ตอนที่ 903 แน่ใจนะว่าอยู่คนเดียวได้
ซี่โครงหมูผัดเปรี้ยวหวานจานนี้แพงเกินไปแล้ว
จู่ ๆ เธอก็รู้สึกผิด
เหมาเยซื่อหันกลับมาและยิ้มให้กับท่าทางที่เจ็บปวดของเธอ
“เป็นอะไรไป?”
เฉียวเมียนเมียนตอบว่า
“...เปล่าหรอก จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าจะไม่มีทางที่จะลืมซี่โครงหมูผัดเปรี้ยวหวานจานนี้ได้เลยนะสิคะ”
“หืม?”
“ก็ซี่โครงหมูผัดเปรี้ยวหวานจานนี้ราคาตั้งร้อยล้านเลยนี่....”
“ไม่ต้องกังวลหรอกน่า”
เหมาเยซื่อลูบศีรษะเธอแล้วพาเธอกลับเข้าไปในห้อง
“จริง ๆ ก็ไม่ได้พูดเกินจริงขนาดนั้นหรอก ผมซื้อที่นี่เพื่อทำอาหาร ทำเลที่นี่สวยดี แถมฮวงจุ้ยก็ดีด้วย”
การซื้อที่นี่ก็ไม่ต่างจากการลงทุน
“ยังไงก็ไม่ขาดทุนหรอก ราคาของที่นี่มีแต่จะเพิ่มขึ้น ตอนที่ได้ราคาดี ๆ เราก็ขาย”
“อย่างนั้นเหรอคะ?”
“ใช่สิ”
เฉียวเมียนเมียนรู้สึกหนักใจน้อยลงกับคำพูดของเขา
เธอตบหน้าอกของเธอ
“เอาล่ะ ฉันจะกินซี่โครงหมูมากกว่า 2 ชิ้นเลยล่ะ”
เมื่อมาถึงห้องนั่งเล่น เหมาเยซื่อปล่อยมือเขาจากเธอ
“คุณนั่งรอที่ห้องนั่งเล่นก่อน เดียวผมไปทำอาหารที่ครัว เสร็จแล้วจะมาเรียก”
“คุณไม่อยากให้ฉันช่วยจริง ๆ น่ะเหรอคะ?”
เฉียวเมียนเมียนมองเขาอย่างสงสัย
“แน่ใจนะ ว่าจะทำลำพังได้”
“อืม ผมทำเอง ผมให้คนมาเตรียมของกินไว้ให้แล้ว คุณอยากได้อะไร ก็บอกผม แล้วผมจะหาคนไปซื้อให้คุณ โอ้ ใช่ ลองไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนอนสิ ผมให้คนซื้อเสื้อผ้ามาให้คุณแล้ว”
“อ้อ ผมให้คนเตรียมครีมบำรุงผิว แล้วก็ของใช้ประจำวันไว้แล้วด้วย”
“ผมจะให้ผู้ช่วยของคุณแพ็คของและส่งมา ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณมาอยู่ที่นี่”
“อาจจะไกลจากกองถ่ายอยู่หน่อย ผมเลยโทรหาลุงหลี่แล้วล่ะ ลุงหลี่จะรับหน้าที่ไปรับไปส่งคุณในอนาคต”
เฉียวเมียนเมียนเบิกตากว้าง
“คุณเรียกให้ลุงหลี่มาเหรอ”
“อืม ผมจะได้สบายใจ ถ้าเขาทำหน้าที่รับส่งคุณ”
“แต่ลุงหลี่มีหน้าที่รับส่งคุณไม่ใช่เหรอคะ แล้วคุณจะทำยังไง”
“ลุงหลี่ไม่ใช่คนขับรถเพียงคนเดียวในบ้านสักหน่อย ยิ่งไปกว่านั้น ผมขับรถเองได้ ไม่ว่ายังไง คุณไม่ต้องกังวลแทนผม ผมจัดการเรื่องนี้ได้”
“เอาล่ะ ไปพักเถอะ ตอนนี้ก็ 6 โมงเย็นแล้ว สักทุ่มค่อยทานข้าว หากหิวก็ขนมไปก่อน”
จากนั้นเหมาเยซื่อก็ถือถึงเข้าไปที่ห้องครัว
เฉียวเมียนเมียนกังวลมากว่าจะปล่อยให้เขาทำคนเดียว เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้ววิ่งไปที่ประตูห้องครัว เธอก้มหน้าแล้วพูดว่า
“เหมาเยซื่อคะ ให้ฉันช่วยเถอะ ทำอาหารด้วยกันน่าจะดีกว่านะคะ”
เธอกังวลมากว่าเขาอาจจะทำห้องครัวไหม้
เหมาเยซื่อวางถุงไว้บนเคาน์เตอร์ครัว หันหลังกลับ แล้วดันศีรษะเธอออกไปเบา ๆ
เขามองเธอด้วยดวงตาสีเข้มของเขาและพูดช้า ๆ ชัดถ้อยชัดคำ
“คุณไม้ต้องสนใจอะไรทั้งนั้น แค่รออาหารเย็นก็พอ ผมสัญญาว่าคุณจะได้ทานไม่เกินหนึ่งชั่วโมง”
เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก
จริงเหรอ?
ทำไมเธอถึงรู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้?
ผู้ชายคนนี้โดดเด่นในงานของเขาก็จริง
แต่ไม่ว่าคน ๆ หนึ่งจะโดดเด่นแค่ไหน แต่ก็ยังมีบางเรื่องที่ไม่ถนัด
เธอรู้สึกว่าเขาไม่เก่งเรื่องการทำอาหารอย่างแน่นอน
แต่เห็นได้ชัดว่าชายคนนี้ต้องการแสดงผลงานที่ดี
เธอจึงเดินออกไปอย่างช่วยไม่ได้ แล้วเขาก็ปิดประตูห้องครัวลง
