ดงซูบินตบหน้าผากของเขาอย่างไม่พูด ครั้งแรกที่เขาเห็นกางเกงชั้นในของเกิงโยฮวา อยู่ที่บ้านของเธอเอง มันถูกลมพัดปลิวไปและเกือบจะพัดออกไปนอกหน้าต่างที่แขวนอยู่บนระเบียง โชคดีที่ดงซูบิน รีบคว้ามันไว้ และมือ ครั้งที่สองที่ฉันเห็นมันในหอพักของ ดงซูบินมันถูกซ่อนอยู่หลังประตูห้องน้ำโดยเกิงโยฮวา และมันถูกทิ้งไว้ที่นั่นหลังจากซักเสร็จ นอกจากนี้ ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามแล้ว ดงซูบินไม่คาดคิด มันเป็นกางเกงชั้นในปรากฏต่อหน้าเขาด้วยความตื่นเต้น เขาแทบรอไม่ไหวที่จะหยิบมันออกมาดู!

เขานั่งลงบนเก้าอี้!

ทำไมสิ่งนี้ถึงเข้ามาอยู่ในกระเป๋าของชุดสูท?

ดงซูบินรีบเก็บกางเกงชั้นในเข้าไปที่เดิมทันที และรองค้นไปตามกระเป๋าสูท และตาของเขากระตุก เอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูทอีกชุด และออกบัตรประจำตัวออกมาโดยไม่คาดคิดซึ่งมีชื่อเป็นเกิงโยฮวา ดงซูบินไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน แต่เขาจำได้ทันทีที่เขาดูรูป นี่คือภาพของเกิงโยฮวา และพ่อของเกิงเซียงชายชราวัยกลางคนที่ เพิ่งพบกันเมื่อเช้าวานนี้

บัตรประชาชน?

นี้มัน?

ทำไมมันถึงมาอยู่ในนี้ได้?

เมื่อใส่บัตรประชาชน ดงซูบินก็ปิดประตูตู้เสื้อผ้าและนั่งบนเตีนงโดยไม่พูดอะไร ปาดเหงื่อของเขา และเริ่มคาดเดา หลังจากนั้นไม่นาน ในที่สุดเขาก็คิดได้เล็กน้อย

แก๊สรั่วจากบ้านของเกิงโยฮวาเมื่อคืนนี้ เธอมาพักอยู่ที่ห้องดงซูบิน และเธอก็ซักเสื้อของเธออยู่ชิ้นหนึ่งและแขวนในที่ซ่อนเพราะเธอถูกแช่ในโฟมอาบน้ำ แต่ห้องน้ำไม่ได้ระบายอากาศ แม้ว่าจะเป็นฤดูร้อน แต่ก็ไม่ใช่ แห้งง่าย ทำงานเพียงไม่กี่ชั่วโมง คูชั้นในนี้ชื้นอย่างเห็นได้ชัด แต่ในตอนเช้าเกิงโยฮวาสวมเสื้อคลุมอาบน้ำ ต่อมา เธอโทรหาพ่อแม่ของเธอและขอให้พวกเขาส่งกุญแจ จากนั้นดงซูบินก็ยืมชุดสูท เกิงโยฮวาต้องรู้สึกว่ากางเกงชั้นในที่เปียกนี้มันคงจะอึดอัดเกินกว่าจะใส่เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนอน ดังนั้นเธอจึงถอดกางเกงชั้นใน แล้วใส่มันเข้าไปในเสื้อสูท ด้านในลงในกระเป๋าเสื้อของเขา สำหรับบัตรประจำตัวประชาชน 80% เป็นสิ่งที่คุณพ่อเกิงต้องการให้เกิงโยฮวาทำเพื่อเขา ดังนั้นเขาจึงมอบให้เธอในตอนเช้าเกิงโยฮวาก็เก็บมันไว้ในกระเป๋าเสื้อของเขาด้วย แต่หลังจากนั้นนายกเทศมนตรีโยฮวาถอดชุดสูทออกและสวมชุด เธอไปทำงานด้วยเสื้อผ้าของเธอเอง แต่เธอลืมหยิบกางเกงชั้นในและบัตรประจำตัวของเธอออกไปแล้วโยนมันลงในห้องนอนเล็ก ๆ ที่มีชุดสูท ' หลังจากวันก่อนที่มีงานเลี้ยงเธอเองคงไม่มีเวลาที่จะซักผ้า และคืนผ้าให้ดงซูบินเลยจนอาจจะลืมเอาของออก

เธอลืมเอามันออกไป!

ฉันควรเอาไปคืนไหม!ทำไมถึงเกิดเหตุพวกนี้ซ้ำๆ?

รู้ไหมว่าจะทำให้ฉันไม่สบายใจ!

ดงซูบินมีช่วงเวลาที่ยากลำบากที่จะบอกว่ามันโชคดีที่ได้เห็นกางเกงชั้นใน ภายในของนายกเทศมนตรีสุดสวย นี้มันไม่ใช้เรื่องตลกเลย และนี้เป็นสิ่งที่ยากมากที่เขาจะต้องเอาไปคืนเธอ!

ฉันจะเอาไปคืนเธอด้วยวิธีไหนดี?

ถ้าเอากูชั้นในไปคืนนายกเทศมนตรีโยฮวาใครจะไปรู้ว่าคนอื่นจะคิดยังไง เธออาจจะไม่พอใจในตัวฉัน? มันน่าอายมาก แต่ถ้าไม่คืนล่ะ คนอื่นจะคิดอย่างไร? โอ้ ทำไมเธอถึงเก็บมันไว้ในนี้กัน? ฉันควรทำยังไงดี

อีกทั้งเธอเองไม่ใช่คนธรรมดาด้วย!

ยิ่งไปกว่านั้นยังมีบัตรประจำตัวที่สำคัญมาก แน่นอนว่าดงซูบินไม่สามารถทิ้งเรื่องนี้ไปได้

ห้านาที...

สิบนาที...

ยี่สิบนาที...

ดงซูบินกำลังนั่งอยู่ในห้องนอนกำลังคิดถึงปัญหานี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว ยิ่งคิดก็ยิ่งหดหู่ นี่เป็นภัยธรรมชาติอยู่แล้ว ถ้าคุณไม่จัดการ คุณคงทำให้เกิงโยฮวาไม่พอใจ ทั้งเมนู"ผู้หญิงอายุสี่สิบ" ในงานเลี้ยงงานแต่งงาน อาหารอาจทำให้นายกเทศมนตรีโยฮวาอารมณ์เสียแล้ว และมีเรื่องนี้เข้ามาอีก นี้เหมือนจะเป็นการเติมเชื้อเพลิงให้กับกองไฟหรือ

คิดว่านี่คืออะไร!

เมื่อมองไปที่ชุดชั้นในเล็กๆ ดงซูบินต่อยมันอย่างแรงและบอกว่าคุณควรหาบางอย่างให้ฉัน แต่เมื่อเขาคิดถึงนายกเทศมนตรี โยฮวา เมื่อเช้าวานนี้ ดงซูบินก็รีบบีบมือตัวเองและเริ่มหน้าแดง หลังจากมีอาการหน้าแดง เขาไอ สายตาเปลี่ยนเป็นจริงจังแล้วหยิบมันไว้ในมือของเขาแล้วมองดู กางเกงชั้นในเป็นสีแดงดุจไฟ และลูกไม้ลูกไม้ก็เผยให้เห็นถึงความเป็นผู้หญิง และยังมีความเป็นผู้หญิงที่อ่อนวัยด้วย มันร้อนแรงจริงๆ ฉันนึกภาพไม่ออกว่านายกเทศมนตรีโยฮวา ชอบใส่ชุดชั้นในที่ร้อนแรงขนาดนี้ ยากที่จะจินตนาการว่า เจ้าของชุดชั้นคนนี้เป็นผู้นำหญิงที่จริงจังและล้าสมัย

ฉันเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น!

สิ่งนี้เกิดขึ้น!

ดงซูบินจับชุดชั้นในที่ห้องของเกิงโยฮวาเป็นครั้งแรก แม้ว่ามันจะเป็นสีแดงด้วยดูเหมือนมันจะไม่ได้สีเข้มมาก แต่ดูเหมือนกางเกงชั้นในชิ้นที่เขาถืออยู่ปัจจุบันแตกต่างออกมา มันดูเหมือนกางเกงชั้นในที่ผู้หญิงทั่วไปชอบใส่เมื่อในตอนที่เกิงโยฮวาได้มาอยู่ที่ห้องของดงซูบิน ดงซูบินเองก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เมื่อเห็นกางเกงชั้นในห้อยอยู่ในห้องน้ำได้ แต่สำหรับในปัจจุบันดงซูบินไม่สามารถทำเช่นนั้นได้อีกแล้วเพราะมันอยู่ในเสื้อสูทของเขาเลย แค่ใช้หัวแม่เท้าคิดฉันยังรู้เลยว่าเกิงโยฮวาคงเป็นพวกสองขั่วแน่ๆ เพราะความแตกต่างระหว่าง กางเกงชั้นในลายลูกไม้สีแดงเข้มกับ กางเกงชั้นในผ้าฝ้ายแท้สีแดงก่อนหน้านั้นมันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

กางเกงชั้นในที่เขาถืออยู่ตอนนี้ก็ถือว่าเป็นกางเกงชั้นในปกติที่ผู้หญิงทั่วไปน่าจะใส่กัน

แต่ใครจะคิดว่าคนจริงจังอย่างนายกเทศมนตรีโยฮวาจะใส่กางเกงชั้นในสีแดงเข้มเช่นนี้จริงไหม?

ดังนั้นดงซูบินที่ต้องรับผิดชอบเอากางเกงชั้นในไปคืน ตอนนี้ใจเขาก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขาไม่รู้จะแก้ไขปัญหานี้เช่นไร ซึ่งปัจจุบันสิ่งที่จะอธิบายสถานการณ์ตอนนี้ได้ดีที่สุดก็คือ “ทำอย่างไรดี?”

ดงซูบินจะจัดการกับมันอย่างไร?

กริ๊ง กริ๊ง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทันที

ในตอนนั้นดงซูบินหลุดออกจากภวังในทันที ดงซูบินดึงมือของเขาและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขาพยายามตั้งสติ แล้วหยิบขึ้นมาอย่างรวดเร็ว "สวัสด"

"ฉันเองเกิงโยฮวา" เสียงผู้หญิงต่ำดังขึ้น

ดงซูบิน ยิ้มแห้งๆ: "สวัสดีครับบ นายกโยฮวา คุณมีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับ?"

ปลายอีกด้านของโทรศัพท์เงียบไปครู่หนึ่ง "..."

"นายกเทศมนตรีเกิงโยฮวา?"

"... คุณเอาสูทไปซักแล้วหรือยัง"

อย่างที่ดงซูบินคิดไว้จริงๆ! ดงซูบินรู้ว่าเธอรู้เรื่องนี้แล้วและพูดทันทีว่า: "ผมยังไม่ได้ซักสูทเลยเมื่อมาถึงผมก็โยนมันเข้าไปในตู้เสื้อผ้าเลย คิดว่าจะเอาสูทไปซักในพรุ่งนี้" เมื่อได้ยินเช่นนั้นทำให้เกิงโยฮวาชะงักไปครู่หนึ่งก่อนที่ดงซูบินจะพูดต่อ "มีอะไรหรือเปล่าครับ"

"เหมือนฉันจะลืมของไว้ในสูทนะ"

"อ่าอย่างงั้นหรอ ผมเองไม่รู้เลยเพราะผมได้สูทมาผมเองก็ไม่ได้สนใจมันเลย“ดงซูบินพยายามโกหกเธอถึงเรื่องสูท”อือ…. ถ้าอย่างงั้นให้ผมเอาสูทไปให้คุณก่อนไหม?” ดงซูบินรู้สึกผิดเล็กน้อยหลังจากที่เขาพูดแบบนั้น เขาแค่คิดว่าการที่เขาเห็นกางเกงชั้นในของเธอเป็นอะไรที่เลวร้ายมาก เกิงโยฮวาอาจรู้ว่าเขาค้นพบชุดชั้นในสีสุดร้อนแรงนี้ ดังนั้น ดงซูบินจึงคิดว่าเธอจะมารับด้วยตัวเอง นี่คือคำถาม ถ้าเกิงโยฮวา มาดงซูบินก็วางได้ กลับกางเกงชั้นในในกระเป๋า แกล้งทำเป็นไม่รู้ ให้เกิงโยฮวาจัดการเอง เพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องน่าอายนี้ และหวังว่าเกิงโยฮวาจะไม่รู้ว่าเขาได้เปิดเอากางชั้นในของเธออกมาดูแล้ว?

ปลายสายโทรศัพท์มีอาหารอีกมื้อหนึ่ง

หนึ่งวินาที...

สองวินาที...

"...ถ้าอย่างงั้นคุณช่วยเอามาให้ฉันด้วยล่ะกัน แค่นี้เอง"

ตู๊ด ตู๊ด โทรศัพท์ถูกตัด

ดงซูบินตกตะลึง ฉันต้องไปอย่างงั้นหรอ สรุปว่าฉันต้องเอาไปคืนให้คุณ? สำหรับบัตรประชาชนนี้ยังไม่ใช่เรื่องน่าอายเท่าไรนัก แต่กางเกงชั้นใน...จะให้ฉันที่เป็นผู้ชายถือไปให้อย่างงั้นหรอ? ทำไม่เธอถึงไม่มาเอง

แค่นั้นแหละ!

ดงซูบิน รู้ว่าเกิงโยฮวาเองก็รู้ว่าเขาคงเคยเห็นกางชั้นในของเธอแล้ว เห็นได้ชัดว่าเธอต้องรู้แล้วว่าเขาเองก็เอาของต่างๆออกจากกระเป๋าเสื้อสูท ดังนั้นเธอจึงมองจึงพูดออกไปตรงๆ และการที่ให้ดงซูบินเอาทั้งบัตรประจำตัวประชาชนและกางชั้นในของเธอมาคืนก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกอะไร? แต่นั้นไม่ใช่สำหรับดงซูบิน แม้ว่าเกิงโยฮวาจะรู้เรื่องนี้ ต่อให้ดงซูบินไม่ต้องการเอาไปคืนด้วยตัวเองสุดท้ายคำพูดของเกิงโยฮวาก็จะบังคับเขาให้เอาคืนแบบอ้อมอยู่ดี ต่อให้ดงซูบินจะแกล้งทำเป็นไม่รู่ว่ามีอะไรอยู่ในกระเป๋าสูทก็ตาม การกระทำเช่นนี้มันทำให้ดงซูบินรู้สึกไม่สบายใจ เพราะอาจทำให้เกิงโยฮวาอาจจะมีปัญหาค้างคาใจกับเขาได้ หรือเพราะว่านี้คือประสงค์ของพระเจ้า?

เสื้อผ้ารัดรูปของผู้หญิงแบบนี้ยังฮอตอยู่เลย มีลูกไม้อยู่ข้างใน ไม่ใช่ทุกคนจะมองเห็นได้ มันน่าตะลึงจริงๆ!

หรือว่านายกเทศมนตรีคนสวยมีอาจมีความรู้สึกบางอย่างกับเขาแล้ว? หรือนี้จะเป็นแผนก่อกวนดงซูบิน? หรือเธอไม่ชอบการผัดวันประกันพรุ่ง? แต่ใบหน้าที่นิ่งเฉยนั้นคืออะไรกัน? หรือตั้งใจที่จะใส่มันไว้อยู่แล้และให้ดงซูบินเองไปคืน? หรือจริงๆแล้วมันคือเหตุที่ไม่ได้ตั้งใจ?

ไม่ว่านายกเทศมนตรีเกิงโยฮวาจะคิดอย่างไร มันเป็นเรื่องโชคร้ายถ้าพูดในมุมมองของดงซูบิน ดังนั้นตอนนี้ไม่มีทางอื่นน้องจากหาทางเอาของในสูทไปคืนเธอ!

แล้วจะทำอย่างไรล่ะ?

ถือไปคืนเลยอย่างงั้นหรอ!

ดงซูบินยิ้มอย่างขมขื่นและหยิบถุงพลาสติกทึบแสง เขาหยิบกางเกงชั้นในสีแดงเข้มขึ้นและเหลือบมองดูมัน ยัดมันลงในกระเป๋าแล้วโยนบัตรประจำตัวของพ่อของเกิงโยฮวาลงไปด้วย หายใจออกลึก ๆ เปิดประตูแล้วไป ออกมาเคาะประตูบ้านนายกเทศมนตรีเกิงอย่างระมัดระวัง

ประตูเปิด เกิงโยฮวา เปิดประตูอย่างเคร่งขรึมมองไปที่เขาและไม่พูดอะไร

ดงซูบินไม่กล้าเข้าไปข้างใน และรีบส่งถุงพลาสติกให้เธอ “นี้ครับของที่คุณลืมไว้…”

เกิงโยฮวามองที่ถุงแล้วเอื้อมมือไปหยิบ “มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

“ป่าวครับไม่ได้มีปัญหาอะไรเลย”ดงซูบินหน้าแดงโดยไม่รู้ตัว "อะแฮ่ม คุณต้องการอะไรเพิ่มอีกไหม"

บรรยากาศเงียบสงัด

บรรยากาศของความกำกวมและความอับอายซึมซาบอย่างรวดเร็ว

เกิงโยฮวามองตาของดงซูบินด้วยใบหน้าที่สวยงาม "... ไม่เป็นไร" หลังจากนั้นเธอก็หยิบถุงพลาสติกแล้วเดินเข้าไปในห้องอย่างช้าๆ

ด้วยเสียงบูมประตูก็ปิดลง

ดงซูบินก็เดินคอพับกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่นและหันหลังกลับ เขาหายใจออกและลูบหน้าผากของเขาอย่างตะลึงงัน เขาไม่รู้ว่านายกเทศมนตรีเกิงโยฮวา คิดอะไรอยู่ภายในอยู่กันแน่

กางเกงชั้นในตัวนั้นสร้างปัญหาใหญ่หลวงให้ฉันแล้ว!

นี้มันบ้าอะไรกัน มีเรื่องวุ่นวายให้ต้องคิดอยู่ตลอดเวลาเลยหรอเนี่ย? ?

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด