อาณาจักร ฮาร์ดี้ 1945 ตอนที่ 9 ปืนคือของโปรดของผู้ชาย
ตอนที่ 9 ปืนคือของโปรดของผู้ชาย
พบร้านอาหารเล็กๆ และสั่งกาแฟกับเบอร์เกอร์ ฌอนพูดขณะรับประทานอาหารว่า
“ตอนนี้คุณพักผ่อนได้แล้ว โดยทั่วไปแล้ว เวลาบ่าย 3 หรือ 4 โมงเย็น บาร์และไนต์คลับเปิดแล้ว ไปเที่ยวกันและดูแลความปลอดภัยของพวกเขากัน”
“ถ้ามีคนสร้างปัญหา เราสามารถกำจัดพวกขี้เมาได้ ปกติจะแก้ได้ง่าย เราเน้นไปที่สมาชิกแก๊งอื่นๆ ที่อาจมาสร้างปัญหาเป็นหลัก แต่สถานการณ์แบบนั้นหายาก แต่ละแก๊งมีอาณาเขตของตัวเองและอื่นๆ แก๊งค์อื่นๆ มักไม่ไปเหยียบเขตอื่น”
ฌอนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลาย
“ไปรอบๆ ทีละที่ในตอนเย็นและถามเกี่ยวกับการขายไวน์ หลังจากได้รับรายชื่อของวันถัดไป งานมักจะสิ้นสุดที่ตี 1 หรือ 2”
อันยีถาม “แล้วการเก็บเงินล่ะ”
“เรามีบัญชีที่ต้องเก็บเพียงบัญชีเดียว คือของชาวสเปนที่ขายผงโคเคน โอ้ เคยเป็นของคุกมาก่อน และเขาถูกคุณฆ่าไปแล้ว ฉันไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นใคร”
“อีกวิธีหนึ่งคือการช่วยคาสิโนและบริษัทเงินกู้ในการทวงเงิน นั่นคือการรับงานด้วยตัวเอง ฉันคิดว่ามันยังไม่สายเกินไปที่จะทำเมื่อคุณคุ้นเคยกับธุรกิจที่อยู่ในมือ”
อันยีคิดอะไรบางอย่างและกัดเบอร์เกอร์และถามฌอน “มีวิธีที่จะซื้อปืนไหม ฉันต้องการซื้อปืนสองสามกระบอก”
เมื่อรวมกับพวกอันธพาล พวกเขาอาจเผชิญอันตรายได้ตลอดเวลา พวกเขาจะป้องกันตัวเองได้อย่างไรโดยไม่ต้องใช้ปืน
ปืนของบิลถูกโยนลงไปในแม่น้ำหลังจากการฆาตกรรม เขาต้องเตรียมปืนให้พร้อมสำหรับตัวเอง
ฌอนกล่าว “ซื้อปืน ไม่มีปัญหา ฉันจะพาคุณไปหาตาแก่ไมค์หลังอาหารเย็น”
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ทั้งสามคนก็ขับรถไปที่ร้านปืนในย่านชานเมือง ขนาดร้านปืนไม่เล็ก เมื่อลงจากรถ ฌอนกล่าว “ไมค์ก็เป็นสมาชิกแก๊งเราด้วย เขาขายปืนจากช่องทางปกติและปืนผิดกฎหมาย โดยพื้นฐานแล้วสมาชิกแก๊งทั้งหมดได้สินค้าจากเขา”
เปิดประตูและทั้งสามเดินเข้าไป
“ไมค์ ธุรกิจกำลังจะมา” ฌอนตะโกนใส่ชายแก่ที่โซฟา
ไมค์ผู้เฒ่าผมหงอกและเคราเฟิ้มลืมตาขึ้นและลุกขึ้นจากโซฟา มองที่ฌอน หันหน้าไปที่อันยี และถาม “นี่ใคร?”
ฌอนแนะนำ “จอน ฮาร์ดี พี่ชายของบิล ตอนนี้บิลได้รับบาดเจ็บ ฮาร์ดี้จะรับผิดชอบกิจการของเขาชั่วคราว”
ไมค์เดินไปหาอันยีและมองขึ้นลงสองสามครั้ง “นายเป็นทหารหรือเปล่า”
“ใช่ นาวิกโยธิน” อันยีกล่าว
ชายชราพยักหน้า “อืม ฉันรู้สึกได้ถึงอารมณ์นั้นในตัวคุณ คุณน่าจะมีประสบการณ์การต่อสู้มามากแล้ว ฉันยังทำหน้าที่เป็นทหารและเข้าร่วมในสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ฉันต่อสู้เพื่อจักรวรรดิออสโตร ฮังการี แต่น่าเสียดาย ประเทศพ่ายแพ้ จักรวรรดิออสโตร ฮังการีก็หายไปและต่อมาฉันก็มาอเมริกา…”
ฌอนขัดจังหวะไมค์ “ไมค์ ทอมอยากได้ของเล่นผู้ชาย”
ไมค์พยักหน้า “ตามมา”
เขาพูดและนำทาง
ฌอน ลดเสียงและพูดกับอันยี “เวลามีคนมาใหม่ เขาจะพูดถึงความหลังของเขา”
อันยียิ้ม
เดินไปถึงประตูเหล็กบานใหญ่ ไมค์หยิบกุญแจออกจากกระเป๋าเพื่อเปิดประตูเหล็ก ประตูเหล็กเปิดออก และดวงตาของอันยีเป็นประกาย
โกดังเต็มไปด้วยชั้นวางพร้อมอาวุธต่างๆ
ปืนและรถยนต์เป็นของโปรดของผู้ชาย แทบไม่มีใครไม่รักปืนและรถยนต์ เหมือนกับที่ผู้หญิงไม่สามารถปฏิเสธตุ๊กตาบาร์บี้และของเล่นนุ่มๆ ได้
ไมค์ เดินไปข้างหน้าและแนะนำ
“ปืนเหล่านี้ถูกใช้เป็นจำนวนมาก และบางปืนก็ถูกกำจัดออกจากสนามรบแล้ว ปืนไรเฟิล เอ็ม 1 กาแรนด์ ปืนไรเฟิล เมาเซอร์ 98 ปืนไรเฟิล บริติช เอนฟิลด์…”
พูดพร้อมหยิบขึ้นมาหนึ่งอันจากชั้นวาง ตบตัวปืนอย่างแรง และพูดกับอันยี:
“ปืนไรเฟิลกึ่งอัตโนมัติ เอ็ม 1941 จอห์นสัน ที่ติดตั้งปืนในหน่วยนาวิกโยธิน คุณน่าจะคุ้นเคยดีใช่ไหม”
อันยีได้รวมเข้ากับจิตสำนึกของฮาร์ดีอย่างสมบูรณ์ และเขาก็คุ้นเคยกับปืนไรเฟิลนี้เป็นอย่างดี หลังจากได้รับปืนที่ไมค์มอบให้ เขามีความรู้สึกที่ที่คุ้นเคยจากมัน
“กริ๊ง!”
อันยีดึงโบลต์อย่างแรง
กริ๊ก
ดึงไกปืนเบา ๆ
“ปืนนี้ได้รับการดูแลอย่างดี” อันยีพูดขณะสัมผัสปืน
ไมค์ยิ้ม “ผมไม่เพียงแต่ขายปืนเก่ง แต่ยังเก่งในการเลือกและบำรุงรักษาปืนเหล่านี้ เวลาผมซื้อปืนพวกนี้ ผมเลือกจากปืนเป็นพันๆ กระบอก หลังจากที่ผมเอากลับมา ผมก็จะดูแลมันเองเพื่อให้แน่ใจ ว่าปืนทุกกระบอกที่นี่อยู่ในสภาพที่ดีที่สุด”
“งั้นผมเอานี่ไป” อันยีพูดทันที
ไมค์ยิ้มและพยักหน้า
“105 ดอลลาร์ กับกระสุน 100 นัดสำหรับคุณ”
ราคาไม่ต่ำเงินเดือนเกือบครึ่งเดือนสำหรับคนงานทั่วไป
ฌอนบ่นอยู่ข้างๆ “ไมค์ ปืนของคุณเหล่านี้เป็นของเก่า นอกจากนี้ ต้นทุนการผลิตปืนเหล่านี้เพียงไม่กี่สิบเหรียญเท่านั้น และคุณขายมันแพงเกินไป”
ไมค์ขดริมฝีปากของเขา “แม่ไก่วางไข่และเสียแค่ก้นเท่านั้น เป็นไปได้ไงที่ฉันจะให้ไข่คุณโดยเปล่าประโยชน์”
อันยี่รู้สึกขบขันกับคำพูดของชายชรา “100 ดอลลาร์ กระสุน 200 นัด”
“ได้ไม่มีปัญหา” ไมค์ตกลงอย่างมีความสุข
ต่อไปและมาที่บริเวณปืนกลมือ
“แล้วปืนกลมือล่ะ คุณต้องการสักอันไหม ปืนกลมือทอมสัน ที่รู้จักกันในชื่อเครื่องพิมพ์ดีดชิคาโก และปืนกลมือ เอ็มพี 40 ของเยอรมัน เอสทีจี 44...”
เขาเลือกปืนทอมสัน โดยไม่ต้องคิด สิ่งนี้เป็นการจับคู่ที่สมบูรณ์แบบสำหรับแก๊งค์
และก็ปืนพก เอ็ม 1911 สองกระบอก ปืนของบิลก่อนหน้านี้ถูกโยนลงไปในแม่แล้ว เขาตัดสินใจที่จะซื้อคืนให้บิล
จากนั้นเขาก็เลือกปืนพกโคลท์ที่สวยงาม
ในที่สุด อันยีก็เห็นปืนลูกซอง วินเชสเตอร์ เอ็ม 1887 เขาถูกจู่โจมโดยคุกด้วยปืนนี้ เขาคิดในใจว่าเขาจะต้องได้มันมาในอนาคต ตอนนี้เมื่อเขาเห็นมันเขาก็ไม่ลังเลเลยที่จะซื้อ
มีปืนกล และแม้แต่ระเบิดในโกดัง ไมค์ถามอันยีว่าต้องการหรือไม่ แต่อันยีส่ายหัวและปฏิเสธ
“เราจะพูดถึงมันเมื่อเราต้องการมัน”
ไมค์ยิ้ม “โอเค เอาสิ่งที่คุณต้องการมา ฉันจะให้ราคาพิเศษคุณ”
พูดคุยเกี่ยวกับส่วนลด แต่ก็ยังต้องการจ่ายด้วยเงินเป็นจำนวนมาก ปืนยาวสามกระบอก ปืนสั้นสามกระบอก และกระสุนในท้ายที่สุด มีค่าใช้จ่ายทั้งหมด 460 เหรียญ
เมื่อวาน เพิ่งได้รับ 1800 สำหรับ อันยี ถึงแม้จะใช้จ่ายหนึ่งในสี่ของเงินในคราวเดียว แต่เงินนั้นถูกใช้ไปอย่างมีความสุข
มีสนามยิงปืนหลังร้านปืน อันยีนำปืนของเขาไปที่สนามยิงปืนเพื่อฝึกซ้อม เมื่อเผชิญหน้ากับเป้าหมาย 50 เมตร เขาก็ยิงเข้าได้อย่างแม่นยำ
ฌอนและไรเดอร์ก็ยิงด้วยกัน แต่ผลลัพธ์ก็แย่มากจนไม่กล้าเปรียบเทียบกับอันยี
ฌอนพูดด้วยความอิจฉา “ทอม ฝีมือแม่นปืนของคุณแม่นจริงๆ เราอาจจะยิงไม่โดนเป้าแม้ยิงไปสิบนัด”
“คุณก็สามารถเป็นนักแม่นปืนได้ ถ้าคุณได้ยิงเป็นพันหรือหลายหมื่นรอบ” อันยีกล่าว
ไมค์พยักหน้าข้างเขา “ทอมพูดถูก หากคุณต้องการเป็นนักแม่นปืนที่ดี คุณควรฝึกฝนให้มากกว่านี้”
พูดเสร็จไมค์ก็หยิบปืนขึ้นมาแล้วยิงใส่แผ่นเหล็กครั้งแล้วครั้งเล่า แบบไม่เล็งเลย ทุกครั้งที่เขายิงแผ่นเหล็กจะส่งเสียงดัง และไมค์ก็จากไปอย่างไม่รีบร้อนหลังจากที่ยิงเสร็จ
มองไปที่หลังไมค์ค่อนข้างง่อนแง่น
อันยีคิด
หากไมค์ผู้นี้อยู่ในโลกแห่งศิลปะการต่อสู้ คาดว่าเขาจะเป็นผู้ดำรงตำแหน่งสูงสุด
หลังสี่โมงเย็น พวกเขาออกจากร้านขายปืน เดินไปตามบาร์หลายแห่ง และในที่สุดก็มาถึง ผับบันนี่เกิร์ล
ในเวลานี้ ท้องฟ้าเริ่มมืด และแขกขี้เมามาที่ประตูทีละคน และอันยี ฌอน ไรเดอร์ทั้งสามก็ลงจากรถ ยามที่ประตูเห็นทั้งสามทักทายพวกเขาและปล่อยพวกเขาเข้าไป
เมื่อเดินเข้าไป ผู้หญิงสวยผมสีบลอนด์และร่างสูงในเสื้อคลุมสีแดงเดินผ่านมาและเห็นฌอนทักทาย และในที่สุดก็มองไปที่อันยี
ดวงตาคู่สวยมองเขาขึ้นและลงด้วยความสนใจ
“ฌอน ผู้ชายหล่อคนนี้เป็นใคร”
ฌอนแนะนำอย่างรวดเร็ว ทอม ฮาร์ดี้ เจ้านายคนใหม่ของฉัน ตอนนี้เขารับผิดชอบงานชิ้นนี้แล้ว"
“ทอม นี่เมริซา”
เมริซาเดินไปข้างหน้าสองก้าว พื้นไม้กระทบกับรองเท้าส้นสูงของเธอ และเธอก็หยุดเมื่อเธออยู่ใกล้อันยี
ร่างของผู้หญิงคนนี้สูงมากตอนนี้ อันยี่สูงเกิน 1.8 เมตร และเมริซายืนอยู่ตรงหน้าเขา ก็ไม่เตี้ยมากนัก
ผู้หญิงคนนั้นมองด้วยดวงตาสีน้ำตาล ยิ้มและยื่นมือออกมา “สวัสดี คุณฮาร์ดี ยินดีที่ได้รู้จัก”
“เช่นกันครับ”
เขายิ้มและยื่นมือออกไปเขย่า
“คราวหน้าไปดื่มด้วยกันไหม”
“ได้ครับ”
เมริซา ขดริมฝีปากสีแดงให้อันยี เผยให้เห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้ม หันหลังจากไป เอวของเธอบิดเหมือนต้นหลิว
ไรเดอร์ใช้เวลานานกว่าจะถอนสายตาจากด้านหลังของผู้หญิงคนนั้น และพูดกับอันยีด้วยความอิจฉา
“เธอไม่เคยพูดกับเราแบบนี้มาก่อน รวมถึงบิลด้วย แต่วันนี้เธอดูเป็นกันเองกับคุณมาก ดูเหมือนว่าผู้หญิงจะต้อนรับแค่คนหล่อ”
ฌอนยิ้มแล้วพูดว่า “ทอม เมริซาเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในบันนี่เกิร์ล เธอมีสไตล์ที่หลากหลายและดึงดูดลูกค้ามากมาย เจ้านายให้ค่าคอมมิชชั่นสูงสุดแก่เธอ”
อันยีคิดคำหนึ่งผุดขึ้นมา
เจ้าหญิงแห่งราตรี
ฌอนกล่าวต่อ “ผู้ชายหลายคนไล่ตามเธอ แต่มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถจับเธอได้”
“เธอมองตาคุณตอนนี้ ราวกับว่าเธอสนใจคุณ ทำงานหนักขึ้น บางทีคุณอาจมีโอกาสปีนขึ้นไปบนเตียงของเธอในอนาคต”