”
“เขาเห็นทหารเหล่านั้นถือลูกศรเวทมนตร์และคิดว่าฮาแกนอยู่ที่นี่” เอนทอสกล่าว
“เขาต้องการตรวจสอบฮาแกน ข้าบอกเขาว่าลูกศรถูกสร้างขึ้นโดยคนแคระ เขาต้องการที่จะเห็นมันด้วยตัวเขาเอง” เอนทอส หยุดชั่วคราวราวกับรอให้ อันเฟย์ และ อลิซ รับสิ่งที่เขากล่าว
“คนแคระเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุดั้งเดิม น่าเสียดายที่ความรู้ของพวกเขาส่วนใหญ่หายไป สิ่งที่พวกเขามีในตอนนี้เป็นส่วนน้อยของสิ่งที่เรามี และสิ่งที่เรามีก็ยังเป็นส่วนเล็ก ๆ ของสิ่งที่พวกเขาเคยมี”
“เขาให้คำแนะนำกับคนแคระหรือไม่”
“ไม่” เอนทอส กล่าวพร้อมกับหัวเราะ
“เขายุ่งเกินไปสำหรับเรื่องนั้น ฮาแกนจะให้คำแนะนำมากมายแก่พวกเขา เขาทำลูกศรนี้เพราะเขาเบื่อเท่านั้น”
“คืนนี้เขาจะไปอีกไหม”
“เจ้าคิดว่าเขาจะทำงานให้เจ้าฟรีๆ หรือ?” เอนทอส ถามด้วยรอยยิ้ม
“บางทีใครจะรู้? เมื่อคืนข้าขอความกรุณา เขาเห็นด้วย”
“อะไรคือสิ่งแลกเปลี่ยน?”
“ความลับ” เอนทอส กล่าวพร้อมยิ้ม
อันเฟย์ ถอนหายใจและส่ายหัว “แน่นอน” เขากล่าว
“ข้ามีงานอื่นต้องทำ” เอนทอส กล่าวพร้อมกับยืนขึ้น
“แล้วเจอกัน” เขาโบกมือและหายไป
อันเฟย์ถอนหายใจอีกครั้ง “เขาจะไม่เดินอีกต่อไปแล้ว” เขากล่าวติดตลก
เขารู้ว่านี่เป็นเพราะ เอนทอส ได้รวมเวทมนตร์ไว้ในกิจวัตรประจำวันของเขา มีจอมเวทย์อาวุโสหลายคน แต่มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถบรรลุสิ่งที่ เอนทอส ทำได้ แม้แต่จ้าวจอมเวทย์อย่างซาอูลก็ไม่สามารถใช้คาถาเดียวกันสองครั้งในระยะเวลาอันสั้นได้
“ท่านอันเฟย์” จู่ๆ อลิซก็กล่าวขึ้น
“บอกข้าได้ไหมว่าท่านรู้จักจาค็อบได้อย่างไร”
อันเฟย์ยักไหล่ “เขาเป็นเพื่อนอาจารย์ของข้า”
“นี่เป็นสิ่งสำคัญ” อลิซกล่าวอย่างจริงจัง
“อาจารย์ของข้ามีกลุ่มเพื่อนร่วมงานของตัวเอง” อันเฟย์ กล่าว
“นอกจากนักการเมืองแล้ว เขามีเพื่อนคนอื่นด้วย เช่น แบร์รี่ มิโอริช สเตเกอร์ บรูซูเรียโน และจาค็อบเป็นหนึ่งในนั้น”
“นั่นคือเหตุผลที่ท่านบอกเราว่าเขาจะไม่ทำร้ายเราหรือ”
"ใช่ ทำไม?"
“แล้วทำไมไม่บอกเรา” อลิซเรียกร้อง “ท่านทำให้พวกเราทุกคนกังวลโดยไม่มีเหตุผล ให้ข้าเดา บลาวีรู้ใช่ไหม”
“ยิ่งคนที่รู้น้อยยิ่งดี” อันเฟย์ กล่าวพร้อมกับยักไหล่
“ความลับ ข้าเข้าใจ” อลิซกล่าวพร้อมส่ายหัว “ขอบคุณมากที่ไว้วางใจเรา”
“มีบางอย่างที่ข้าต้องเก็บไว้คนเดียว” อันเฟย์ กล่าว “บางทีวันหนึ่งเจ้าจะได้เรียนรู้”
อลิซเม้มริมฝีปากของนางและไม่กล่าวอะไร
“ไปดูพวกนั้นกันเถอะ” อันเฟย์ กล่าว
“ข้ารู้ว่าเราเตือนพวกเขาเมื่อวานนี้ แต่ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะทำอะไรเมื่อถูกทิ้งไว้โดยไม่มีใครดูแล” อลิซพยักหน้าและเดินตามเขาไป
ขณะที่พวกเขาเดินไปตามมุม อันเฟย์เห็นกลุ่มคนแคระอยู่หน้าบ้าน บ้านเต็มไปด้วยผู้คน และเขาได้ยินพวกเขาท่องอะไรบางอย่าง
"พวกเขากำลังทำอะไร?" อันเฟย์ ถามด้วยความสงสัย
อลิซขมวดคิ้วและปรบมือ คนแคระสองคนได้ยินนางก็หันกลับมา
“เป็นอะไรหรือเปล่า ท่านหญิง” คนแคระคนหนึ่งถามอย่างเงียบ ๆ ไม่ต้องการรบกวนการท่อง
“พวกเขากำลังทำอะไรอยู่ในนั้น”
“โอ้” คนแคระกล่าวพร้อมมองไปที่บ้าน
“นายท่านวอร์เนอร์ สุภาพสตรีของข้า พระองค์กำลังเทศน์”
“วอร์เนอร์?” อันเฟย์ถามอย่างแปลกใจ "น่าสนใจ ข้าอยากคุยกับเขา”
คนแคระเหลือบมองอลิซที่พยักหน้า แล้วหันหลังวิ่งเข้าไปในบ้าน หลังจากนั้นครู่หนึ่ง การอ่านก็หยุดลงและวอร์เนอร์ก็ปรากฏตัวขึ้น เขาเดินอย่างมั่นใจราวกับว่าชายผู้หวาดกลัวในกรงเป็นคนละคน “นายท่าน” วอร์เนอร์กล่าวพร้อมพยักหน้า "ที่รักของข้า"
“เจ้าทุ่มเท” อันเฟย์ กล่าว
“ข้าไม่มีอะไรจะทำแล้ว นายท่าน”
“เจ้าชอบเมืองนี้แค่ไหน”
วอร์เนอร์เหลือบมองไปรอบๆ และยักไหล่ “มีแสงสว่างเพียงพอ แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง แสงจึงเย็นอยู่เสมอ” วอร์เนอร์สั่นและส่ายหัว
“รออีกหน่อย” อันเฟย์ กล่าว
“ข้าจะออกจากที่นี่ได้เมื่อไหร่ นายท่าน? ความเบื่อหน่ายทำให้ข้าเป็นบ้า”
“ข้าจะปล่อยเจ้าออกไป แต่มีนักบวชและอัศวินแห่งแสงจำนวนมากที่นี่ ข้าไม่ต้องการที่จะเสี่ยงอะไร แน่นอน ถ้าเจ้ายืนยัน ข้าแน่ใจว่าข้าสามารถรองรับเจ้าได้”
"ใครอยู่นี่?" วอร์เนอร์ถามอย่างประหม่า
“อัศวินเหล่านั้นส่วนใหญ่อยู่ภายใต้การควบคุมของเฟอร์นันโด”
อันเฟย์กล่าว “เจ้ารู้จักเขาหรือ”
วอร์เนอร์อ้าปากค้าง “ทวยเทพแสนหวาน” เขากล่าว
"มันคืออะไร?"
“ข้ารู้จักเฟอร์นันโดไหม!” วอร์เนอร์กล่าวอย่างเย้ยหยันพร้อมส่ายหัว “ข้ารู้จักเขา! เขาเข้าข้างซัลมาโด ถ้าเขาเห็นข้า ข้าคงตายไปแล้ว”
“เจ้ากำลังกล่าวว่าเฟอร์นันโดอยู่ข้างซัลมาโดหรือ?” อันเฟย์ถาม วอร์เนอร์พยักหน้า
“เมื่อเจ้าถูกโจมตี เบิร์กแคมป์ตายอย่างไร” อันเฟย์ถาม
“พวกเขาต้องการจะฆ่าเขาหรือจับเขา?”
“พวกเขาต้องการจับนายท่านเบิร์กแคมป์ แต่พวกเขาทำผิดพลาด” วอร์เนอร์กล่าวพร้อมกับถอนหายใจ
“พวกเขาลืมไปว่าเขายังคงใช้คาถาต้องห้ามได้ นายท่านเบิร์กแคมป์เสียสละตัวเองเพื่อเราจะได้มีโอกาส”
“นั่นหมายความว่าพวกเขาไม่รู้วิธีเปิดใช้งาน หนังสือแห่งชีวิต” อันเฟย์ กล่าว
"ถูกต้อง นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาต้องจับเขา”
วอร์เนอร์พยักหน้า “เราถูกโจมตีใกล้ประตูมิติ โชคดีที่พวกเขาไม่ได้ติดสินบนผู้คุม ไม่อย่างนั้นข้าจะไม่มายืนอยู่ตรงนี้แล้ว”
“เฟอร์นันโดรู้จักเจ้าไหม”
“ข้าไม่แน่ใจ” วอร์เนอร์กล่าว “แต่ข้าอยากจะปลอดภัยมากกว่าเสียใจ ข้าไม่สามารถปล่อยให้ซัลมาโดหนีไปกับการหลอกลวงของเขาได้”
“ทำไมเบิร์กแคมป์ไม่บอกเจ้ามากกว่านี้ล่ะ” อลิซถาม
“เขากำลังจะไป เมื่อเราไปถึงจุดหมาย” วอร์เนอร์กล่าว
“ตอนนี้ไม่ใช่เวลา แต่ในอีกไม่กี่วัน ข้าต้องการให้เจ้าปรากฏตัวต่อหน้าเฟอร์นันโด” อันเฟย์กล่าว
“ข้าอยากเห็นปฏิกิริยาของเขา ในระหว่างนี้ เจ้าควรศึกษาหนังสือแห่งชีวิตให้มากขึ้น ใช้เวลามากขึ้นในการเรียนรู้หนังสือแทนที่จะเทศนา เข้าใจไหม” อันเฟย์ถามพลางมองไปที่บ้านที่เต็มไปด้วยคนแคระ
วอร์เนอร์พยักหน้าแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องเพื่อไล่คนแคระออกไป
