ตอนที่ 34
“อะไรกันเนี้ย ~”
วีสับสนกับสถานะการณ์ตรงหน้า แม้เขาจะคุ้นเคยกับถูกรุมถ่ายรูปก็เถอะแต่นั่นเป็นตอนที่เขากลายเป็นดาราดังไปแล้ว แต่การโดนรุมโดยไม่มีสาเหตุแบบนี้พึ่งเจอเป็นครั้งแรกนี่แหละ
แต่ไม่นานนักวีก็ได้รู้ถึงสาเหตุของความวุ่นวายนี้ นั่นก็คือทีวีที่อยู่ตรงห้องนั่งเล่น ที่กำลังฉายโฆษณาเครื่องปรับอากาศที่เขากับเบลได้ไปถ่ายมาเมื่อสามวันก่อน
ดูเหมือนว่าทางทีมงานจะตัดต่อเสร็จแล้วและทำการออนแอร์เลยทันที และนอกจากนี้ยังมีนิตยสารแฟชั่นที่เขาได้ถ่ายคู่กับเบลอีกหลายเล่มวางอยู่บนโต๊ะนั่นอีก
ชัดเลยว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะสองสิ่งนั่นอย่างแน่นอน
สาวๆสาขาแฟชั่นต่างรุมถ่ายรูปวีกันยกใหญ่จนวีถึงขั้นบอกให้ทุกคนใจเย็นๆ ไม่นานนักเรื่องวุ่นวายก็จบลงโดยที่ทุกคนได้รูปกันไปคนละรูปสองรูป หรืออาจจะมากกว่านั้ัน
วีนั่งถอนหายใจอยู่ที่เก้าอี้ก่อนที่แพรจะเดินมาพร้อมกับถามด้วยความเป็นห่วง
“พี่วีไม่เป็นอะไรนะคะ ?”
วีโบกมือเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับ
“ไม่เป็นอะไรหรอก แค่มันกะทันหันเลยตั้งตัวไม่ทันน่ะ”
แพรพยักหน้าก่อนจะพูดขึ้นว่า
“แต่พี่วีนี่สุดยอดเลยนะคะ ได้เล่นโฆษณาคู่กับพี่เบลดาราคนดังด้วย แถมยังได้ถ่ายรูปลงนิตยสารคู่กันอีก”
วีที่ได้ยินคำชมก็ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับไปว่า
“ไม่ขนาดนั้น พี่ก็แค่โชคดีน่ะ”
แพรส่ายหน้าพร้อมกับพูดว่า
“ไม่จริงหรอกค่ะ ถึงจะโชคดีแต่ถ้าฝีมือไม่ถึงก็คงไม่ได้ขนาดนี้หรอกนะคะ”
“แฮะๆ”
วีเกาแก้มแก้เขินเล็กน้อย อันที่จริงเขาไม่ได้มีฝีมืออะไรหรอกแต่จะให้พูดว่าเขาเป็นดาราที่ย้อนเวลากลับมาก็คงจะไม่ได้ เลยทำได้เพียงแค่หัวเราะไปเท่านั้น
หลังจากเยินยอวีเสร็จแพรก็ถามกับวีต่อว่า
“ว่าแต่พี่วีคิดยังไงกับชุดที่แพรตัดมาบ้างคะ ?”
วีที่ได้ยินแบบนั้นก็ยืนขึ้นเล็กน้อยก่อนจะมองดูที่ตัวเอง พร้อมกับคิดสักพัก
“อืม… พี่ก็ไม่ใช่เจ้าพ่อแฟชั่นหรอกนะคงจะพูดอะไรมากไม่ได้ แพรน่าจะไปถามกับครูดาวหรือว่าครูคนอื่นไม่ดีกว่าหรอ ?”
แพรที่ได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า
“แพรก็อยากจะปรึกษาอยู่นะคะแต่หาพวกครูไม่เจอนี่สิ อีกอย่างถ้าได้ฟังความเห็นจากคนอื่นๆด้วยมันก็น่าจะดีกว่าไม่ใช่หรอคะ”
“นั่นก็จริงนะ”
วีพยักหน้าเห็นด้วย
“แล้วพี่วีว่าไงคะ ?”
ที่ได้ยินแบบนั้นก็มองหน้าแพรเล็กน้อยก่อนจะถามกลับ
“แพรจะฟังจริงหรอ ?”
แพรพยักหน้าหงึกๆ
“อืม… พี่คิดว่ามันลายเยอะไปนิดนึง แถมสีก็ยังไม่ค่อยคุมโทนเท่าไหร่ แต่โดยรวมก็ถือว่าไม่แย่หรอกนะ”
แพรที่ได้ยินแบบนั้นก็แสดงสีหน้าห่อเหี่ยวเล็กน้อยวีที่เห็นแบบนั้นก็รีบพูดแก้ขัดทันที
“แต่แพรไม่ต้องคิดมากหรอกนะ เพราะปกติแล้วพี่ชอบใส่เสื้อผ้าสีเรียบๆน่ะ พอมาใส่แบบนี้แล้วมันเลยรู้สึกแปลกๆ แต่แพรไม่ต้องสนใจที่พี่บอกหรอก เพราะพี่ก็บอกไปแล้วว่าเซ้นส์ด้านแฟชั่นของพี่ไม่ค่อยมีเท่าไหร่”
แพรพยักหน้าเล็กน้อยแต่ท่าทีห่อเหี่ยวของเธอยังไม่หายไป วีจึงเดินเข้าไปปลอบแพรว่า
“อย่างแสดงท่าทีแบบนั้นสิ อย่าลืมสิว่าชุดพวกนี้แพรเป็นคนคิดเองทั้งหมดนะถึงแม้มันจะไม่ถูกใจพี่หรือคนอื่นแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีคนที่ไม่ชอบเสียหน่อย เราเป็นเจ้าของผลงานเราก็ควรจะภูมิใจกับมันนะ”
แพรที่ได้ยินคำพูดของวีเธอก็พยักหน้าเล็กน้อยพร้อมกับสีหน้าที่เริ่มจะดูดีขึ้น แต่ก็คงจะรออีกหน่อยกว่าแพรจะกลับมาเหมือนเดิม เพราะการโดนติผลงานตัวเองนั้นเป็นอะไรที่บั่นทอนกำลังใจของเจ้าของผลงานไม่น้อย
แต่หากเจ้าของผลงานนั้นเข้มแข็งพอและมองหาข้อดีในคำติเหล่านั้นได้ ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีสำหรับตัวเจ้าของผลงานเอง
หลังจากนั้นวีก็ขอให้แพรถ่ายรูปเขาตอนอยู่ในชุดนี้ไว้ให้หน่อย จากนั้นเขาก็กลับไปเปลี่ยนเป็นชุดนักเรียนตามเดิม
เมื่อออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อวีก็ได้เห็นแพรกำลังก้มหน้าก้มตาร่างแบบของชุดใหม่อยู่ วีที่เห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมาก่อนจะพูดขึ้นว่า
“ถ้างั้นพี่ไปก่อนนะแพร ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยก็ไลน์มาล่ะ”
“ค๊า ~”
แพรตอบกลับมาก่อนจะกลับไปจมอยู่กับงานของตัวเอง ก่อนจากวีก็บอกให้แพรดูแลตัวเองด้วย หลังจากออกมาจากห้องของสาขาแฟชั่นแล้ววีก็เดินตรงไปที่ห้องของสาขาการแสดงต่อทันที
