58 - จากกันวันเดียวเหมือนสามปี
58 - จากกันวันเดียวเหมือนสามปี
“ทำต่อไป อีกไม่ช้าเสียงมันจะดังขึ้นอีกครั้งและงูเฒ่าจะรู้สึกหวาดกลัวอย่างแน่นอน นั่นจะเป็นโอกาสของเราที่จะหลบหนีได้”
พื้นดินสั่นสะเทือนและมีก้อนหินขนาดใหญ่กลิ้งไปมา งูเฒ่าเกือบจะตามพวกเขาทันแล้วและมันอยู่ห่างออกไปเพียงเจ็ดสิบหรือแปดสิบวา
การแสดงออกของเย่ฟ่านและผังป๋อเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันขณะที่พวกเขาหลบไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว
โว้ว
งูเฒ่าเคลื่อนที่เข้ามาด้วยความเร็ว หางขนาดมหึมาของมันกวาดไปทั่วราวกับแส้เหล็ก ต้นไม้ในป่าถูกทำลายในทันที ใบไม้ปลิวไปในอากาศ ตามมาด้วยกลิ่นคาวที่รุนแรง
เย่ฟ่านและผังป๋อไม่ได้ถูกหางงูขนาดใหญ่ที่ยาวหลายสิบวาตี แต่ต้นไม้ป่าที่หักยังคงกระแทกเข้ากับร่างกายของพวกเขา ทำให้พวกเขาบินไปข้างหน้าโดยไม่ตั้งใจ
หากไม่ใช่เพราะร่างกายของพวกเขาดีกว่าปกติ ผลกระทบอันทรงพลังนี้จะทำให้กระดูกของพวกเขาหักและกล้ามเนื้อจะฉีกขาดอย่างแน่นอน
แต่ถึงกระนั้นทั้งสองคนก็ยังรู้สึกถึงเลือดและพลังปราณที่กลิ้งไปมาขณะที่พวกเขาถูกกระแทกไปข้างหน้าหลายสิบก้าวก่อนที่จะสามารถประคับประคองตัวเองให้ยืนขึ้นได้อีกครั้ง
ทันใดนั้น ความรู้สึกอันตรายก็เต็มไปหมด เสียงที่เจาะหูดังขึ้นในอากาศ ขณะที่งูเฒ่าเลื้อยเข้ามาด้วยความเร็วอันน่าอัศจรรย์และโจมตีพวกเขาด้วยแสงสีทองจากเขาหยกของมันในแทบจะทันที
ปัง!
การแสดงออกของเย่ฟ่านและผังป๋อเปลี่ยนไป พวกเขาใช้พลังทั้งหมดของของตัวเองหลบไปด้านข้าง โดยทิ้งภาพติดตาสองภาพไว้
จิ!
ทันใดนั้นแสงที่คมกริบยาวยี่สิบวาก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้าและแทงทะลุต้นไม้โบราณจำนวนมากโดยตรงทำให้เกิดรอยแผลอันน่าสะพรึงกลัวขนาดใหญ่พาดอยู่บนพื้น
แม้แต่ก้อนหินที่ขวางทางก็ยังถูกแยกออกเป็นสองชิ้นและเส้นที่ตัดก็เรียบเนียนอย่างหาที่เปรียบมิได้ราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ถูกตัดสร้างขึ้นมาจากเต้าหู้
อสรพิษอสูรตัวนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว!
ความรู้สึกเย็นเยียบเติมเต็มหัวใจของเย่ฟ่านและผังป๋อ โลกนี้ไม่มีอาหารกลางวันฟรีจริงๆ ไม่มีอะไรได้มาโดยไม่ต้องจ่ายราคา
ถ้าไม่ใช่เพราะการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่เกิดขึ้นในส่วนลึกของซากปรักหักพัง พวกเขาทั้งสองคงไม่มีโอกาสได้ถอนกล้วยไม้หยกกลับมาและสามารถมีชีวิตต่อไปได้
ถึงจะพูดอย่างนั้นในเวลานี้พวกเขายังไม่รู้ตัวเลยว่าจะเอาตัวรอดได้อย่างไร
ทั้งสองลุกขึ้นยืนอีกครั้งแล้วรีบวิ่งไปข้างหน้า!
ตง!
ขณะที่พวกเขากำลังจะเคลื่อนไหว เสียงอู้อี้จากส่วนลึกของซากปรักหักพังก็ดังขึ้นอีกครั้ง ร่างกายของพวกเขาเริ่มสั่นคลอนราวกับถูกฟ้าผ่าและความเจ็บปวดก็ออกมาจากหัวใจของพวกเขา
สำหรับงูขนาดใหญ่นั้นมันทรุดตัวลงโดยตรงและเริ่มกลิ้งไปบนพื้น บิดตัวขนาดใหญ่ของมันอย่างรุนแรง บดขยี้ต้นไม้ในป่าโดยรอบ
“รีบหนี!”
เย่ฟ่านและผังป๋อตั้งสติได้แล้วรีบประคับประคองตัวเองให้วิ่งนี้ไปในเส้นทางที่มั่วไปหมด พวกเขาไม่กล้าอยู่ต่อแม้แต่ลมหายใจเดียว
เมื่อเสียงหยุดลง ซากปรักหักพังทั้งหมดดูเหมือนจะถูกกดขี่มากขึ้น เย่ฟ่านและผังป๋อไม่มีทางที่จะถอยหลังกลับได้เนื่องจากงูเฒ่ากำลังขวางทางนั้น
ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้เพียงก้าวไปข้างหน้า ทั้งสองรีบมาถึงก้อนหินขนาดใหญ่ที่สูงกว่าร้อยวาอย่างรวดเร็ว พวกเขาปีนขึ้นไปสำรวจด้านหลังโดยใช้เถาวัลย์
“ให้ตายสิ งูเฒ่าตัวนั้นยังไล่ตามเราอยู่”
ในระยะไกลป่าถูกตัดขาด แม้ว่าความเร็วของงูเขาหยกจะลดลง แต่ก็ยังเดินติดตามพวกเขามาอย่างไม่ลดละ
“การทำแบบนี้ต่อไปไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา มันอาจจะไล่ล่าเราไปจนถึงส่วนลึกของซากปรักหักพัง”
เย่ฟ่านและผังป๋อต่างรู้สึกหมดกำลังใจ
สัตว์อสูรที่ปลุกพลังเหล่านี้ไม่สามารถถูกยั่วยุได้ง่ายๆ อย่างแท้จริง!
“มีคนอยู่ข้างหน้าเรา”
เย่ฟ่านพูดด้วยความประหลาดใจ ร่างสองร่างสามารถเห็นได้อย่างรวดเร็วผ่านพื้นที่ภูเขา
ผังป๋อสำรวจพวกเขาและกล่าวว่า
“กลุ่มของหลี่หลิน หลี่อวิ๋น และฮั่นเฟยหยู!”
“ดูเหมือนว่าคนพวกนั้นจะมีความคิดแบบเดียวกับเรา โดยใช้โอกาสที่หายากนี้เพื่อเข้าไปในส่วนลึกของซากปรักหักพังและทำค้นหาผลประโยชน์สูงสุด”
เย่ฟ่านและผังป๋อแลกเปลี่ยนสายตากัน ด้วยเสียงหัวเราะซุกซน พวกเขาลงจากก้อนหินและรีบวิ่งไปหาคนอื่นอย่างรวดเร็ว
เป้าหมายของ หลี่หลิน หลี่อวิ๋น ฮั่นเฟยหยูและกลุ่มที่เหลือคือการค้นหาอาคารโบราณที่อยู่ลึกเข้าไปในซากปรักหักพัง ความเข้าใจของพวกเขาเกี่ยวกับซากปรักหักพังยุคแรกนั้นเหนือกว่าที่เย่ฟ่านและผังป๋อรู้มาก
พวกเขารู้ว่าความผิดปกติที่แปลกประหลาดเช่นนี้ไม่ได้เกิดจากการที่ราชาสัตว์ร้ายต่อสู้กัน มันน่าจะเกิดจากอาคารโบราณในส่วนลึกของซากปรักหักพัง
หากพวกเขาสามารถเข้าไปในสถานที่นั้นได้อย่างราบรื่น นั่นจะเป็นโอกาสที่เหนือจินตนาการอย่างแน่นอน ท้ายที่สุดซากปรักหักพังเหล่านี้มาจากยุคโบราณที่เคยมีเซียนอย่างแท้จริงอาศัยอยู่
“มีคนเดินเข้ามาหาเรา ใครจะคิดว่าคนอื่นๆจะมีความคิดแบบเดียวกับเรา”
หลี่อวิ๋นเปิดเผยเจตนาฆ่าในขณะที่เขาพูด
“นั่นมันผังป๋อ๋และเจ้าขยะเย่ฟ่าน!”
หลี่หลินปลดปล่อยไอสังหารขณะมองดูพวกเขาสองคนพุ่งเข้าเข้ามาทางนี้อย่างรวดเร็ว
“พวกมันกำลังรนหาที่ตาย!”
ใบหน้าของฮั่นเฟยหยูมีความเกลียดชังที่เข้มข้นยิ่งขึ้น ดวงตาของเขาเปล่งแสงอันเยือกเย็น
ความเร็วของเย่ฟ่านและผังป๋อนั้นเร็วมาก ดังนั้นพวกเขาจึงมาถึงในช่วงเวลาสั้นๆ
“ศิษย์พี่หลี่หลิน ศิษย์พี่หลี่อวิ๋น ไม่คิดว่าจะพบพวกเจ้าที่นี่โชคดีจริงๆ!”
เย่ฟ่านและผังป๋อทั้งคู่แสดงท่าทีประหลาดใจก่อนจะแสดงความยินดีและตื่นเต้นราวกับว่าพวกเขาได้พบเจอกับครอบครัวที่สูญหายไปเป็นเวลาสามปี
เด็กน้อยทั้งสองรีบวิ่งเข้าไปในทิศทางนั้นอย่างรวดเร็วและสีหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความสุข!
การกระทำของพวกเขาทำให้หลี่หลินและหลี่อวิ๋นรู้สึกไม่สบายใจทันที มิหนำซ้ำตอนนี้พวกเขารู้สึกขนลุกไปทั่วทั้งกาย
หลี่หลิน เปิดเผยท่าทางที่น่ารังเกียจในทันทีขณะที่นางมองไปที่ผังป๋อและเย่ฟ่านด้วยท่าทางดูถูกโดยกล่าวว่า
"อย่าพยายามมาผูกความสัมพันธ์กับเราเจ้าพวกคนน่ารังเกียจ”
นางมองลงมาที่เย่ฟ่านและผังป๋ออย่างเย็นชาพร้อมกับแสดงความเกลียดชังโดยไม่มีการปิดบังแม้แต่น้อย
"พวกเจ้าไม่ประมาณตัวจริงๆ การเข้ามาในส่วนลึกของดินแดนนี้เป็นเพียงการรนหาที่ตายสำหรับขยะอย่างพวกเจ้าเท่านั้น!”
การแสดงออกของหลี่อวิ๋นนั้นเย็นชามากในขณะที่เขาเยาะเย้ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในขณะเดียวกันเขาก็กำลังพิจารณาอยู่ว่าจะลงมือสังหารเด็กน้อยทั้งสองที่นี่หรือไม่
แต่เขาก็กังวลว่าผู้อาวุโสอู๋ชิงเฟิงอาจทิ้งร่องรอยบางอย่างไว้ภายในร่างของผังป๋อ ซึ่งแม้ว่าพวกเขาจะลงมือได้สำเร็จแต่เมื่อกลับไปที่สำนักพวกเขาก็อาจจะถูกลงโทษจนตายก็ได้
แม้ว่าพวกเขาจะเยาะเย้ยเด็กน้อยทั้งสองคนและจงใจเผยเจตนาฆ่าออกมา แต่เย่ฟ่านและผังป๋อก็ดูเหมือนจะเป็นคนปัญญาอ่อนไปโดยสิ้นเชิง
ทำท่าทางของพวกเขาแสดงออกอย่างเป็นมิตร ในเวลานี้ผังป๋อยังจับมือของฮั่นเฟยหยูแล้วพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า
“ฮั่นเฟยหยูเจ้าเป็นคนดีจริงๆ!”
“พวกเจ้ากินยาผิดหรือเปล่า? กลิ่นหอมบนร่างกายของพวกเจ้าคืออะไรกันแน่?”
เจตนาฆ่าหลี่หลินพุ่งสูงขึ้นอีกครั้งนางเตรียมที่จะลงมือปล้นชิงพวกเขาในทันที แต่ทันใดนั้นเองใบหน้าของนางก็บิดเบี้ยวและตะโกนขึ้นว่า
"มีบางอย่างไม่ถูกต้อง กลิ่นคาวนั้นคืออะไร?
ในเวลานี้ทุกคนที่อยู่ที่นี่ต่างก็สัมผัสได้ถึงการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงของพื้นดิน
ครืน ครืน!
“งูเขาหยก!”
กลุ่มของฮั่นเฟยหยูหันมามองเย่ฟ่านและผังป๋อแทบจะในทันที
“มันตามสองคนนี้มา!”
หลี่หลิน หลี่อวิ๋น ฮั่นเฟยหยูและคนอื่นๆต่างก็เข้าใจในทันที พวกเขาต้องการจะฆ่าเย่ฟ่านและผังป๋อด้วยความโกรธอย่างแท้จริง
“ฮั่นเฟยหยู พวกเจ้าเป็นคนดีจริงๆ!”
เย่ฟ่านและผังป๋อหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเมื่อเมื่อเสียงนี้ดังขึ้น
