อาณาจักร ฮาร์ดี้ 1945 ตอนที่ 12 กักขัง 3 วัน
ตอนที่ 12 กักขัง 3 วัน
ผับคือที่สาธารณะ ถ้ายิงและฆ่าคนอย่างโจ่งแจ้ง สิ่งต่างๆ อาจไม่สามารถแก้ไขได้ง่ายๆ
“เอาเลย มาเลย!”
อันยียืนอยู่ข้างหน้าอีวาน
อีวานมองดูเพื่อนสองสามคนที่ล้มลงกับพื้น หมดสติ เขารู้ว่าชายผู้นี้ที่อยู่ข้างหน้าเขาไม่ง่าย
แต่เขาคืออีวานผู้ยิ่งใหญ่ที่ต่อสู้ข้างถนนมานับไม่ถ้วนตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก
“อ่า~!”
อีวานส่งเสียงคำรามและหมัดอันใหญ่ของเขาเหวี่ยงไปที่อันยี
อันยีหลบไปด้านข้าง แล้วชกสวนกลับ
ปั๊ก!
ชกเข้าที่ซี่โครงขวาของอีวาน อีวานก็ตัวงอเป็นกุ้ง
“สุดยอด~~!”
ขี้เหล้ารอบๆ ต่างตื่นเต้น และบางคนถึงกับส่งเสียงเชียร์
ต้องบอกว่าอีวานค่อนข้างอึด อันยีไม่เสียโอกาส เขาต่อยเข้าที่หน้าทันที หน้าอีวานปรากฏรอยฟกช้ำเลือดทันที
ทั้งสองคนสู้กันไปมา
โต๊ะที่อยู่รอบๆ ถูกทุบจนนับไม่ถ้วน
‘ปั๊ก!’
อันยีฉวยโอกาสนี้และต่อยเสยคาง อีวานที่ถูกต่อยก็ส่ายหัวบรรเทาอาการเวียนหัวเล็กน้อย
อีวานคำราม กางแขนออกและพุ่งเข้าหาอันยี ถ้าเขาจับได้ เขาจะบีบคอไอ้เวรนี่
แต่อันยีใช้เทคนิคมวยปล้ำเพื่อโยนอีวานที่ตัวใหญ่กว่าออกไป
“บูม~!”
ร่างใหญ่ของอีวาน กระแทกเข้ากับบาร์
ถึงเวลาสิ้นสุดแล้ว
ก่อนที่อีวานจะลุกขึ้น เขาก็เดินเข้าไปหา
อีกมือหนึ่งหยิบมีดจากจานข้างๆ แล้วจับมือข้างหนึ่งของอีวานแตะกับกำแพง “นี่เป็นบทเรียนสำหรับมึง”
ยกมีดแล้วแทงลง
“อา~!”
อีวานกรีดร้องออกมา
“โว้ว!”
ทุกคนในผับต่างอุทาน
เพราะพวกเขาเห็นอันยีใช้มีดตอกฝ่ามือของอีวานกับผนัง
มีเลือดไหลลงจากฝ่ามือของอีวาน
นี่ยังไม่จบ
อัยนีหยิบส้อมขึ้นมาอีก
“อ่า~!”
ตอกฝ่ามืออีกข้างของอีวานกับผนัง
“อ่าาา~!”
เสียงร้องเจ็บปวดของอีวาน เปลี่ยนไป
ในขณะนี้ อีวานเหมือนกับพระเยซูที่ถูกตรึงบนไม้กางเขน
ในสายตาของอีวานไม่เหลือความกล้าอีกต่อไป เหลือไว้แต่ความหวาดกลัวในสายตาเมื่อมองอันยี
แขกโดยรอบโล่งใจที่จบสักที บ้างชื่นชมและบ้างกลัว
“ฌอน นำคนไปกำจัดคนพวกนี้ให้หมด” หลังจากพูดแล้ว เขาก็แอบขยิบตาให้ฌอน
ฌอนรู้ว่าต้องทำอย่างไรต่อไป เรียกไรเดอร์กับเจ้าหน้าที่สองสามคน มัดมือและเท้าของคนก่อปัญหาเหล่านี้ อุ้มพวกมันไปโยนในห้องที่ไม่ได้ใช้
อันยีพูดกับฝูงชนเสียงดังว่า “มันเป็นแค่เรื่องเล็กๆ เท่านั้น และจะไม่กระทบต่อความบันเทิงของทุกคน วงดนตรีเล่นเพลงต่อไป”
การต่อสู้ในผับเป็นเรื่องปกติ ตราบใดที่ไม่มีใครตาย มันคือการแสดงสดสำหรับนักดื่ม
วงดนตรีเล่นดนตรีแจ๊สที่มีชีวิตชีวา และผับก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง
เขาเข้าไปห้องน้ำ เปิดก๊อกน้ำล้างมือแล้วมองหน้าในกระจก มีรอยฟกช้ำอยู่ที่แก้ม แต่ด้วยความสามารถในการฟื้นฟู เขาน่าจะดีขึ้นในวันพรุ่งนี้
เขาเพิ่งเดินออกจากห้องน้ำ
ร่างที่สวยงามหยุดอยู่ตรงหน้า เมริซามองมาที่เขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ "ฮาร์ดี้ ฉันจะคืนปืนให้คุณ"
แล้วเธอก็ส่งปืนสองกระบอกด้วยมือทั้งสอง
อันยีหยิบปืนพกของเขาและใส่เข้าไปในซองหนัง จากนั้นจึงนำปืนพก ทีที-33 ของอีวานมาใส่ที่หลังของเขา
เมริซามองด้วยสายตาขอบคุณ
“ฮาร์ดี้ ขอบคุณนะ!”
อันยีกล่าว“ไม่เป็นไร นี่เป็นงานของฉันแต่แรกแล้ว”
เมริซากระพริบตาโตของเธอ และพูด “ตอนนั้นฉันกลัวแทบตาย โชคดีที่คุณช่วยชีวิตฉัน หัวใจของฉันยังคงเต้นแรงอยู่เลย”
พูดพร้อมนำมือมาปิดหน้าอกของเธอ
สายตาของอันยีมองตามโดยไม่รู้ตัว
มันมีขนาดใหญ่และขาว
จู่ๆ เมริซาก็พูดขึ้น“ฮาร์ดี้ พาฉันกลับบ้านได้ไหม ฉันยังรู้สึกกลัวนิดหน่อย”
“ฉันยังมีบางอย่างต้องทำ ฉันเกรงว่ามันจะเสร็จในภายหลัง”
อันยีไม่รับปากโดยตรง พวกก่อปัญหายังอยู่ในห้องหลังร้าน เขายังต้องถามว่าทำไมพวกมันถึงมาสร้างปัญหา เขารู้สึกว่ายังมีเรื่องบางอย่างอยู่เบื่องหลัง
“ไม่เป็นไร ฉันจะรอคุณ”
เมริซายิ้มอย่างมีเสน่ห์ที่อันยี และหันหลังเดินจากไป
เขามาที่ห้องหลังร้านที่อีวานถูกกักตัวไว้ พวกอันธพาลคนอื่นๆ สลบ และนอนอยู่บนพื้น อีวานก็ถูกมัดมือเช่นกัน แต่เขาน่าสังเวชยิ่งกว่าเพราะมือของอีวานเปื้อนเลือด
อันยีชี้ไปที่อีวาน “พาเขาไปที่ห้องถัดไป”
อีวานถูกพาไปที่ห้องอื่น
อันยียืนอยู่ข้างหน้าอีวาน และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นายควรจะรู้ว่าที่นี่คือที่ตั้งของแก๊งชาวยิว และการที่กล้าจะมาสร้างปัญหา มันต้องมีเหตุผล”
อีวานนั่งนิ่ง แล้วกัดฟันพูด “ฉันเพิ่งมาที่ผับนี้ ไม่มีเหตุผลอื่น”
อันยีดึงปืนพก ทีที 33 ของอีวานจากด้านหลัง
“ปืนของนาย นายควรรู้พลังของมัน ถ้าโกหก กูจะยิง มึงคิดว่ามึงจะโกหกได้สักกี่ครั้ง”
อีวานรู้ดีถึงพลังปืนของเขาถ้ายิงโดนแขนขาในระยะใกล้ แขนขาของเขาอาจพิการ ถ้าโดนส่วนร่างกาย กระสุนนัดเดียวสามารถฆ่าเขาได้
“3”
อันยียกปืนขึ้นและเล็งไปที่ขาขวาของอีวาน
เมื่ออยู่ไม่ไกลจากขอบแห่งความตาย
อีวานก็ตัวสั่น
“2”
เขามีปัญหาในครั้งนี้
เขาพาคนมาห้าคน และจะแค่ทำร้ายใครสักคนหรือสองคนในตอนกลางคืน เขามั่นใจมากเกี่ยวกับงานแค่นี้ แต่เขาไม่เคยคาดหวังว่าจะได้พบกับผู้ชายอย่างอันยี
แค่คนๆหนึ่งกลับทำลายกลุ่มของเขาได้
ส่วนอันยีจะกล้ายิงจริงๆหรือไม่ อีวานไม่สงสัยเลย
“1”
“ฉันพูดฉันพูดแล้ว! เมื่อไม่กี่วันก่อน รองหัวหน้าแก๊งสเปน เบอร์สไตน์ พบเราและบอกว่าตราบใดที่เรามาที่แก๊งชาวยิวเพื่อสร้างปัญหา เราจะได้ผลประโยชน์”
อันยีได้ยินนึกถึงแก๊งชาวสเปน และถามต่อไป
“ผลประโยชน์อะไร”
“ผงโคเคนที่เรานำมาจากชาวสเปน พวกเขาสัญญาว่าจะลดราคาลง 20%”
“ชาวสเปนพบใครอีกไหม?”
“ฉันไม่รู้นอกจากนี้แล้ว”
อันยีถามคำถามเพิ่มเติม และอีวานเล่าถึงกระบวนการทั้งหมดของการพบปะกับเบอร์สไตน์
หากชาวสเปนพบคนที่จะสร้างปัญหาในแก๊งชาวยิวเพื่อล้างแค้นในสิ่งก่อนหน้านี้ ก็สามารถเข้าใจได้ แต่อันยีรู้สึกเสมอว่ามีบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่านั้น
เขารู้สึกว่าจำเป็นต้องพูดคุยกับหัวหน้าแก๊งชาวยิว
“พาเขากลับไปขังไว้กับพวกนั้น” อันยีบอกไรเดอร์
“โอเค” ไรเดอร์ลากอีวานออกไป
หลังจากคิดสักครู่แล้วก็มาถึงสำนักงานของผู้จัดการบนชั้นสองของผับ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดแป้นหมายเลข หลังจากนั้นไม่นาน โทรศัพท์ก็เชื่อมต่อ และได้ยินเสียงของผู้นำชาวยิวเฟร็ดจากอีกฝั่งหนึ่ง
อันยีรายงานชื่อของเขา “คุณเฟร็ด นี่ทอม ฮาร์ดี้”
เฟร็ดหยุดเล็กน้อยและจำได้ว่าทอม ฮาร์ดี้เป็นใคร
เฟร็ดถาม “เป็นอะไรไป ทอม มีเรื่องอะไรเหรอ?”
“มีเรื่องหนึ่งจะรายงานคุณ คืนนี้ชาวรัสเซียมาที่ ผับบันนี่เกิร์ล เพื่อสร้างปัญหา ฉันพาพวกเขาไปสอบสวน อีวานบอกว่าสมาชิกแก๊งชาวสเปนที่ชื่อเบอร์สไตน์ ไปพบพวกเขา และขอให้พวกเขามาที่เขตของเราเพื่อสร้างปัญหา ฉันไม่คิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องง่ายๆแค่นี้ ดังนั้นฉันจึงรายงานให้คุณทราบ”
เฟร็ดถาม “นายคิดอย่างไร?”
อันยีกล่าว “ถ้ามันเป็นเพียงเหตุการณ์ธรรมดา ก็ไม่อะไรมาก แต่ฉันเกรงว่าชาวสเปนจะไม่เพียงทำสิ่งเหล่านี้เท่านั้น ดังนั้น ฉันคิดว่าเราต้องตื่นตัวเผื่อว่าชาวสเปนจะมีการกระทำที่ใหญ่กว่านี้หรือไม่”
เฟร็ดถือโทรศัพท์และคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“ฮาร์ดี้ นายทำได้ดีมาก”
โทรศัพท์วางสาย
อันยีกลับไปที่หลังผับ สมาชิกแก๊งชาวรัสเซียหลายคนตื่นขึ้นแล้ว และทุกคนก็มองไปที่อันยีด้วยความกังวล เพราะไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรกับพวกเขาต่อไป
อันยีไม่สามารถฆ่าพวกมันได้จริงๆ
เพราะการฆ่าจะเป็นปัญหา
อันยีกล่าว “ฉันจำได้ว่ามีห้องใต้ดินที่ไม่ได้ใช้ที่หลังผับใช่ไหม ให้พวกมันทนหิวเป็นเวลาสามวันแล้วปล่อยพวกมันออกไปหลังจากสามวัน”
การแสดงออกของชาวรัสเซียหลายคนเปลี่ยนไปอย่างมาก
ผู้ชายคนหนึ่งตะโกน “คุณทำแบบนี้ไม่ได้ ปล่อยเราไป”
“ปัง~!”
อันยีเอาปืน ออกมาแล้วยิงที่พื้น
ชาวรัสเซียสองสามคนตัวสั่นด้วยความตกใจ
ไม่มีใครกล้าพูดอะไรไร้สาระอีก
เขากลับไปที่ส่วนหน้าผับ
ในเวลานี้ เขาคิดว่าเมริซาน่าจะไปแล้ว แต่เมื่อเขามา เขาพบว่าเมริซายังรอเขาอยู่
“ยังไม่ออกไปอีกเหรอ?”
“ฉันกลัวไม่กล้ากลับไปคนเดียว”
เมริซาพูดพลางกะพริบตา