77 - สุสานหยินหยาง
77 - สุสานหยินหยาง
เย่ฟ่านมีความเข้าใจอย่างจำกัดเกี่ยวกับ 'จารึกเต๋า' และเคยได้ยินเพียงผู้อาวุโสอู๋ชิงเฟิงพูดถึงเรื่องนี้
อาวุธที่แข็งแกร่งจริงๆจะมี 'จารึกเต๋า' แกะสลักไว้ และกล่าวได้ว่าเป็นชีวิตและจิตวิญญาณของอาวุธ
แน่นอนว่าการใช้ 'จารึกเต๋า' ไม่ได้จำกัดอยู่เพียงเท่านี้ การใช้งานกับอาวุธเป็นเพียงแง่มุมเดียวเท่านั้น นอกจากนี้ยังมีการใช้งานในด้านอื่นๆมากมายไม่รู้จบ
ตัวอย่างเช่น มันสามารถแกะสลักเป็นแนวหุบเขาของภูเขา สร้าง 'อิทธิพล' ต่างๆที่รวบรวมพลังลึกลับเพื่อให้พื้นที่นั้นกลายเป็น 'เขตแดน' ที่ทรงพลัง
'จารึกเต๋า' ที่ลึกซึ้งนั้นมีความพิเศษอย่างแท้จริง มีพลังที่เหนือจินตนาการ หลังจากการแกะสลัก มันสามารถเปลี่ยนลักษณะและประเภทของวัตถุสามารถควบคุมชีวิตและความตาย
จนถึงจุดที่หลังจากแกะสลัก 'จารึกเต๋า' อันศักดิ์สิทธิ์แปลกๆบางอย่าง มันสามารถส่งผลกระทบต่อการไหลของเวลาภายในพื้นที่บางส่วนได้เช่นกัน
จากนั้นมี 'จารึกเต๋า' ที่ลึกซึ้งซึ่งสามารถแกะสลักลงบนวัตถุบางอย่างซึ่งสามารถใช้ในการเดินทางข้ามประตูมิติไปย้ำอีกพื้นที่หนึ่งซึ่งอยู่ห่างไกลนับล้านลี้
'จารึกเต๋า' ที่แข็งแกร่งจำนวนมากไม่ได้ส่งต่อไปทั่วโลก แต่อยู่ในมือของดินแดนศักดิ์สิทธิ์หรือตระกูลขุนนางโบราณซึ่งพวกเขาก็ปกปิดพลังเช่นนี้ไว้โดยไม่เปิดเผยให้ผู้คนภายนอกไม่ทราบ
ในความเป็นจริง ความลึกซึ้งของ 'จารึกเต๋า' ครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่มาก มีข่าวลือว่า 'จารึกเต๋า ถูกสร้างขึ้นจากบุคคลผู้ยิ่งใหญ่ในสมัยโบราณ
หลังจากที่เขารู้แจ้งในเต๋าสวรรค์ เขาจึงทำการคัดลอก 'จารึกเต๋า' พร้อมกับถ่ายทอดให้ทายาทของเขาซึ่งก็คือมนุษย์ในปัจจุบัน
ฝึกฝนธรรมดาจะไม่มีโอกาสได้สัมผัสกับอาณาจักรนี้ เฉพาะเมื่อความแข็งแกร่งของพวกเขาถึงระดับหนึ่งเท่านั้นที่พวกเขาสามารถฝึกฝนที่อยู่ภายใน 'จารึกเต๋า' ได้
จากมุมมองหนึ่ง 'จารึกเต๋า' คือความเข้าใจของสวรรค์และปฐพีที่บุคคลผู้ยิ่งใหญ่ในสมัยโบราณคัดลอกลงมา ยิ่งฝึกฝนแข็งแกร่งเท่าไรพวกเขาก็ยิ่งกระตือรือร้นในการค้นคว้าจารึกเต๋ามากยิ่งขึ้น
พื้นผิวของทองเหลืองลึกลับไม่มี 'จารึกเต๋า' ใดๆ เฉพาะส่วนที่หักออกเท่านั้นที่แสดงให้เห็นจารึกเต๋าจำนวนมากและหนาแน่น
มันซับซ้อนและลึกซึ้งมาก เป็นไปไม่ได้ที่คนธรรมดาจะเข้าใจ แม้ว่ามันจะลึกซึ้งมาก แต่ก็มีพลังตามธรรมชาติของเต๋าที่ทำให้จิตใจของผู้คนถูกปลุกเร้าอย่างบ้าคลั่ง
“ดูเหมือนว่านี่ควรจะเป็นจารึกเสาที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ……”
เย่ฟ่านพึมพำผู้อาวุโสอู๋ชิงเฟิงเคยกล่าวไว้ว่ามีสมบัติล้ำค่าบางอย่างที่มี 'จารึกเต๋า' เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ ไม่ได้แกะสลักโดยมนุษย์
ทันใดนั้น เย่ฟ่านรู้สึกถึงความแปรปรวนอย่างแปลกประหลาด เขาสังเกตเห็นว่าถนนข้างหน้าเขาถูกตัดขาด มีหมอกปกคลุมไม่สิ้นสุด ขณะที่หมอกประหลาดปกคลุมพื้นที่ด้านหน้าทั้งหมด
ในเวลาเดียวกัน เขาได้ยินเสียงคำรามของมังกรสีฟ้าที่กำลังเขย่าท้องฟ้าอย่างดุเดือด บุคคลสำคัญจากตระกูลจี้กำลังนั่งอยู่รถม้าทองคำขณะที่เขาวิ่งผ่านไปซึ่งก่อให้เกิดความกดดันต่อบรรยากาศรอบ
“ผนึกซากปรักหักพังไว้ชั่วคราว ห้ามใครออกไป!”
นี่คือคำสั่งที่ดังออกมาจากปากของบุคคลสำคัญจากตระกูลจี้
ในอีกทางหนึ่งอสูรกิเลนเก้าตัวกำลังลากรถม้าหยกก็ทะยานขึ้นไปบนก้อนเมฆ พลังศักดิ์สิทธิ์ของคนที่อยู่ภายในรถม้าก็ปิดกั้นทางทิศตะวันออกไว้ทั้งหมด
ในเวลาเดียวกันในอีกทางหนึ่ง ก็มีเสียงอุทานคล้ายๆกันเมื่อบุคคลสำคัญสองสามคนผนึกซากปรักหักพังทั้งหมดไว้ ป้องกันไม่ให้ใครจากไป
หัวใจของเย่ฟ่านตกตะลึง เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเขาจึงรีบหยุดการสำรวจทะเลแห่งความทุกข์ของตัวเองในทันที
"เกิดอะไรขึ้น?"
“ทำไมเราถึงไม่อนุญาติให้ออกไป”
ผู้ฝึกฝนหลายคนรู้สึกประหม่า มีเพียงผู้ฝึกฝนของนิกายใหญ่เท่านั้นที่สงบนิ่ง โดยไม่แสดงอาการตื่นตระหนก
“สมบัติล้ำค่าที่สุดของเผ่าพันธุ์มนุษย์แห่งดินแดนรกร้างทางทิศตะวันออกยังไม่ปรากฏให้เห็น บุคคลสำคัญเพียงไม่กี่คนกำลังตื่นตระหนก!”
“ถูกต้อง พวกเขากำลังขวางทางออกเพราะเกรงว่าจะมีใครบางคนนำมันออกไป”
“บุคคลสำคัญทั้งห้านี้ไม่สามารถหาสมบัติล้ำค่าที่สุดของเผ่าพันธุ์มนุษย์ในดินแดนรกร้างตะวันออก เป็นไปได้ไหมที่ผู้อื่นจะได้รับมัน?”
ผู้ฝึกฝนทุกคนเริ่มการสนทนาที่ดุเดือด เมื่อพวกเขาตระหนักว่าพวกเขาถูกขังอยู่ที่นี่เพราะสมบัติล้ำค่าที่สุด พวกเขาส่วนใหญ่สงบลงเพราะพวกเขาไม่ได้รับของสิ่งนี้อยู่แล้ว
บุคคลสำคัญทั้งห้าสลักจารึกเต๋าไว้บนแนวหุบเขา ผนึกสี่ทิศทางก่อนจะกลับไปยังหลุมฝังศพที่ถูกทำลายล้างของจักรพรรดิปีศาจขณะที่พวกเขาเริ่มค้นหาใหม่อย่างละเอียดถี่ถ้วน
“ไม่มีวี่แววของสมบัติล้ำค่าที่สุดของเผ่าพันธุ์มนุษย์ในดินแดนรกร้างทางทิศตะวันออกได้อย่างไร?
หลังจากที่หลุมฝังศพของจักรพรรดิปีศาจถูกทำลายลง ของวิเศษชิ้นนั้นก็ควรจะออกมาแล้ว”
บุคคลสำคัญทั้งห้าพูดเบาๆ
“เจดีย์รกร้างจะอยู่ที่ไหน ทำไมยังไม่ปรากฏ……”
“มันหายไปกว่าหมื่นปี เจดีย์รกร้างจะได้เห็นแสงแห่งวันใหม่อีกครั้ง เหตุใดจึงไม่มีร่องรอยของมันเลย”
ในระยะไกลนักพรตหลายคนวิตกกังวล บุคคลสำคัญเหล่านี้ต้องการได้รับสมบัติล้ำค่าที่สุดอย่างชัดเจนหากหาไม่พบ ใครจะรู้ว่าพวกเขาจะติดอยู่ที่นี่นานแค่ไหน
เย่ฟ่านรู้สึกประหลาดใจ สมบัติล้ำค่าที่ถูกเรียกว่า 'เจดีย์รกร้าง' เพียงชื่อของมันก็พอจะทราบว่าต้องไม่ใช่ของระดับธรรมดาอย่างแน่นอน
ผู้ฝึกฝนหลายคนจากนิกายใหญ่กำลังสนทนากัน พูดคุยเกี่ยวกับอดีตของสมบัติล้ำค่าที่สุดชิ้นนี้
“มีข่าวลือว่าเจดีย์รกร้างถูกสร้างขึ้นมาหลายล้านปีแล้ว มันผ่านยุคที่ยิ่งใหญ่มาหลายยุคไม่มีผู้ใดทราบว่ามันเกิดขึ้นมานานแค่ไหน”
“เจดีย์รกร้างมีลักษณะอย่างไร?” ผู้บ่มเพาะหลายคนไม่ชัดเจนในเรื่องนี้
“ตามชื่อที่บอกไว้ เห็นได้ชัดว่านี่คือเจดีย์ เจดีย์ร้างเก้าชั้นมีอานุภาพมากมายนับไม่ถ้วน ว่ากันว่าต่อให้เป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกก็ไม่สามารถยืนหยัดได้เมื่ออยู่ต่อหน้ามัน!”
“น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“แม้ว่าเจ้าจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีใครเทียบได้ซึ่งสามารถดูถูกสิ่งมีชีวิตทั้งหมดภายในดินแดนรกร้างตะวันออก เจ้าก็ไม่สามารถปิดกั้นการปราบปรามของเจดีย์รกร้างได้
ไม่เช่นนั้นมันจะเป็นสมบัติล้ำค่าที่สุดของเผ่าพันธุ์มนุษย์ในดินแดนรกร้างตะวันออกได้อย่างไร”
“ตั้งแต่สมัยโบราณ ไม่ทราบจำนวนผู้เชี่ยวชาญที่ไม่มีใครเทียบได้ต้องการทำลายเจดีย์นี้มากมายแค่ไหน แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครสามารถทำสำเร็จ”
ทางเดินด้านหน้าถูกปิดกั้น และเย่ฟ่านไม่มีทางที่จะจากไป เขาจึงได้แต่เดินกลับมาที่ซากปรักหักพัง ในระหว่างนี้เขาได้ยินผู้ปกครองมากมายกำลังเล่าถึงเจดีย์ซึ่งว่ากันว่าเป็นอาวุธที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก
ในขณะนี้นักพรตที่ไร้ยางอายต้วนเต๋อ ก็ปรากฏตัวขึ้นในขณะที่เขามายืนอยู่ด้านข้างของเย่ฟ่านอย่างรวดเร็ว
ในเวลานี้สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเร่าร้อนแล้วรีบละล่ำละลักถามออกมาว่า
"ชิ้นส่วนของทองเหลืองที่ไร้ประโยชน์อยู่ที่ไหน"
“ข้าโยนมันลงไปในสระน้ำแล้ว”
"อะไร?!"
นักพรตที่ไร้ยางอายมีความรู้สึกตกใจเขียนไปทั่วใบหน้าของเขาตามมาด้วยความตื่นตระหนกขณะที่เขาคว้าไหล่ของเย่ฟ่านและเขย่า
"สระน้ำอยู่ที่ไหน รีบพาข้าไปที่นั่น!"
หัวใจของเย่ฟ่านสั่นสะท้าน เป็นไปได้ไหมว่าก้อนทองเหลืองมีภูมิหลังบางอย่าง?
ตอนแรกเขาคิดว่ามันเกี่ยวข้องกับสมบัติล้ำค่าที่สุด เมื่อพบว่าเจดีย์รกร้างอยู่ในรูปแบบของเจดีย์เก้าชั้น เขาเข้าใจทันทีว่าแร่ทองเหลืองไม่สามารถเป็นสมบัติล้ำค่าได้ ต่างจากเจดีย์โดยสิ้นเชิง
“ซากปรักหักพังนั้นใหญ่มาก เป็นป่าทึบและภูเขาทุกหนทุกแห่ง ข้าหลงทิศทางไปนานแล้ว และลืมไปว่าเคยไปที่ไหน”
"เจ้าต้องจำให้ได้!”
ใบหน้าของนักพรตไร้ยางอายดูน่ากลัว ดวงตาทั้งสองข้างของเขาเป็นสีแดงขณะที่เขาจับเย่ฟ่านแน่น
“มันเป็นเพียงแค่ชิ้นส่วนของทองเหลืองที่ไร้ประโยชน์เหรอ? เจ้าก็ได้พิจารณามันเป็นเวลานานแล้วตอนนี้เหตุไฉนถึงใส่ใจมันขึ้นมา”
“ต่อให้ข้าพูดไปเจ้าก็ไม่เข้าใจ รีบหามาให้ข้าเดี๋ยวนี้!” นักพรตไร้ยางอายไม่ยิ้มและมีใบหน้าเคร่งขรึมขณะที่เขาลากเย่ฟ่านไปด้วย
เย่ฟ่านเข้าใจในทันทีว่าทองเหลืองที่ลึกลับนั้นไม่ธรรมดาอย่างแน่นอนและดูเหมือนจะมีความสำคัญมาก
