ตอนที่ 900 ไม่ใช่ข้าวสาลีหรอกเหรอ?

เฉียวเมียนเมียนเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ

“คุณจะทำอาหารให้ฉันทานเหรอคะ?”

“อืม”

“คุณ...รู้วิธีเหรอคะ”

เหมาเยซื่อเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า

“ดูสูตรมาแล้ว ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”

เขาเป็นคนที่เรียนรู้อะไรได้อย่างง่ายดาย

นี่ก็แค่การทำอาหารเอง

เขารู้สึกว่าเรื่องง่าย ๆ นั้นไม่ได้ยากสำหรับเขา

ก็แค่สูตรอาหาร เขาต้องทำได้อย่างแน่นอน

“คุณแน่ใจนะ”

เฉียวเมียนเมียนไม่ค่อยไว้วางใจเขา

คนที่ไม่เคยทำอาหารมาก่อน จะทำอาหารได้อย่างไร?

แม้ว่าเขาจะต้มน้ำตาลทรายแดงให้เธอครั้งหนึ่ง รสชาติก็ดีด้วย แต่การทำน้ำตาลทรายแดงไม่ได้มีอะไรยากเลย

ใคร ๆ ก็สามารถทำได้

อาหารอย่างซี่โครงหมูผัดเปรี้ยวนี้สิ อาจจะดูเหมือนง่าย แต่วิธีทำไม่ไม่ง่ายตามไปด้วยเลย

ตัวเธอเอง...ยังไม่มั่นใจว่าจะทำเมนูนี้ได้ดีด้วยซ้ำ

เหมาเยซื่อดูมั่นใจมาก

“แน่ใจสิ คุณอยากทานอะไรอีกไหม บอกผมสิ ผมจะทำให้”

....

สิบนาทีต่อมา

เหมาเยซื่อจอดรถในโรงจอดรถใต้ดินของห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่

พวกเขาลงจากรถและขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบน เพื่อซื้อวัตถุดิบ

หลังจากรับรถเข็นสินค้าแล้ว เฉียวเมียนเมียนเดินตามเหมาเยซื่อ พร้อมกับพูดคุยกับเขาในขณะที่เลือกสินค้าบนชั้นวางสินค้า

“เหมาเยซื่อคะ คุณเคยมาซื้อของในซุปเปอร์มาร์เก็ตแบบนี้มาก่อนหรือเปล่า”

“ไม่เคย”

ห้างสรรพสินค้ามักจะแออัดไปด้วยผู้คน

โดยเฉพาะในย่านช้อปปิ้ง ส่วนใหญ่มีแต่ผู้สูงอายุ

คนหนุ่มสาวอย่างพวกเขานั้นไม่ค่อยจะมากัน

แม้ว่าเฉียวเมียนเมียนจะสวมหน้ากากอนามัยเพื่อพรางใบหน้า แต่เขายังมองออกมาเธอน่ะสวยมาก

ใบหน้าที่ปราศจากหน้ากากบดบังความหล่อเหลาของเหมาเยซื่อยิ่งทำให้เขาเป็นที่สะดุดตาของเหล่าคุณป้าที่อยู่รอบ ๆ ตัวเขา เขาอดไม่ได้ที่จะเหลือบมอง

เหมาเยซื่อไม่ค่อยชินกับการเดินไปมาในฝูงชน โดยเฉพาะกับกลุ่มคนมีอายุรอบ ๆ ตัวเช่นนี้ เขาเดินไปยังจุดขายผักและมองดูเฉย ๆ เขาไม่รู้ว่าควรเลือกอะไร หรือแม้แต่มันคืออะไร เขาจึงหยิบส่ง ๆ มาวางในรถเข็น

เฉียวเมียนเมียนมองไปที่ต้นหอมที่อยู่ในรถเข็น และถามอย่างเป็นกันเองว่า “คุณจะเอาไอ้นี่ไปทำอะไรคะ?”

“หืม?”

เหมาเยซื่อมองลงไปที่ของแพคที่เขาเพิ่งจะหยิบวางลงไป หลังจากเงียบไปไม่กี่วินาที เขาก็คิดหาเหตุผลมอธิบายให้เธอ

“ผมคิดว่าผักนี้มันดีนะ  มีสีเขียวด้วย กินผักสีเขียวน่ะดีต่อสุขภาพ”

เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก

เธอสงสัยอย่างจริงจังว่าเหมาเยซื่ออาจจะไม่รู้จักชื่อของผักที่เขาเพิ่งจะหยิบวางลงไปเสียด้วยซ้ำ

เธออดไม่ได้ที่จะถามว่า

“แล้วคุณรู้ไหม ว่านั้นคือผักอะไร”

เหมาเยซื่อเม้มปากและเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเลิกคิ้ว

“ต้นข้าวสาลีมั้ง ผมรู้แค่ว่าคุณน่ะสามารถกินต้นข้าวสาลีได้ แล้วคุณจะกินไหมล่ะ เคยกินมาก่อนหรือเปล่า รสชาติมันเป็นยังไง”

เฉียวเมียนเมียนสับสน

เธอเบิกตากว้างอย่างช้า ๆ และมองเขาอย่างไม่น่าเชื่อ หลังจากยืนยันได้แล้วว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น เธอเกือบจะหัวเราะออกมา

“เหมาเยซื่อคะ ฉันให้คุณพูดใหม่อีกครั้ง นี่ต้นอะไร”

เหมาเยซื่อเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองพูดผิดไป

เขาเงียบไปนาน

“นี่ไม่ใช่ต้นข้าวสาลีหรอกเหรอ? แล้วมันคืออะไร?”

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอกับปัญหา ตั้งแต่เด็ก เขาเป็นเด็กที่เรียนดีและได้รับทุนการศึกษาทุก ๆ ปี

เขา...ดูเหมือนจะไม่รู้จักเจ้าผักชนิดนี้จริง ๆ

แต่มันดูคล้ายกับต้นข้าวสาลีอ่อนจริง ๆ นี่

ไม่ใช่เหรอ?

แล้วมันคืออะไร?

เฉียวเมียนเมียนพยายามกลั้นหัวเราะของเธอเอาไว้