413 - ปฏิกิริยาลูกโซ่
413 - ปฏิกิริยาลูกโซ่
ไม่กี่นาทีต่อมาเสียงร้องของหลิวกงกงก็ดังขึ้นในห้องของเอี้ยนลี่เฉียง
“หลินชิงเทียนทำไมเจ้าถึงไร้ยางอายขนาดนี้ ในฐานะอัครมหาเสนาบดีไม่คิดว่าเจ้าจะใช้อุบายที่น่ารังเกียจเช่นนี้ได้!
คอยดูเถอะข้าจะแสดงให้โลกเห็นว่าเจ้าไร้ยางอายแค่ไหน! เด็กๆเตรียมตัวให้พร้อม พวกเราจะมุ่งหน้าสู่เมืองหลวงของจักรวรรดิ…!”
ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วยาม ทหารทั้งหมดที่ประจำการอยู่ในคฤหาสน์กวางต่างก็สวมเกราะเต็มตัวและถือคบเพลิงที่ลุกไหม้อยู่บนม้าแรด
พวกเขาขี่ม้าไปตามทางหลวงในตอนกลางคืนและรีบไปที่เมืองหลวงของจักรวรรดิด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
ในฐานะที่เป็นหัวใจของอาณาจักรฮั่น มิหนำซ้ำยังเป็นที่พำนักของจักรพรรดิ การรักษาความปลอดภัยและการป้องกันในเมืองหลวงจึงมีมากกว่าเมืองชั้นนอกอย่างเทียบกันไม่ติด
เมื่อสังเกตเห็นกองทหารที่กำลังเข้ามาใกล้เมืองหลวงอย่างเคร่งเครียด ทั้งค่ายหลักและแนวป้องกันที่ตั้งอยู่รอบเมืองต่างตื่นตระหนก
ในทางกลับกันสิ่งนี้ทำให้เกิดปฏิกิริยาลูกโซ่หลายชุด
ข้าราชบริพารของราชสำนักในเมืองถูกปลุกให้ตื่นจากการหลับใหล…
……….
“เมื่อคืนนี้นี่ขุนนางในราชสำนักเกือบจะถูกลอบสังหารตอนที่พักอยู่ในคฤหาสน์กวางนี่เป็นความอุกอาจถึงเพียงไหน หลิวเถาผู้จัดการของคฤหาสน์กวางได้ส่งกองกำลังคุ้มกันผู้บาดเจ็บมายังเมืองหลวงเพื่อรับการรักษาฉุกเฉิน
ที่เขาทำเช่นนี้ก็เพราะเผื่อในกรณีที่พวกเขาอาจพบนักฆ่าคนอื่นๆระหว่างทาง นี่ก็ฟังดูสมเหตุสมผลดี ความผิดร้ายแรงของเขาอยู่ที่ไหน”
จักรพรรดิประทับบนบัลลังก์ในขณะที่เขาตรวจดูขุนนางใหญ่ในราชสำนักพร้อมกับตะวาดออกมาด้วยเสียงอันดัง
“แม้แต่แมลงและสัตว์ก็มีความเห็นอกเห็นใจต่อเผ่าพันธุ์ของตัวเอง เมื่อเห็นเพื่อนมนุษย์คนหนึ่งของเจ้าเกือบตายจากการพยายามลอบสังหาร
พวกเจ้าไม่มีใครคิดแม้แต่จะติดตามนักฆ่าเพื่อสอบสวนเรื่องนี้พวกเจ้าคิดจะทำให้อาณาจักรฮั่นขายหน้าไปถึงไหน
ในทางกลับกัน เหยื่อกลับถูกตำหนิว่าเป็นต้นเหตุของความวุ่นวายในช่วงที่พวกเจ้ากำลังนอนหลับ พวกเจ้าคิดว่าตัวเองเป็นเช่นไร?
ถ้าวันหนึ่งเจ้าเจอสิ่งเดียวกัน เจ้ายังต้องการความช่วยเหลือจากคนอื่นหรือไม่ หรือเจ้าต้องการถูกหมางเมินและปล่อยให้คนที่เจ้ารักตายอยู่ตามลำพัง?
บรรดาผู้ที่ประสงค์ให้หลิวเถาได้รับโทษเมื่อสักครู่นี้ให้ก้าวเท้าออกมาด้านหน้า ข้าจะขอดูหน่อยว่าหน้าตาของพวกเจ้าเป็นเช่นไร เดี๋ยวนี้?"
สองคำสุดท้ายของจักรพรรดิดังก้องไปทั่วห้องโถงใหญ่ราวกับฟ้าร้อง เสนาบดีสองคนที่แสดงความคิดเห็นเมื่อสักครู่ตอนนี้ก็หน้าซีดทันทีและอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน
ในเวลาเช่นนี้แน่นอนว่าย่อมไม่มีใครกล้าก้าวไปข้างหน้า ถ้าใครทำก็เท่ากับยอมรับว่าตัวเองต่ำช้ายิ่งกว่าเดรัจฉาน
ไม่เพียงเท่านั้น เขายังอาจต้องเผชิญกับความพิโรธของจักรพรรดิและได้รับความอัปยศอดสูจนทำลายชื่อเสียงของตัวเองอย่างไม่อาจเพิกถอนได้
ความโกลาหลเมื่อคืนนี้รุนแรงมากจนทำให้ทั้งเมืองหลวงของจักรวรรดิตื่นตระหนก ถึงตอนนี้ข่าวลือต่างๆได้แพร่กระจายไป ทำให้มีการเรียกประชุมขุนนางใหญ่ในวันนี้
ในเวลานี้มีเสนาบดีหลายคนในราชสำนักกำลังจ้องมองไปที่หลินชิงเทียนซึ่งก้มศีรษะอยู่ เขาเงียบและไม่ขยับเขยื้อนราวกับว่าเขากำลังหลับสนิท
จักรพรรดิได้มองไปทั่วท้องพระโรง สายตาของเขาเปลี่ยนจากใบหน้าของอัครเสนาบดีหลินชิงเทียนไปที่ใบหน้าของกู่ชุนยี่เสนาบดีกรมอาญา
“กู่ชุนยี่…”
“กระหม่อมอยู่!”
เมื่อได้ยินชื่อของเขาถูกเรียกออกมากู่ชุนยี่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องก้าวไปข้างหน้า
“มือสังหารเป็นใคร” จักรพรรดิมองดูกู่ชุนยี่ด้วยสายตาที่เร่าร้อน
กู่ชุนยี่หวังว่าไม่รู้จะพูดอย่างไรดี ในเวลาเดียวกันเขาก็รู้ดีว่าทำไมจักรพรรดิจึงเรียกเขาออกไปซักถาม
คนส่วนใหญ่ในท้องพระโรงรู้จักตัวตนของผู้ลอบสังหารอยู่แล้วไม่ต้องพูดถึงกู่ชุนยี่ ในส่วนของจักรพรรดิก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน
ต่อให้เขามีความกล้าหาญอีกสิบเท่าเขาก็ไม่กล้าที่จะโยนตัวเองเข้าไปในกองไฟด้วยการหลอกลวงจักรพรรดิและคนอื่นๆในราชสำนักในเวลาเช่นนี้
หลังจากกวาดสายตาไปที่หลินชิงเทียนแล้วกู่ชุนยี่ก็รวบรวมความกล้าหาญของเขาและตอบว่า
“กระหม่อมระบุตัวตนของผู้ลอบสังหารได้แล้ว ชื่อของเขาคือหลิวจิงเฟิง!”
รอยยิ้มเยือกเย็นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของจักรพรรดิในขณะที่เขายังคงตั้งคำถามต่อไป
“อย่างนั้นหรือ? ข้าสงสัยว่าใครคือหลิวจิงเฟิงคนนี้ เขามีผู้สมรู้ร่วมคิดหรือไม่?”
กู่ชุนยี่กลืนน้ำลายและไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องดำเนินการต่อ
“หลิวจิงเฟิงคือ… ผู้คุ้มกันส่วนบุคคลที่อยู่ภายใต้สังขละเสนาบดีกรมสงคราม ตำแหน่งของเขาคือ… ผู้บัญชาการเฟ่ยหยาง!”
“เสนาบดีกู่ดูเหมือนลังเลที่จะพูด มีบางอย่างที่เจ้าไม่สามารถแบ่งปันได้หรือไม่? ถ้าหลิวจิงเฟิงเป็นผู้คุ้มกันแล้วใครล่ะที่มอบหมายหน้าที่นี้ให้เขา? เจ้าต้องการให้เราสอบถามเองหรือไม่”
ภายใต้การจ้องมองของจักรพรรดิ กู่ชุนยี่รู้สึกเสียวสันหลังวาบและเหงื่อก็ไหลออกมาจนแทบจะเปียกชุ่มชุดขุนนางชั้นสองลายไก่ฟ้าของเขาแล้ว
“หลิวจิงเฟิง… เป็นผู้คุ้มกันส่วนตัวของหลินเจ๋อ!”
คำตอบนี้เพียงอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ร่างกายของกู่ชุนยี่เปียกชุ่มและหนาวสั่นด้วยความหวาดกลัว
“ใครคือหลินเจ๋อ? ในเมืองหลวงของจักรวรรดิ มีเพียงผู้คุ้มกันส่วนบุคคลของขุนนางในระดับที่สูงกว่าชั้นสามเท่านั้นที่มีสิทธิ์ได้รับยศทหาร
เจ้าหน้าที่ระดับสูงทั้งหมดที่อยู่เหนือระดับสามอยู่ในห้องโถงนี้ ทั้งสิ้นทำไมเราไม่รู้จักชื่อหลินเจ๋อ?” จักรพรรดิถามอย่างเย็นชา
“นี่… กระหม่อม...กระหม่อมก็ไม่ทราบเช่นกัน!”
ไม่ใช่ว่ากู่ชุนยี่ไม่รู้แต่เขาไม่กล้าพูด นั่นเป็นเพราะหลินเจ๋อเป็นหลานชายของหลินชิงเทียน เมื่อหลินเจ๋อยังอยู่ในเมืองหลวงของจักรวรรดิเขาเป็นเด็กที่รู้จักกันดีในหมู่ขุนนางชั้นสูง
เขาก่อปัญหาและรังแกผู้คนมากมาย ตามกฎหมายของราชสำนัก มีเพียงผู้คุ้มกันส่วนบุคคลของเจ้าหน้าที่ระดับสูงที่สูงกว่าระดับที่สามเท่านั้นที่มีสิทธิ์ได้รับยศทหาร
แม้ว่าหลินเจ๋อจะไม่ใช่เจ้าหน้าที่ แต่การได้แม่ทัพเฟ่ยหยางเป็นผู้คุ้มกันของเขาก็ไม่เป็นปัญหาอะไร ตราบใดที่เขาขอก็จะมีคนมากมายเต็มใจที่จะประจบประแจงเขา
หากจะต้องสอบสวนเรื่องนี้ การกระทำดังกล่าวได้ละเมิดกฎหมายของราชสำนักอย่างร้ายแรงและมีโทษถึงขั้นประหารชีวิตอย่างไม่อาจละเว้น
ในเมืองหลวงมีเพียงสองคนเท่านั้นที่สามารถอนุญาตให้องครักษ์หรือผู้ติดตามขุนนางมียศทางทหารได้ นั่นคือผู้บัญชาการหน่วยทหารม้าของจักรวรรดิและเจ้ากรมสงคราม
ผู้คุ้มกันส่วนตัวของเสนาบดีที่รับใช้จักรพรรดิส่วนใหญ่มาจากหน่วยทหารม้าของจักรพรรดิ ในขณะที่ผู้คุ้มกันส่วนตัวของเสนาบดีที่รับใช้อัครมหาเสนาบดีส่วนใหญ่มาจากกรมสงคราม
สายตาของจักรพรรดิเปลี่ยนจากใบหน้าของกู่ชุนยี่เป็นเสนาบดีกรมสงครามที่ยืนอยู่ เขาชี้นิ้วไปที่เสนาบดีคนนั้นแล้วกล่าวว่า
“อู๋เวิ่นถังทำไมเจ้าไม่พูดอะไรเลย? หลิวจิงเฟิงอยู่ภายใต้กรมสงคราม ดังนั้นยศทหารของเขาจึงได้รับการแต่งตั้งจากกรมสงคราม ความหมายของสิ่งนี้คืออะไร?
ตั้งแต่เมื่อใดที่กรมสงครามสามารถอนุญาตให้มอบยศทหารให้กับใครก็ตามที่พวกเจ้าพอใจโดยไม่คำนึงถึงกฎหมายของจักรวรรดิฮั่นอันยิ่งใหญ่?
ไม่เพียงเท่านั้นแต่ยังมอบให้แก่คนทรยศที่พยายามลอบสังหารขุนนางของราชสำนัก
การกระทำดังกล่าวไม่เพียงแต่ทำให้กรมสงครามอับอายและทำให้ประชาชนของเราผิดหวัง ในฐานะเสนาบดีกรมการสงครามเจ้าทำงานอย่างไร”
ยิ่งพูดน้ำเสียงของจักรพรรดิยิ่งเต็มไปด้วยความคุ้มคลั่ง
“กระหม่อม….กระหม่อมจะต้องจะต้องค้นหาความจริงเรื่องนี้อย่างแน่นอน…!”
เสนาบดีกรมสงครามเป็นชายสูงอายุที่มีผมและเคราเปลี่ยนเป็นสีเทาหมดแล้ว ในเวลานี้เหงื่อเย็นไหลท่วมไปทั่วศีรษะของเขา
การแสดงออกของจักรพรรดิสงบลงในทันทีขณะที่เขามองไปที่เสนาบดีว่าการกรมสงครามอย่างเย็นชา
“หากปราศจากตราประทับและความยินยอมจากเจ้า คนทรยศเช่นนี้จะกลายเป็นผู้บัญชาการเฟ่ยหยางในกรมสงครามได้อย่างไร?
กรมสงครามควรได้รับการสอบสวน และการสอบสวนจะเริ่มต้นที่ตัวเจ้าก่อน! ทหาร! จับตัวอู๋เวิ่นถังที่ไร้ความสามารถไปขังไว้เพื่อรอการสอบสวน…!”
ทันทีที่จักรพรรดิออกคำสั่ง ทหารองครักษ์ที่ยืนประจำการอยู่ด้านหน้าท้องพระโรงก็รีบออกมาจับเสนาบดีว่าการกรมสงครามและมัดเขาไว้ทันที
องครักษ์หลวงสองคนถือเข็มเงินสองสามอันซึ่งยาวประมาณครึ่งจ้างปักลงไปบนร่างกายของอู๋เวิ่นถังเพื่อปิดผนึกการฝึกฝนของเขา
ผิวหน้าของอู๋เวิ่นถังหมองคล้ำ เขากัดริมฝีปากและมองไปที่จักรพรรดิและอัครมหาเสนาบดีหลินชิงเทียนก่อนที่เขาจะถูกทหารควบคุมตัวไปโดยไม่ต่อต้าน
“โจวอู๋หลง!”
“กระหม่อมอยู่!”
ท่ามกลางแถวของแม่ทัพ แม่ทัพเฒ่าที่สวมชุดเกราะเต็มยศก้าวออกมาข้างหน้าและประสานมือให้กับจักรพรรดิ
“จากนี้ไป เราจะแต่งตั้งเจ้าเป็นเสนาบดีกรมสงครามคนใหม่ อย่าทำให้ข้าผิดหวังอีก!”
“กระหม่อมรับราชโองการ ขอบพระทัยฝ่าบาท!”
แม่ทัพเฒ่าสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วเดินกลับเข้าแถว
“กู่ชุนยี่จับกุมหลินเจ๋อทันทีและนำตัวเขาไปสู่กระบวนการยุติธรรม! ค้นหาว่าการพยายามลอบสังหารของหลิวจิงเฟิงเป็นไปตามคำสั่งหรือไม่!”
“รับด้วยเกล้า…!”
กู่ชุนยี่ก้มศีรษะลงและมองที่เท้าของตัวเอง หลังจากตอบรับคำสั่ง เขากลับมายืนในตำแหน่งตัวเองอย่างขมขื่นพร้อมกับสาปแช่งบรรพบุรุษของหลินเจ๋อสิบแปดรุ่นอย่างลับๆ
ครั้งล่าสุดเขาก็เกือบพบกับปัญหาใหญ่จากหลินเจ๋อ นั่นก็เป็นปัญหาที่ทำให้เขาปวดหัวเป็นเวลานานแล้ว เขาไม่คิดว่าเพียงไม่ถึงเดือนหลินเจ๋อก็สร้างปัญหาใหญ่ให้เขาอีกครั้ง
“ท่านเสนาบดีใหญ่ตอนนี้เอี้ยนลี่เฉียงได้รับบาดเจ็บสาหัส เรื่องการประลองยิงธนูท่านคิดว่าจะทำอย่างไร?” จักรพรรดิถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา
หลินชิงเทียนกัดฟันกรอดพร้อมกับประสานมือให้จักรพรรดิแล้วกล่าวว่า
“ทูลฝ่าบาท กระหม่อมเห็นว่าเรื่องนี้คงต้องยกเลิกไปเท่านั้น!”
