ตอนที่ 913 เสียสติไปแล้วเหรอ?

แม้ว่าเขาจะดูสงบ ทว่าเขามีความประหม่าเล็กน้อย

เพียงแต่เขาไม่เคยแสดงอารมณ์ที่แท้จริงออกมาเท่านั้นเอง

เมื่อกล่าวถึงคืนนั้น เขาเองก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขามองไปที่ท่าทางของเจียงหลัวลี่ก่อน เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้บ่ายเบี่ยงจากหัวข้อที่เขาเกริ่นไปก่อนหน้านี้ เขาจึงพูดอย่างนุ่มนวลว่า

“ผมต้องขอโทษจริง ๆ สถานการณ์วันนั้นค่อนข้างพิเศษ ผมทำเรื่องเหล่านั้นไปอย่างไม่รู้ตัว”

“แม้ว่าผมจะรู้ว่ามันไร้ความหมาย หากต้องมาพูดเอาป่านนี้ แต่ผมก็ยังอยากจะขอโทษคุณเป็นการส่วนตัว”

คืนนั้นเป็นคืนแรกของเธอ

ครั้งแรกมีความสำคัญมากสำหรับหญิงสาว

แต่ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เขายังคงต้องการเธอ แม้ว่าเขาจะชดใช้ให้เธอในภายหลังไปแล้ว ทว่าเขายังรู้สึกเหมือนเขาติดหนี้เธออยู่ดี

เธอคงต้องการให้คืนแรกของเธอกับคนที่เธอชอบอย่างแน่นอน

และสำหรับเธอ เขาเป็นเพยงคนแปลกหน้า

นี่คือเหตุผลที่เขาตัดสินใจที่จะพบกับเธอ

เขาไม่สามารถรับผิดชอบคืนนั้นของเธอได้ และยังจะไม่ยอมให้เธอรู้อีกว่าคนที่ได้คืนแรกของเธอหน้าตาเช่นไหนอีก

คงจะเป็นการทำมากเกินไป

เจียงหลัวลี่มองขึ้นด้วยความประหลาดใจ

ดวงตาของเหมาซวีเสียอ่อนโยน

“คุณเจียง ผมต้องขอโทษคุณอีกครั้งสำหรับวิธีชดเชยให้คุณก่อนหน้านี้ นั่นเป็นการตัดสินใจที่แย่ที่สุดที่ผมได้ทำลงไป นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมเจอกับสถานการณ์แบบนี้ ผมออกจะรู้สึกสับสน ตอนนั้นไม่ได้คิดอย่างมีเหตุผล ผมจึงให้ผู้ช่วยสวีออกไปตามหาคุณ”

“พอได้สติ ผมก็รู้สึกเสียใจ”

“คุณเป็นคนดี ทำแบบนั้นถือเป็นการดูถูกคุณ ผมหวังว่าคุณจะยอมรับคำขอโทษของผม และยอมให้ผมได้แก้ไขมันอีกครั้ง จะได้ไหมครับ?”

เจียงหลัวลี่มองเข้าไปในดวงตาที่อบอุ่นและจริงใจของเขา พร้อมกับพูดโดยไม่ได้คิด

“ฉันไม่คิดว่านั่นเป็นการดูถูกหรอกค่ะ คุณไม่ต้องรู้สึกเสียใจแทนฉัน และพูดเรื่องนั้นอีก ฉันเองต่างหากล่ะคะที่ควรจะต้องชดเชยให้กับคุณ คุณไม่รู้หรอกว่าฉันฝันอยากจะนอนกับคุณมาโดยตลอด ฉัน...”

เหมาซวีเสียเพิ่งหยิบกาแฟขึ้นมาบนโต๊ะ เกิดมือสั่น แทบจะทำกาแฟทะลัก

เขามองไปที่เจียงหลัวลี่ด้วยความตกใจ

“คุณเจียง คุณ...”

ทันใดนั้นเจียงหลัวลี่ก็ได้สติ และตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างได้

เมื่อรู้ว่าเธอพูดอะไรออกไป เธอตกตะลึง

“ไม่ใช่นะคะ คุณเหมา ฉัน..”

เธอรีบอธิบาย หน้าเธอร้อนผ่าว

“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันหมายความว่าคุณไม่ต้องเสียใจแทนฉัน คืนนั้น.. คืนนั้น.. คุณไม่ได้บังคับฉัน ฉันทำด้วยความเต็มใจ”

บ้าเอ้ย

เธอเสียสติไปแล้วหรืออย่างไร

เธอพูดอะไรออกไป

เธอพูดในสิ่งที่เธอคิดออกไปจริง ๆ

อ่า อยากจะแทรกแผ่นดินหนีเสียจริง

น่าอายชะมัด

เหมาซวีเสียต้องเคยได้ยินทุกอย่าง

เขาต้องเคยได้ยินแน่ ๆ ไม่เช่นนั้น ทำไมเขาถึงมีสีหน้าแบบนั้นล่ะ?

ใบหน้าของเจียงหลัวลี่เริ่มอุ่นขึ้นเรื่อย ๆ เธอรู้สึกเหมือนกำลังพยายามปกปิดความเขินอาย

เธอรู้สึกเหมือนกับว่าสมองของเธอทำงานไม่ถูกต้อง ทันทีที่เธอได้พบกับเหมาซวีเสีย

เธอไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดอะไรออกไป

เธออยู่ในความงุนงง

เหมาซวีเสียมองไปที่เธอด้วยความตกใจครู่หนึ่ง และเห็นเธอก้มหน้าลง ราวกับกำลังจะซ่อนตัว