59 - เด็กน้อยที่น่าตาย

59 - เด็กน้อยที่น่าตาย

ในขณะนี้ หลี่หลิน หลี่อวิ๋น ฮั่นเฟยหยูและคนอื่นๆต้องการจับตัวเย่ฟ่านและผังป๋อให้ได้โดยตรง พวกเขาคิดว่ารอยยิ้มของทั้งสองมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าและเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยพวกเขา

แน่นอนว่านี่เป็นเพียงความรู้สึกของพวกเขาเท่านั้น อันที่จริง เย่ฟ่านและผังป๋อคิดว่าพวกเขาหัวเราะกันเองมากกว่า และหลังจากการวิ่งหนีมาอย่างยาวนานในที่สุดหัวใจของพวกเขาก็ผ่อนคลายเล็กน้อย

“ผังป๋อ เจ้ากำลังรนหาที่ตาย!”

หลี่หลินสาปแช่ง ใบหน้าที่สวยงามของนางก็เย็นชาอย่างมากและดวงตาของนางก็น่ากลัวถึงขีดสุด

หลี่อวิ๋นก็โกรธมากเช่นกัน นี่เป็นหายนะอันใหญ่หลวงเขาถูกงูเฒ่าตัวนี้ไล่ตามอย่างลึกลับในขณะที่เขาก็ตะโกนไปพร้อมกับวิ่ง

"ผังป๋อ นี่เจ้าบังคับเราเอง ต่อให้เจ้าเป็นต้นกล้าเซียนแต่หากตกมาในมือข้ารับรองเจ้าจะต้องตายอย่างไร้ที่กลบฝัง!"

"ควับ!"

หมอกพิษทั้งห้าสีถูกพ่นออกมาราวกับผ้าคลุมหลากสีสันสำหรับทุกคน หลี่หลินและหลี่อวิ๋นไม่กล้าที่จะพูดอีกและรีบวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว กลัวว่าพวกเขาจะถูกพิษงูสัมผัสกับร่างกาย

“อ๊ากกกกก …”

เสียงกรีดร้องดังขึ้น หนึ่งในนั้นไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ร่างกายของเขากลายเป็นศพในทันที แม้แต่กระดูกก็ไหม้เกรียมและเป็นสีดำอย่างผิดปกติ

ทุกคนต่างหวาดกลัว งูปีศาจตัวนี้น่ากลัวมาก แค่หมอกพิษก็ทำให้ผู้ฝึกฝนคนหนึ่งกลายเป็นกระดูกสีขาวได้อย่างง่ายดาย

สิ่งที่ทำให้ หลี่หลิน หลี่อวิ๋น และคนอื่นๆไม่พอใจมากที่สุดคือการที่ผังป๋อวิ่งเร็วกว่ากระต่าย เขารีบวิ่งและกระโดดไปข้างหน้าก่อนจะทิ้งพวกเขาไว้ข้างหลังโดยปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนเป็นโล่มนุษย์

สำหรับขยะในสายตาของพวกเขาอย่างเย่ฟ่านยิ่งมีความเร็วอย่างที่พวกเขาไม่มีวันจินตนาการถึง เขาวิ่งนำหน้าทุกคนทำให้ฮั่นเฟยหยูและคนอื่นๆรู้สึกโกรธแค้นอย่างถึงที่สุด

ในเวลาเช่นนี้แม้แต่เศษขยะก็ยังวิ่งออกนำพวกเขา ดังนั้นเหล่าสาวกที่มีคุณสมบัติพิเศษเหล่านี้จึงรู้สึกอับอาย ในขณะเดียวกันพวกเขาก็ยิ่งมีความต้องการที่จะสังหารทั้งสองคนมากขึ้นกว่าเก่า

"ว้าว"

งูเฒ่าเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆและเขาหยกที่อยู่บนหัวของมันก็ปลดปล่อยพลังศักดิ์สิทธิ์เป็นลำแสงและตัดผ่านท้องฟ้าเข้าหาทุกคนราวกับสายฟ้าแลบ

ทันใดนั้นผู้ฝึกฝนคนหนึ่งก็ถูกผ่าครึ่งออกเป็น 2 ส่วนเลือดที่ทะลักออกจากร่างกายของเขากระเด็นใส่ร่างของคนหลายคนที่อยู่ใกล้เคียงทำให้ทุกคนที่สัมผัสเลือดนี้ตายทันที

“อา …”

ฝึกฝนหญิงคนหนึ่งอุทานออกมาอย่างตกใจข้อเท็จจริงที่โหดร้ายทำให้พวกเขารู้สึกว่าชีวิตของตัวเองไร้ความหมายอย่างยิ่ง ต่อหน้าอสูรงูผู้ทรงพลังพวกเขาเป็นเพียงแค่มดแมลงตัวเล็กๆ

"บูม"

พื้นดินสั่นสะเทือน ดวงตางูเขาหยกเรืองแสงสีแดงและร่างกายของมันบดขยี้ผืนป่าก่อนจะเคลื่อนที่เข้าหาทุกคนด้วยความเร็วอย่างถึงที่สุด

ท่ามกลางความหวาดกลัว บางคนอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมาด้วยความโกรธแค้นว่า

“บ้าเอ้ย เจ้าขยะนั่นวิ่งเร็วขนาดนี้ได้ยังไง!”

“แล้วพวกเราจะตามพวกขยะนั่นทันได้อย่างไร” ทุกคนต่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟันในขณะที่หัวใจของพวกเขาก็เต้นระทึกด้วยความกลัว

ที่ด้านหลังของพวกเขาตอนนี้เศษไม้เศษหญ้าปลิวว่อนไปทั่วผืนป่า ในขณะที่บางส่วนก็กระเด็นแซงพวกเขาขึ้นไปด้วยซ้ำ

“ไอ้สารเลวสองคนนี้ หากข้าตามมันทันข้าจะสับพวกมันเป็นชิ้นๆ!”

ใบหน้าอันบอบบางของหลี่หลินถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งแม้ว่านางจะเต็มไปด้วยความโกรธแต่ใบหน้าของนางก็ซีดเผือดด้วยความกลัวเช่นกัน

ต่อให้คนเหล่านี้จะไม่ธรรมดามากแค่ไหนแต่มันก็เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะต่อสู้กับอสูรงูที่มีอายุหลายพันปี

สำหรับหลี่หลินและหลี่อวิ๋นแม้ว่าพวกเขาจะมีเคุณสมบัติโดดเด่นแต่พวกเขาก็เพิ่งเข้าร่วมหลิงซู่ตงเทียนเป็นเวลาสามปีเท่านั้น

แม้ว่าการฝึกฝนของพวกเขาจะแข็งแกร่งกว่าเย่ฟ่านและผังป๋อ มาก แต่คุณสมบัติทางร่างกายของพวกเขานั้นยังห่างไกลจากทั้งสองคนที่รับผลไม้ศักดิ์สิทธิ์

เย่ฟ่านและผังป๋อได้รับการแปลงกายเกิดใหม่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว และรากฐานของพวกเขาก็ห่างไกลจากรากฐานเริ่มต้นของผู้ฝึกฝนจำนวนมากในโลกนี้

หลี่หลิน หลี่อวิ๋นและคนอื่นๆรู้ดีว่าคนที่งูเขาหยกเกลียดชังมากที่สุดคือเย่ฟ่านและผังป๋อ มีความเป็นไปได้ที่เศษสวะทั้งสองจะแย่งชิงของวิเศษบางอย่างไปจากถ้ำงูของมัน

เมื่อคิดได้เช่นนี้คนทั้งหมดก็ต้องการเปลี่ยนทิศทางและไม่คิดจะวิ่งตามหลังเย่ฟ่านและผังป๋ออีก อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้บางคนคุ้มคลั่งก็คือเย่ฟ่านและผังป๋อนั้นมีความเร็วมากเกินไป

ในเวลานี้พวกเขาออกห่างจากสายตาของเขาหยกไปแล้ว ดังนั้นงูเขาหยกตัวนี้จึงคิดว่าทุกคนเป็นพวกเดียวกันและต้องการที่จะสังหารพวกเขาทั้งหมด

ปอดของคนหลายคนกำลังระเบิด และแม้แต่หลี่หลินก็เพิกเฉยต่อภาพลักษณ์ของหญิงสาวอันงดงาม นางก้มหน้าลงสาปแช่งบรรพบุรุษสิบแปดรุ่นของผังป๋อ

"บ้าเอ๊ย! เจ้าเด็กแซ่ผังและเจ้าขยะนั่น ข้าหลี่หลินจะจำพวกมันไว้"

งูเขาหยกไล่ตามทุกคนอย่างฉุนเฉียวชีวิตและความตายเป็นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ ตอนนี้เย่ฟ่านถูกหลี่หลินและคนอื่นๆตะโกนด่าซ้ำแล้วซ้ำเล่าต่อให้เป็นหุ่นปั้นดินเหนียวก็ยังต้องมีอารมณ์เช่นกัน

"มารดาตระกูลหลี่ของเจ้าเคยเสนอตัวรับใช้ข้า แต่ข้าไม่สนใจหญิงชราที่ทั้งแก่ทั้งอัปลักษณ์ขนาดนั้น ... "

ผังป๋อก็หันกลับมาเติมเชื้อเพลิงลงในกองไฟด้วยการกล่าวว่า

“เจ้ายังมีเวลามาสาปแช่งพวกเราอีกหรือ ถ้าพวกเจ้ายังมีกำลังเหลือเฟือก็หันไปจัดการกับงูเฒ่าตัวนั้นดีกว่า”

"พวกเจ้าคอยก่อนเถอะ!"

หลี่หลินตัวสั่นด้วยความโกรธ แต่นางก็ต้องหนีอย่างสิ้นหวังไม่มีเวลาให้ฟุ้งซ่านแม้แต่น้อย

หลี่อวิ๋นตะโกนก็ตะโกนไปข้างหน้าด้วยความโกรธแค้นว่า

"เจ้าสองคนไร้คุณธรรมเกินไปแล้วข้าขอสาปแช่งให้พวกเจ้าไม่ตายดี!"

“ย่าของเจ้าสิที่ขาดคุณธรรม พวกเจ้าอยากฆ่าเราสองคนมาโดยตลอดครั้งนี้พวกเจ้ามีโอกาสแล้วเชิญเข้ามา”

หลี่หลิน หลี่อวิ๋นและฮั่นเฟยหยูโกรธจนพูดไม่ออก เมื่อพวกเขาพบคนสองคนนี้พวกเขารู้สึกเหมือนกับว่าพวกเขาทำบาปกรรมมาแปดชั่วอายุคนและตอนนี้พวกเขากำลังชดใช้ผลกรรมนั้นแล้ว

นอกจากหลี่หลิน หลี่อวิ๋นและฮั่นเฟยหยู คนอื่นๆอีกหลายคนไม่สามารถประคองตัวเองได้ต่อไปแล้ว พวกเขาตะโกนออกมาด้วยความคับแค้นมาก

"น้องชายพวกเราไม่มีความแค้นกับเจ้า ... "

“ใครเป็นน้องชายของเจ้า!” เย่ฟ่านและผังป๋อไม่พอใจกับคำเรียกหาของพวกเขามาก

"ข้าผิดไปแล้วพี่ชายทั้งสอง พวกเจ้าก็วิ่งเร็วมากอยู่แล้วพวกเราขอร้องพวกเจ้าช่วยอย่าวิ่งอยู่ข้างหน้าพวกเราอีกได้ไหม!"

เย่ฟ่านถูกไล่ล่ามาเป็นเวลานานชีวิตของเขาอาจจะถูกงูยักษ์ตัวนั้นเก็บเกี่ยวไปได้ตลอดเวลา ดังนั้นมีหรือที่เขาจะสนใจความเป็นความตายของคนอื่น

"พวกเราวิ่งไปในเส้นทางของเราเอง พวกเจ้าต่างหากที่วิ่งตามเรามา ... "

ผังป๋อก็ตะโกนกลับไปว่า

“ไม่ใช่ว่าพวกเจ้าอยากจะฆ่าเราตลอดเวลาหรือ ตอนนี้ให้พวกเจ้าลิ้มลองรสชาติของความตายดูบ้าง”

หลังจากพูดจบพวกเขาก็สับเท้าอย่างรวดเร็วและหายไปจากสายตาของทุกคนในทันที

"มารดามันเถอะ! พวกมันยังสามารถเร่งความเร็วได้อีก"

ในเวลานี้ที่ด้านหลังของพวกหลี่หลินเหลือไม่กี่คนแล้ว ทันใดนั้นคนที่วิ่งรั้งท้ายสุดก็มีใบหน้าสีเทามากขึ้นไปเรื่อยและในที่สุดเขาก็ล้มลงกับพื้น

งูเขาหยกเคลื่อนตัวทับร่างกายของเขาอย่างรวดเร็วและร่างของงูขนาดใหญ่ก็บดขยี้ร่างกายของเขาจนกลายเป็นเนื้อบดโดยตรง

"ฟู่!"

มีเสียงลมรุนแรงดังขึ้นที่ด้านหลัง จากนั้นศิษย์คนหนึ่งก็ถูกพลังที่มองไม่เห็นดูดให้ร่างกายบินกลับไป และทันใดนั้นร่างของเขาก็ตกลงไปในปากของงู

"ช่วย...!"

เขากรีดร้องออกมาได้เพียงครึ่งเดียวหลังจากนั้นเลือดของเขาก็พุ่งออกมาตามไรฟันของงูเฒ่า ชายคนนั้นก็ถูกกลืนเข้าไปในท้องงูทั้งเป็น

อันที่จริงในระหว่างกระบวนการกลืน ร่างกายของผู้ฝึกฝนคนนั้นได้ละลายไปต่อหน้าต่อตาทุกคน ฉากที่น่าสยดสยองนี้ทำให้ทุกคนหนาวสั่นตั้งแต่หัวจรดเท้า