“งั้นก็ได้ เฮ้อ คุณกำลังทำให้ฉันลำบากขึ้นแท้ๆ อ้อ! แล้วก็ คุณเพิ่มข้อนี้เข้าไปด้วย ทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับตัวตนที่แท้จริงของฉัน ต้องถูกเก็บเป็นความลับตลอด 3 ปีข้างหน้านี้”

“เว้นเสียแต่ว่า จะเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงอะไรขึ้นมา”

“มันไม่ทางเกิดขึ้นหรอกค่ะ ถ้ามันจะเกิด มันจะอยู่ในขอบเขตที่คุณสามารถแก้ไขได้เสมอ”

“ดี”

สัญญาถูกแบ่งย่อยออกเป็นหลายรายการ

เอลิเซียนึกออกแค่เฉพาะเงื่อนไขสัญญาและรายละเอียดเบื้องต้นของมันเท่านั้น

แต่ด้านแคสเซียน เขาค่อนข้างพิถีพิถันและรอบคอบมาก

‘มันเป็นเรื่องปกติไหมนะ...’

เรื่องการมีลูกก็ด้วย

แต่อีกด้านเธอก็เห็นด้วย มันคงเป็นความกังวลตามธรรมชาติของมนุษย์

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เธอเป็นกังวลนิดหน่อยในตอนนี้ คือการตัดสินใจทำเรื่องนี้โดยไม่ได้บอกพ่อ มันจะเป็นอะไรไหม?

‘ฉันควรบอกพ่อไปดีไหมนะว่ามันเป็นความสัมพันธ์แบบมีเงื่อนไข’

ไม่นาน เอลิเซียก็จรดปลายปากกาในช่องสัญญาของเธอ พลางใคร่ครวญว่าควรพูดกับครอบครัวตัวเองว่าอย่างไรดี

หลังจากแคสเซียนประทับลายเซ็นของเขาเสร็จ เอลิเซียก็เป่าเวทมนตร์เข้าไปในหนังสือสัญญานั้น

ประกายสีแดงส่องสว่างรอบลายเซ็นทั้งสอง แล้วค่อยๆ จางหายไป

“ไว้เราค่อยคุยเรื่องสัญญาที่เหลือกันอีกทีภายหลัง”

“เหลืออะไรอีกงั้นเหรอ?”

“อาจจะนะ..”

เมื่อเวลาผ่านไป ก็จะสามารถรับรู้ได้เองว่ามีสิ่งไหนที่ตกหล่นไปบ้าง

เนื่องจากเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะแจ้งลอยด์ ผู้ช่วยของตัวเองให้ทราบถึงสัญญาฉบับนี้ เงื่อนไขทั้งหมดจนถึงตอนนี้ ล้วนเป็นเงื่อนไขที่แคสเซียนตั้งขึ้นเอง

“สัญญานี้เป็นความลับระหว่างเราสองคนเท่านั้นนะคะ”

“ใช่ ผมว่ามันควรเป็นเช่นนั้น ขอโทษคุณล่วงหน้าที่ต้องให้คุณเก็บมันเป็นความลับจากครอบครัวของคุณด้วย”

เธอจึงหยุดคิดเรื่องบอกให้ที่บ้านรับรู้

มันจะเป็นไพ่ที่ดีที่จะโน้มน้าวพ่อของเธอให้เห็นด้วย หรือมันจะทำให้เขาเป็นกังวลมากขึ้นแทนกันแน่ ? หากเขารู้ว่ามีเรื่องสัญญาเข้ามาเกี่ยวข้อง

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เธอจึงตกลงรับปาก

“ตกลงค่ะ เพราะฉะนั้นต่อจากนี้ไป กรุณาดูแลฉันให้ดี ๆ ด้วยนะคะ”

เอลิเซียยิ้มอย่างมีเลศนัย

เขาเซ็นสัญญาไปเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นตอนนี้ก็ไม่มีอะไรให้กลัว

‘ในที่สุด การถูกแบล็กเมล์นี่ก็มาถึงจุดจบสักที!’

เธอหัวเราะในใจอย่างมีความสุข

****

“ท่านดยุคครับ...?”

ลอยด์รู้สึกลำบากใจที่จะเชื่อสิ่งที่แคสเซียนเอ่ยขึ้นก่อนหน้านี้

“หลังฉันกลับมาจากการปราบปราม พิธีแต่งงานจะเกิดขึ้นภายในหนึ่งเดือนต่อจากนี้”

“จู่ๆ ท่านก็จะแต่งงานกับใครกันครับ?”

เลดี้โลเวลล์งั้นเหรอ? ไม่มีทาง

แคสเซียนส่งสายตาให้เขาเพื่อบอกว่าคนที่เขากำลังนึกถึงนั่นแหละ ถูกต้องแล้ว

ใบหน้าของลอยด์ซีดลง

ขุนนางที่ไหนในโลกที่เตรียมงานแต่งโดยใช้เวลาแค่เดือนเดียว?

นี่เป็นถึงงานแต่งของดยุคกับดัชเชส แถมขณะนี้ ดยุคโลเวลล์ก็ไม่อยู่ในจักรวรรดิเสียด้วย

‘ท่านมีข้อตกลงอะไรกับเลดี้หรือเปล่านะ?’

“จงไปทูลขอพระราชทานพระบรมราชานุญาตหมั้นหมายและสมรสในคราวเดียว”

“ครับ? ครับ... แต่ว่ากระผมไม่สามารถยื่นจดหมายแก่ดยุคโลเวลล์ได้ในตอนนี้นะครับ”

“ไม่จำเป็น ฝ่าบาทจะทำให้นายเอง”

“แล้วพิธีหมั้นละครับ?”

“ละเว้นการหมั้น เมื่อดยุคโลเวลล์กลับมาที่จักรวรรดิ เราค่อยประกาศอย่างเป็นทางการตอนนั้น”

ลอยด์กำลังพูดถึงข้อกำหนดเกี่ยวกับความสัมพันธ์

แต่แคสเซียนยังคงทิ้งระเบิดให้ลอยด์โดยไม่สนใจใบหน้าของเขาที่กำลังซีดเผือดลงเรื่อยๆ

ลอยด์จดอย่างขยันขันแข็ง

เขาต้องจัดการสิ่งต่างๆ ในงานแต่งที่โดยปกติจะใช้เวลาในการเตรียมงาน 1 ปี ให้เสร็จสิ้นภายใน 1 เดือน แต่ไม่แน่ใจว่าแหวนแต่งงานที่แคสเซียนต้องการ จะเสร็จพร้อมทันเวลาหรือไม่

ส่วนชุดเจ้าสาว ต้องเตรียมฟิตติ้งอย่างเร็วที่สุด ดังนั้น เขาจึงต้องไปพบเลดี้โลเวลล์พรุ่งนี้ทันที

“ชุดแต่งงานเอาไว้ทีหลังแล้วกัน”

“ครับ?”

เห็นได้ชัดว่า วันแต่งงานยังไม่ได้ถูกตกลงอย่างชัดเจนกับเลดี้โลเวลล์

ลอนด์นึกถึงจดหมายลาออกที่อยู่ใต้เอกสารในอ้อมแขนของเขา

ทันทีที่เขายื่นซองนั่นออกมา ภาระหน้าที่ทุกอย่างก็จะหายวับไปกับตา

***

เอลิเซียต้องไปเข้าเฝ้าจักรพรรดิอีกครั้งที่พระราชวัง

รถม้าหยุดลง เอลิเซียยื่นมือออกมาเพื่อให้รับเธอลงจากรถ

ปลายทางจับมือเธอแน่น จากนั้นไม่นานกลิ่นหอมเย้ายวนที่คุ้นเคยก็ลอยมาแตะจมูกเธอ

“อ๊ะ คุณอยู่ที่นี่เหรอ!”

เอลิเซียพูดอย่างตื่นตระหนก

‘เหมือนฉันรู้สึกว่ามีใครแอบดูอยู่ หรือว่าจะเป็นข้าราชบริพาร?’

เป็นตามที่เอลิเซียคิด คนของพระราชวังปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังของแคสเซียน

เพื่อป้องกันคนอื่นได้ยิน เธอจึงกระซิบด้วยเสียงแผ่วเบาอย่างที่สุดกับแคสเซียน

“คุณต้องพูดอะไรสักอย่างค่ะ ดยุค”

แคสเซียนดึงเธอเข้ามาใกล้

เขายื่นริมฝีปากเข้าใกล้ใบหูของเธอแล้วเอ่ยปากกระซิบกลับ

“คุณต้องเรียกชื่อผม เอลิเซีย”

“ค่ะ แต่ฉันกังวลว่ายังไงฝ่าบาทจะต้องไม่เชื่อเราแน่ๆ เลย”

“ฝ่าบาทจะต้องเชื่อแน่นอน”

ต่อให้แคสเซียนยืนยันเช่นนั้น แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้เอลิเซียมั่นใจอยู่ดี เธอจึงพยายามทิ้งระยะห่างจากแคสเซียน แล้วขอให้เขากลับไปก่อน

ขณะที่เอลิเซียและแคสเซียนกำลังถกเถียงกัน ข้าราชบริพารก็ขยับตัวเข้ามาใกล้

“เอิ่ม ประทานโทษ ฝ่าบาทกำลังรอพวกคุณอยู่ กรุณารีบด้วยขอรับ”

ข้าราชบริพารพูดจบ เขาก็หันหลังเดินนำไปทันที

‘นี่มันไม่เหมือนการเป็นคู่รักกันเลยสักนิด’

เอลิเซียมองตามหลังเขาไปด้วยสายตาแปลกๆ

ระหว่างทางเดิน ข้าราชบริพารที่ทั้งคู่พบเจอต่างกระซิบกระซาบกัน แต่เธอสามารถได้ยินคำพูดเหล่านั้นอย่างชัดเจน

เป็นเรื่องปกติที่ผู้คนสนใจใคร่รู้เรื่องราวของคู่ชายหญิงที่อยู่เคียงข้างกัน

ทันทีที่เธอเดินเข้าไปด้านใน กลิ่นหอมของดอกซ่อนกลิ่นก็ลอยมาตามลม ทำให้เธอรู้สึกจั๊กจี้จมูก

โชคดีมากที่วันนั้นไม่มีคนเห็นตอนเธอกัดคอแคสเซียนเข้า

‘ฉันไม่รู้เลยว่าเหตุการณ์วันนั้น มันจะทำให้เรื่องราวเป็นแบบนี้ นี่ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้วเหรอเนี่ย?’

ดวงตาสีทับทิมของเธอเหลือบมองที่แคสเซียน

เธอกำลังสงสัยว่า ทำไมชายผู้นี้ช่างหล่อเหลาไม่เป็นสองรองใครได้เพียงนี้

“สายตาของคุณมันร้อนแรง จนยากที่ผมจะเพิกเฉย”

“นั่นฟังดูตลกดีนะคะ”

หล่อเหลา แต่ดูเหมือนจะมีปัญหาด้านนิสัยส่วนตัว..

ทั้งสองเดินมาถึงพระราชวังกลางและมุ่งหน้าไปยังท้องพระโรง

****

“โอ้ ! เชิญ ! เข้ามาได้เลย”

“ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะ ขอพระเจ้าอวยพระพรแด่พระองค์”

“ทำเป็นมารยาทก็เพียงพอแล้ว รีบนั่งลงกันเถอะ”

จักรพรรดิคงจะสังเกตเห็นทุกอย่างจากการที่ทั้งสองมาที่นี่พร้อมกัน

เขาไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป แต่เขาดูมีความสุขมาก

เมื่อมองดูแล้ว มันก็เป็นการแต่งงานที่ไม่เลวนักสำหรับการให้โอกาสเอลิเซีย และพระองค์ก็จะสามารถเฟ้นหาคู่ครองที่เหมาะสมให้กับเรวอสได้

นอกจากนี้ เธอยังสามารถให้ดยุคเอสเตบันให้การสนับสนุนเรวอสได้อีก ดังนั้น พระองค์จะได้รับผลประโยชน์อีกมากโข

เอลิเซียเกลียดการจ้องมองใบหน้าของจักรพรรดิเป็นอย่างมาก

“มันคงไม่ใช่ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นในระหว่างที่เจ้าชายและเลดี้ยังคบหากันอยู่อย่างที่ข้าคิดหรอกใช่ไหม?”

“นั่นเป็นไปไม่ได้เลย ว่าไหมพ่ะย่ะค่ะ”

เอลิเซียประหลาดใจกับท่าทีของแคสเซียน เขาตอบโต้ราวกับสิ่งที่ได้ยินเป็นเรื่องไร้สาระ

“ฮ่าๆ ข้าล้อเล่นน่ะ”

จักรพรรดิดูมีความสุขมาก

ดยุคผู้สืบทอดตระกูลเอสเตบันในรุ่นนี้ โด่งดังจากความสำเร็จที่เขาสร้างขึ้นตั้งแต่อายุยังน้อย

เหรียญรางวัลมากมายที่จักรพรรดิพระราชทานให้ด้วยตัวพระองค์เอง จากการที่เขาเข้าร่วมสงครามก่อนที่เขาจะโตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว

การปราบปรามมอนสเตอร์ทั่วทั้งทวีปจะไม่มีความคืบหน้าเลย หากขาดเขาไปสักคน

เพราะดยุคจะไม่เคยปรารถนาในสิ่งไร้ประโยชน์ มันจึงอดไม่ได้ที่จักรพรรดิจะฉวยชิงความละโมบให้กับตัวพระองค์เองแทนเสีย

จักรพรรดิไม่ได้ตั้งใจจะพระราชทานบัลลังก์ให้กับองค์ชายรอง

ด้วยเหตุผลว่า พระองค์ทรงไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากองค์ชายรองขึ้นครองราชย์ อำนาจและอิทธิพลของฝั่งจักรพรรดินีจะแข็งแกร่งเกินไป

แม้ชีวิตส่วนตัวของมกุฎราชกุมาร (เรวอส) จะค่อนข้างรบกวนจิตใจ แต่พระองค์ก็ไม่คิดว่ามันเป็นข้อบกพร่อง

หากดยุคเอสเตบันเลือกสนับสนุน มกุฎราชกุมาร พระองค์คงเอนเอียงไปทางใดทางหนึ่งได้อย่างแน่นอน

จักรพรรดิตรัสถามเอลิเซีย

“ดยุคโลเวลล์ทราบเรื่องนี้แล้วหรือยัง?”

“ยังเพคะ”

“อย่างนั้นเขาคงจะประหลาดใจทันทีที่กลับมา เจ้าไม่ต้องกังวลใจไป เดี๋ยวข้าจะบอกเขาด้วยตัวเอง”

จักรพรรดิตรัสว่า พระองค์จะทรงดูแลด้วยตัวพระองค์เองเพื่อไม่ให้การแต่งงานนี้ผิดพลาด

‘ฉันรู้ว่าถ้าหากการแต่งงานนี้ล้มเหลว พระองค์ก็จะเป็นฝ่ายเสียเปรียบ’

เอลิเซียทำได้แค่เก็บคำพูดดูหมิ่นเหล่านั้นไว้ในใจ

“แล้วพวกเจ้าวางแผนจะมีพิธีหมั้นเมื่อไหร่รึ?”

หลังจากที่เอลิเซียหว่านล้อมแคสเซียนสำเร็จ เธอก็พยายามคิดว่าเธอจะอธิบายเรื่องละเว้นการหมั้นให้จักรพรรดิเข้าใจยังไง แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้นแล้ว

“พิธีหมั้นเป็นเพียงการประกาศเท่านั้น กระหม่อมคิดว่า กระหม่อมพร้อมที่จะแต่งงานได้ทันที”

“อ๋อ เพราะอย่างนั้นเลยขออนุญาตมาพร้อมกันสินะ ฮ่า ! อะไรจะรีบร้อนเพียงนั้น มันเป็นช่วงเวลาที่ดีเสียจริง”

จักรพรรดิกวักมือเรียกข้าราชบริพาร

ข้าราชบริพารมอบเอกสารสองฉบับที่มีตราประทับทองคำ

ฉบับหนึ่งคือเอกสารพระราชทานพระบรมราชานุญาตสำหรับการหมั้นหมาย และอีกฉบับสำหรับการสมรส

เหล่าขุนนาง ไม่ว่าจะหมั้นหรือแต่งงานจะต้องได้รับการอนุญาตจากราชวงศ์อิมพีเรียลเสียก่อน

เอลิเซียรู้ดีว่าขั้นตอนการยื่นคำร้องต้องใช้เวลาพอสมควรในการดำเนินการ

เธอไม่ได้ร้องขอให้จักรพรรดิช่วยเหลือ และรู้ว่าจักรพรรดิคงไม่ได้รีบเร่งทำให้ด้วยตัวพระองค์เอง

เธอใช้นิ้วจิ้มต้นขาของแคสเซียนเพื่อถามว่าทำไมถึงรีบร้อนเช่นนี้

แคสเซียนหันศีรษะมามองเธอ

เขาส่งยิ้มให้กับดวงตาสีทับทิม เหมือนรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร

จากนั้นจึงจับมือของเธอที่กำลังจิ้มต้นขาเขาอยู่

‘ไม่ๆ คุณมาทำแบบนี้ที่นี่ทำไม? มันจะทำให้ฉันหิวนะ’

จักรพรรดิมองไปที่แคสเซียนและเอลิเซียที่มีท่าทีแปลกๆ

เป็นครั้งแรกที่พระองค์เห็นแคสเซียนหัวเราะคิกคัก

“ดี เอาล่ะ ข้าคิดว่าข้าควรให้ของขวัญแต่งงานเสียหน่อย มีอะไรที่เจ้าอยากได้หรือเปล่า?”

“อืม หากกระหม่อมขอถอนตัวจากการปราบมอนสเตอร์คราวนี้ พระองค์คิดเห็นว่าอย่างไร?”

“ข้าว่าเจ้าขอเป็นพักร้อนน่าจะดีกว่า ฮ่า!”

ขณะมองดูจักรพรรดิและแคสเซียน เอลิเซียรู้สึกเหมือนว่าพวกเขาจะมีบทสนทนาที่คล้ายคลึงเช่นนี้กันเป็นประจำ

ในระหว่างนั้น เธอก็พยายามดึงมือตัวเองออก แต่มันไม่ขยับ เขายิ่งจับแน่นขึ้น

“งั้นกระหม่อมขอเวลาพักร้อนสักห้าเดือน”

“มีอีกหลายสิ่งที่ยังต้องสะสาง หลังจากการปราบมอนสเตอร์ไม่ใช่หรอกรึ?”

“หากกระหม่อมพัก คนอื่นก็จะทำแทน”

“ข้าสามารถได้ยินเสียงร้องไห้ของหัวหน้าอัศวินแห่งจักรวรรดิได้เลยตอนนี้”

เพราะแคสเซียนมีตำแหน่งเป็นผู้บัญชาทหารสูงสุด เขาจึงเป็นผู้อนุมัติลำดับสุดท้ายสำหรับหน้าที่ของอัศวินแห่งจักรวรรดิ

ทุกวันนี้ เขากำลังเผชิญกับการภาระงานล้น โดยยังไม่รวมกับงานปราบปรามมอนสเตอร์ที่แยกออกมา

“ห้าเดือนนานเกินไป ข้าว่า สองเดือนหลังแต่งงานน่าจะกำลังพอดี”

การต่อรองของแคสเซียนยังคงดำเนินการไปอย่างต่อเนื่อง

แต่ผลลัพธ์คือรอยยิ้มและการตอบกลับของจักรพรรดิที่สามารถเอาชนะทุกสิ่งที่แคสเซียนพูดไป

เอลิเซียที่เคยสนใจบทสนทนาดังกล่าว เริ่มเบื่อกับการนั่งดูเฉยๆ

ประเด็นสำคัญห่างหายไปนานจากบทสนทนา

ตอนแรก เธอเป็นกังวลว่าเธอจะอธิบายกับจักรพรรดิอย่างไร แต่ดูเหมือนว่าการสนทนานั้นได้ผ่านไปแล้วเฉยๆ เสียอย่างนั้น

เธอยกแก้วชาของตัวเองขึ้นมาจิบ

เธอว่างเสียจนสามารถแบ่งรสชาติของชาออกเป็นส่วนย่อยๆ กะน้ำหนักของรสชาติแรกและรสชาติสุดท้าย รวมไปถึงแม้แต่อัตราส่วนของน้ำที่ใช้ชงชา

ขณะที่เธอใช้เวลาอยู่เช่นนั้น เสนาธิการก็มาขอเข้าเฝ้าจักรพรรดิ

“ฝ่าบาท มกุฎราชกุมารทรงขอพบท่านพ่ะย่ะค่ะ”

_______________________________________________________________________________

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด