ตอนที่ 917 มีเวลาออกเดทไหม?
“คุณเหมา คุณไม่ต้องขอโทษฉันแล้ว”
เจียงหลัวลี่รู้สึกว่าเธอต้องชี้แจงกับเขาให้ชัดเจน
“ฉันเคยพูดไปก่อนหน้านี้แล้วนะคะ ว่าคืนนั้นฉันเต็มใจ คุณไม่ได้บังคับฉัน เพราะงั้น มันเป็นเรื่องยินยอมของทั้งสองฝ่าย ไม่มีอะไรต้องเสียใจค่ะ”
“ตอนนี้ฉันก็เห็นถึงความจริงใจของคุณเหมาแล้ว ถ้าคุณเหมารู้สึกว่าเป็นหนี้ฉันจริง ๆ และต้องการจะชดเชยให้กับฉัน เพื่อให้คุณรู้สึกดีขึ้น ฉันจะกลับไปคิดว่าอยากได้อะไรภายหลังค่ะ”
“แต่ตอนนี้ ฉันยังไม่มีอะไรที่ต้องการจริง ๆ ค่ะ”
เจียงหลัวลี่รู้แล้วว่า ทำไมเหมาซวีเสียถึงต้องการพบเธอ
ผู้ชายคนนี้มีความรับผิดชอบและเป็นคนที่เคร่งขัดกับขนบธรรมเนียมของตนเอง
เขารู้สึกว่าเขาได้พรากความบริสุทธิ์ของเธอไป และรู้สึกเสียใจอย่างมาก เขาจึงต้องการที่จะชดเชยให้กับเธอ
ในความคิดของเขา แม้ว่าเธอจะเต็มใจ ทว่าเธอก็ยังเป็นผู้หญิงและจะต้องเสียเปรียบในเรื่องดังกล่าว
หลังจากรู้ความคิดของเขาแล้ว เธอจึงไม่ปฏิเสธที่จะเรียกค่าตอบแทนของเขา เพราะเขาคงต้องการจะชดเชยให้กับเธอเป็นอย่างมาก เธอจึงยอมรับปากเขา
เธอพยักหน้า
ตามที่คาดไว้ เหมาซวีเสียยิ้มเมื่อเห็นว่าเธอตกลง
“เอาล่ะ คุณเจียง คุณกลับไปคิดก่อนก็ได้ครับ คิดได้แล้ว คุณสามารถติดต่อผมได้ตลอดเวลา”
เขาหยิบมือถือขึ้นมา
หลังจากนั้นไม่นาน เจียงหลัวลี่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น
เธอหยิบมันออกมาและเห็นว่าเป็นเบอร์โทรที่เธอไม่ได้เม้มไว้
เสียงเรียกเข้าหยุดลง หลังจากดังเพียงสองครั้ง
เหมาซวีเสียมองมาที่เธอและพูดว่า
“คุณเจียงครับ นั่นเป็นเบอร์ส่วนตัวของผม อีกไม่กี่วัน ผมอาจจะยุ่งนิดหน่อย ถ้าคุณโทรมา ผมอาจไม่สามารถรับสายได้ทันที ผมหวังว่าคุณจะไม่ถือโทษ ถ้าว่างแล้ว ผมจะรีบโทรกลับนะครับ”
หัวใจของเจียงหลัวลี่เต้นผิดจังหวะเมื่อเธอได้ยินว่านี่คือเบอร์ส่วนตัวของเขา
เธอมองเข้าไปในดวงตาที่ลึกและเย็นชาคู่นั้น และพยายามที่จะเพิกเฉยต่อการเต้นของหัวใจที่เต้นแรงและเร็ว เธอพูดอย่างใจเย็นว่า
“ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว
เธอรู้ว่าเหมาซวีเสียยุ่งมากแค่ไหน
คนทั้งประเทศต่างรู้ว่าเขายุ่ง
เจียงหลัวลี่ไม่สามารถจินตนาการได้ว่าผู้ชายอย่างเหมาซวีเสียจะหน้าตาเป็นอย่างไร หากเขามีแฟน
เขามีเวลาที่จะออกเดทด้วยเหรอ?
“แม้ผมจะไม่ได้รับสายคุณทันที แต่ผมจะโทรกลับแน่นอนครับ”
“อืม”
“คุณเจียง ผมขอโทษอีกครั้งสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้นครับ”
เจียงหลัวลี่ทำอะไรไม่ถูก
“คุณเหมา ฉันบอกไปแล้วนี่ค่ะ ว่าคุณไม่ได้ทำอะไรให้ฉันเสียใจ ฉันหวังว่าคุณจะไม่พูดขอโทษฉันอีก โอเคไหม?”
“ก็ได้” เหมาซวีเสียยิ้ม
“ผมจะไม่พูดแล้ว เราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีก”
เขายกแขนขึ้นดูนาฬิกาและลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะมองไปที่เจียงหลัวลี่ด้วยความประหม่า
“คุณเจียง ทานข้าวเย็นด้วยกันไหมครับ”
ในขณะนั้น พี่หลินเดินเข้ามาและยิ้มให้กับเจียงหลัวลี่ เธอเดินมาหาเหมาซวีเสียและกล่าวอย่างสุภาพว่า
“คุณท่านค่ะ อาหารเย็นพร้อมแล้วค่ะ จะรับเลยไหมค่ะ”
เหมาซวีเสียถามความคิดเห็นของเจียงหลัวลี่
“คุณเจียง ทานข้าวด้วยกันไหมครับ”
“คุณเจียง ท่านข้าวเย็นด้วยกันก่อนเถอะค่ะ”
พี่หลินไม่รอให้เจียงหลัวลี่ตอบ เธอเดินออกไป พร้อมกับจับมือเจียงหลัวลี่ไว้
“ปกตินายท่านไม่มีแขกมาเยี่ยมเลยค่ะ ในที่สุดคุณเจียงก็มาเป็นแขกของเรา จะปล่อยให้กลับไปทั้งอย่างนี้ได้ยังไง”
