ตอนที่ 884 ชดใช้อย่างไร?

ด้วยเหตุนี้ ไป่ซู๋จึงหันกลับมาและสั่งผู้ช่วยของเขา

“ปิดข่าว อย่าให้ใครรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้น ไปแจ้งให้ทุกคนรู้ด้วย ห้ามใครแพร่งพรายเรื่องนี้ ถ้าฉันรู้ว่าใครแอบปล่อยข่าว อย่าโทษที่ฉันไม่ปราณีล่ะ”

“ใครมันกล้า ก็อย่าคิดว่าจะอยู่ในวงการบันเทิงต่อไปได้อีกเลย”

ผู้ช่วยพยักหน้าและไปเตรียมการ

ไป่ซู๋โทรไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง และเรียกคนขับรถมารับ

ทุกคนที่รู้ข่าว รู้สึกหวาดกลัว

แม้แต่ไมเคิลก็ดูกังวลไม่น้อย

ในไม่ช้า ภายใต้การจัดการของไป่ซู๋ ทีมงานได้รีบไปโรงพยาบาลพร้อมกับตู๋อีเล่ย

เฉียวเมียนเมียนก็ไปด้วยเช่นกัน

....

เฉียวเมียนเมียนตามไป่ซู๋ไปที่โรงพยาบาลด้วย

ตู๋อีเล่ยและคนอื่น ๆ อยู่บนรถอีกคัน

เฉียวเมียนเมียนและไป่ซู๋อยู่ในรถคันเดียวกัน

หลังจากขึ้นรถแล้ว เฉียวเมียนเมียนก็เงียบและหันมองออกไปนอกหน้าต่าง

ภาพของตู๋อีเล่ยถูกสาดน้ำกรด และหลังมือของเขาลอก ฝังอยู่ในใจของเธอ

เธอไม่รู้ว่าแผลลวกนั้นจะสามารถรักษาได้ไหม

ถ้าเขาไม่หายเล่า...

เธอไม่กล้าคิดเกี่ยวกับผลลัพธ์ที่จะตามมาเลย

สำหรับคนดังระดับแนวหน้าอย่างตู๋อีเล่ย มือที่ได้รับบาดเจ็บนั้นส่งผลอย่างใหญ่หลวงต่ออาชีพการงานของเขา

“กำลังคิดอะไรอยู่?”

ไป่ซู๋รับรู้ได้ว่าเธอจิตใจย่ำแย่ ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปในเหตุการณ์ เขาได้ยินมาว่ามือของตู๋อีเล่ยได้รับบาดเจ็บ เมื่อมองดูเธอในตอนนี้ เขารู้ว่าเธอเป็นห่วงเขาอย่างมาก

เฉียวเมียนเมียนเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจ

“พี่ไป่ พี่รู้ไหมว่ามือของตู๋อีเล่ยถูกน้ำกรดสาดใส่ เพราะเขาเข้าช่วยฉัน”

เฉียวเมียนเมียนปิดหน้าของเธอ อารมณ์ไม่สู้ดีนัก

“หวงอี้หลินมาขอร้องให้ฉันยกโทษให้เธอ ฉันไม่ยอม เธอเลยเอาน้ำกรดสาดใส่ฉัน”

“ตอนนั้น ตู๋อีเล่ยเข้ามาผลักฉัน และขวางไว้ให้...”

เธอทำเสียงหงุดหงิด

“น้ำกรดนั้นกระเด็นโดนมือของเขา”

“เขาต้องบาดเจ็บหนักแน่ ๆ แล้วถ้าเขาไม่หายล่ะ...”

“จู๋ ๆ ฉันก็ติดหนี้บุญคุณเขามากขนาดนี้ ฉันไม่รู้จะตอบแทนยังไงดี ถ้ามือของเขาไม่หายล่ะ มันจะส่งผลต่ออาชีพของเขาในอนาคตแน่ ๆ พี่ไป่ คิดว่าควรทำยังไงดี?”

“ไม่ว่าฉันจะคิดยังไง ฉันก็ไม่สามารถชดใช้ให้เขาได้”

บุญคุณครั้งนี้ยิ่งใหญ่เกินไป

เธอไม่สามารถชดเชยเขาได้เพียงเพราะเธอต้องการหรอก

ทำไมเขาต้องทำอะไรโง่ ๆ แบบนั้นด้วย

ทำไมเขาต้องปกป้องเธอ?

เธอรู้สึกแย่มาก

เธอคือคนที่ทำร้ายตู๋อีเล่ย

ไป่ซู๋หันไปมองเธอและคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหยุดรถ

“เมียนเมียน นี่เธอกำลังโทษตัวเองเรื่องนี้ใช่ไหม? เธอคิดว่าเธอทำร้ายเขาอย่างงั้นเหรอ กำลังเสียใจอยู่งั้นเหรอ?”

ดวงตาของเฉียวเมียนเมียนแดงขึ้น ขณะที่เธอพยักหน้า

“ค่ะ”

ไป่ซู๋มองไปที่ดวงตาและจมูกที่แดงก่ำของหญิงสาว แล้วถอนหายใจ

เขาลูบศีรษะของเธอ พร้อมกับปลอบประโลม

“มันไม่ใช่ความผิดของเธอ เธอไม่จำเป็นต้องโทษตัวเองหรอก”

“มันจะไม่ใช่ความผิดของฉันไปได้ยังไงกันคะ?”

เฉียวเมียนเมียนกระพริบตาราวกับว่าเธอไม่เข้าใจ เธอสะอื้นและพูดว่า

“พี่ไป่ ไม่ต้องปลอบฉันหรอก จะไม่ใช่ความผิดของฉันได้ยังไง ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน เขาก็คงไม่บาดเจ็บ”