415-416

5/10

Ep.415

“ช่างมีร่างกายที่แข็งแกร่งอะไรเช่นนี้ … พละกำลังมหาศาลเมื่อครู่มันอะไรกัน เจ้าเป็นใครกันแน่?” อสูรกลืนฟ้าตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ปากใหญ่ของมันสั่นเทาจนสังเกตเห็นได้ชัด

เมื่อพบว่าไพ่ตายสองใบของมันถูกทำลายลงได้อย่างง่ายดาย ความหวาดกลัวก็เริ่มแผ่ซ่านออกมาจากส่วนลึกของหัวใจ

ณ ขณะนี้ มันตระหนักแล้ว ว่ามนุษย์ตรงหน้าน่าหวาดกลัวเกินไป มันไม่ใช่คู่ต่อสู้อย่างแน่นอน

“ตอนนี้ยังจะอวดดีอยู่อีกรึเปล่า?” ซูเฉินจ้องมองอสูรกลืนฟ้า กล่าววาจาหยอกล้อ ทว่าในดวงตาเขา ทอประกายเย็นยะเยือกที่เสียดลึกไปถึงกระดูก

“ผู้อาวุโส ช้าก่อน ขอให้ข้าได้เอ่ยอะไรสักอย่าง”

อสูรกลืนฟ้าสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าของซูเฉิน เร่งอ้อนวอนขอความเมตตา

ได้ยินประโยคนี้ ผู้ทรงเกียรติยี่ซินตะลึงงัน

สถานการณ์นี่มันอะไรกัน?

ท่านอสูรกลืนฟ้าผู้ทรงพลังกำลังร้องขอความเมตตาจากมนุษย์ผู้หนึ่ง?

นี่ซูเฉินแข็งแกร่งถึงขนาดทำเช่นนั้นได้จริงๆน่ะหรือ?

คิดได้แบบนี้ หัวใจของเขาก็เริ่มเต้นแรง

ผู้เที่ยงแท้สือหยางกับหมาป่าปีศาจกระหายเลือดหันมาสบตากัน ก่อนค่อยๆล่าถอยอย่างเงียบงัน

ซูเฉินตระหนักถึงการกระทำของสือหยางกับหมาป่า แต่ยังไม่สนใจ เพราะรอบด้านมีกำแพงค่ายกลอยู่ ยังไงก็ไม่สามารถหลบหนีออกไปได้ในระยะเวลาอันสั้น

“ว่ามาสิฉันฟังอยู่” ซูเฉินหันกลับมามองอสูรกลืนฟ้า กล่าวอย่างเฉยเมย

อสูรกลืนฟ้าเบื้องหน้าเขา คือคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดที่ซูเฉินเคยเจอมา เอาจริงๆเขารู้สึกสนใจที่มาที่ไปของมันเป็นอย่างมาก

“ผู้อาวุโส ข้าคือผู้ใต้บังคับบัญชาของจ้าวหมาป่าคราม หากท่านสังหารข้า เขาผู้นั้นจะไม่มีวันปล่อยท่านไป” อสูรกลืนฟ้ากัดฟันกล่าว

“จ้าวหมาป่าครามมีที่มาที่ไปอย่างไร?” ซูเฉินถาม ในสมองเขาเริ่มปั่นความคิด เพราะแค่อสูรกลืนฟ้าตนนี้ก็แข็งแกร่งมากแล้ว เช่นนั้นสิ่งมีชีวิตที่มันเรียกว่า จ้าว จะทรงพลังถึงขนาดไหน

“จ้าวหมาป่าครามเป็นอสูรชั้นสูง คือการดำรงอยู่ที่เหนือกว่าเลเวล 10!” อสูรกลืนฟ้ากล่าวอย่างภาคภูมิใจ

“อ้อ” ซูเฉินพยักหน้าเล็กน้อยตัวตนที่มีสถานะเกินกว่าเลเวล 10 เขายังไม่เคยเจอมาก่อน แต่ก็เคยได้ยินมาแล้วหลายครั้ง จึงไม่รู้สึกตกใจเหมือนตอนได้ยินครั้งแรก

เป้าหมายของอสูรกลืนฟ้าที่เอ่ยเรื่องของจ้าวหมาป่าครามนั้นชัดเจนมาก--

--มันพยายามข่มขู่เขา

แต่คิดหรือว่าจะได้ผล?

ทุกคนในอดีตที่เคยข่มขู่เขา ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์ , สัตว์กลายพันธุ์ รึพวกต่างเผ่า ล้วนถูกสังหารอย่างไม่มีข้อยกเว้น

อาจกล่าวได้เลยว่า คนที่มีคุณสมบัติมากพอที่จะขู่เขา ยังไม่ปรากฏออกมาให้เห็น

“ในเมื่อแกมาจากเผ่าสัตว์อสูร แล้วทำไมถึงได้มาสมคบคิดกับเผ่าหุ่นเชิด?” ซูเฉินเอ่ยถามอย่างใจเย็น

อสูรกลืนฟ้าไม่คิดปิดบัง สารภาพตามตรง “เพราะเผ่าหุ่นเชิดคือขุมกำลังย่อยของพวกเราเผ่าสัตว์อสูร”

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้” ซูเฉินตระหนักได้ในทันที

บางเผ่าพันธุ์ที่ทรงพลัง บ่อยครั้งที่พวกมันมักกำราบเผ่าพันธุ์อื่นแล้วเปลี่ยนให้เป็นกองกำลังสาขารอง

นี่แสดงให้เห็นว่าเผ่าสัตว์อสูรแม้มีกำลังรบด้อยกว่าสุดยอดห้าเผ่าพันธุ์ แต่ในเผ่าพันธุ์ทั้งปวง ก็ยังถือว่าจัดอยู่ในอันดับต้นๆ

เมื่อทราบถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น มุมปากของซูเฉินงอขึ้นเล็กน้อย “เรื่องที่ควรรู้ก็ได้รู้แล้ว ได้เวลาส่งแกไปที่ชอบที่ชอบซักที”

“นี่เจ้ายังคิดจะฆ่าข้าอีกหรือ?” อสูรกลืนฟ้าสะดุ้งตกใจ

มันไม่เข้าใจจริงๆ ที่มาที่ไปของตนก็บอกไปแล้ว ชื่อของหมาป่าครามก็เอ่ยไปแล้ว เหตุใดมนุษย์เบื้องหน้ายังกล้าลงมืออีก?

เขาไม่กลัวการแก้แค้นของเผ่าอสูรหรือ? ไม่กลัวความโกรธเกรี้ยวของจ้าวหมาป่าครามรึไง?

ซูเฉินไม่เสียเวลาพูดอีก ตวัดดาบกวาดออกไปในคราวเดียว

ได้ยินเสียงดังชิ้งงง!

กระแสคลื่นสีฟ้าทอประกายระยิบระยับ ระเบิดเข้าใส่อสูรกลืนฟ้า

เวทย์ธาตุสายฟ้าเป็นศัตรูตัวฉกาจของอสูร , ปีศาจ และสิ่งชั่วร้าย ที่สำคัญคือข้างในมันยังมี [สายฟ้าศักดิ์สิทธิ์แห่งความป่าเถื่อน] รวมอยู่ด้วย ส่งผลให้มันมีอำนาจไร้ผู้ใดเปรียบ

ก่อนที่อสูรกลืนฟ้าจะทันได้ตั้งตัว มันก็จมหายไปกับกระแสคลื่นสีฟ้าแล้ว

ตามมาติดๆด้วยเสียงกรีดร้องน่าสังเวช อสูรกลืนฟ้าถูกคลื่นสีฟ้าช็อตทำลาย สุดท้ายกลายเป็นขี้เถ้า

ในเวลาเดียวกัน ชิ้นส่วนมากมายหลายสีร่วงตกลงมาจากลางอากาศ

และมันมีมากเป็นร้อยชิ้น แถมยังมีชิ้นส่วนสีม่วงทองรวมอยู่ด้วย

6/10

Ep.416

เห็นชิ้นส่วนจำนวนมากดรอปออกมาพร้อมกัน ทั้งยังมีสีม่วงทองรวมอยู่ด้วย ซูเฉินอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม ยังเหลืออีกสองคนหนึ่งสัตว์ร้ายที่ยังไม่ได้จัดการ เขาจึงไม่รีบร้อนก้มเก็บมัน

ทันใดนั้นเอง ซูเฉินเบนความสนใจไปยังผู้ทรงเกียรติยี่ซิน

ณ ขณะนี้ สีหน้าของยี่ซินคล้ายกำลังเหม่อลอย ราวกับคนที่ตกใจกลัวจนกลายเป็นโง่งม

ตลอดเวลาที่ผ่านมา อสูรกลืนฟ้าคือการดำรงอยู่อันไร้เทียมทานในใจเขา

แต่ไม่เคยนึกฝันเลย ว่าวันหนึ่งจะถูกมนุษย์คนเดียวสังหารลงได้อย่างง่ายดายเช่นนี้

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการดำรงอยู่อันน่าสะพรึงเช่นซูเฉิน เขาก็ตระหนักดีว่าไม่มีทางหลบหนี ดังนั้นไม่ขยับกายเคลื่อนไหว

“ยี่ซิน! รีบถอนค่ายกลบ้าๆนี่เร็วเข้า!!”

อีกด้านหนึ่ง ผู้เที่ยงแท้สือหยางร้องโวยวาย

ซูเฉินสังหารอสูรกลืนฟ้าแล้ว เป้าหมายต่อไปย่อมเป็นพวกเขา

หากอยากมีชีวิตรอด วิธีเดียวคือหลบหนีออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

อย่างไรก็ตาม ค่ายกลที่ผู้ทรงเกียรติยี่ซินวางเอาไว้ก่อนหน้านี้ มันทรงพลังเกินไป ไม่สามารถทำลายได้ในระยะเวลาอันสั้น

ซึ่งไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่เป็นการตัดโอกาสหลบหนีของเขา มันทำให้เขาร้อนใจดั่งถูกไฟเผา

หมาป่าปีศาจกระหายเลือดและสือหยางมีความคิดเดียวกัน ขณะนี้พวกเขาระดมกำลังถล่มกำแพงค่ายกลไม่หยุดยั้ง

ในฐานะสัตว์กลายพันธุ์เลเวล 6 อาจกล่าวได้เลยว่ามีพละกำลังไร้ที่สิ้นสุด ทุกครั้งที่ตะปบ กำแพงค่ายกลจะสั่นสะเทือนเป็นระลอกมากกว่าหนึ่งคลื่น

ทว่าด้วยความทนทานของค่ายกล หากคิดทำลายในระยะเวลาอันสั้น ยังเป็นไปไม่ได้

ยี่ซินได้สติกลับมาอีกครั้ง ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความขมขื่น

เดิมที เป้าหมายของเขาคือการป้องกันไม่ให้ซูเฉินหลบหนีไป ไม่คาดคิดเลย ว่าผลลัพธ์จะตรงกันข้าม เปลี่ยนพวกเขาให้กลายเป็นเต่าในขวดโหลแทน สิ่งที่กระทำไม่ต่างจากการยกหินแล้วทุ่มลงเท้าตัวเอง

“พวกเจ้าทั้งสองอย่าได้เสียแรงเปล่า หากอยากรอดชีวิต มีเพียงวิธีเดียว นั่นคือร่วมมือกันสังหารซูเฉิน” ผู้ทรงเกียรติยี่ซินกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

ค่ายกลที่เขาวางไว้ คือค่ายกลกับดักเลเวล 6 จริงอยู่ว่าสามารถฝืนทำลายลงได้ แต่จำเป็นต้องใช้เวลา

ทว่าซูเฉินจะมอบเวลานั้นให้พวกเขาหรือ?

คำตอบมันชัดเจน กว่าจะทำลายได้ เกรงว่าซูเฉินคงฆ่าพวกเขาตายไปแล้วหลายครั้ง

ดังนั้น เมื่อคิดอย่างถี่ถ้วน จะพบว่ามีแต่ต้องร่วมแรงร่วมใจกันสู้ จึงจะมีโอกาสอันริบหรี่ที่จะรอดชีวิต

“อยากหาเรื่องตายขนาดนั้นก็ไปสู้คนเดียวเถอะ!” ผู้เที่ยงแท้สือหยางสบถออกมาด้วยความโกรธ

ซูเฉินสามารถสังหารอสูรกลืนฟ้าได้อย่างง่ายดาย ต่อให้พวกเขาสามคนร่วมมือกัน มันก็ไร้ประโยชน์ ทำแบบนั้นคิดยังไงก็ตายเปล่ามิใช่หรือ?

ตอนนี้เขาเลยรู้สึกว่าสิ่งที่ผู้ทรงเกียรติยี่ซินร้องขอ ไม่ต่างจากการกระทำของคนโง่ จึงเย้ยหยันคำพูดของยี่ซิน ยังคงร่วมมือกับหมาป่าปีศาจกระหายเลือดโจมตีค่ายกลต่อไป

“เจ้าสองตัวโง่เง่า”

เมื่อเห็นว่าสือหยางกับหมาป่าปีศาจไม่ยอมให้ความร่วมมือ ริมฝีปากของยี่ซินสั่นระริกด้วยความโกรธ

“ไม่ต้องไปด่าคนอื่น แกเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าพวกมันหรอก”

ในเวลานั้นเอง ซูเฉินปรากฏกายขึ้นเบื้องหน้ายี่ซิน ตวัดดาบของเขาลงไป

แทบจะในทันที กระแสคลื่นสีขาวกระเพื่อมออกจากมัน

อุณหภูมิโดยรอบลดลงอย่างรวดเร็วจนต่ำกว่าจุดเยือกแข็ง ราวกับว่าได้เปลี่ยนบริเวณนี้ให้เข้าสู่โลกน้ำแข็ง

‘ช่างเป็นเทคนิคน้ำแข็งที่น่าหวาดกลัวอะไรเช่นนี้!’

ความคิดนี้ผุดขึ้นในใจของยี่ซิน ทั้งคนทั้งร่างของเขาถูกกระแสสีขาวกลืนหายไป พริบตาเดียวกลายเป็นรูปสลักน้ำแข็ง

ซูเฉินก้าวไปข้างหน้า ระเบิดหมัดใส่หัวของยี่ซิน

สือหยางที่อยู่ไม่ไกล เมื่อเห็นภาพนี้ เขาแทบจะสูญเสียจิตวิญญาณของตน

หมาป่าปีศาจกระหายเลือดก็หวาดกลัวจนสั่นเทิ้มอย่างรุนแรง

ซูเฉินในตอนนี้ ในสายตาของพวกเขาไม่ต่างจากเทพสังหาร

เห็นใครเป็นฆ่าทิ้ง! ไม่มีใครสามารถหยุดเขาได้!

“เพิ่มแรงให้มากกว่านี้!”

ชีวิตของสือหยางถูกแขวนอยู่บนเส้นด้าย ซัดหนึ่งหมัดเข้าใส่ค่ายกล

บังเกิดเสียงดัง ‘กริ๊ก’ รอยร้าวปรากฏขึ้นบนค่ายกล

เมื่อเห็นสิ่งนี้ สือหยางและหมาป่าปีศาจมีความสุขเป็นอย่างยิ่ง ขณะที่ทั้งสองกำลังลงมืออีกครั้ง เสียงดังหวีดหวิวก็แว่วเข้ามาในหู

ขณะเดียวกัน ก็มาพร้อมกับเสียงหัวเราะขี้เล่นของซูเฉิน “อย่าคิดต่อต้านโดยไม่จำเป็นอีกเลยเพราะสุดท้ายพวกแกต้องตายอยู่ดี!”