ตอนที่ 882 ไม่คิดว่าเธอทำร้ายเขามากพอแล้วเหรอ
“ตาบอกหรือไง ฉันไม่ใช่คนที่ทำร้ายเขา เฉียวเมียนเมียนต่างหาก”
ดวงตาของหวงอี้หลินเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ขณะที่เธอมองไปที่เฉียวเมียนเมียนอย่างไม่พอใจ
“ถ้าไม่ใช่เพราะเขาไปช่วยบังอีตัวนั้น ใบหน้าของอีตัวนั้นคงได้พังไปแล้ว ก็ช่วยไม่ได้ที่เขาเข้ามายุ่งเอง สมควรแล้ว”
“พามันออกไป พามันออกไป!”
ไมเคิลตัวสั่นด้วยความโกรธ
“ฉันไม่อยากเห็นหน้าผู้หญิงบ้าคนนี้อีกต่อไปแล้ว พาเธอออกไปให้พ้น”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยลากตัวหวงอี้หลินออกไป
“ตู๋ตู๋น้อย อดทนไว้ เราจะไปโรงพยาบาลกันเดี๋ยวนี้แล้ว”
ไมเคิลมองไปที่หลังมือของตู๋อีเล่ย ซึ่งถูกน้ำกรดกัดกร่อน น้ำตาของเขาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
และใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความปวดใจ
“เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง ทำไมถึงต้องลงเอยแบบนี้นะ”
“เด็กโง่ ถ้าน้ำกรดสาดโดนหน้าจะทำยังไง ชีวิตนี้จบเห่กันเลยทีเดียวนะ”
“ทำไมไม่คิดถึงผลที่จะตามมาซะบ้าง? ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ จะให้ฉันทำยังไง? ตู๋อีเล่ย ฉันทุ่มเทเวลาและเงินมากมายเพื่อเธอ ให้เธอมีทุกวันนี้ อย่างน้อยเธอก็ควรจะคิดถึงฉันบ้างไม่ใช่หรือไง”
“ฉันไม่สำคัญเท่ากับเธอเลยเหรอ หะ?”
ไมเคิลร้องไห้อย่างหนัก ซึ่งแตกต่างไปจากภาพลักษณ์ที่ฉลาดและมากความสามารถในช่วงปกติของเขา
เขาคงจะกลัวจริง ๆ
หันใจของเขาเจ็บปวดเป็นอย่างมาก
เขากังวลมากจนไม่สนใจภาพลักษณ์ของเขาเอง
เฉียวเมียนเมียนรู้ว่าตู๋อีเล่ยได้รับบาดเจ็บเพราะเธอ และเธอเองก็รู้สึกผิดมากเช่นกัน
ดวงตาของเธอแด่งก่ำ เมื่อมองไปที่หลังมือของเขา
เธออยากจะถามเขา
ถามเขาว่าเป็นยังไงบ้าง
ถามเขาว่า...เจ็บมากหรือไม่
แต่ในขณะที่เธอก้าวเข้าไปทางตู๋อีเล่ย ไมเคิลก็หันกลับมาและจ้องมาที่เธอ
“อย่ามายุ่ง ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ ที่ตู๋น้อยได้รับบาดเจ็บและต้องจบลงด้วยสภาพแบบนี้ก็เพราะเธอ ทำไมยังอยู่ที่นี่อีก”
“เธอไม่คิดบ้างเหรอ ว่าเธอทำร้ายเขามามากพอแล้ว”
“ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ตู๋น้อยก็คงไม่ได้รับบาดเจ็บ”
เฉียวเมียนเมียนตัวแข็งทื่อ
เธอมองเข้าไปในดวงตาที่โกรธของไมเคิลและพูดว่า
“ฉันขอโทษค่ะ”
“ขอโทษ” ไมเคิลพูดอย่างโกรธจัด
“ขอโทษเรื่องอะไร? ดูสิ่งที่เธอทำกับตู๋อีเล่ยสิ รู้ไหมว่ามือเขาเจ็บแค่ไหน?”
“สัญญาต่าง ๆ ที่เขาได้ทำไป ถ้ามือของเขา...เป็นอะไรไป แม้จะขอโทษไปมันก็เท่านั้น”
“เฉียวเมียนเมียน คราวนี้ตู๋น้อยกำลังเจอกับปัญหามากมายนะ”
“พอได้แล้ว ไมเคิล”
แผลไม้ที่หลังมือของตู๋อีเล่ย เห็นได้ชัดว่าเขาเจ็บปวดอย่างมาก ใบหน้าของเขาซีดลงมาก และมีเหงื่อเย็นไหลออกมาเต็มหน้าผาก เขาอดทนต่อความเจ็บปวดและพูดเสียงแหบ
“อย่าโทษคุณเฉียวเลย เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ ผมเป็นคนที่ทำเรื่องนั้นด้วยตนเอง เธอไม่ได้ทำอะไรผิดนะ”
ไมเคิลหน้าแดงด้วยความโกรธ
“นี่ ยังจะปกป้องเธออีกเหรอ จะไม่เกี่ยวกับเธอได้ยังไง ถ้าไม่เข้าไปขวาง กรดนั้นคงอยู่บนตัวเธอ”
“ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ นายจะบาดเจ็บไหม คิดบ้างสิ”
มีบางสิ่งซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าของตู๋อีเล่ย ทำให้เขาไม่รู้สึกเจ็บ
