ตอนที่ 901 เพียงเรื่องบังเอิญ

ช่างเป็นเรื่องที่น่าตลกที่สุดที่เธอเคยได้ยินในมารอบปีเลยทีเดียว

เหมาเยซื่อคิดว่าต้นหอมคือต้นข้าวสาลี

เธอเกือบหลุดหัวเราะออกมา เมื่อเขาพูดคำว่า “ต้นข้าวสาลี”

แม้ว่าเธอจะรู้สึกว่าเป็นเรื่องตลก แต่เธอก็เข้าใจว่านี่อาจเป็นเรื่องปกติ

เป็นธรรมดาที่นายน้อยผู้ร่ำรวยเช่นเขา ผู้ซึ่งเติบโตในเมืองใหญ่จะไม่รู้จักชื่อผัก

แต่เมื่อคิดว่าเขาเข้าใจผิดว่าต้นหอมเป็นต้นข้าวสาลี ก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าเป็นเรื่องตลกอยู่ดี

“อะแฮ่ม นี่คือต้นหอม”

เฉียวเมียนเมียนกลั้นหัวเราะของเธอ และหยิบต้นหอมออกจากรถเข็น

“อาหารที่เราจะทำกันในวันนี้ ไม่ต้องใส่ต้นหอม คุณไปหาที่นั่งรอดีกว่าไหมคะ แล้วให้ฉันไปหยิบผักมา”

เขาคงไม่รู้จักอาหารจานนี้เป็นแน่

เฉียวเมียนเมียนรู้สึกว่า หากเธอเป็นคนเลือกซื้อของจะรวดเร็วกว่า

เหมาเยซื่อเม้มปากและดูไม่เป็นธรรมชาติอยู่บ้าง

เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดอย่างเชื่องช้า

“ผมก็รู้จักผักอยู่นะ แต่ต้นหอมนี่มันดูเหมือนต้นข้าวสาลีนี่ ผมคิดผิดไป”

“เดี๋ยวสิ ต่อไปผมคงไม่เข้าใจผิดอีกแน่นอน”

เฉียวเมียนเมียนไม่เชื่อเขาเลยสักนิด

“รอฉันอยู่ที่นี่ ฉันจะไปซื้อของเอง แล้วจะรีบมา โอเคไหมคะ?”

เธอเอื้อมมือไปดันรถเข็น

“ไม่เกินยี่สิบนาที ไม่สิ สิบนาทีเท่านั้น รอฉันแปบเดียวนะคะ สิบนาทีเท่านั้นเอง”

“ผมบอกไปแล้วไง ว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ”

เหมาเยซื่อต้องการหาโอกาสที่จะแก้ไขความผิดพลาดก่อนหน้านี้ต่อหน้าหญิงสาวที่เขารักอีกสักครั้ง

เขาพูดชื่อผักผิดต่อเธอเช่นนี้ เฉียวเมียนเมียนจะดูถูกเขาหรือเปล่านะ?

เธอรู้สึกว่าเขาไม่มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำ

เหมาเยซื่อทนไม่ได้ที่จะถูกดูถูกต่อหน้าภรรยาของตน ไม่ว่ายังไง เขาก็ต้องพยายามพลิกสถานการณ์

เขาผลักรถเข็นไปข้างหน้าและทนกับกลิ่นที่แสนจะทนแทบไม่ได้ของแผนกของสด เขามองไปรอบ ๆ ในที่สุดก็หยิบซี่โครงขึ้นมาแพคหนึ่ง

ราวกับว่าเป็นการพิสูจน์ว่าเมื่อสักครู่เป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ เขาถือแพคซี่โครงหมูและพูดกับเธออย่างจริงจัง

“นี่ไงซี่โครง ผมจำไม่ผิดใช่ไหม”

เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก

ใครจะจำซี่โครงหมูผิดกันเล่า?

....

20 นาทีต่อมา

ทั้งสองออกจากซุปเปอร์มาเก็ต

เหมาเยซื่อขนรถเข็น โดยมีเฉียวเมียนเมียนเดินตามเขาไปมือเปล่า

เมื่อพวกเขามาถึงโรงจอดรถที่ชั้นใต้ดิน เมื่อเจอรถแล้ว เธอมองไปที่ชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

เธอวางถุงลงทีละใบ พลันใจก็รู้สึกถึงความสุข

เธอคิดว่าผู้ชายอย่างเหมาเยซื่อไม่ชอบการมาซื้อที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต

เธอรู้ว่าเขาเป็นคนรักสะอาด

เมื่อเธอเดินผ่านแผงขายอาหารทะเล เธอเห็นเขาขมวดคิ้ว เห็น ๆ กันอยู่ว่าเขาทนกลิ่นไม่ไหว

แต่เขาพยายามอดทนจึงถึงที่สุด

เขาไม่ได้บ่นออกมาสักคำ หรือรีบเดินหนีไปจากแผงนั้นทันที

ทว่าเขาอดทนรอให้เธอเลือกซื้อของ

เขาเต็มใจที่จะรอเธอ

วันนี้เธอเลือกซื้อของหลายอย่างเลยทีเดียว ส่วนใหญ่ก็หนัก ๆ ที่นั้น

เหมาเยซื่อรับผิดชอบในการถือถุงทั้งหมด ในขณะที่เธอเดินมือเปล่าอยู่ตลอดเวลา

เธอรบเร้าที่จะช่วยเขาหิ้วถุงสักสองสามใบ ทว่าเขาปฏิเสธ

เขายังช่วยเธอถือของของเธออีก

แม้ว่าจะเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย ทว่าเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้แหละที่ทำให้เธอรู้สึกว่าชายผู้นี้ห่วงใยเธอมากเพียงใด