ตอนที่ 869 ไม่มีใครสามารถแตะต้องเธอได้
“จะกลัวอะไร”
เหมาเยซื่อหัวเราะเมื่อเห็นว่าเธอดูวุ่นวายแค่ไหน จากนั้นเขาก็กัดคางของเธอและพูดเสียงแหบ
“คุณคิดว่าผมจะกินคุณหรือไง? ผมแค่ขอให้คุณเรียกผมว่าสามีเองนะ แค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ”
“เหมาเยซื่อ...”
เฉียวเมียนเมียนมองดูเขาอย่างน่าสงสาร
“ฉันเหนื่อยมากเลยนะ คืนนี้ฉันอยากพักผ่อนเร็ว ๆ หน่อย”
ดังนั้นอย่าทรมานฉันเลย!
ร่างกายเล็ก ๆ ของเธอไม่สามารถทนต่อการทรมานของเขาได้ในขณะนี้
ชายคนนั้นหัวเราะอีกครั้ง ขบขันกับการแสดงออกที่น่าสมเพชของเธอ
“ผมไม่ได้พูดว่าผมต้องการจะทำอะไรสักหน่อย หรือคุณกำลังจะบอกใบ้ให้ผมทำอะไรบางอย่างกันล่ะ? อันที่จริงผมก็เหนื่อยมากเช่นกัน และอยากพักผ่อนแต่หัวค่ำ แต่ถ้า..คุณต้องการจริง ๆ ล่ะก็ ผมก็ไหวนะ..”
“ไม่ ฉันไม่ต้องการ”
เฉียวเมียนเมียนปิดปากของเขาทันที
“ในเมื่อผมเหนื่อย และคุณก็เหนื่อยเหมือนกัน เรามานอนพักกันก่อนเถอะ ให้คนเอาอาหารมาส่งก็แล้วกัน ฉันขอไปอาบน้ำก่อน”
“อาบน้ำเหรอ?”
เหมาเยซื่อเลิกคิ้วขณะที่ริมฝีปากอุ่นสัมผัสฝ่ามือของเธอ
“คุณอยากอาบน้ำกับผมไหม? ผมจะช่วยถูหลังให้...”
“..ฉันจะทำเอง!”
“หืม? แน่ใจเหรอ?”
“ฉันแน่ใจ!”
“ได้ ได้ ได้” ชายคนนั้นถอนหายใจ
“ถ้าคุณเปลี่ยนใจ ก็เรียกผมได้ตลอดเวลานะ”
...
เฉียวเมียนเมียนออกจากห้องอาบน้ำและเห็นเหมาเยซื่อนอนคุยโทรศัพท์
รูปร่างของเขาสูงและเพียว สวมชุดดำยืนอยู่ข้างหน้าต่าง แสนจะมีเสน่ห์
เฉียวเมียนเมียนเดินผ่านเขาอย่างเงียบ ๆ
เมื่อเธอเดินไปข้างหลังเขา เธอได้ยินเขาพูดชื่ออย่างเย็นชา
“เซินโย่วเหรอ? นายควรไปถามเธอสิว่าเธอทำอะไร ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับน้องสี่ นายมาถามผิดคนแล้ว”
“ความสัมพันธ์เหรอ? ฉันไม่ได้จะใส่ใจกับมิตรภาพหลายปีของเราหรอกนะ ไม่อย่างนั้น นายคิดว่าเรื่องนี้จะจบลงเพียงเท่านี้เหรอ?”
“ไม่ว่าจะเป็นใคร ก็ไม่สามารถแตะต้องเธอได้ ฉันบอกไว้ล่วงหน้าแล้ว แม้จะเป็นนายก็เถอะ หากนายกล้าแตะต้องเธอ ฉันก็จะต่อต้านนายเช่นกัน หยางที่สาม ถ้านายมาขอร้องแทนเธอ นายไม่จำเป็นต้องพูดอีกต่อไปแล้ว ฉันไม่มีทางให้อภัยเธอเป็นอันขาด”
“เพราะเธอทำผิดหลายครั้งอย่างไม่น่าให้อภัย โอกาสงั้นเหรอ? ฉันให้โอกาสเธอไปแล้ว แต่เธอไม่ได้ใส่ใจเอง”
“เอาล่ะ ฉันไม่อยากได้ยินเรื่องนี้อีกแล้ว ถ้านายมาขอร้องแทนเธออีกครั้งล่ะก็ ไม่ต้องโทรหาฉันอีก”
เหมาเยซื่อวางสาย
เขาหันกลับมาด้วยท่าทางที่มืดมน และเห็นเฉียวเมียนเมียนยืนอยู่ข้างหลังเขา
ความเย็นชาบนใบหน้าของเขาดูเหมือนจะจางหายลงในทันที ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่น
“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ”
เขาเอื้อมมือออกไปและดึงเธอไปด้านข้างเบา ๆ มองดูผมที่ยังเปียกของเธอ เขาจับมือเธอและเดินไปที่เตียง
“มา เดี๋ยวผมเป่าผมให้”
ไม่นานเขาก็นำไดร์เป่าผมมาเป่าผมให้เธอจนแห้ง
เธอตระหนักว่าตั้งแต่เธอแต่งงานกับเหมาเยซื่อ เขาเป็นคนเป่าผมให้เธอเสมอ
ในตอนแรก เธอไม่คุ้นเคยกับการกระทำเช่นนี้
ตอนนี้ การรอให้เขาเป่าผมให้แห้งจึงกลายเป็นนิสัยไปแล้ว
ผมของเธอนุ่มสลวย
“เหมาเยซื่อคะ ฉันขอถามอะไรคุณหน่อยได้ไหม”
เฉียวเมียนเมียนลังเลอยู่ครู่หนึ่งและตัดสินใจถามเขาตรง ๆ
