82 - จุดเริ่มต้นแห่งการฆ่า
82 - จุดเริ่มต้นแห่งการฆ่า
อสูรผู้ยิ่งใหญ่ก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ขณะที่พื้นดินสั่นสะเทือนและหมอกสีดำปกคลุม
“มันไม่ง่ายเลยจริงๆ”
ในขณะนี้แสงสีเขียวพร่างพรายพุ่งออกมาจากทะเลแห่งความทุกข์ของนักพรตอ้วน ไฟสีเขียวขนาดใหญ่พุ่งไปข้างหน้าและล้อมรอบหมาป่าหัวอสูร
"ปัง!"
อสูรผู้ยิ่งใหญ่นั้นยอดเยี่ยมมาก เมื่อมันปล่อยรัศมีพลังแห่งความตายที่หนาแน่นเปลวไฟสีเขียวก็ถูกตีกลับอย่างต่อเนื่อง
“นี่เป็นซากศพที่มีสติปัญญา ในอดีตร่างกายของเขาต้องมีระดับที่สูงส่งจนน่าเหลือเชื่อ เมื่อเขาตายแล้ววิญญาณของเขาจึงเต็มไปด้วยความแค้น”
นักพรตอ้วนตกตะลึง เขารู้สึกว่านี่เป็นเรื่องเหลือเชื่อในขณะที่เขาขอให้เย่ฟ่านถอยกลับ จากนั้นเขาก็ส่งอาวุธจิตวิญญาณออกมาและใช้เปลวไฟสีเขียวเพื่อโจมตีสกัดทางไว้
“ที่นี่มีบางอย่างแปลกจริงๆ” เสียงอันเยือกเย็นดังขึ้นเมื่อชายหนุ่มอายุประมาณ 20 ปรากฏตัวบนยอดเขา “ทำได้ดีมากส่งมันมาให้ข้าแล้วพวกเจ้าทุกคนออกไปได้…”
สายตาของเขาจับจ้องไปที่แผ่นไม้ที่มีอักขระเต๋าสลักไว้ และในที่สุดเขาก็จ้องมองไปยังอสูรผู้ยิ่งใหญ่
นักพรตอ้วนชำเลืองมองเขาอย่างเย็นชา แต่ในทันใดก็มีสีหน้าแปลกประหลาดเมื่อเขาเห็นว่าแขนเสื้อของบุคคลนั้นมีเครื่องหมายของแดนศักดิ์สิทธิ์แสงโชติช่วง
“ข้าเป็นศิษย์ของแดนศักดิ์สิทธิ์แสงโชติช่วง ได้รับคำสั่งจากอาจารย์ของข้า สั่งให้พวกเจ้าออกไปโดยเร็ว”
เด็กหนุ่มนั้นหยิ่งผยองและดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความสูงส่งโดยกำเนิด สายตาของเขากวาดมองผ่านเย่ฟ่านและสังเกตเห็นว่าเด็กหนุ่มคนนี้ไม่มีพลังศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองร่างกาย ดังนั้นเขาจึงตวาดออกไปว่า
“ถ้าเจ้าไม่อยากตาย ก็รีบไปจากที่นี่!”
"ปัง!"
ในขณะนี้อสูรผู้ยิ่งใหญ่สามารถหลบหนีจากโซ่ตรวนของนักพรตอ้วนและมันก็เคลื่อนตัวเข้าไปในสระน้ำสีดำอย่างรวดเร็ว และหายตัวไปภายใน
นักพรตอ้วนหันกลับมากล่าวอย่างเย็นชาว่า
“เด็กน้อยที่ไม่รู้จักเป็นตาย ข้าขยะแขยงคนอย่างเจ้ามากที่สุด เจ้ากล้าแสร้งทำเป็นศิษย์ของแดนศักดิ์สิทธิ์แสงโชติช่วงวันนี้ข้าจะตีเจ้าให้ตาย!”
“ชัวว์”
เด็กหนุ่มเห็นว่าแผนการของเขาถูกมองทะลุผ่านดังนั้นเขาจึงรีบลงมือทันที แสงสีทองนับร้อยนับพันพุ่งออกมา หนาแน่นและมากมายราวกับฝนสีทองพุ่งเข้าหานักพรตอ้วน
“ชิ! ชิ! ชิ!”
นักพรตอ้วนโบกแขนเสื้อของเขาในขณะที่แสงสีเขียวพุ่งไปข้างหน้าและปราบสายฝนสีทองทั้งหมด พวกมันถูกสร้างขึ้นจากเข็มสีทองจริงๆ
"ปัง!"
นักพรตอ้วนเร่งความเร็วไปข้างหน้าขณะที่เขาคว้าคอของชายหนุ่มก่อนลากเขาไปที่สระน้ำเย็น
“สวมหนังเสือและกำลังคิดว่าจะหลอกนักพรตผู้ต่ำต้อยคนนี้ได้อย่างนั้นหรือ พูดสิเจ้ามาจากตระกูลไหน มิฉะนั้นข้าจะโยนเจ้าลงไปในน้ำ”
“ข้ามาจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์แสงโชติช่วงจริงๆ!” เด็กหนุ่มคนนั้นมีใบหน้าบิดเบี้ยวและตะโกนออกมาด้วยความหวาดกลัว
“นักพรตอ้วนเจ้าจะมัวเสียเวลาคุยกับเขาทำไม โยนเขาเข้าไปแล้วป้อนอาหารให้อสูรผู้ยิ่งใหญ่คนนั้น” เย่ฟ่านที่อยู่เคียงข้างแนะนำอย่างสร้างสรรค์ ตั้งใจทำให้เด็กหนุ่มหวาดกลัว
“เจ้าพูดถูก เราไม่จำเป็นต้องเปลืองน้ำลาย”
นักพรตอ้วนสะบัดเบาๆและเด็กหนุ่มก็ตกลงไปในสระน้ำเย็นทันทีก่อนจะหายวับไปในพริบตา
ในระยะไกลเย่ฟ่านพูดไม่ออก เขาไม่ได้คาดหวังว่านักพรตอ้วนจะทำได้จริง หรือนักพรตอ้วนที่ไร้ยางอายคนนี้เปลี่ยนเป็นคนชั่วร้ายขึ้นมาแล้ว
“กู กู”
สระน้ำสีดำกลิ้งไปมาเมื่ออสูรผู้ยิ่งใหญ่มากกว่าสิบตนปรากฏตัวขึ้น ร่างกายของพวกมันปกคลุมไปด้วยชุดเกราะทองอัคคีโดยมีเพียงศีรษะเท่านั้นที่เปิดเผยใบหน้า
รูปร่างของพวกมันแปลกไปหมด บางตัวเป็นหัวสุนัข บางตัวเป็นหัวเสือ บางตัวดูน่ากลัวยิ่งกว่าเมื่อพวกมันทั้งหมดปล่อยไอแห่งความตายออกมาอย่างหนาแน่น
ในมือของพวกมันคือเด็กหนุ่มที่ถูกเหวี่ยงเข้าไปก่อนหน้านี้และ "ปัง!" เขาถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆเลือดกระเซ็นไปทั่วทุกทิศทุกทาง
“บูม!”
ในขณะนี้บ่อน้ำเย็นดูเหมือนจะกำลังเดือดและทำใบนั้นมันก็เปลี่ยนจากสีดำกลายเป็นสีแดงของเลือดในทันที
“แย่แล้วสุสานหยินของจักรพรรดิอสูรถูกย้อมด้วยเลือด และค่ายกลสังหารได้เปิดใช้งานแล้ว!”
การแสดงออกทางสีหน้าของนักพรตอ้วนกลายเป็นน่าเกลียดอย่างมาก
“บูม!”
ในขณะนี้ โลกดูเหมือนจะสั่นสะท้านเมื่อแสงสีแดงเลือดสาดส่องจากสระน้ำเย็นและปกคลุมท้องฟ้าส่องสว่างไปทั่วบริเวณ ผู้ฝึกฝนที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงต่างก็ตกใจในทันที
“เป็นไปได้ไหม….ที่เราจะต้องตายในที่นี้!” เย่ฟ่านมีความหวาดกลัวเขียนบนใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน
นักพรตอ้วนถอนหายใจหลายครั้ง
“เราไม่มีทางเข้าไปในสุสานของหยินอีกต่อไปแล้ว ไอ้เวรเอ้ย! ……”
นักพรตอ้วนยังคงมองหาก้อนทองเหลืองและตอนนี้ความหวังของเขาก็หมดลงแล้วมันทำให้เขารู้สึกเสียใจและหงุดหงิดอย่างถึงที่สุด
ค่ายกลสังหารภายในบ่อน้ำเย็นได้เปิดใช้งานแล้ว ใครที่อยู่ในบริเวณบ่อน้ำนี้จะได้รับอันตรายอย่างแน่นอน
ในขณะนั้น แสงระยิบระยับห้าดวงได้บินเข้ามาทางนี้อย่างรวดเร็ว นี่คือยอดฝีมือสูงสุดทั้งห้าคนซึ่งพวกเขาตื่นตัวจากสัญญาณเตือน
เย่ฟ่านต้องการสังเกตพวกเขา แต่พบว่าเขาไม่มีทางมองผ่านแสงศักดิ์สิทธิ์อันเจิดจ้านั้นได้ เขามองเห็นเพียงแสงห้าลูกที่ลุกเจิดจ้าอยู่บนท้องฟ้า
“สุสานหยินจักรพรรดิอสูร!”
บางคนในหมู่พวกเขาตื่นตกใจอย่างถึงที่สุด พวกเขาเป็นยอดฝีมือระดับบนสุดของดินแดนนี้แล้ว ดังนั้นเพียงชำเลืองดูพวกเขาก็เข้าใจสถานการณ์ทันที
“ภูเขาไฟคือสุสานหยาง บ่อน้ำลึกใต้พิภพที่หนาวเย็นคือสุสานหยิน หนึ่งหยางและหนึ่งหยิน ก่อตัวเป็นสัญลักษณ์ไท่จี๋ บางทีโชคลาภอันมหัศจรรย์ทั้งหมดอาจจะถูกฝังอยู่ที่นี่” อีกคนหนึ่งก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
“จักรพรรดิอสูรนั้นยอดเยี่ยมอย่างแน่นอน หากเราไม่บังเอิญสังเกตเห็น มันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะพบสุสานหยินแห่งนี้อย่างแน่นอน”
“เรื่องนี้ค่อนข้างลำบาก สุสานหยินได้เปิดใช้งานค่ายกลแล้วมันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะเข้าไป!”
“สมบัติล้ำค่าที่สุดของเผ่าพันธุ์มนุษย์ในดินแดนรกร้างตะวันออกยังไม่ปรากฏ มีความเป็นไปได้สูงที่มันจะอยู่ที่นี่ภายในสุสานหยิน!”
อารมณ์ของพวกปั่นป่วนเป็นอย่างมากแม้ว่าพวกเขาจะร้อนใจแต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะเข้าไปในสุสานหยินที่เปิดใช้งานค่ายคนอย่างเต็มกำลังแล้ว
“มันควรจะมีวิธีอื่น แม้แต่ค่ายกลที่ดีที่สุดในโลกก็ยังมีช่องว่าง หากเราตรวจตราอย่างละเอียดถี่ถ้วน บางทีพวกเราอาจจะค้นพบทางเข้าก็เป็นได้”
"ถ้าอย่างนั้นจะรออะไรอยู่!"
จากนั้นลูกกลมแสงห้าลูกก็ตกลงมาปกคลุมร่างกายของนักพรตอ้วนทันที
“ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินเจ้าบอกว่าเจ้าจะตบศิษย์ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ให้ตายดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่ธรรมดาเช่นกัน สถานที่นี้ถูกเจ้าค้นพบเป็นคนแรกเหตุไฉนจึงไม่เข้าร่วมค้นหาสมบัติกับพวกเรา”
ใบหน้าของนักพรตอ้วนซีดเผือดในขณะที่เขาปฏิเสธอย่างเด็ดขาดว่า
“ผู้อาวุโส ข้าแค่พูดเรื่องไร้สาระพวกท่านอย่าได้ลดตัวลงมายุ่งเกี่ยวกับคนต่ำต้อยแบบข้าเลย สุสานหยินได้เปิดใช้งานค่ายกลสังหารเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ด้วยพลังฝีมือแบบข้าการจะเข้าไปในนั้นก็เป็นเพียงการรนหาที่ตาย”
“ไม่ง่ายเลยจริงๆเจ้ารู้จักแม้กระทั่งสุสานหยางและสุสานหยิน ดูเหมือนว่าเจ้าจะเป็นบุคคลที่มีความเป็นมาเป็นพิเศษ ไม่ว่าจะอย่างไรเจ้าก็ต้องไปกับเรา!”
“ไม่ ผู้อาวุโสได้โปรดไว้ชีวิตเด็กน้อยคนนี้……” นักพรตอ้วนส่งเสียงร้องอย่างน่าสังเวช
“ชัวว์”
แสงไฟห้าเส้นวาบขึ้นเมื่อยอดฝีมือสูงสุดทั้งห้ายกนักพรตอ้วนเข้าไปในบ่อน้ำเย็นสีเลือด นักพรตอ้วนส่งเสียงร้องอย่างน่าสังเวชราวกับหมูที่ถูกฆ่า
“มันเป็นความจริงที่คนชั่วจะต้องถูกลงโทษ เจ้าคนอ้วนนี่คือสิ่งที่เจ้าสมควรได้รับ!”
เย่ฟ่านยืนขึ้นในขณะที่เขาปัดฝุ่นที่ก้นก่อนออกจากพื้นที่ บริเวณนี้อันตรายเกินกว่าที่จะอยู่ต่อไปได้อีกต่อไป
