นางได้มองไปรอบ ๆ และพึมพัมออกมา“นี่คือส่วนหนึ่งของพระราชวังร้างที่อ๋องเจิ้นเป่ยทิ้งไว้ท้ายที่สุดมันก็ถูกดัดแปลงเป็นตำหนักเย็นของราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์หยูฮวา”

“ตัวตำหนักทรุดโทรมลงอย่างแท้จริง การปล่อยให้สิ่งของเหล่านี้เสื่อมสภาพไปตามกาลเวลาช่างเปล่าประโยชน์โดยแท้”องค์หญิงหยูหลินอดไม่ได้ที่จะสั่นศีรษะ

นางค่อย ๆ เดินไปที่ประตูของตำหนักเย็นและมองดูสิงโตหินที่ถูกทำลายไปตามกาลเวลา นางได้เอื้อมมือไปเช็ดออกเผยให้เห็นชั้นฝุ่น

“ที่นี่ไม่มีร่องรอยของใครเลย เหตุใดเสด็จปู่จักรพรรดิถึงเก็บกุญแจเอาไว้?”องค์หญิงหยูหลินมองไปที่สิงโตหินด้วยความอยากรู้

ประตูทางเข้าตำหนักเย็นปกคลุมไปด้วยฝุ่น

ภายในมีลูกกุญแจที่ออกแบบมาโดยช่างฝีมือผู้เชี่ยวชาญ

มีเพียงลูกกุญแจของมันเท่านั้นที่เปิดได้

องค์หญิงหยูหลิน ได้เคาะประตูก็ไม่มีเสียงตอบรับ

“กุญแจนี้น่าจะใช้เปิดได้ข้าจะเข้าไปดูข้างใน”

องค์หญิงหยูหลินได้สอดลูกกุญแจเข้าไป

แกร๊ก!

ประตูของตำหนักเย็นที่ไม่ได้เปิดออกเป็นเวลานานได้กลับมาชีวิตชีวาอีกครั้ง

มันได้ส่งเสียง ‘เอี๊ยด’ ออกมาขณะที่มันถูกผลักออก

องค์หญิงหยูหลิน ขมวดคิ้วแน่นนางพยายามเพิ่มพละกำลังมากขึ้นในการผลักของนาง

บูม!

ท้ายที่สุดประตูตำหนักเย็นก็ถูกผลักออกโดยตรง

สิ่งที่ต้อนรับนางไม่ใช่สิ่งสกปรก

แต่กลับเป็นทางเดินที่ราบเรียบและลานที่พักที่ปราศจากวัชพืช

ซึ่งมันแตกต่างจากสิ่งที่องค์หญิงหยูหลินคิดไว้มาก

นางมองดูฉากนี้ด้วยความสงสัยและยืนนิ่ง

ในตำหนักเย็น หลินจิ่วเฟิง และ เจ้าแมวขาวได้ตื่นขึ้นจากการทำสมาธิ พวกเขาได้มองหน้ากันอย่างแปลกใจ

มีคนเข้ามายังตำหนักเย็น!

สิ่งนี้ไม่ได้เกิดขึ้นมาหลายปีแล้ว

หลินจิ่วเฟิง จำได้ว่าตั้งแต่เขาถูกเนรเทศมายังตำหนักเย็น มีเพียงคนจากนิกายซากศพเท่านั้นที่พยายามแอบเข้ามาภายใน

แต่หลังจากที่สองคนสุดท้ายถูกฆ่าตาย พวกเขาก็ไม่กล้าส่งใครมาอีก

นอกเหนือจากพวกเขาก็มีเพียง จักรพรรดิหยวน,จักรพรรดิหมิง และ คน 3 กลุ่มที่ประกอบไปด้วย นักบวชหนุ่ม,นักพรตเต๋าทั้งสอง และ บุรุษร่างใหญ่

นอกจากบุคคลเหล่านี้แล้ว ก็ไม่มีใครเข้ามายังตำหนักเย็นโดยสมัครใจ

หลังจากการสวรรคตของจักรพรรดิหมิง ประตูตำหนักเย็นก็ไม่เคยเปิดออกมานานกว่า 5 ปี มันได้ถูกปิดอย่างแน่นหนาเสมอ

แต่วันนี้…

มีคนเปิดประตูทางเข้าของตำหนักเย็นโดยไม่คาดคิด-และมันเป็นเพียงเด็กสาวแปลกหน้า

หลินจิ่วเฟิง ได้ตรวจสอบด้วยจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของนางจนเห็นรูปร่างหน้าตาของนาง

นางเป็นเด็กสาวที่สวยมาก

นางอายุประมาณ 10 ปลาย ๆ ดังนั้นร่างกายของนางจึงไม่ได้เปล่งประกายอะไรนอกจากร่างของเด็กสาวในช่วงวัยเยาว์ ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความอ่อนโยนอย่างแท้จริง ในเวลานี้ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นหลังจากสังเกตุตำหนักเย็น

“นางเป็นคนรู้จักเจ้า?”เจ้าแมวขาวมองไปที่ หลินจิ่วเฟิง อย่างสงสัย

หลินจิ่วเฟิง ได้สั่นศีรษะและตอบกลับ“ข้าไม่รู้จักนาง”

“แล้วนางมาที่นี่ทำไม?”เจ้าแมวขาวได้กระโดดขึ้นไปบนกำแพงและมองดูมันมองเห็นองค์หญิงหยูหลินที่กำลังเดินเข้ามาใกล้

แม้แต่เจ้าแมวขาวก็อดชื่นชมความงามของนางไม่ได้

เจ้าแมวขาวพบว่านี่มันแปลก

เด็กสาวคนนี้แต่งกายด้วยชุดดูดีมีราคา ท่าทางของนางก็ยังเห็นได้ชัดว่านางมาจากตระกูลที่ไม่ธรรมดา

แล้วเหตุใดนางถึงมาที่ตำหนักเย็นสถานที่ที่ทุกคนคอยหลีกเลี่ยง?

เจ้าแมวขาวได้ยกกรงเล็บขึ้น

มันพยายามพุ่งออกไปโจมตีนาง

มันต้องการปกป้องอาณาเขตของตนเอง

มันจะไม่ยอมให้คนเพศเดียวกันเข้ามาโดยไม่ตั้งใจ

ตราบใดที่มีสตรีกล้ารุกล้ำเข้ามาในตำหนักเย็นแห่งนี้มันจะไล่มันออกไป

องค์หญิงหยูหลินมองไปที่ตำหนักเย็นที่ดูสะอาดและพึมพัมออกมา“ที่นี่ดูไม่เหมือนกับตำหนักเย็นที่ผู้คนอธิบายว่าเป็นสถานที่ที่ทำให้หลายคนกลายเป็นบ้าได้เลย เนื่องจากเสด็จปู่จักรพรรดิทรงทิ้งกุญแจเอาไว้ แสดงว่าเขาจะต้องเคยมาที่นี่มาก่อน…”

“มันคงไม่มีปัญหาอะไร หากข้าจะเข้าไปดูข้างใน”

องค์หญิงหยูหลินได้ก้าวเข้าไปในตำหนักเย็น

เมี้ยว!

เจ้าแมวขาวได้ร้องออกมาและกำลังจะโจมตี

มันต้องการปกป้องอาณาเขตของมันและไล่ผู้หญิงคนนี้ออกไป

บูม!

แต่ในเวลาต่อมา พื้นที่ก็หยุดนิ่ง

ร่างของเจ้าแมวขาวได้แข็งค้างอยู่บนกำแพงและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

“เหตุใดเจ้าถึงหยุดข้า?”เจ้าแมวขาวกล่าวถามหลินจิ่วเฟิงด้วยท่าทีโกรธจัด

มันต้องการจะปกป้องดินแดนของมัน

สัตว์ทุกตัวล้วนมีอาณาเขต มันเป็นเรื่องปกติที่มันจะทำเช่นนี้

หลินจิ่วเฟิง ได้เอื้อมมือออกไปและอุ้มมันลงมา

เขาลูบไปที่อีกฝ่ายและตอบกลับ“อย่าทำร้ายนาง นางไม่ใช่คนนอก”

“ไม่ใช่คนนอก?”เจ้าแมวขาวรู้สึกสับสน

“ไหนเจ้าบอกไม่รู้จักนางไง?”เจ้าแมวขาวได้กล่าวถาม

ดวงตาคู่นี้ของมันได้กระพริบอย่างคาดหวัง

หลินจิ่วเฟิง รู้สึกอายเล็กน้อยและตอบกลับ“นางเป็นหนึ่งในสองคนที่เราคุยกันเมื่อวานนี้”

หนึ่งในสองคนที่คุยกันเมื่อวาน?

เด็กทั้งสองคนที่เป็นหลานของ หลินจิ่วเฟิง เพราะพวกเขาเป็นลูกชายและลูกสาวของหลินเทียนหยวน

คนที่มาที่นี่ในวันนี้สมควรเรียก หลินจิ่วเฟิง ว่า ’ปู่ทวด’

เจ้าแมวขาวไม่ได้โกรธอีกต่อไป มันมองไปที่ หลินจิ่วเฟิง อย่างสงสัย“เมื่อวานมีใครบางคนสาบานว่าจะไม่ติดต่อกับพวกเขา เหตุใดตอนนี้หลานของเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้ หรือว่าเจ้าคาดหวังให้สิ่งนี้เกิดขึ้นตั้งแต่แรก?”

หลินจิ่วเฟิง ยังคงไร้ความรู้สึกเขาไม่ได้ตอบกลับ

วิธีเดียวที่จะแก้ไขความอึดอัดในใจได้คือแสร้งว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เขาได้แสดงสีหน้าเย็นชาออกมาเล็กน้อย

เจ้าแมวขาวที่อยู่ตรงหน้าอกของ หลินจิ่วเฟิง มันได้พูดออกมาอย่างโกรธเคือง“หากเจ้ายังคงตีหน้าซื่อเช่นนี้อีก ข้าจะไม่คุยกับเจ้าอีกต่อไป”

หลินจิ่วเฟิง ได้ลูบไล้มันเบา ๆ และตอบกลับ“ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่ได้ติดต่อกัน นี่เป็นเรื่องจริง บางทีนางอาจจะเข้ามาที่นี่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองหลังจากที่พบว่าที่นี่ไม่มีอะไรนางก็จะจากไปในทันที”

“เจ้าไม่คิดจะออกไปพบนาง?”เจ้าแมวขาวรู้สึกประหลาดใจ

“ถ้าออกไปพบจะเริ่มต้นคุยกันยังไง?”หลินจิ่วเฟิงได้ตอบกลับ

เจ้าแมวขาวรู้สึกพูดไม่ออก

เขาไม่รู้จะพูดอะไรหากทั้งสองพบกัน

ขณะที่ชายและแมวกำลังทะเลาะกัน องค์หญิงหยูหลิน ก็ได้ปิดประตูตำหนักเย็นไปแล้วครึ่งทาง

จากนั้นนางก็เดินไปตามทางเดินผ่านลานที่พักจนเข้าสู่ที่พักของ หลินจิ่วเฟิง

นี่เป็นลานที่พักที่ หลินจิ่วเฟิง อาศัยอยู่

หลินจิ่วเฟิง และ เจ้าแมวขาวมองหน้ากันอย่างตกตะลึง

“ยังไม่ได้จัดการพื้นที่ให้เรียบร้อยเลย”เจ้าแมวขาวได้โพล่งออกมา

หลินจิ่วเฟิง ก็ตระหนักได้เช่นเดียวกัน

เขากำลังจะจัดสถานที่ให้เรียบร้อยแต่ทว่าองค์หญิงหยูหลินก็ผลักประตูเข้ามาแล้ว

หลินจิ่วเฟิง ได้มองเห็นองค์หญิงหยูหลินโดยตรง

ในเวลานี้ เจ้าแมวขาวก็หยุดหายใจเช่นเดียวกัน

เพียงแต่มันพบว่าองค์หญิงหยูหลินราวกับไม่สามารถมองเห็น หลินจิ่วเฟิง ที่ยืนอยู่ในลานที่พัก นางได้เดินตรงเข้ามาและมองไปรอบ ๆ อย่างประหลาดใจ

เจ้าแมวขาวถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

ถ้า หลินจิ่วเฟิง ไม่ต้องการให้ใครค้นพบ เขาก็ไม่ถูกค้นพบอย่างแน่นอน

แต่ทว่าภายในลานบ้านเขาไม่ได้จัดเก็บสิ่งของให้เรียบร้อย

องค์หญิงหยูหลินได้โพล่งออกมาด้วยความประหลาดใจ“มีใครอยู่ที่นี่หรือไม่?”

“เตียงนี้เย็นดีจัง”องค์หญิงหยูหลินได้กระโดดและนั่งลงบนเตียงหยกน้ำแข็งและพึมพัมออกมาด้วยความประหลาดใจ

“ข้าสัมผัสได้ว่าพลังปราณในร่างกายกำลังพลุ้งพล่าน นี่ขนาดข้านั่งเพียงแค่ชั่วครู่เดียว ฐานการบ่มเพาะพลังของข้าก็ได้รับการสนับสนุนอย่างมาก”ความประหลาดใจที่น่ายินดีขององค์หญิงหยูหลินได้ดำเนินต่อไป

“มีหนังสือมากมายที่นี่ มันคืออะไร?”

องค์หญิงหยูหลิน มองเห็นหนังสือที่สตรีศักดิ์สิทธิ์มอบให้ หลินจิ่วเฟิง

นางได้พลิกอ่านหนังสือ จากนั้นสีหน้าของนางก็กลายเป็นจริงจัง

ในที่สุดนางก็ปิดปากของนาง

“นี่ควรจะเป็นสมบัติที่เสด็จปู่ทิ้งไว้ให้ ข้าค้นพบมันแล้ว!”

องค์หญิงหยูหลินอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้น

โลกใบใหม่ได้เปิดขึ้นสำหรับนาง

ทั้ง หลินจิ่วเฟิง และ เจ้าแมวขาวได้มองหน้ากันอยู่ครู่นึง

ในที่สุดพวกเขาก็ทำได้เพียงเผยรอยยิ้มออกมาอย่างขมขื่น

พวกเขาจะจัดการกับผู้หญิงคนนี้อย่างไรดี?

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด