441-442
Ep.441
“ตราบใดที่ไม่นำออกไปจากพื้นที่แห่งนี้ แม้จะเก็บทิ้งไว้เป็นเวลา 100,000 ปี หรือต่อให้ถึง 1,000,000 ปีก็ตาม คุณภาพของมันไม่มีทางลดลง” ต้นผลอายุวัฒนะกล่าวยืนยันด้วยความมั่นใจ
หลังจากได้รับคำตอบที่น่าพอใจจากต้นผลอายุวัฒนะ ซูเฉินไม่รอช้า เริ่มเด็ดผลอายุวัฒนะออกมาทีละผล
หลังจากนั้น เขาก็มองไปยังต้นผลแก่นแท้
ถึงตอนนี้ต้นผลแก่นแท้ก็ยังคงหลับใหล แต่ผลไม้บนต้นที่ตอนแรกมีขนาดเท่าถั่วลิสง เวลานี้ขยายขึ้นมาเป็นเท่าไข่ไก่แล้ว
“เสี่ยวโซ่ว ต้นผลแก่นแท้ก็กำลังจะสุกเหมือนกันใช่ไหม?” ซูเฉินถาม
ผลแก่นแท้สามารถช่วยเสริมความแข็งแกร่งของพลังแห่งจิตวิญญาณได้ กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ มันสามารถช่วยเพิ่มพลังการต่อสู้ในทันที นี่คือสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดในขณะนี้
เป็นผลให้เขาให้ความสำคัญกับผลแก่นแท้เป็นพิเศษ
“เจ้านาย ต้นผลแก่นแท้ตื่นขึ้นเมื่อไหร่ นั่นคือยามที่ผลไม้สุกงอม ส่วนเรื่องเวลาคาดว่าน่าจะอีกไม่นาน” ต้นผลอายุวัฒนะตอบกลับ
ซูเฉินพยักหน้าเล็กน้อยแล้วปิด [พื้นที่เพาะปลูก]
“เจ้านาย ตรวจพบพวกต่างเผ่าอยู่ในบริเวณใกล้เคียง”
ขณะเดียวกันนั้นเอง [รถศึกอัจฉริยะ] ก็ร้องเตือนขึ้น
“พวกต่างเผ่า?”
ซูเฉินเลิกคิ้ว มองบนหน้าจอควบคุมส่วนกลาง
เขาพบว่า ห่างจากจุดนี้ไม่ถึงร้อยไมล์ ปรากฏจุดสีดำกำลังเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว
“เสี่ยวจือ ล็อคเป้าพวกต่างเผ่าตัวนี้ แล้วซูมขึ้นบนหน้าจอ” ซูเฉินสั่ง
“รับทราบ”
ไม่นาน บนหน้าจอควบคุมส่วนกลาง ภาพของชายคนหนึ่งที่มีคู่ปีกสีดำก็ปรากฏขึ้น อีกฝ่ายมีผิวสีฟ้าอ่อน และมีเขี้ยวสองซี่โผล่ออกมาบริเวณมุมปากแต่ละข้าง
“เผ่าปีศาจราตรี!”
ซูเฉินสามารถระบุสายพันธุ์ของอีกฝ่ายได้แทบจะในทันที สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย
ตอนที่อยู่ในเมืองหวังเยว่ เขาสังหารหญิงสาวของเผ่าปีศาจราตรีไปตนหนึ่ง และได้ข้อมูลจากเธอ ว่ามีทางผ่านเขตแดนบนเกาะว่านเหลียนซาน
ฉะนั้น ชายเผ่าปีศาจราตรีผู้นี้ มีความเป็นไปได้สูงว่าจะเดินทางมาจากเกาะว่านเหลียนซาน
ด้วยสถานะหนึ่งในห้าสุดยอดเผ่าพันธุ์ของเผ่าปีศาจราตรี มันได้ดึงดูดความสนใจของซูเฉิน
“เสี่ยวจือ อีกฝ่ายเป็นผู้ฝึกตนระดับไหน?” ซูเฉินถามอีกครั้ง
“ผู้วิวัฒนาการเลเวล 5” [รถศึกอัจฉริยะ] ตอบกลับทันควัน
“เลเวล 5!?” ซูเฉินเลิกคิ้ว
ผู้วิวัฒนาการเลเวล 5 ไม่ว่าจะเผ่าพันธุ์ไหน ก็สามารถถูกเขาสังหารได้ในหมัดเดียว
อย่างไรก็ตาม เมื่อตอนทรมานหญิงสาวเผ่าปีศาจราตรี เขาได้ข้อมูลมาว่า ทางผ่านเขตแดนของเกาะว่านเหลียนซานไม่ค่อยเสถียร ส่งผลให้เลเวลสูงสุดของเผ่าปีศาจราตรีที่สามารถออกมา จะได้แค่เลเวล 3 เท่านั้น
หากหญิงสาวเผ่าปีศาจราตรีไม่โกหก นั่นไม่ได้หมายความว่าทางผ่านเขตแดนบนเกาะว่านเหลียนซานเสถียรขึ้นกว่าเดิมแล้วหรอกหรือ?
ผู้ฝึกตนเลเวล 5 สามารถเข้าออกได้อย่างอิสระ เช่นนั้นจะมีพวกเผ่าปีศาจราตรีที่เลเวลสูงกว่านี้ออกมาอีกหรือไม่?
เมื่อพิจารณาถึงเรื่องที่ว่า อีกไม่นานก็จะต้องเปิดทางไปยังเกาะว่านเหลียนซาน เช่นนั้น มันจะดีกว่าไหมหากล่วงรู้ถึงข้อมูลของเผ่าปีศาจราตรีไว้ล่วงหน้า
เขาจึงตัดสินใจว่าจะไปจับตัวชายเผ่าปีศาจราตรีคนนั้น เพื่อสอบปากคำ
หลังจากบอกหวู่หยางและคนอื่นๆ ซูเฉินก็ออกจาก [รถศึกอัจฉริยะ] เปิดใช้งาน [ก้าวเมฆามรกต] และ [รองเท้าเพิ่มความเร็ว] รีบไล่ตามชายาเผ่าปีศาจราตรีไป
[รองเท้าเพิ่มความเร็ว] ได้รับการอัพเกรดอยู่หลายครั้ง ส่งผลให้ประสิทธิภาพด้านความเร็วของมันเพิ่มพูนขึ้นทุกที
ปัจจุบันซูเฉินเป็นแค่ผู้วิวัฒนาการเลเวล 5 แต่ความเร็วตอนนี้ เทียบได้เลยกับผู้วิวัฒนาการเลเวล 7
ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง เขาก็ไล่ชายเผ่าปีศาจราตรีทัน
ชายเผ่าปีศาจราตรีตระหนักว่ามีใครบางคนอยู่เบื้องหลังเขา สีหน้าเจ้าตัวแข็งค้างไปเล็กน้อย ก่อนหันกลับมามอง
เมื่อเขาเห็นว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังไล่ตาม ก็อดตกใจเล็กน้อยไม่ได้ “เหตุใดมนุษย์ถึงสามารถบินได้?”
ไม่ว่าใครต่างก็รู้ ว่ามนุษย์ไม่มีความสามารถในการโบยบิน แล้วมนุษย์ตรงหน้าเขาทำได้อย่างไร?
แต่จะยังไงก็ช่าง เรื่องนี้ทำให้เขาเกิดความกังวลเป็นอย่างมาก
Ep.442
“ฉันจะบินได้หรือไม่ ไม่ใช่เรื่องที่แกต้องกังวลในตอนนี้หรอกนะ” มุมปากของซูเฉินยกสูงขึ้นเล็กน้อย เอ่ยตอบกลับไป
“เหตุใด .. เหตุใดเจ้าถึงพูดภาษาเผ่าปีศาจราตรีของพวกเราได้?” ชายเผ่าปีศาจราตรีรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง
ชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าเขา ไม่ใช่แค่สามารถบินบนท้องฟ้าได้เท่านั้น แต่ยังพูดภาษาเผ่าปีศาจราตรีได้อีกด้วย เรื่องนี้ทำให้เขารู้สึกตกใจมาก
“จะพล่ามอะไรนักหนา?
ซูเฉินแค่นเสียงเบาๆ จากนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “บอกที่มาที่ไปของแกซะ แล้วฉันจะช่วยให้ไม่ต้องทุกข์ทรมานจากการถูกถลกเนื้อหนัง!”
“นี่เจ้ากำลังขู่ข้า?”
ชายเผ่าปีศาจราตรีตะลึงไปพักหนึ่ง ก่อนหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง “มนุษย์ เจ้าเบื่อชีวิตแล้วหรือ? ในเมื่อรู้สถานะของข้า แต่เจ้ายังกล้าพูดจาอวดดี สมองของเจ้ามีปัญหารึไง?”
เผ่าปีศาจราตรีคือสุดยอดเผ่าพันธุ์ในบรรดาเผ่าพันธุ์นับหมื่น และตัวเขาเองก็เป็นถึงผู้วิวัฒนาการเลเวล 5 ทว่ามนุษย์ตรงหน้ากลับกล้าอาละวาดขมขู่ ช่างไร้สาระสิ้นดี
“ดูเหมือนว่าแกจะบังคับให้ฉันต้องลงมือ”
ซูเฉินปาดจมูก ไม่กล่าวยืดยาดอีกต่อไป เขาย่อตัวงอเข่าเตรียมส่งแรง แล้วทะยานเข้าหาชายเผ่าปีศาจราตรี
“นี่เจ้าก็เป็นผู้วิวัฒนาการเลเวล 5 เช่นกัน? เหอ เหอ แต่แล้วอย่างไร? ด้วยความสามารถเพียงเท่านี้ เจ้าคิดหรือจ่าจะสัมผัสตัวข้าได้? ช่างฝันเฟื่อง!”
ชายเผ่าปีศาจราตรีผุดสีหน้าดูแคลน จังหวะที่ซูเฉินใกล้เข้ามา เขาก็ชกหมัดสวนออกไป
แม้จะอยู่ในเลเวลเดียวกัน แต่ร่างกายของเผ่าปีศาจราตรีจัดว่าอยู่ในอันดับหนึ่งของสายพันธุ์นับหมื่น
ดังนั้น ในความคิดเขา ด้วยหมัดนี้ คนที่อยู่เบื้องหน้าย่อมได้รับบาดเจ็บสาหัส และอาจถึงขั้นตายเลยก็ยังได้
“ไปลงนรกซะ!”
ชายเผ่าปีศาจราตรีหัวเราะชั่วร้าย ซัดกำปั้นเล็งไปยังใบหน้าของซูเฉิน
ซูเฉินริมฝีปากยกยิ้ม เอื้อมมือไปข้างหน้า และคว้าออกไปกำหมัดของชายเผ่าปีศาจราตรีเอาไว้แน่น บังคับไม่ให้อีกฝ่ายเคลื่อนไหว
“ได้ไงกัน! เหตุใดความแข็งแกร่งทางกายภาพและพละกำลังของเจ้าถึงได้แข็งแกร่งถึงขนาดนี้?”
ชายเผ่าปีศาจราตรีตกใจสุดขีด รู้สึกคล้ายลมหายใจติดขัด ร้องโวยวายด้วยความตกใจ
ณ ขณะนี้ เขาคล้ายเกิดภาพลวงตา ว่ามนุษย์ที่อยู่เบื้องหน้าผู้นี้ ราวกับกลายเป็นภูเขาสูงตระหง่าน ที่ต่อให้เขาทุ่มสุดตัว ก็ไม่มีทางสะทกสะท้าน
“ยังมีอีกหลายอย่างที่แกกำลังจะได้รู้” มุมปากของซูเฉินวาดเป็นเส้นโค้งดูน่าขนลุก
ทันใดนั้นเอง แค่เขาออกแรงเพียงเล็กน้อย ได้ยินเสียงดัง ‘กร๊อบ’ กำปั้นของชายเผ่าปีศาจราตรี ถูกกำแน่นจนกลายเป็นก้อนเนื้อไม่น่าดู
“อ๊ากกกกกกกกก!”
ความเจ็บปวดไหลทะลักเข้าไปถึงขั้วหัวใจ ชายเผ่าปีศาจราตรีกรีดร้องโหยหวนรุนแรง สะท้อนสะท้านไปทั่วท้องฟ้ายามค่ำคืน
“เอะอะเสียงดังน่ารำคาญ!”
ซูเฉินแค่นเสียงเบาๆ หนึ่งหมัดซัดเข้าท้องน้อยชายเผ่าปีศาจราตรี จนสลบไป
จากนั้น เขาก็พาตัวอีกฝ่ายกลับไปยัง [รถศึกอัจฉริยะ]
“มนุษย์ เจ้ามันบ้าไปแล้ว! กล้าดียังไงถึงลงมือกับเผ่าปีศาจราตรีเช่นข้า? จงรีบปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้น เจ้าจักต้องรับผลกรรมที่ตามมา!”
ชายเผ่าปีศาจราตรีตื่นมาก็พบว่าตัวเองกำลังถูกมัดอยู่ในสถานที่แปลกตา จึงร้องคำรามด้วยความโกรธเคือง
“เจ้าหมอนี่มันโง่รึเปล่า? อยู่ในสภาพนี้แล้วยังกล้าอวดดีอีก”
“เอาแบบนี้ไหม ทำเหมือนทุกครั้ง ควักลูกตามันซะ”
“ฉันว่าใช้ค้อนทุบมันให้ตายเลยดีกว่า!”
หยางฮ่าวและสหายที่ยืนอยู่รอบๆ กำลังหารือถึงวิธีจัดการชายเผ่าปีศาจราตรี
ซูเฉิน เอ่ยขัดจังหวะ “วางใจเถอะ ฉันมีเรื่องจะถามเขาอยู่แล้ว ถ้าเขาปากแข็ง ก็ใช้วิธีการของพวกนายได้เลย”
ว่าจบ ซูเฉินก็หันมามองชายเผ่าปีศาจราตรี กล่าวอย่างเย็นชาว่า “แกมาจากเกาะว่านเหลียนซานใช่ไหม? บอกข้อมูลของสถานที่แห่งนั้นมาซะ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า…”
ชายเผ่าปีศาจราตรีหัวเราะเย้ยหยัน “มนุษย์ ข้ายอมรับว่าเจ้ามีความสามารถอยู่บ้าง แต่หากต้องการก่อสงครามกับเผ่าปีศาจราตรีของพวกเรา …”
“อ๊ากกกกกก”
ยังไม่ทันพูดจบ เขาก็ต้องกรีดร้องอีกครั้ง
คราวนี้ซูเฉินเหยียบลงขนแขนข้างหนึ่งของอีกฝ่าย
“ถ้ายังกล้าพูดจาข่มขู่ฉันอีก ฉันจะหั่นแกเป็นชิ้นๆ!” ซูเฉินเอ่ยเสียงเย็น เจตนาฆ่าลุกโชนในแววตาเขา
“เจ้า …” ปากของชายเผ่าปีศาจราตรีสั่นระริก เขารู้สึกขุ่นเคืองใจเป็นอย่างยิ่ง แต่ไม่กล้าโต้เถียงซูเฉิน
