ตอนที่ 19

ด้วยการที่โรงเรียนนั้นอยู่ไม่ไกลจากบ้านของวีมากนัก วีจึงเลือกที่จะเดินไปถือว่าเป็นการได้ออกกำลังกายไปในตัวด้วย

แต่ถึงแม้วีจะเคยเป็นดาราที่โด่งดังมาก่อน แต่ตัวของวีนั้นก็มักจะเจอปัญหาส่วนตัวเล็กๆน้อยๆอยู่เสมอและคราวนี้ก็เหมือนกัน ใช่แล้วตอนนี้วีกำลังเจอปัญหาอยู่

ที่สี่แยกแห่งหนึ่งมีเด็กหนุ่มหน้าตาดีในชุดพละกำลังยืนมองซ้ายมองขวาอยู่ ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาในยาวเช้าก็ได้แต่งุนงงกันว่าเด็กหนุ่มคนนี้กำลังทำอะไรกันแน่

แต่ก็ไม่มีใครอยากจะเข้าไปถามนักเนื่องจากตอนนี้เป็นช่วงเวลาเร่งรีบผู้คนจึงสนใจแต่ในเรื่องของตัวเองเพียงเท่านั้น และพวกเขาก็ปล่อยให้เด็กหนุ่มคนนั้นยืนอยู่ริมถนนต่อไป

ส่วนเด็กหนุ่มคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเขาคือวีซึ่งตอนนี้กำลังเจอปัญหาอยู่นิดหน่อยทำให้ช่วงเวลายามเช้าของเขาต้องหยุดชะงัก ส่วนเหตุผลนั่นก็คือเขาหลง ใช่แล้วตอนนี้วีกำลังหลงทาง

เนื่องจากวีนั้นไม่ได้ใช้เส้นทางนี้มานานกว่า 20ปีแล้วฉะนั้นแน่นอนว่ามันจะต้องมีหลงลืมกันบ้าง แต่ถึงอย่างงั้นวีก็คิดว่าเขาไม่น่าจะลืมทางไปโรงเรียนของตัวเอง

แต่ใครจะไปคิดว่ายิ่งเขาเดินเท่าไหร่ก็ยิ่งงง เพราะแถวนี้มันช่างมีตรอกซอกซอยเยอะเสียเหลือเกิน และจะไปถามทางใครสักคนมันก็ยังไงอยู่

วียืนเกาหัวตัวเองเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจออกมา

‘นี่ฉันหลงจริงหรอเนี้ย ?’

‘คนที่สามารถจำบทหนังสองหน้าได้กลับต้องมาหลงทางไปโรงเรียนเนี้ยนะ เล่าไปใครเขาจะเชื่อกัน’

วีเกาหัวแกรกๆก่อนจะตัดสินใจหยิบโทรศัพขึ้นมาและเปิดแอพฯแผนที่ วีไม่รอช้าค้นหาทางไปโรงเรียนดรุณคริสเตียนทันที ไม่นานนักเส้นทางก็ปรากฏขึ้นมาบนแผนที่

วีเดินตามเส้นทางในแผนที่ไปได้ไม่นานก็มาถึงหน้าโรงเรียนแต่สิ่งที่ทำให้วีอดไม่ได้ที่จะปวดหัวก็คือ มันห่างจากจุดที่เขาเคยอยู่ไม่ถึง 20นาที และถ้าหากเดินทะลุซอยที่อยู่ตรงร้านขายกับข้าวหน้าหมู่บ้านก็สามารถมาถึงโรงเรียนได้เพียงแค่ 20นาทีเท่านั้นเอง

วีถึงกับยืนกุมหัวตัวเอง

‘นี่ฉันเสียเวลาเดินเป็นชั่วโมงเพื่ออะไร ?’

หลังจากเสียเวลาทำใจเพียงเสี้ยววิวีก็เดินเข้าไปในโรงเรียน เนื่องจากเขาหลงทางนิดหน่อยทำให้เขามาสาย โชคดีที่ทางโรงเรียนไม่ได้เคร่งครัดเรื่องกฏมากนัก เหตุก็เป็นเพราะผอ. และตัวครูใหญ่เป็นคนที่ค่อนข้างหัวสมัยใหม่และเชื่อว่ากฏบางข้อมันค่อนข้างจะงี้เง่า ทำให้พวกเขายกเลิกกฏบางข้อไปและทำให้โรงเรียนนี้ไม่เหมือนกับโรงเรียนอื่นๆ

แม้ชื่อของโรงเรียนจะแลดูเหมือนเป็นโรงเรียนของศาสนา แต่ที่โรงเรียนนี้ไม่ใช่โรงเรียนเกี่ยวกับศาสนาแต่อย่างใด เพียงแค่เจ้าของโรงเรียนนี้ใช้ชื่อของเขาเป็นชื่อของโรงเรียนเท่านั้นเอง

ระหว่างทางเดินวีก็ได้มองและชมกับบรรยากาศเก่าๆที่เขาเกือบจะลืมมันไปแล้ว โรงเรียนดรุณคริสเตียนถือเป็นโรงเรียนใหญ่โรงเรียนนึงในกรุงเทพฯ และมีหลักสูตรการสอนที่แตกต่างจากโรงเรียนอื่นๆทั่วไป

ตัววีเองที่เคยเรียนอยู่ที่นี้ก็ไม่ได้รู้ประวัติของโรงเรียนมากนัก เขารู้เพียงแค่เจ้าของโรงเรียนแห่งนี้เป็นมหาเศรษฐีชาวต่างชาติที่ชื่นชอบประเทศไทยเท่านั้น ส่วนเหตุผลที่เขามาสร้างโรงเรียนเพราะอะไรนั้นตัววีเองก็ไม่รู้เช่นกัน

ด้วยการที่โรงเรียนนั้นมีพื้นที่โครตจะกว้างทำให้โรงเรียนแห่งนี้นั้นมีสิ่งอำนวยความสะดวกมากมาย ไม่ว่าจะเป็นสนามบอล สนามบาส โรงยิม สระว่ายน้ำ และอื่นๆอีกมากมาย

วีเดินขึ้นมาบนตึกเรียนพร้อมกับรำลึกความหลังเล็กน้อย

‘เอ่อ… นี่ฉันเรียนอยู่ห้องไหนหว่า ?’

วีเกาหัวก่อนจะหยิบสมุดในกระเป๋าขึ้นมาดู ซึ่งด้านหน้าเขียนเอาไว้ว่า ม.5/3 วีจึงมองไปที่ป้ายแขวนหน้าห้องและเดินไล่ไปทีละห้องอย่างใจเย็น

เมื่อมาถึงหน้าห้องวีก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของผู้หญิงคนหนึ่ง

“นาย วีรภัทร ยังไม่มาใช่ไหม ?”

เป็นเสียงของครูดาวนั่นเอง ดูเหมือนว่าเธอกำลังเช็คชื่อในคาบโฮมรูมอยู่ซึ่งตัววีที่มาสายแน่นอนว่าต้องถูกเรียกชื่อซ้ำเป็นธรรมดา

วีสูดหายใจพร้อมกับทำใจเล็กน้อย เพราะเนื่องจากนี่เป็นการกลับมาเรียนครั้งแรกในรอบสิบปี แน่นอนว่าต้องมีเกร็งกันบ้าง

หลังจากทำใจเสร็จแล้ววีก็เปิดประตูห้องเข้าไป การมาของวีเรียกความสนใจของทุกคนในห้องได้อย่างชัดเจนโดยเฉพาะนักเรียนหญิงที่มองเขาตาเป็นประกาย ครูดาวเองก็มองมาวีอย่างสงสัยก่อนจะถามออกมา

“นักเรียนใหม่งั้นหรอจ๊ะ ?”

ครูดาวพูดพร้อมกับเปิดดูใบรายชื่อในมือ วีส่ายหน้าก่อนจะตอบกลับไปด้วยท่าทีเขินๆเล็กน้อย

“เปล่าครับ เอ่อ… ผมวีรภัทรเองครับ พอดีว่ามีปัญหาระหว่างทางนิดหน่อยเลยมาสาย”

เมื่อทั้งห้องได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับหันมาจ้องวีด้วยสายตาเดียวกัน

-เปลี่ยนชื่อจริงของวีจาก วีรพัฒน์ เป็น วีรภัทร แทนนะครับ

-อยากจะถามคนอ่านว่าชื่อ วีรภัทร ภาษาอังกฤษนี่เขียนแบบนี้ถูกแล้วใช่ไหม ? ‘veeraput’