51 - ทะเลแห่งความทุกข์สีทอง

51 - ทะเลแห่งความทุกข์สีทอง

ในขณะนี้ดวงตาของผังป๋อเบิกกว้าง เมื่อเห็นเย่ฟ่านดื่มน้ำยาวิเศษเข้าไปขวดแล้วขวดเล่าหัวใจของเขาแทบจะกระเด็นขึ้นมาอยู่บนลำคอ

“ข้าบอกว่า ... ใจเย็นๆก่อน ดูสิ เจ้าทำให้ข้ากลัวแล้ว พรุ่งนี้ค่อยดื่มต่อเถอะ …”

เมื่อผังป๋อพูดถึงตรงนี้ขวดเปล่าก็ถูกโยนทิ้งไปมากกว่าสี่สิบขวดแล้ว

“ไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้ข้ารู้สึกดีมาก แก่นที่เดือดพล่านในเลือดก็สงบลงแล้ว และตำแหน่งของกงล้อแห่งชีวิตก็ผันผวนอย่างรุนแรง”

เย่ฟ่านพูดจบเขาก็ดื่มของเหลวไป่เกาต่อไป ยกเว้นเจ็ดขวดที่ผังป๋อดื่ม เย่ฟ่านหยิบขวดที่เหลือทั้งหมดห้าสิบเก้าขวดขึ้นมาดื่มจนหมดสิ้น!

“รู้สึกยังไงบ้าง” ผังป๋อ้ถามอย่างประหม่า

"ในที่สุดข้าก็สัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของกงล้อแห่งชีวิต ที่ซึ่งต้นกำเนิดของพลังศักดิ์สิทธิ์กำลังเดือดพล่าน ... "

เมื่อพูดถึงตรงนี้เย่ฟ่านก็หยุดพูดและเริ่มดำเนินการตามวิธีการลึกลับที่บันทึกไว้ในคัมภีร์เต๋าจิงอย่างเงียบๆ และเริ่มโจมตีทะเลแห่งความทุกข์เพื่อให้มันเปิดออก

ในขณะเดียวกันผังป๋อก็ตะลึงและพูดกับตัวเองว่า

"ต้นกำเนิดพลังศักดิ์สิทธิ์กำลังเดือดอยู่ในกงล้อแห่งชีวิต ... ทำไมข้าถึงไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย?"

กระท่อมค่อยๆเงียบลง เย่ฟ่านนั่งอยู่ที่นั่นราวกับรูปปั้นหิน และผังป๋อยืนเฝ้าเขาด้วยสีหน้ากังวล

ผังป๋อไม่รู้ว่าเหตุการณ์นี้ดำเนินมานานแค่ไหน และเขานั่งเฝ้าเย่ฟ่านมาเกือบสามวันแล้ว

แต่ทันใดนั้นกระท่อมก็สว่างขึ้นพร้อมกับเสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว ทะเลแห่งความทุกข์ของเย่ฟ่านระเบิดรัศมีอันศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่รู้จบออกมาพร้อมด้วยสายฟ้าจำนวนมาก

ผังป๋อตะลึงงัน เขาพูดไม่ออกด้วยความประหลาดใจและมองดูทุกอย่างด้วยสีหน้าว่างเปล่า

เขามองเห็นทะเลแห่งความทุกข์ของเย่ฟ่านที่ปลดปล่อยพลังศักดิ์สิทธิ์อันงดงามราวกับรุ้งกินน้ำ มีคลื่นสีทองพลุ่งพล่าน ตามด้วยฟ้าร้องดังกึกก้องและคลื่นพลังซัดขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างบ้าคลั่ง!

ฉากลึกลับในทะเลแห่งความทุกข์นั้นไม่เคยได้ยินมาก่อน และผังป๋อก็ตกใจจนไม่สามารถพูดอะไรได้ เขารู้สึกว่าทั้งหมดนี้ช่างเหลือเชื่อจริงๆ

"เกิดอะไรขึ้น ... "

ในกระท่อมมีเสียงคลื่นซัดกระหน่ำรุนแรงเหมือนกับมีม้าหลายพันตัววิ่งอยู่ ผังป๋อตบหน้าตัวเองอย่างแรงเพื่อพิสูจน์ว่าเขาไม่ได้ฝันไปจริงๆ

" มีคลื่นพลังกระจายอยู่บนฟ้า สายฟ้าพวกนั้นมันอะไรกันแน่?"

เขารู้สึกลำคอแห้งผาก ทั้งหมดนี้เป็นเหมือนความฝันและเสียงของคลื่นยังคงดังกึกก้องราวกับม้าหลายพันตัวกำลังควบตะบึงอย่างบ้าคลั่ง

ในเวลานี้เขายืนอยู่ในกระท่อมชัดๆแต่ผังป๋อกลับรู้สึกเหมือนเขากำลังยืนอยู่ด้านหน้าของทะเลที่กำลังเกิดคลื่นสึนามิลูกใหญ่ซัดเข้าหาฝั่ง

เย่ฟ่านยังคงอยู่ในสมาธิแต่ศีรษะของเขามีรัศมีพลังสีทองกำลังเบ่งบาน งดงามและแพรวพราว คลื่นพลังเกิดความปั่นป่วนภายในห้อง ในขณะที่สายฟ้าก็ฟาดลงมาไม่หยุด

“สี..สีทองนั่น ... มันเป็นทะเลแห่งความทุกข์ของเขาจริงๆเหรอ? ทำไมมันถึงออกมาข้างนอกแม้แต่คนอื่นก็ยังมองเห็นได้?”

ผังป๋อยังคงตกตะลึงไม่หาย เขาจ้องมองไปที่เย่ฟ่าน ทะเลแห่งความทุกข์ของเขางดงามรุ่งโรจน์ ส่องแสงระยิบระยับ ในขณะที่คลื่นพลังก็ซัดออกสู่ด้านนอกอยู่ตลอดเวลา

เมื่อพิจารณาอย่างเต็มที่แล้วผังป๋อก็มั่นใจว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเขานั้นคือทะเลแห่งความทุกข์ของเย่ฟ่านจริงๆ

เรื่องนี้มันน่าเหลือเชื่อมากเกินไป ตัวเขาที่เปิดทะเลแห่งความทุกข์มานานแล้วก็ยังสามารถทำให้ทะเลแห่งความทุกข์มีขนาดประมาณฝ่ามือเท่านั้น

ผังป๋อยืนอยู่ที่นั่นด้วยร่างกายที่แข็งค้างไม่สามารถพูดอะไรได้ เสียงดังกึกก้องปรากฏอยู่ต่อหน้าต่อตาเขา

คลื่นสีทองดูเหมือนจะพุ่งออกมาได้ทุกเมื่อ ความกดดันที่เขาได้รับนั้นมากมายมหาศาลอย่างแท้จริง

“ทำไมต้องเป็นสีทอง”

หลังจากตกใจกับคลื่นพลังที่แผ่กระจายออกมา ผังป๋อก็ค่อยๆสงบลงและคิดวิเคราะห์อย่างจริงจัง

หากทะเลแห่งความทุกข์ของเย่ฟ่านเป็นสีทอง ถือว่าผิดปกติมากเกินไป ถึงแม้ว่าเขาจะมาอยู่ในโลกนี้ไม่ถึงปีแต่เขาก็ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน

ตอนนี้ผังป๋อทำการสำรวจทะเลแห่งความทุกข์ของตัวเองซึ่งมันมืดสนิทเหมือนหมึกราวกับว่าเป็นทะเลแห่งความตาย ทะเลแห่งความทุกข์ของเขาและเย่ฟ่านแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ผู้อาวุโสอู๋ชิงเฟิงเคยกล่าวไว้ว่าหากปราศจากทะเลความทุกข์ที่สื่อถึงกงล้อแห่งชีวิต แก่นแท้ของชีวิตจะคงอยู่เพียงในท้องฟ้าของทะเลแห่งความทุกข์เท่านั้น

ในส่วนของทะเลแห่งความทุกข์ของคนอื่นตามธรรมดาแล้วจะเป็นสีเขียวเข้มหรือดำไม่มีสีอื่นอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตามทะเลแห่งความทุกข์ของเย่ฟ่านนั้นแตกต่างจากที่ผู้อาวุโสอู๋ชิงเฟิงอธิบายไว้อย่างชัดเจน

“บูม…”

ท้องฟ้าสีทองที่ปั่นป่วนยิงสายฟ้าออกมาด้านนอกเป็นครั้งคราว ปะปนกับคลื่นพลังขนาดมหึมา ทะเลและท้องฟ้าเชื่อมโยงกัน มีแสงสีทองเจิดจ้าอยู่ทุกหนทุกแห่ง แพรวพราวอย่างยิ่ง

ผังป๋อมองอย่างกังวลใจเพราะกลัวจะเกิดอุบัติเหตุขึ้น ในกระบวนการนี้เย่ฟ่านดูเหมือนจะไม่มีความรู้สึกเลย เขายังคงทำสมาธิอย่างเงียบงันและศึกษาสิ่งที่อยู่ในคัมภีร์เต๋าจิงโดยไม่ได้สัมผัสถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้านนอก

หลังจากผ่านไปสองสามชั่วยาม แสงสีทองก็ค่อยๆบรรจบกัน และคลื่นพลังก็ค่อยๆเล็กลง

ผ่านไปอีกครึ่งชั่วยามในที่สุดกระท่อมก็เงียบสนิท ทะเลแห่งความทุกข์ของเย่ฟ่านก็กลับสู่ความสงบ ความสดใสและคลื่นเสียงที่ดังกึกก้องนั้นก็หายไปอย่างสมบูรณ์

หลังจากนั้นไม่นานนักเย่ฟ่านก็ตื่นขึ้นมา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสดใส และทันทีที่เขายืนขึ้นรัศมีพลังที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเขาก็ทำให้ผังป๋อตกตะลึง

“เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น เจ้ารู้สึกยังไงบ้าง” ผังป๋อถามอย่างกระตือรือร้น

“เมื่อกี้ข้าสัมผัสได้ถึงกงล้อแห่งชีวิต และข้าเห็นต้นกำเนิดพลังศักดิ์สิทธิ์ที่เดือดพล่าน ข้าจึงโจมตีทะเลแห่งความทุกข์ก่อนที่จะมองเห็นทะเลสีทองอยู่ด้านหน้า ข้าไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า”

เมื่อได้ยินคำอธิบายของเย่ฟ่าน ผังป๋อก็อ้าปากด้วยความตกใจ แล้วพยักหน้ากล่าวว่า

“มันไม่ใช่ภาพลวงตา เพราะ ... ข้าก็เห็นเหมือนกัน”

“เจ้าเห็นมันด้วยเหรอ” เย่ฟ่านดูประหลาดใจเช่นกัน

“ใช่ เจ้าไม่รู้ว่าตอนนั้นข้าหวาดกลัวแค่ไหน คลื่นสึนามิสูงเสียดฟ้า แสงสีทองสว่างจ้า และทั้งกระท่อมก็สั่นสะเทือน โชคดีที่สถานที่ที่เราอาศัยอยู่นั้นห่างไกลจากคนอื่นมากจึงไม่มีใครรู้ถึงความผิดปกตินี้”

หลังจากฟังผังป๋ออธิบายอย่างถี่ถ้วนเย่ฟ่านก็เชื่อว่ามหาสมุทรสีทองและคลื่นสึนามิที่เขาเห็นไม่ได้เกิดจากภาพลวงตา

ผังป๋อถามด้วยความเป็นห่วง

“รู้สึกยังไงบ้าง ทะเลสีทองหายไปแล้วเจ้าทำสำเร็จหรือเปล่า?”

“ข้าไม่รู้ว่ามันจะสำเร็จหรือเปล่า…”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เย่ฟ่านก็ได้ใช้วิธีการลึกลับที่บันทึกไว้ในคัมภีร์เต๋าจิง และจุดแสงสีทองเล็กๆก็ปรากฏขึ้นที่ตำแหน่งของทะเลแห่งความทุกข์ของเขาเพียงเล็กน้อย คล้ายเมล็ดงาแต่มันก็ส่องประกายถึงขีดสุด

“ถึงทะเลแห่งความทุกข์จะเล็กไปหน่อย แต่ก็ไม่ใช่ปัญหา ตราบใดที่เจ้าฝึกฝน มันจะค่อยๆใหญ่ขึ้น” ผังป๋อดูตื่นเต้นมากแล้วพูดต่อไปว่า

"ข้าแน่ใจว่าทะเลแห่งความทุกข์ของเจ้านั้นไม่ธรรมดา แม้แต่สีของมันก็แตกต่างจากคนอื่นแล้วมันจะเป็นทะเลแห่งความทุกข์ธรรมดาได้อย่างไร? ... "

แม้ว่าจะมีขนาดเพียง "เมล็ดงา" แต่เย่ฟ่านก็มีความสุขมากและในที่สุดเขาก็ทำลายประตูที่ปิดกั้นเขาจากเส้นทางเซียนได้สำเร็จ

“ข้ารู้สึกว่าทะเลแห่งความทุกข์ของเจ้านั้นมีพลังมากกว่าทะเลแห่งความทุกข์ของคนอื่น ...” ผังป๋อแสดงท่าทางงงงวย

ทะเลแห่งความทุกข์ของผู้ฝึกฝนตามธรรมดานั้นจะเงียบงันไม่มีการผันผวนของพลังชีวิต

อย่างไรก็ตามใจกลางทะเลแห่งความทุกข์ของเย่ฟ่านนั้นแสงสีทองส่องเจิดจ้ามากเกินไป มันให้ความรู้สึกคล้ายกับเป็นดวงอาทิตย์ดวงเล็กๆที่อยู่ในทะเลแห่งความทุกข์ของเขา

ดังที่ผังป๋อกล่าว ทะเลแห่งความทุกข์สีทองนี้มีความผันผวนของพลังศักดิ์สิทธิ์เล็กน้อย แม้ว่าจะอ่อนแอมาก แต่ก็ไม่ธรรมดาอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเทียบกับทะเลแห่งความทุกข์ของคนอื่น

"เจ้าบอกว่าเจ้าได้สื่อสารกงล้อแห่งชีวิตได้แล้ว?"

จากการคาดเดาของผังป๋อ เย่ฟ่านอาจเปิดช่องทางเชื่อมต่อกับกงล้อแห่งชีวิตใต้ทะเลแห่งความทุกข์ ทำให้สามารถเปิดเส้นทางในการใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ได้

“ดูเหมือนจะไม่ใช่กงล้อแห่งชีวิต มันน่าจะเป็นทะเลแห่งความทุกข์มากกว่า”

เย่ฟ่านส่ายหัวปฏิเสธ เขาแน่ใจได้เลยว่านี่คือทะเลแห่งความทุกข์ ไม่ใช่พลังศักดิ์สิทธิ์ที่ออกมาจากกงล้อแห่งชีวิต

ผังป๋อถอนหายใจเบาๆแล้วกล่าวว่า

“นี่มันน่าทึ่งจริงๆ ร่างกายศักดิ์สิทธิ์โบราณนั้นผิดปกติมากและแตกต่างไปจากคนทั่วไปอย่างสิ้นเชิง จริงหรือไม่ที่ทะเลแห่งความทุกข์สีทองนั้นเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของผู้ที่มีร่างกายนี้”

“นี่เป็นเพียงการเปิดทะเลแห่งความทุกข์เบื้องต้นเท่านั้น ข้ายังไม่รู้ว่าในอนาคตจะสามารถฝึกฝนต่อไปได้หรือเปล่า” เย่ฟ่านไม่ได้จมอยู่ในความปิติแต่ยังคงกล่าวด้วยเหตุผล