ตอนที่ 897 เมื่อไหร่ที่ไม่จริงจังกัน
“แต่เมียนเมียน คุณเคยคิดบ้างไหมว่าทำไม เขาถึงต้องเสี่ยงขนาดนี้เพื่อปกป้องคุณจากน้ำกรด ผมน่ะไม่อยากจะพูดออกไปหรอกนะ แต่ถ้าผมไม่พูด ผมกลัวว่าจะมีคนใช้โอกาสนี้ แย่งภรรยาของผมไป”
เฉียวเมียนเมียนกล่าวว่า
“เหมาเยซื่อ...”
“เมียนเมียน ผู้ชายคนนั้น เขาชอบคุณ เขาคิดอะไรกับคุณน่ะสิ เขาถึงเสี่ยงเข้ามาปกป้องคุณ คุณพูดเองว่าเขาเสียสละอย่างมากเพื่อคุณ เขาเองก็คงจะคิดเรื่องนี้เหมือนกัน แต่เขาก็ยังเลือกที่จะปกป้องคุณ”
“เขาจะทำอย่างนั้น ถ้าคุณเป็นเพียงเพื่อนธรรมดาหรือเปล่าล่ะ?”
“ธรรมดาของคนเรา เห็น ๆ กันอยู่ ถ้าเป็นคนอื่น เขาคงไม่ทำแบบนี้อย่างแน่นอน”
“เพียงคนทั่วไป ใบหน้าก็มีความสำคัญอย่างมาก ไม่ต้องพูดถึงคนที่อยู่ในวงการบันเทิงที่สนใจกับเรื่องรูปลักษณ์”
เฉียวเมียนเมียนเงียบ
เธอเองจะไม่รู้ได้ยังไงว่าตู๋อีเล่ยคิดยังไงกับเธอ?
ถ้าก่อนหน้านี้เธอไม่มั่นใจ ตอนนี้เธอแน่ใจแล้ว
ทว่าตู๋อีเล่ยเป็นผู้มีพระคุณของเธอ
แม้ว่าเธอจะรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรกับเธออยู่ แต่เธอก็ไม่สามารถเพิกเฉยต่อเขาได้
“แต่ฉันไม่สามารถเมินเขาได้นะคะ เหมาเยซื่อคะ ฉันเป็นหนี้บุญคุณเขามาก...”
“ผมไม่ได้ขอให้คุณปล่อยเขาไว้ลำพังสักหน่อย ครั้งนี้เขาเสียสละมากจริง ๆ ถ้าคุณเมินเขาไปแบบนั้นสิ ถึงจะไม่สมเหตุสมผล”
“แล้วคุณ...”
เหมาเยซื่อดูเหมือนจะยิ้ม
“ผมไม่เป็นไร เขาช่วยภรรยาของผมไว้นี่ เขารับแผลแทนคุณ ความช่วยเหลือนี้ถือว่ามากมาย เราทั้งคู่เป็นหนี้เขา ถ้าคุณจะไปที่โรงพยาบาลอีก ผมจะไปกับคุณ”
“ไม่เป็นไร ผมต้องขอบคุณเขาเป็นการส่วนตัวสิ ถึงจะถูก”
เฉียวเมียนเมียนตกตะลึง
“คุณจะไปด้วยกันกับฉันเหรอคะ”
“อืม ก็คุณเพิ่งบอกนี่ว่าเขาอยู่ที่โรงพยาบาล? ผมจะไปกับคุณ”
“...แล้วงานคุณล่ะคะ”
“เอกสารก็รับทางเมลเอาก็ได้ ส่วนประชุมก็เปลี่ยนเป็นวีดีโอคอลได้ ส่วนสัญญาที่ต้องเจรจา ถ้าอีกฝ่ายจริงใจมากพอ เขาจะมาหาผมที่เมือง F เองนั่นแหละ”
เฉียวเมียนเมียนถามว่า
“...คุณจะเอาแบบนั้นจริง ๆ ใช่ไหม”
ผู้ชายคนนี้บ้าไปแล้ว
เหมาเยซื่อกล่าวว่า
“เมื่อไหร่ที่ผมปล่อยปละละเลย เจ้าตู๋นั่นก็ต้องหาโอกาสพัฒนาความสัมพันธ์กับคุณทุกทีเลย เขาคิดลึกกับคุณมากไปแล้ว ผมไม่ปล่อยให้เขามีโอกาสแบบนั้นอีกแล้วล่ะไ
เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก
“คุณยังอยู่ที่โรงพยาบาลหรือเปล่า?”
“คะ...ค่ะ”
“งั้นก็ออกมาเถอะ”
“ออกมาเหรอ?”
เฉียวเมียนเมียนตะลึง
“หมายความว่าไงคะ”
เหมาเยซื่อพูดอย่างใจเย็น
“ตอนนี้ผมอยู่นอกโรงพยาบาล จะให้ผมเข้าไปหาคุณ หรือคุณจะออกมาหาผม?”
เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก
...
สิบนาทีต่อมา ที่ทางเข้าโรงพยาบาล
เฉียวเมียนเมียนเห็นเหมาเยซื่อยืนอยู่ข้างประตูกระจก
โรงพยาบาลคนแออัดอยู่เสมอ แต่เมื่อเธอเหลือบมองฝูงชน เธอก็เห็นเขาได้ทันที
เหมาเยซื่อสะดุดตาเกินไป
ไม่ว่าเขาจะทำตัวสบายแค่ไหน ใบหน้า ร่างกาย และออร่าของเขาก็ยังโดดเด่น
เขาสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบง่าย คู่กับกางเกงสีดำของเขา ขาที่ยาวและตรงนั้นดูสะดุดตา ดวงตาของเฉียวเมียนเมียนเต็มไปด้วยเสน่ห์ของเขา
