ตอนที่ 891 ทุกวินาทีมีค่าสำหรับเขา

“เปล่าคะ”

เฉียวเมียนเมียนเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าซีดของเขาและลุกขึ้นเพื่อเทน้ำให้กับเขา

เธอกลบมาที่ข้างเตียงพร้อมกับแก้วน้ำ ยื่นมันให้กับ เขาใช้มืออีกข้างที่สามารถใช้การได้รับแก้วน้ำจากเธอ

“รุ่นพี่ตู๋ พักผ่อนก่อนเถอะค่ะ ดูเหมือนอาการคุณจะไม่ค่อยดี”

เหลือเพียงพวกเขาสองคนในห้องพัก

ไป่ซู๋ไม่ได้อยู่ที่นั้นนาน เขาอยู่ในห้องพักประมาณ 10 นาที ก่อนจะจากไป

ไมเคิลตามเขามาเกือบชั่วโมงแล้ว หลังจากได้รับโทรศัพท์ เขาก็ออกไปข้างนอก

ท้ายที่สุดแล้ว จึงมีเพียงเฉียวเมียนเมียนที่เหลืออยู่ในห้องพักกับตู๋อีเล่ย

หากตู๋อีเล่ยไมได้รับบาดเจ็บเพราเธอ เฉียวเมียนเมียนคงไม่อยู่นานขนาดนี้

เธอคงจะแค่มาดูเขาพอเป็นพิธี แล้วก็จากไป

แต่คราวนี้ ตู๋อีเล่ยได้รับบาดเจ็บเพราะเธอ เธอต้องอยู่ดูแลเขา

ตู๋อีเล่ยจิบน้ำแล้วเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ

“ผมไม่เหนื่อย ไม่ง่วงด้วย ถ้าคุณเหนื่อย จะกลับไปพักก่อนก็ได้นะครับ ไม่ต้องอยู่ที่นี่กับผมหรอก”

เขาเหนื่อยและง่วงจริง ๆ และต้องการพักผ่อน

แต่ถ้าเขาพูดอย่างนั้น เฉียวเมียนเมียนอาจจะออกไปทันที

ในที่สุดเขาก็มีโอกาสได้อยู่ตามลำพังกับเธอ

ทุกวินาทีมีค่าสำหรับเขา

เขาต้องการให้เธอใช้เวลากับเขามากขึ้น

เขารู้ว่าเธออยู่ที่นี่เพราะรู้สึกผิด

เพราะเขาขวางหวงอี้หลินให้กับเธอ

เธอรู้สึกผิดต่อเขา ดังนั้นเธอจึงทำเพื่อเขา

ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุการณ์นี้ ทัศนคติของเธอที่มีต่อเขาคงจะเย็นชาและห่างไกลเหมือนเมื่อก่อน

เขาไม่มีวันได้รับการปฏิบัติเช่นนี้

ไม่เพียงแต่เขาจะได้ใช้เวลาอยู่กับเธอตามลำพังมากขึ้น แต่เธอยังยิ้มให้กับเขาด้วย

ตู๋อีเล่ยรู้สึกว่าอาการบาดเจ็บของเขาคุ้มค่า

มันคุ้มค่าที่จะได้รับดูแลเช่นนี้

“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น” เฉียวเมียนเมียนพูดทันที

“ถ้าเหนื่อยก็นอนพักเถอะค่ะ ฉันจะอยู่ที่นี่ อะทานยาค่ะ”

ตู๋อีเล่ยตกตะลึง เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอแล้วถามว่า

“คุณจะยังไม่กลับใช่ไหม?”

เฉียวเมียนเมียนพยักหน้า

“ยังกินยาไม่หมดเลย ถ้าไมเคิลกลับมา ฉันถึงจะกลับค่ะ”

“ถ้ามีธุระก็ไปก่อนก็ได้ครับ ถ้ามีอะไรผมจะเรียกพยาบาลเอง”

ตู๋อีเล่ยเสียใจทันทีที่เขาพูดเช่นนั้น

เขากลัวว่าเฉียวเมียนเมียนจะจากไปจริง ๆ

แต่เขาไม่สามารถถอนคำพูดของตนเองได้

โชคดีที่สิ่งที่เขากังวลไม่เกิดขึ้น

เฉียวเมียนเมียนส่ายหน้าและหยิบส้มอีกผลหนึ่งจากตะกร้าผลไม้บนโต๊ะข้างเตียงแล้วค่อย ๆ ปอกมันด้วยมีด

“ฉันบอกไปแล้วนี่ค่ะ เราค่อยคุยกัน หลังจากที่น้ำเกลือขวดนี้หมดก่อน แน่ใจนะ ว่าไม่อยากนอนพัก?”

ตู๋อีเล่ยมองดูน้ำหยดลงมาจากถึงน้ำเกลือทีละหยดโดยไม่รู้ตัว ริมฝีปากของเขาขดขึ้นเล็กน้อย

“อืม ผมไม่ง่วง”

เขาพูดอย่างเหน็ดเหนื่อย

“ถ้าคุณเหนื่อย ก็พักสักหน่อยเถอะ”

“ฉันมาดูแลคนป่วยนะ แต่คนไข้ไม่ยอมนี่นอนสิ”

เฉียวเมียนเมียนยิ้มแล้วยื่นส้มชิ้นที่ปลอกเปลือกแล้วให้เขา

“แล้วเราจะทำอะไรดี? อยากดูหนังไหม? หรือว่าอยากทำอย่างอื่น? เวลาว่างจากการทำงานคุณชอบทำอะไรคะ?”