ตอนที่ 886 ความซาบซึ้งและความอบอุ่น

เรื่องนี้ทำให้เบาะแสถูกจำกัด ณ จุดอื่น และไม่สามารถทำการค้นได้ได้อีกต่อไป ทั้งที่ใช้เวลานานมาก

ณ จุดนี้ไป่ซู๋มองไปที่เฉียวเมียนเมียน ด้วยรูปลักษณ์ที่ซับซ้อน

“เธอก็อยู่เมืองหยุนเฉิงด้วยนี่ ฉันเองก็รู้สึกติดใจเธอแปลก ๆ ทันทีที่ได้เจอกัน ฉันรู้สึกเหมือนว่าเธอเป็นน้องสาวของฉัน ฉันคิดว่าเธออาจจะเป็นน้องสาวของฉันจริง ๆ ก็ได้”

“พี่ไป่ ฉัน...”

“แต่นั่นมันเป็นไปไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?”

ไป่ซู๋ยิ้มและถอนหายใจ

“น้องสาวของฉัน ถูกคนรับไปเลี้ยง แล้วเธอล่ะ”

เฉียวเมียนเมียนเงียบไปครู่หนึ่งและรู้สึกเศร้าเล็กน้อย

เธอรู้ว่าเธอไม่ควรเศร้าเช่นนี้

บางทีไป่ซู๋คงจะสามารถตามหาน้องสาวของเขาได้ในไม่ช้า

ครอบครัวของพวกเขา จะได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง

นี่เป็นสิ่งที่ควรค่าแก่การฉลองนี่ เธอควรจะมีความสุขไปกับไป่ซู๋

เธอรู้ว่าเขาต้องการน้องสาวมากเพียงใดและเขาห่วงใยเธอมากแค่ไหน

ทั้งครอบครัวของพวกเขากำลังตามหาผู้หญิงคนนั้นมานานกว่าทศวรรษ

เป็นเรื่องง่ายที่จะจินตนาการว่าผู้หญิงคนนั้นมีความสำคัญต่อครอบครัวของพวกเขาเพียงใด

แต่เธอตระหนักว่าเธอดูเหมือนจะไม่มีความสุข

เธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

เมื่อไป่ซู๋พบน้องสาวของเขา ความรักที่เขามอบให้กับเธอคงหมดไปอย่างแน่นอน

เธอ...ทำให้เขารู้สึกว่าเธอเป็นน้องสาวของเขา เธอได้รับการปฏิบัติอย่างอ่อนโยน

เขาจะยังปฏิบัติต่อเธอแบบนี้อีกไหม?

มันคงเป็นไปไม่ได้

น้องสาวแท้ ๆ ของเขากลับมาอยู่เคียงข้างเขาแล้ว เขาจะปฏิบัติกับคนนอกอย่างดีขนาดนี้ได้อย่างไร?

อันที่จริง นี่เป็นเรื่องปกติมากและเธอสามารถเข้าใจได้

แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าและผิดหวัง

ถ้าเขาไม่เคยปฏิบัติต่อเธออย่างดี เธอคงไม่รู้สึกอะไรอย่างแน่นอน แต่ไม่กี่วันมานี้ เขาปฏิบัติกับเธอเหมือนเป็นพี่ใหญ่ที่อ่อนโยน เขาได้ทำหลายสิ่งหลายอย่างที่ทำให้หัวใจของเธออบอุ่น และเธอก็เริ่มที่จะโล�

เขาคงจะละทิ้งเธอ

ดังนั้น เมื่อไป่ซู๋กล่าวว่าเขามีเบาะแสเกี่ยวกับน้องสาวของเขา เขาก็รู้สึกผิดหวังในทันที

มนุษย์เราก็เป็นสัตว์ที่โลภแบบนี้ล่ะสินะ

ไป่ซู๋ดีต่อเธอเพียงไม่กี่วัน แต่เธอไม่เต็มใจที่จะสูญเสียพี่ชายอย่างเขา

“พี่ไป่ ถ้าอย่างนั้น...ยินดีด้วยนะคะ”

เธอระงับความขมขื่นในใจและฝืนยิ้ม เธอไม่ต้องการให้อารมณ์ของเธอแสดงออกอย่างชัดเจนเกินไป

“ดูเหมือนว่าครอบครัวของพี่จะกลับมาพร้อมหน้ากันในอีกไม่ช้า เป็นโอกาสที่น่ายินดีค่ะ”

“ใช่ เป็นเรื่องที่ทำให้มีความสุขจริง ๆ”

ไป่ซู๋พยักหน้า

“ครอบครัวของเรา ตามหาเธอมากว่า 18 ปีแล้ว ในที่สุดพวกเราก็มีเบาะแส เมียนเมียน ฉันคิดว่าเธอเป็นดาวนำโชคของฉันจริง ๆ”

เฉียวเมียนเมียนตกตะลึง

“ทำไมพี่พูดแบบนั้นล่ะคะ?”

ไป่ซู๋ยิ้ม

“เธอบอกก่อนหน้านี้เองไม่ใช่เหรอ ว่าครอบครัวของเราจะต้องพร้อมหน้ากันเร็ว ๆ นี้อย่างแน่นอน ฟังนะ เมื่อเธอพูดออกมาแบบนั้น เราก็พบเบาะแสอย่างรวดเร็วเลยล่ะ นี่ยังโชคดีไม่พออีกหรือไง ฉันรู้สึกว่าความโชคดีนี้มาจากเธอ”

“ฉันสืบมา 18 ปีแล้ว แต่ไม่มีหวังเลย แต่หลังจากที่เจอเธอ ฉันก็พบเบาะแสอย่างรวดเร็ว เมียนเมียน เธอนี่นำโชคดีมาสู่คนรอบข้าง ไม่ต้องกังวลอีกต่อไป ฉันคิดว่าตู๋อีเล่ยจะต้องไม่เป็นอะไร”

เธอเป็นดาวนำโชคเหรอ?

เฉียวเมียนเมียนยิ้มเยาะตัวเองขณะที่เธอจำได้ว่า ตู๋อีเล่ยได้รับบาดเจ็บเพราะเธอ