321-322

3/10

Ep.321

“ไม่ทราบท่านต้องการแก้ปัญหานี้อย่างไร?”

ชายกำยำเริ่มหมดความอดทน เขายอมอ่อนข้อให้แล้ว สั่งสอนลูกน้องก็แล้ว ซึ่งนั่นเพียงพอแก่การไว้หน้าซูเฉิน

แต่ไม่คาดคิดเลย ว่าซูเฉินยังคงดื้อรั้นไม่ยอมความ

แม้แต่ภูเขาฉีหลิน ก็ยังชอบรังแกคนแบบนี้ใช่ไหม?

พอมีที่พึ่งคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง ได้ตีปลาตายตัวหนึ่งก็ยังไม่สาแก่ใจ ยังอยากหว่านแหลากอวนจับปลาไปทั้งเข่ง ไม่ยอมให้ใครไม่เจ็บตัว

“วิธีแก้ปัญหาก็ง่ายๆ มอบหินพลังงานทั้งหมดที่แกได้รับมาในวันนี้เพื่อเป็นการชดใช้ซะ” ซูเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ได้ยินแบบนั้น คนรอบข้างต่างตกตะลึง

ชายหนุ่มผู้มาจากภูเขาฉีหลิน เวลานี้คิดรีดไถทหารยาม?

ต้องรู้นะว่า ผู้อยู่เบื้องหลังทหารยามเหล่านี้ ทุกคนล้วนได้รับการสนับสนุนจากขุมกำลังใหญ่

แต่ซูเฉินยังกล้าทำแบบนี้ มันไม่ใช่แค่เรื่องเล็กน้อยอย่างผิดกฏแล้ว แต่เป็นล้ำเส้นกัน!

สีหน้าของชายกำยำมืดครึ้มลง

ค่าผ่านทางที่รวบรวมไว้ที่นี่ มันไม่ใช่ของเขา แต่ต้องนำไปส่งต่ออีกทอดหนึ่งเช่นกัน

แต่ซูเฉินกลับเอ่ยปากขอหินพลังงานทั้งหมด เห็นได้ชัดว่าไม่ยอมรามือง่ายๆ

“นี่ท่านไม่คิดว่าตัวเองโลภเกินไปหน่อยหรือ?” ชายกำยำพ่นลมหายใจเย็นเยียบ

ซูเฉินปาดจมูกเขา กล่าวน้ำเสียงเรียบเฉย “แกแค่ตอบว่าจะ ‘ให้’ หรือ ‘ไม่’ ก็พอ”

ชายกำยำเกิดความลังเลขึ้นมาทันใด

ซูเฉินแม้ดูเหมือนไม่เป็นอันตรายใดๆต่อมนุษย์และสัตว์ แต่บนร่างกลับแผ่รังสีฆ่าฟันออกมา

ตรงจุดนี้ทำให้เขารู้สึกใจสั่นมาก

เขาถึงขั้นจินตนาการเลยเถิด ว่าตราบใดที่เขาเอ่ยคำ ‘ไม่’ เขาคงตายในทันที

“ฉันให้!” ชายร่างกำยำกัดฟันแน่น เอ่ยสั่งทหารยามคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังเขา “ไปนำหินพลังงานทั้งหมดของวันนี้มาให้เร็วที่สุด!”

ไม่นาน ทหารยามก็วิ่งเหยาะๆกลับมาพร้อมถุงผ้า

“ข้างในมีหินพลังงาน 2,700 ก้อนขอนายท่านโปรดรับไว้”

ชายกำยำหยิบถุงผ้า ยื่นส่งถึงมือซูเฉิน

ซูเฉินไม่แม้จะเหลียวมองมัน รับมาก็โยนใส่ถุงเก็บของทันที มุมปากยกยิ้ม “หินพลังงานพวกนี้ฉันจะรับไว้ พวกเรามาคุยเรื่องอื่นกันต่อเถอะ”

ความตั้งใจเดิมของเขาไม่ใช่หินพลังงานพวกนี้ แต่ต้องการสร้างปัญหาใหญ่ แล้วจะยอมจบง่ายๆได้อย่างไร?

เกรงว่าหากไม่ได้ฆ่าซักคนสองคน คงจากไปไม่ได้

“เอ๊ะ?” ชายกำยำชะงักงัน

ฟังจากคำพูดของซูเฉิน คล้ายปัญหายังไม่จบ

แต่เขาได้มอบหินพลังงานไปแล้ว การกระทำนี้เท่ากับเป็นการยอมถอยให้ก้าวใหญ่ๆเลย แล้วซูเฉินยังต้องการอะไรอีก?

“นายท่าน ไม่ทราบท่านต้องการอะไรอีก?” ชายกำยำเอ่ยถาม พยายามระงับความโกรธ

ซูเฉินชี้นิ้วไปยังทหารยามที่ด่าเขาเมื่อครู่ แค่นเสียงเบาๆว่า “เจ้าหมอนี่เคยหาเรื่องฉัน ดังนั้นมันต้องจ่ายราคา”

“ราคาอะไร? ฉันได้มอบบทเรียนให้เขาไปแล้ว--”

กล่าวถึงจุดนี้ ชายกำยำนิ่งค้างไปครู่หนึ่ง ราวกับว่าเขาคิดอะไรบางอย่างออก เปลือกตากระตุก เอ่ยเสียงแหบพร่า “ท่านหมายถึง …”

“แกเดาได้ถูกเผง”

ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบกลับ ซูเฉินซัดหมัดระเบิดหัวทหารยามทันที

“เฮ้ย!!”

มองไปยังฉากนี้ ผู้ชมรอบข้างต่างตกตะลึง หวาดกลัวจนไม่รู้จะสรรหาคำใดมาอธิบาย

พฤติกรรมเย่อหยิ่งคืออะไร?

คำว่าเผด็จการหมายความว่ายังไง?

วันนี้ ซูเฉินได้ให้คำตอบแก่พวกเขาแล้ว

“ท่าน ..” ริมฝีปากของชายกำยำสั่นเทาด้วยความโกรธ เดิมเขาต้องการจะด่าซูเฉิน แต่เมื่อนึกถึงสถานะและความแข็งแกร่งของซูเฉิน ก็ได้แต่กลืนคำเหล่านั้นกลับลงคอไป

“ถ้าพวกแกไม่พอใจ สามารถไปทวงถามเรื่องนี้ที่ภูเขาฉีหลิน แล้วตามตัวฉันได้ บิดาผู้นี้ไม่เคยเปลี่ยนชื่อ ไม่คิดเปลี่ยนแซ่ โม่เฉิงกง ยังคงเป็นโม่เฉิงกง!” ซูเฉินหรี่ตา กวาดมองชายร่างกำยำ เปล่งเสียงดูถูกดูแคลน

ชายร่างกำยำพยักหน้าอย่างหนักหน่วง “ตกลง ฉันจะจำคำพูดท่านไว้”

เป้าหมายของซูเฉินบรรลุแล้ว เขาเดินกลับไปที่รถ แล้วสั่งให้ [รถศึกอัจฉริยะ] ขับเข้าไปในอุโมงค์

เฝ้ารอจน [รถศึกอัจฉริยะ] หายลับไปจากสายตา ใบหน้าของชายกำยำมืดมนจนดำคล้ำ ในปากเอ่ยพึมพำเพียงสองประโยค “ภูเขาฉีหลิน … โม่เฉิงกง …”

4/10

Ep.322

อุโมงค์ที่นำไปสู่เขตหยูหลิน มีความยาวมากกว่า 10 ไมล์

[รถศึกอัจฉริยะ] ต้องใช้เวลาถึง 6 - 7 นาทีเลย ถึงจะสามารถหลุดจากเส้นทางอุโมงค์ได้

นอกทางเข้าอุโมงค์

มีทหารยามหลายสิบคนคอยปักหลักคุ้มกันอยู่

เมื่อ [รถศึกอัจฉริยะ] ปรากฏขึ้น มันก็ถูกกองทหารยามเหล่านี้เข้าล้อมทันที

“ทุกคนที่อยู่ข้างใน ลงมาจากรถให้ตรวจสอบซะดีๆ!”

ทหารยามหน้าตาอัปลักษณ์เดินไปที่รถ ตะโกนเสียงดัง

ซูเฉินสัมผัสได้รางๆว่ามีบางอย่างผิดปกติ เพราะก่อนหน้านี้ ขาเข้าอุโมงค์จากเขตหวงหลิน มีการตรวจตราตั้งแต่แรกแล้ว ดังนั้นไม่จำเป็นต้องตรวจซ้ำอีก

และถึงแม้พวกเขาต้องการจะตรวจสอบจริงๆ ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องระดมพลมาให้มันวุ่นวายขนาดนี้เสียหน่อย

แต่ซูเฉินก็ไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ ยอมลงจากรถแต่โดยดี แต่ไม่ให้คนอื่นๆตามมา

“ทำไมถึงมีแค่แก? คนอื่นๆทำไมไม่ลงจากรถ?”

เมื่อเห็นว่ามีแค่ซูเฉินคนเดียว ทหารยามอัปลักษณ์ก็ถลึงตาใส่ ตวาดคำราม

“ตอนฉันเข้ามาจากเขตหวงหลิน ได้ทำการตรวจสอบไปแล้ว ทำไมต้องทำซ้ำสองอีก?” ซูเฉินถามกลับ

ได้ยินแบบนั้น ใบหน้าอัปลักษณ์ของทหารยามก็ถูกแทนที่ด้วยความโกรธเกรี้ยว ตำหนิว่า “ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน ไม่จำเป็นต้องขออนุญาตจากแก”

ซูเฉินถุยน้ำลาย “นั่นก็จริง แกอยากจะทำอะไร ไม่จำเป็นต้องขออนุญาตฉัน แต่ถ้าคิดมาสร้างปัญหาให้กับฉัน ขอบอกเลยว่าครั้งนี้ตาสุนัขของแกมองคนพลาดแล้ว!”

“นี่แกกล้าด่าฉัน? คงเบื่อที่จะมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้วใช่ไหม?” ทหารยามใบหน้าแดงก่ำ

แม้เขาจะเป็นเพียงทหารยาม แต่เบื้องหลังเขามีขุมกำลังใหญ่คอยให้การสนับสนุนอยู่

หากว่ากันตามปกติแล้ว ไม่มีใครกล้ายั่วยุพวกเขา

แต่ชายหนุ่มตรงหน้า ไม่เพียงไม่ไว้หน้าเขาเท่านั้น แต่ยังกล้าดูถูกเขาอีกด้วย นี่มันไปกินหัวใจหมีดีเสือมาหรือไร?

“ฉันไม่ได้แค่กล้าด่าแก แต่ยังกล้าฆ่าแกด้วย!”

ซูเฉินยิ้มเยาะ ฉกมือออกไป หมายคว้าคอทหารยาม

ทหารยามหน้าตาอัปลักษณ์สะดุ้งตกใจ แต่ขณะกำลังจะโยกตัวหลบเลี่ยง เขาก็ต้องพบกับเรื่องที่น่าตกใจยิ่งกว่า เนื่องจากร่างกายทั้งหมดของเขาถูกพันธนาการด้วยพลังที่มองไม่เห็น ไม่สามารถเคลื่อนไหวใดๆได้เลย

“ที่แท้แกก็เป็น …”

ทหารยามหน้าตาอัปลักษ์กระจ่างแล้ว ว่าชายหนุ่มตรงหน้าเขาคาดว่าคงเป็นปรมาจารย์พลังจิต แถมยังอยู่ในระดับสูงอีกด้วย

แต่ตอนที่เขากำลังจะเอ่ยออกไป ก็ถูกซูเฉินบีบคอซะก่อน

“เจ้าบ้านั่นมันเสียสติไปแล้ว! รีบปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะ!”

ทหารยามคนอื่นๆเห็นฉากนี้ ก็รีบวิ่งขึ้นมา ชี้อาวุธขู่ซูเฉิน

“ไสหัวไป!”

สีหน้าของซูเฉินเปลี่ยนเป็นดุร้าย ระเบิดเสียงตะโกนออกมา

ทหารยามคนอื่นๆคล้ายถูกเขย่าศีรษะจนอื้ออึง ฝีเท้าหยุดกึก หันมองหน้ากันไปมา

เสียงตะโกนของซูเฉิน แฝงไปด้วยแรงกดดันมหาศาล ทำให้พวกเขารู้สึกอกสั่นขวัญแขวน ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

ณ ขณะนี้ พวกเขาตระหนักแล้ว ว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า คงไม่พ้นเป็นยอดฝีมืออย่างแน่นอน และอาจเป็นผู้วิวัฒนาการเลเวล 3 ขึ้นไปด้วยซ้ำ

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่งเช่นนี้ ไม่มีใครกล้าทำอะไรบุ่มบ่าม

ระหว่างที่ทหารยามคนอื่นๆกำลังตื่นตกใจ ซูเฉินก็โยนทหารยามหน้าตาอัปลักษ์ลงกับพื้น เอ่ยเสียงเย็นว่า “ใครสั่งให้แกทำแบบนี้?”

เดิมเขาก็คิดจะฆ่าทหารยามคนนี้อยู่หรอก แต่เมื่อฉุกคิดว่าอีกฝ่ายไม่น่าจะตอแยเขาโดยไม่มีเหตุผล น่าจะมีคนอยู่เบื้องหลัง ดังนั้นต้องการเค้นความจริงเสียก่อน

ทหารยามหน้าตาอัปลักษณ์หมอบราบกับพื้น ตื่นตกใจกลัวสุดขีด เปล่งเสียงร้องอ้อนวอน “ท่านอาวุโส ผู้น้อยผิดไปแล้ว ผู้น้อยไม่กล้าแล้ว!”

ความแข็งแกร่งของซูเฉินเกินกว่าที่เขาคาดเดาไว้

ขณะถูกซูเฉินบีบคอ เขาสัมผัสได้ถึงความตายที่ใกล้เข้ามา

ณ ตอนนี้ จึงหวาดกลัวจนสติเลอะเลือน ในใจคิดได้แค่ว่าทำยังไงก็ได้ขอให้ซูเฉินยกโทษให้ตัวเอง

“ฉันจะถามอีกครั้ง ใครอยู่เบื้องหลังแก ความอดทนของฉันมีจำกัด!” เสียงของซูเฉินเย็นชา รังสีฆ่าฟันแผ่กระจายไปทั่วร่าง

ทหารยามหน้าตาอัปลักษณ์ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว รีบตอบกลับไป “เป็นซือยี่แห่งเมืองทงเทียนที่ขอให้ผู้น้อยทำเช่นนี้”