46 - ต้นหอม

46 - ต้นหอม

อย่างไรก็ตามสิ่งที่เขาไม่ได้คิดก็คือเย่ฟ่านตอบสนองอย่างรวดเร็วและถอยหลังไปสองก้าวก่อนจะจับฝ่ามือที่จู่โจมเข้ามาอย่างมั่นคง

"ยอมแพ้ซะ!"

แม้ว่าชายหนุ่มจะแปลกใจเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่คิดว่าเย่ฟ่านจะเป็นภัยคุกคามต่อเขาได้

ดังนั้นเขาจึงโจมตีออกไปอีกครั้ง แต่เรื่องนี้กลับเกินความคาดหมายของเขาเพราะมือของเย่ฟ่านที่จับแขนเขาไว้นั้นบีบแน่นขึ้นอย่างรุนแรง

"บูม"

ในเวลานี้ผังป๋อที่อยู่ด้านข้างก็กระแทกกำปั้นเข้าใส่ซี่โครงของเขาทำให้เขากระอักเลือดออกมาทันที ในขณะเดียวกันเย่ฟ่านก็จับชายหนุ่มคนนั้นฟาดลงกับพื้นอย่างรุนแรง

"บูม"

ฝุ่นผงพุ่งขึ้นและพื้นดินก็สั่นสะเทือนเล็กน้อย ชั้นแสงบางๆบนร่างของชายหนุ่มก็สลายไปในทันใด เขากรีดร้องและกระอักเลือดออกมาคำใหญ่ก่อนที่ร่างกายจะชักกระตุกไม่หยุด

คนรอบข้างตกตะลึง พวกเขาไม่คิดว่าพละกำลังของเย่ฟ่านจะมีมากมายมหาศาลถึงขนาดนี้

ไม่ใช่ว่าชายหนุ่มคนนี้แข็งแกร่งไม่พอ ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ฝึกฝนอยู่ในสำนักนี้มาอย่างยาวนาน เมื่อเกิดการต่อสู้เขากลับไม่มีโอกาสที่จะโจมตีแม้แต่น้อย

ตอนนี้เย่ฟ่านบดขยี้เขาอย่างรุนแรงด้วยมือเพียงข้างเดียว ซึ่งอาจกล่าวได้ว่ามีพลังของเย่ฟ่านแข็งแกร่งมากจนผู้ที่เปิดกงล้อแห่งชีวิตขั้นต้นไม่สามารถต้านทานได้

“เห็นได้ชัดว่าพวกเจ้ากำลังจะปล้นเราแต่พวกเจ้ากลับกล่าวหาว่าเราว่าทำร้ายพวกเจ้า ถ้าเช่นนั้นมาทำให้ถึงที่สุดกันเถอะ”

ผังป๋อวิ่งเข้าหาเด็กหนุ่มพวกนั้นอย่างโกรธจัดและโจมตีออกไปรอบทิศทางอย่างรวดเร็ว

“ปัง” “ปัง” “ปัง” ...

ผังป๋อเตะพวกเขาล้มลงทีละคนในขณะที่กำปั้นของเขาก็ต่อยซ้ำลงไปอย่างต่อเนื่อง

“พวกเจ้าพูดว่าอะไรนะ จะโยนพวกเราลงไปเป็นอาหารปลา จะหักแขนหักขาพวกเราอย่างนั้นหรือ!”

ผังป๋อจับทุกคนขึ้นมาพร้อมกับตบหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนทุกคนกรีดร้องเหมือนหมูที่ถูกเชือด

“เห็นพวกเจ้าทำตัวเป็นอันธพาลก็นึกว่าพวกเจ้าจะแข็งแกร่งแค่ไหน ที่แท้ก็แค่เศษสวะกลุ่มหนึ่ง!”

ผังป๋อลุกขึ้นยืนก่อนจะมอบให้อีกคนละเท้าพร้อมกับหัวเราะอย่างสนุกสนาน

“พวกเจ้าหาเรื่องเราทำไม บอกมาเดี๋ยวนี้!”

เย่ฟ่านที่อยู่อีกฝั่งไม่นิ่งเขาลงมือสอบสวนชายหนุ่มที่อายุประมาณ 20 ปีคนนั้นอย่างรุนแรง ชายหนุ่มที่ไม่ยอมเอ่ยปากถูกเขาทุบตีอย่างแสนสาหัส

“ถ้าเจ้าไม่พูด ข้าจะจับเจ้าโยนลงไปในสระให้เป็นหัวหอม!”

เย่ฟ่านเตะอย่างแรงอีกครั้ง ความแข็งแกร่งของเขามากเพียงใด เขาเตะชายหนุ่มกลิ้งไปด้านข้างแปดเก้าวาทุกครั้งที่ขยับเท้า

ผังป๋อได้ยินดังนั้นใบหน้าของเขาก็เปล่งประกายขึ้นมาทันทีและพูดว่า

"เป็นความคิดที่ดี!"

พูดจบเขาก็นั่งลงและอุ้มชายหนุ่มห้าหรือหกคนพร้อมๆกันด้วยกำลังมหาศาล แล้วเดินไปที่สระบัวข้างหน้า

"ไม่ ปล่อยเราลง!"

"ช่วยด้วย ฆ่าคนแล้ว... "

“ข้าขอร้องวางเราลง!”

ผังป๋อเมินเฉยก่อนจะโยนคนพวกนั้นลงน้ำทีละคนพร้อมกับหัวเราะอย่างสนุกสนาน

“ไม่ต้องฆ่าพวกเขา…” เย่ฟ่านเตือน

“ไม่เป็นไร ขยะเหล่านี้ได้ก้าวเข้าสู่เส้นทางเซียนแล้ว แม้ว่าพวกมันจะไม่มีพลังศักดิ์สิทธิ์ แต่พวกมันก็แข็งแกร่งกว่าคนทั่วไปมาก อย่างน้อยพวกมันก็สามารถกลั้นหายใจได้เป็นเวลาครึ่งชั่วยาม”

“จะพูดหรือไม่พูด หรือต้องการให้ข้าตีเจ้าให้ตาย” เย่ฟ่านเตะเด็กหนุ่มที่อยู่บนพื้นกลิ้งไปกลิ้งมาอีกครั้ง

ผังป๋อเดินเข้าไปแล้วพูดว่า

“ดูเหมือนว่ามันจะยอมตายไม่ยอมสยบ ถ้าอย่างนั้นก็อย่าเสียเวลาเลยทำให้มันเป็นต้นหอมดีกว่า”

เย่ฟ่านเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่หวาดกลัวดังนั้นเขาจึงยกชายหนุ่มวัย 20 ขึ้นแล้วขว้างลงไปที่สระน้ำอย่างรุนแรง

ทุกคนที่อยู่รอบๆต่างก็ตกตะลึง พลังนี้ยิ่งใหญ่มากขนาดไหนเย่ฟ่านสามารถโยนคนที่มีน้ำหนักมากกว่าร้อยจินตกลงไปกลางสระบัวที่มีระยะห่างจากตรงนี้กว่า 50 วา

"บ้าไปแล้ว!"

ร่างของชายหนุ่มคนนั้นพุ่งลงไปกลางสระบัวแล้วศีรษะของเขาก็ฝังอยู่ในโคลนมีเพียงขาทั้งสองข้างของเขาเท่านั้นที่ยังคงดิ้นรนอยู่ทำให้เขามีลักษณะคล้ายต้นหอม

“บ้าไปแล้ว!”

“สัตว์ประหลาดน้อยตัวนี้อายุแค่ 12 ปี เขาทรงพลังแบบนี้ได้อย่างไร”

……

ทันใดนั้นฝูงชนที่อยู่ห่างไกลก็แยกจากกันอย่างรวดเร็วและเปิดทางให้คนแปลกหน้าสองสามคน เด็กหนุ่มอายุ 14 ถึง 15 ปีมีสีหน้าบูดบึ้งเดินเข้ามาทางนี้

ที่ด้านหลังของพวกเขามีเด็กหนุ่มอายุ 20 กว่าปีหลายคนซึ่งมีลักษณะแข็งแกร่งกว่าเด็กหนุ่มที่ถูกเย่ฟ่านโยนลงไปในน้ำ

“นี่คือหลานชายของผู้อาวุโสฮั่น ชื่อฮั่นเฟยหยู…”

“ลุงของเขายังเป็นผู้อาวุโสและได้รับการกล่าวขานว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการกลั่นยา”

“หุบปาก ระวังเจ้าจะเดือดร้อน!”

……

ฮั่นเฟยหยูเด็กหนุ่มวัย 14 ปีค่อยๆเข้ามาใกล้ด้วยใบหน้าบูดบึ้ง และพูดกับเย่ฟ่านและผังป๋อว่า

“ที่นี่คือชุมนุมจิตวิญญาณ พวกเจ้ากล้าก่อเรื่องที่นี่ หรือพวกเจ้าคิดว่าจะไม่มีใครทำอะไรพวกเจ้าได้?”

เย่ฟ่านและผังป๋อเมินเขาและหันไปมองที่สระบัวด้วยความสนใจ

ใบหน้าของฮั่นเฟยหยูเริ่มมืดมนขึ้นทันที และพูดกับคนทั้งสี่ซึ่งอยู่รอบตัวว่า

“ทำให้พวกมันหันมาฟังข้าพูด!”

เย่ฟ่านหันกลับมาและกล่าวว่า

“ทำตัวเขื่องโขขนาดนี้ทั้งที่ยังอายุน้อยอยู่ เจ้าคงเป็นผู้ที่อยู่เบื้องหลังสินะ ดูเหมือนว่าเจ้าก็ต้องการเป็นต้นหอมเหมือนกัน”

เมื่อฮั่นเฟยหยูเห็นการตอบโต้ของเย่ฟ่าน แสงเย็นวาบสองดวงก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาและเขาพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคืองว่า

“ดูเหมือนว่าข้าจะทำได้เพียงส่งศพของพวกเจ้าให้ท่านลุงเท่านั้น…”

ใบหน้าของฮั่นเฟยหยูมืดมนมีแสงเย็นชาสองดวงในดวงตาของเขา ในขณะที่เขาจ้องมองที่เย่ฟ่านและผังป๋อราวกับว่าพวกเขาทั้งสองเป็นเพียงคนตายที่ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก

เด็กหนุ่มทั้งสี่รอบตัวเขาเดินไปข้างหน้าด้วยกันหลังจากได้ยินคำสั่ง ทุกคนมีรอยยิ้มเยาะเย้ยบนใบหน้าและค่อยๆล้อมรอบเย่ฟ่านกับผังป๋อ

ชายหนุ่มคนหนึ่งกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า

“เจ้าคงไม่รู้ว่าท้องฟ้ากว้างใหญ่มากแค่ไหน เมื่อมาที่สำนักหลิงซู่เจ้าก็ทำให้ใครบางคนขุ่นเคืองในทันที นับว่าเจ้ามีความกล้าแต่ก็เป็นการรนหาที่ตายเช่นกัน!”

ข้างๆกันชายหนุ่มอีกคนหนึ่งเดินไปข้างหน้าสองสามก้าวพร้อมกับรอยยิ้มเยาะเย้ยๆที่อยู่บนมุมปากเขาพูดว่า

“แม้ว่าพวกเจ้าจะรนหาที่ตายแต่พวกเจ้าก็ไม่สามารถตายได้ พวกเจ้าจะต้องได้รับความทรมานอย่างแสนสาหัสชนิดที่ว่าความตายเป็นเรื่องเล็กน้อยไปเลย”

“อันที่จริงพวกเจ้าสองคนสามารถทำให้ความผิดของพวกเจ้าลดน้อยลงได้” ในเวลานี้อีกคนพูดและพูดแบบสบายๆและก้าวเข้ามาข้างหน้าด้วยรอยยิ้มพร้อมกับพูดต่อว่า

"ขอเพียงพวกเจ้าหักขาของตัวเองแล้วใช้ศีรษะมุดลงไปในสระบัวให้เหมือนต้นหอม บางทีนายน้อยอาจจะอภัยให้พวกเจ้าก็ได้”

“ถ้าข้าเป็นเจ้าข้าจะยอมทำเช่นนี้เพื่อหลีกเลี่ยงความทุกข์ทรมานโดยตรง”

ทั้งสี่คนพูดอย่างเป็นกันเองพร้อมกับเยาะเย้ยและส่งเสียงหัวเราะไม่หยุด ในขณะเดียวกันพวกเขาก็ปิดกั้นเส้นทางของทั้งสองไม่ให้สามารถหลบหนีออกจากที่นี่ได้

เย่ฟ่านและผังป๋อนั้นชื่นชอบการทะเลาะวิวาทตั้งแต่เด็กอยู่แล้ว ดังนั้นเมื่อได้ยินคำพูดของคนทั้งสี่พวกเขาไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองแต่กลับหัวเราะออกมาเบาๆ

“คนพวกนี้ปัญญาอ่อนหรือเปล่า?”

“ข้าไม่รู้ บางทีพวกเขาอาจจะเป็นคนปัญญาอ่อนจริงๆ ถ้าไม่อย่างนั้นจะมีใครในโลกที่ทำเรื่องงี่เง่าแบบนี้ได้”

ทั้งสองคนพูดคุยแบบสบายๆราวกับว่าพวกเขากำลังดูการแสดงของทุกคนอยู่ด้านข้างและแสดงความคิดเห็นเป็นครั้งคราว