THW ตอนที่ 1+2(2/3)

THW ตอนที่ 1+2(2/3) อเมริกันดรีม+ความสามารถปรากฏ

“สตีเวน เกิดอะไรขึ้นกับนาย?”

และในขณะที่เขาเดินเข้าไปในประตูบริษัทโกดังเก็บของ ก็ได้มีบางคนเข้ามาทัก และสตีเวนก็คือชื่อภาษาอังกฤษของเย่เทียน

และคนที่ทักเขาก็คือเจสัน ซึ่งเป็นคนที่อาศัยอยู่ในตึกเดียวกัน ถือเป็นคนคุ้นเคย

ในตอนนี้เย่เทียนตัวเปียก และชุดของเขาก็แนบไปกับลำตัว มีสภาพที่น่าอายมาก พร้อมกับอารมณ์ที่หดหู่บนใบหน้าของเขา ก็ได้เผยออร่าของไอ้ขี้แพ้ออกมา

โชคดีที่นี่เป็นช่วงซัมเมอร์ ไม่อย่างนั้น เขาคงจะแข็งตายไปแล้ว แทนที่จะหิวตาย!

“บังเอิญฉันตกน้ำน่ะ สภาพก็เลยเป็นอย่างที่เห็น”

เย่เทียนตอบด้วยรอยยิ้มแหยงๆ แน่นอนว่าเขาไม่สามารถบอกได้ว่าเขาพยายามที่จะกระโดดลงแม่น้ำเพื่อฆ่าตัวตาย

“นายนี่มันโชคร้ายจริงๆ! แล้วทำไมถึงไม่กลับบ้านล่ะ? หรือว่านายคิดจะมาประมูลโกดังกับเขาด้วย!”

“ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อประมูลโกดังโดยเฉพาะหรอก พอดีฉันมีโกดังอยู่ที่นี่หลังหนึ่ง ก็เลยว่าจะมาเอาบางอย่างน่ะ”

“อย่างงั้นหรอกเหรอ”

“แล้วนายล่ะเป็นยังไงบ้าง? มาที่นี่เพื่อซื้อของหรือเสี่ยงโชค?”

“ฉันมาซื้อของมือสองน่ะ มันคงจะดีหากว่าฉันทำเงินได้นิดหน่อย!”

เจสันตอบด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับสายตาที่หวานเยิ้ม

ขณะที่คุยกันอยู่ ผู้ให้การประมูลก็ได้เดินมา พร้อมกับเริ่มบอกถึงกฎของการประมูลเสียงดัง

“สวัสดีตอนเย็นทุกคน วันนี้มีโกดังที่จะประมูลอยู่สี่หลัง ซึ่งทั้งหมดจะแลกเปลี่ยนเป็นเงินสดเท่านั้น เงินสดในกระเป๋าของคุณคือราคาสูงสุดที่คุณสามารถเสนอได้ คุณไม่สามารถไปที่เอทีเอ็มหรือธนาคารเพื่อถอนเงิน คุณไม่สามารถเข้าไปในโกดังและแตะต้องของในโกดังได้ พวกคุณเข้าใจไหม?”

“เข้าใจแล้ว!”

ทุกคนที่มาร่วมประมูลตอบรับเป็นเสียงเดียวกัน

“เอาล่ะ ทุกคนโปรดตามมา เราจะเริ่มการประมูลโกดังกันแล้ว”

หลังจากพูดจบ ผู้ให้การประมูลก็ได้นำทุกคนเข้าไปในตึก

และยังมีเจ้าหน้าที่ของโกดังสองคนอยู่ในนี้ด้วย หนึ่งเป็นผู้หญิงซึ่งทำหน้าที่จดราคาประมูล ส่วนอีกคนกำลังถือคีมไฮดรอลิกซึ่งมีหน้าที่ตัดและปลดล็อกโกดัง รวมถึงรักษาความสงบในการประมูลด้วย

และในจังหวะที่เขาหันมา ผู้มาให้การประมูลก็เห็นเย่เทียนในสภาพที่น่าอาย แต่ว่าเขาก็ไม่สนใจ การประมูลโกดังนี้มีคนทุกประเภทที่เข้าร่วม แม้กระทั่งพวกไร้บ้านก็ตาม

เย่เทียนก็ไม่สนสายตาของคนอื่นเช่นกัน พร้อมกับเดินเข้าไปยังเขตโกดังด้วย

　　........

โกดังแรกที่จะประมูลกันก็คือโกดังหมายเลข 106 ซึ่งอยู่ในชั้นเลขไม่ไกลจากลิฟท์

คนทั้งหลายรวมถึงผู้ให้การประมูลต่างก็พากันเดินมาถึงประตูโกดัง พร้อมกับขวางทางเอาไว้ในทันที

โกดังของเย่เทียนนั้นอยู่ที่ชั้นสอง ด้วยชุดที่กึ่งเปียกกึ่งแห้งของเขา หากคิดจะฝ่าฝูงคนเข้าไปทั้งอย่างนี้ มันก็ออกจะไม่เหมาะสม และจะต้องได้รับคำด่ากลับมาอย่างแน่นอน

ในเมื่อเป็นอย่างนี้ เขาก็เลยไม่ฝืนเข้าไป และร่วมชมความสนุกแทน

“แกรก!”

เจ้าหน้าที่ใช้คีมไฮดรอลิกตัดกุญแจที่คล้องอยู่ และเปิดโกดังที่ถูกทิ้งออก

“เอาล่ะ คุณสามารถเข้ามาดูได้ แต่ฉันขอย้ำอีกครั้งว่า คุณไม่สามารถเข้าไปในโกดังได้ และคุณไม่ได้รับอนุญาตให้แตะต้องสิ่งของที่อยู่ข้างใน เวลาในการดูทั้งหมดคือห้านาที แต่ละคนดูได้เพียงแค่คนละสิบวิ ดังนั้น โปรดอย่าแช่อยู่หน้าประตูนานเกินไป เข้าใจไหม?”

ผู้ให้การประมูลพูดเสียงดัง จากนั้นก็ก้าวถอยหลังยืนพิงประตู พร้อมกับภายมือเชิญทุกคน

“เข้าใจ!”

ทุกคนขานรับ จากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจดูของในโกดัง และแอบประเมินราคาอยู่ในใจ

จากวิธีการประเมินนั้น ทำให้สามารถแยกออกได้คร่าวๆ ว่าใครเป็นนักล่าสมบัติมืออาชีพ และใครคือผู้ที่มาเพื่อร่วมสนุกและซื้อของเพื่อทำกำไร

นักขุดสมบัติพวกนี้แบ่งกันเป็นกลุ่มละสองสามคน แต่ละคนต่างก็ถือไฟฉายแรงสูงในมือพร้อมกับกวาดไปทั่วๆ ข้างในโกดัง ซึ่งจ้าจนแทบจะทำให้คนอื่นตาบอด!

พวกเขาทำการดูอย่างละเอียด พร้อมกับกระซิบกันเสียงเบา เพื่อให้การประเมินเป็นไปอย่างแม่นยำที่สุด พร้อมกับทำการกำหนดราคาประมูลสูงสุดไว้ในใจ พร้อมกับประเมินราคาขายของของที่อยู่ในโกดัง

ส่วนของที่มองไม่เห็นนั้น พวกเขาทำได้เพียงแค่ตรวจดูหีบห่อที่บรรจุมันอย่างคร่าวๆ ดูว่ามีส่วนใหญ่ที่จะเปิดเผยรายละเอียดของของที่อยู่ข้างใน รวมถึงดูภาพรวมของของทั้งหมดในโกดัง จากนั้นก็ตั้งราคาขึ้นในใจ

แต่ตามสถานการณ์ปกติแล้ว พวกเขาจะตั้งราคาไว้ตามของที่เห็น หากว่าราคาเกินไปกว่าขีดจำกัดที่ตั้งไว้ พวกเขาก็จะหยุดทันที ซึ่งนี่คือความเป็นมืออาชีพของพวกเขา

ส่วนพวกที่มาร่วมสนุกทั่วไป พวกเขาเพียงแค่ดูของที่น่าสนใจแค่ผิวเผิน พวกเขาดูมันอย่างละเอียดมาก แต่ว่าการประเมินราคากลับไม่แม่นยำ ส่วนราคาจะเป็นเท่าไหร่นั้น ล้วนแต่อยู่ที่ความพอใจของพวกเขา

พวกเขาไม่มีอุปกรณ์อะไรที่เหมือนกับมืออาชีพ อย่างดีก็เป็นแค่ไฟฉายตามบ้านทั่วๆ ไป กระทั่งว่ามีบางคนที่ไม่ได้นำไฟฉายมา เพียงแค่ดูด้วยตาเปล่า

เมื่อเห็นฉากนี้ตรงหน้า เย่เทียนก็ได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่น

ดูเหมือนว่าอีกไม่นาน ภาพนี้ก็คงจะเกิดขึ้นกับโกดังเก็บของของเขา!

“เพื่อน นายไม่เข้าไปดูด้วยกันเหรอ?”

เจสันเดินเข้ามาและถาม

เย่เทียนส่ายหัว “ฉันก็แค่มาดูความสนุกเฉยๆ ไม่ได้คิดที่จะร่วมประมูลด้วย นายไปเถอะ ขอให้โชคดีล่ะ!”

“แน่นอน! ราชาแห่งการขุดสมบัติจากโกดังอยู่ที่นี่แล้ว!”

เจสันร้องตะโกนอย่างตื่นเต้น พร้อมกับเดินไปยังประตูโกดังพร้อมกับไฟฉายอันหนึ่ง

จากนั้นการเยี่ยมชมก็ใกล้จะจบลง และพร้อมที่จะเริ่มการประมูลอย่างเป็นทางการ

“อย่างที่พวกคุณได้เห็น โกดังแห่งนี้มากไปด้วยผลประโยชน์ ดังนั้นเราจะเริ่มประมูลกันที่ราคา 100 ดอลลาร์ มีใครประมูลไหม? 100 ดอลลาร์, 100 ดอลลาร์.....”

ผู้ให้การประมูลชูมือและตะโกนออกมา

“100 ดอลลาร์” ชายอ้วนผิวขาวคนหนึ่งยกมือขึ้นเสนอราคา

ผู้ให้การประมูลชี้ไปที่ผู้ประมูลคนนั้นและพยักหน้า จากนั้นก็มองไปที่คนอื่นๆ และพูดอย่างรวดเร็วว่า

“เอาล่ะ มีคนให้ราคา 100 ดอลลาร์แล้ว 125 ดอลลาร์ ตอนนี้ราคาอยู่ที่ 125 ดอลลาร์ มีใครจะรับไหม 125 ดอลลาร์?.....”

“ฉัน!”

เจสันชูมือขึ้นพร้อมกับตะโกนเสียงดัง

ผู้ให้การประมูลพยักหน้าให้เขา จากนั้นก็เสนอราคาถัดไปราวกับปืนกล

“พ่อหนุ่มคนนี้ให้ราคา 125 ดอลลาร์ ตอนนี้ 150 ดอลลาร์ มีใครจะให้ 150 ดอลลาร์ไหม? 150 ดอลลาร์.....”

“ฉัน” ป้าผิวดำคนหนึ่งชูมือของเธอขึ้นและตะโกนออกมา

กระบวนการประมูลค่อยๆ เร่งความเร็วขึ้น และก็มีคนเสนอราคามากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ผู้ให้การประมูลขึ้นราคาเร็วขึ้นและเร็วขึ้น

“โอเค คุณผู้หญิงท่านนี้ให้ราคา 150 ดอลลาร์ 175 ดอลลาร์ 175 ดอลลาร์.... ตกลง ตอนนี้ 200 ดอลลาร์ มีใครจะให้ราคา 200 ดอลลาร์ไหม 200 ดอลลาร์.....”

ในตอนแรก คนที่เสนอราคาเป็นแค่ผู้พักอาศัยที่อยู่รอบๆ ทำให้การเสนอราคาไม่สูงเท่าไหร่

และเมื่อนักขุดสมบัติมืออาชีพเข้าร่วม ราคาของโกดังนี้ก็เริ่มพุ่งทะยาน จนราคามากกว่า 1,000 ดอลลาร์ไป

ราคานี้พลันเตะหลายคนออกจากเกม และการประมูลในคราวนี้ก็เป็นการแข่งขันกันระหว่างมืออาชีพไม่กี่คน

เจสันเองก็ถูกเตะออกมาเช่นกัน พร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง เขากลับมาหาเย่เทียนแล้วพูดด้วยท่าทางโมโหว่า

“ฉันเกลียดไอ้พวกบัดซบนี้จริงๆ พวกมันเป็นขโมย พวกมันขโมยโกดังของฉันไป ขโมยโอกาสในการทำเงินของฉัน”

“โกดังนี้มีค่าอย่างงั้นเหรอ? หรือว่ามีของบางอย่างที่นายต้องการ?”

เย่เทียนสงสัยนิดหน่อย

“นี่เป็นโกดังสำหรับพวกคลั่งดนตรี นายจะเห็นว่ามีอุปกรณ์ดนตรีและพวกเครื่องเสียงบางอย่าง รวมถึงแผ่นเสียงและของเล็กๆ น้อยๆ อื่นๆ ซึ่งมันจะทำเงินให้ฉันนิดหน่อย

และฉันก็เห็นแผ่นเสียงอันหนึ่งอยู่ในนั้น มันเป็นผลิตภัณฑ์จากปี 1940 ซึ่งเป็นของที่หายากมาก ร้านขายของมือสองที่ฉันทำงานอยู่เคยขายออกไปครั้งหนึ่ง ซึ่งมีราคาถึง 1,500 ดอลลาร์”

“มันดีมากจริงๆ พวกขุดสมบัติมืออาชีพพวกนี้จะต้องเห็นแผ่นเสียงเก่านี้แน่ แล้วทำไมนายถึงไม่ตามพวกเขาต่อล่ะ? ในเมื่อมันคุ้มค่ากับเงิน 1,000 ดอลลาร์!”

เจสันส่ายหัวพร้อมกับมีสีหน้ายุ่งเหยิง

“ฉันมีเงินในกระเป๋าแค่ 300 ดอลลาร์ และในบัญชีธนาคารก็มีแค่ 1,200 และฉันสามารถประมูลได้โดยใช้เงินสดเท่านั้น ฉันไม่สามารถไปถอนเงินหรือจ่ายเป็นเช็คได้ ดังนั้นฉันก็เลยถูกเตะออกมา!”

“นี่มันช่างน่าอับอายจริงๆ แต่ไม่เป็นไรหรอก ที่นี่ยังมีโกดังอีก 3 หลัง บางทีอาจจะมีโอกาสที่จะสร้างโชคอีกก็เป็นได้!”

เย่เทียนปลอบเจสัน

“ฉันทำอะไรที่นี่ในวันนี้ไม่ได้แล้วล่ะ ตราบเท่าที่มีของมีค่านิดหน่อยในโกดัง มันจะต้องถูกนักขุดสมบัติพวกนี้เอาไปแน่ คนพวกนี้เป็นพวกตาแหลมและมือหนัก ฉันสู้ไม่ได้หรอก!”

เจสันพูดอย่างผิดหวัง