426 - การเตรียมการ
426 - การเตรียมการ
“ได้โปรด ไม่จำเป็นต้องไปส่งข้ากงกง!”
ในช่วงเช้าตรู่ของวันที่ 20 เดือน 8 เมื่อดวงอาทิตย์เพิ่งขึ้นจากทิศตะวันออก เอี้ยนลี่เฉียงก็กล่าวอำลาทุกคนในคฤหาสน์กวาง
“อย่าลืมกลับมาที่เมืองหลวงเมื่อเจ้ามีเวลา! เจ้าจะเป็นหลานชายของข้าตลอดไปลี่เฉียง!”
หลิวกงกงหลั่งน้ำตาเล็กน้อยระหว่างการอำลา เขาจับมือเอี้ยนลี่เฉียงไว้แน่นด้วยมือทั้งสองข้าง ดูเหมือนไม่ค่อยเต็มใจที่จะแยกจากเขา
“วางใจได้เลยกงกง โปรดดูแลตัวเองให้ดี ข้าจะกลับมาเยี่ยมท่านอย่างแน่นอนหากมีเวลากลับมาที่เมืองหลวงอีกครั้ง!”
“ทำเท่าที่ทำได้เพื่อฝ่าบาทภาคภูมิใจ แต่อย่าบังคับตัวเองถ้าทำไม่ได้ก็ถอยกลับมา เจ้ามีเวลาเหลือเฟือที่จะพิสูจน์ตัวเองในอนาคต
ดังที่ได้กล่าวมาแล้วหลายครั้ง ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชีวิตของเจ้าเอง หากเจ้าเสียชีวิตชื่อเสียงและความมั่งคั่งทั้งหมดที่เจ้าสร้างขึ้นจะสูญเปล่า!”
"ข้ารู้ ฝ่าบาททรงให้เวลาข้าถึงสิบปีเพื่อพิสูจน์ตัวเอง! ตรงกันข้ามกงกงควรดูแลร่างกายของตัวเองให้ดี เมืองหลวงของจักรวรรดินั้นอันตรายไม่น้อยไปกว่าที่ชายแดนเลย!”
“ข้าแก่แล้วและใช้ชีวิตมาพอแล้วเช่นกัน เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง!” หลิวกงกงพ่นลมหายใจก่อนจะกล่าวว่า
“โอ้ เจ้ายังขาดเหลืออะไรอีกหรือไม่”
เอี้ยนลี่เฉียงตบหน้าอกของตัวเองแล้วกล่าวว่า
“มากพอแล้วกงกง!”
"ดี ระมัดระวังในการเดินทางของเจ้า เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นทั่วไปจะไม่กล้าสร้างความยุ่งยากให้กับเจ้าก็จริง แต่คนอื่นไม่แน่ว่าจะปล่อยเจ้าไป!”
เมื่อพูดถึงจุดนี้หลิวกงกงก็ลดเสียงลงและโน้มตัวเข้าไปใกล้ๆเพื่อกระซิบอะไรบางอย่างกับเอี้ยนลี่เฉียง
“กรมอาญาก็เพียงแค่ทำการแสดงเท่านั้น พวกเขาย่อมไม่กล้าจับกุมหลินเจ๋อแน่นอน การเดินทางกลับไปที่แคว้นกานในครั้งนี้เต็มไปด้วยอันตรายเจ้าจงระมัดระวังให้ดี…”
แววตาแวบผ่านดวงตาของเอี้ยนลี่เฉียง เขาพยักหน้าและกระซิบกลับ
“มั่นใจได้กงกง ข้ารู้ว่าจะต้องทำอย่างไร ถ้าข้าเจอหลินเจ๋ออีกครั้ง ข้าจะใช้ธนูยิงมันให้ตายก่อนที่มันจะมีโอกาสได้พูดอะไรด้วยซ้ำ!”
"ดีดี!" หลิวกงกงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ
“ข้าต้องทิ้ง 'ช่วงเวลาอันยิ่งใหญ่ของอาณาจักรฮั่น' ไว้ในมือของท่านแล้วกงกง ฟางเป่ยโต้วอาจไม่มีความคิดฉับไวมากนักแต่เขาเป็นคนที่เชื่อถือได้ ข้ากล้าที่จะเอาชีวิตของตัวเองเป็นประกันในเรื่องนี้!”
"ไม่ต้องกังวล. ข้าจะไม่ปล่อยให้ใครรังแกคนของเจ้าได้!” หลิวกงกงสะอื้นแล้วกล่าวอีกว่า
“ข้าเคยเห็นฟางเป่ยโต้วเช่นกัน เขาเป็นคนที่มีพรสวรรค์จริงๆ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นในอนาคตข้าจะรับประกันชีวิตของเขาเอง…”
“ขอบคุณกงกง!”
หลังจากที่เอี้ยนลี่เฉียงพูดอย่างนั้น เขาก็หันไปหาทหารที่ออกมาส่งเขาที่ด้านนอกของคฤหาสน์กวางแล้วพูดว่า
“พี่น้องทั้งหลาย มิตรภาพของเราจะคงอยู่ตลอดไป โปรดดูแลตัวเองด้วย!”
ทหารทั้งหมดต่างแสดงความเคารพแล้วตะโกนออกมาพร้อมกันว่า
“ลาก่อนแม่ทัพใหญ่เอี้ยน!”
เอี้ยนลี่เฉียงใช้เวลาในคฤหาสน์กวางเป็นช่วงเวลาสั้นๆและเขาไม่รู้จักทหารทั้งหมดเป็นอย่างดี แต่เขาเป็นคนถ่อมตัวไม่เคยแสดงความเย่อหยิ่งจองหองดังนั้นทุกคนจึงรู้สึกอาลัยในตัวเขามาก
………….
“นายน้อยเราออกจากคฤหาสน์กวางแล้วหรือยัง”
หยูชิงได้มาอยู่กับเอี้ยนลี่เฉียงสองวันแล้ว และนางก็ถือว่าตัวเองเป็นสาวใช้ของเขา สถานการณ์นี้ไม่มีความแตกต่างจากตอนที่พวกเขาอยู่ในอาณาจักรสวรรค์
“ใช่ เราอยู่บนทางหลวงแล้ว ออกมานั่งข้างหน้าเพื่อรับอากาศบริสุทธิ์ก็ได้นะ ถ้าในรถมันอบอ้าวเกินไป!” เอี้ยนลี่เฉียงตอบด้วยรอยยิ้ม
หยูชิงพยักหน้าและตอบอย่างเชื่อฟังว่า
“ตกลง…”
นอกจากหยูชิงแล้วหูไห่เหอก็ยืนยันที่จะกลับไปแคว้นกานกับ เอี้ยนลี่เฉียง โดยธรรมชาติแล้วเขาก็กลายเป็นผู้ติดตามและคนรับใช้ของเอี้ยนลี่เฉียง
หูไห่เหอดูเหมือนจะไม่สนใจเรื่องนี้ และสภาพจิตใจของเขาค่อนข้างตื่นเต้น เขาติดตามเอี้ยนลี่เฉียงและทำงานอย่างขยันขันแข็ง
ด้วยม้าอันล้ำค่า รถม้าที่งดงาม สาวใช้และคนรับใช้ที่อยู่ข้างๆ เขา เอี้ยนลี่เฉียงจึงเปล่งรัศมีของคุณชายเจ้าสำราญที่กำลังออกท่องเที่ยวในทันที
มีม้าแรดสองตัวลากรถม้า แม้ว่ารถจะดูไม่หนักจากภายนอก แต่สิ่งของที่บรรทุกเข้าไปนั้นมีน้ำหนักมาก นอกจากคันธนูงูเหลือมเขาซึ่งเป็นของขวัญจากจักรพรรดิแล้ว ยังมีทวนเหล็กกระดูกสันหลังมังกรจากหลี่หงตู้
เนื่องจากทวนนั้นดึงดูดสายตามากเกินไป เอี้ยนลี่เฉียงจึงซ่อนไว้ในช่องใต้รถม้า
เมื่อพวกเขาเดินทางออกไปไม่กี่ลี้ เอี้ยนลี่เฉียงก็เห็นฟางเป่ยโต่ว สวีเอิ้นต้าและคนอื่นๆรออยู่ที่ทางข้างหน้าและจัดโต๊ะสุราไว้เลี้ยงส่งเขาแล้ว
หลังจากอำลาพวกเขาในที่สุดเอี้ยนลี่เฉียงก็เริ่มเดินทางกลับแคว้นกานกับหยูชิงและหูไห่เหอ...
……
ในขณะเดียวกันภายในห้องทำงานของอัครมหาเสนาบดีหลินชิงเทียน…
“เจ้าออกคำสั่งแล้วหรือยัง”
“ซือหมิงจางออกจากเมืองหลวงของจักรวรรดิไปแล้ว เขาจะนัดพบกับท่านหลินในภาคตะวันตกเฉียงเหนือ เอี้ยนลี่เฉียงเป็นศัตรูตัวฉกาจของโจรวายุทมิฬ ดังนั้นหากเขาตายด้วยฝีมือโจรก็เป็นเรื่องที่สมเหตุผล…”
“ข้าหวังว่าคราวนี้จะไม่มีข้อผิดพลาดอีก!”
หลินชิงเทียนเงยหน้าขึ้นและขมวดคิ้ว เขามองออกไปนอกหน้าต่าง เขาไม่แน่ใจว่าทำไม แต่เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ คล้ายกับว่าปลาที่เขาจับไว้ได้แล้วกลับดิ้นหลุดออกจากมือ
ดังนั้นเขาจึงส่งซือหมิงจางออกไปจัดการเอี้ยนลี่เฉียง เพื่อกำจัดความรำคาญซึ่งสร้างความระคายเคืองให้กับจิตใจของเขา
