Chapter 7
I’m Not Interested In The Main Characters (แปลไทย)
Chapter 7
แคสเซียนมองที่เอลิเซียและเรวอสด้วยสายตาเรียบเฉย
เอลิเซียพยายามดึงมือเรวอสออกจากไหล่ของเธอ เรวอสก็เอ่ยปากขึ้น
“ดยุค เราว่าน่าจะเป็นการดีกว่านะ ถ้าท่านออกไปและไม่รบกวนเวลาดี ๆ ของพวกเรา”
เอลิเซียมองเรวอสด้วยสีหน้าตกตะลึง
ใช่ เธอคิดว่า เหตุการณ์มันดูเหมือนอย่างที่แคสเซียนคิด
คู่ชายหญิงที่คบกันมากว่า 6 ปี กำลังจะจูบกันในห้องนั่งเล่น
เอลิเซียพยายามข่มความโกรธที่กำลังทวีขึ้น
แคสเซียนมองไปที่ข้อมือของเอลิเซีย เขาเห็นรอบข้อมือบางๆ เต็มไปด้วยรอยแดงจากการถูกบีบ
เขาจึงเอ่ยปากพูดกับเรวอส
“กระหม่อมไม่แน่ใจว่า มันเป็นช่วงเวลาดีๆ จริงอย่างที่ฝ่าบาทตรัสหรือไม่ แต่ก่อนอื่น กระหม่อมอยากให้ฝ่าบาทช่วยทรงเอาพระหัตถ์ออกจากเลดี้ก่อนเป็นอันดับแรก”
“นั่นหยาบคายนะ ดยุค”
แคสเซียนจับข้อมือของเรวอสที่กำลังกดไหล่ของเอลิเซียออก
เอลิเซียเห็นไหล่เรวอสกำลังสั่นเทา
เขาเกร็งมือตัวเองเพื่อขัดขืน แต่ท้ายที่สุดก็พ่ายแพ้ให้กับแรงต่อต้านของแคสเซียน
“กระหม่อมต้องขออภัยฝ่าบาท ตอนนี้หล่อนเป็นคู่ควงของกระหม่อมพ่ะยะค่ะ”
มันควรเป็นสถานการณ์ที่ตึงเครียดกับชายทั้งสอง แต่ในความเป็นจริง มีเพียงเรวอสคนเดียวเท่านั้นที่กำลังไม่สบอารมณ์ ทางด้านแคสเซียนกลับมีทีท่าที่สบาย ๆ เหมือนพวกเขากำลังเล่นอะไรกันอยู่อย่างนั้นแหละ
“เฮ้อ—”
เอลิเซียถอนหายใจยาวและก้มหน้า แคสเซียนจึงหันไปมองเธอ
เธอแค่ต้องการออกไปจากที่นี่อย่างเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้
เหตุการณ์มันควรจะเป็นเหมือนวันแรกของงานเลี้ยง เธอควรได้เห็นว่าเขาเข้างานมาพร้อมกับลูเมียร์เช่นวันนี้ และเขาต้องตกหลุมรักลูเมียร์
แต่แล้วเขากลับมาหาเธอและทำแบบนี้
เอลิเซียเอื้อมมือดึงปิ่นอัญมณีออก แล้วปล่อยผมลง ผมสีเงินหยักศกสยายออกไป
เธอเอียงและปัดผมอย่างลวกๆ
เอลิเซียไม่ทันสังเกตเห็นว่า แคสเซียนเบือนหน้าหนีและปิดปากตัวเองด้วยหลังมือ เมื่อเห็นเธอทำเช่นนั้น
(เขากำลังหวั่นไหว!)
เอลิเซียเป่าผมบางเส้นที่กำลังปรกหน้าเธอออก
“ท่านดยุค กรุณาให้เวลาพวกเราสักครู่ได้ไหมคะ?”
จากคำพูดนั้นของเอลิเซีย ทำให้เรวอสหันมองไปที่แคสเซียด้วยรอยยิ้มของผู้ชนะทันที
แคสเซียนกล่าวตอบรับและโค้งคำนับให้เรวอส ก่อนออกจากห้องไป
ทันทีที่เห็นว่าประตูปิดแล้ว เธอจึงก้าวเข้าไปใกล้เรวอส
เธอรู้สึกเหมือนอยากจะด่าเขาด้วยสารพัดคำด่าที่สถุน แต่ต้องยับยั้งไว้ เพราะอีกฝ่ายคือ เจ้าชาย
“สิ่งที่พระองค์ทำลงไป เป็นการล่วงเกินนะเพคะ”
“ล่วงเกิน? มีคำพูดไร้สาระแบบนี้ระหว่างเลดี้กับเราด้วยอย่างงั้นเหรอ?”
เอลิเซียดึงคอเสื้อของเขาและดันติดกำแพง
แรงผลักของเอลิเซียค่อนข้างเยอะ แต่เรวอสไม่ทันสังเกต
“พระองค์มีความสัมพันธ์อย่างไรกับหม่อมฉัน?”
เธอยิ้มโปรยเสน่ห์และขยับหน้าเข้าหาเขาใกล้ขึ้น
จากนั้นเธอก็ดันเข่าของเธอ เข้าระหว่างขาสองข้างของเขา
เธอรู้สึกได้ว่า เรวอส ตอบสนองการต่อท่าทีของเธอได้ทันที
“โถ่ เลดี้ เราแค่อยากจะให้เจ้าได้บอกลาเราสักครั้ง”
“ไม่เพคะ นี่เป็นการล่วงเกินของมกุฎราชกุมารที่มีต่อหม่อมฉัน เราไม่ใช่คู่รักกันแล้ว เราคือคนแปลกหน้า แต่ต่อให้แม้เรายังเป็นคู่รักกัน เราก็ไม่เคยปฏิบัติต่อกันเช่นนี้”
“เลดี้ เลิกทำแบบนี้เถอะ หากเราทำให้เจ้าเสียใจ เราจะชดใช้ให้เจ้าทุกอย่าง”
ชดใช้? เฮอะ มันไม่ตลกเลยด้วยซ้ำ
เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่า คนคนนี้จะเป็นผู้นำอาณาจักรในอนาคต หรือแม้แต่คู่ควรกับนางเอกของเรื่อง
เธอรู้สึกสงสารลูเมียร์ นางเอกของนิยายเรื่องนี้เป็นอย่างมาก
ไม่ควรมีใครตกเป็นเหยื่อของผู้ชายแบบนี้อีก แต่กับลูเมียร์ เขากลับทำตัวดีกับเธอตั้งแต่แรกเริ่ม
หรือนี่เป็นเรื่องธรรมดาของโชคชะตากันนะ?
เอลิเซียไล่สายตาไปยังมือที่กำลังโอบรอบเอวของเธออยู่ มันแสดงให้เห็นว่าเขาไม่เข้าใจอะไรเลย
เธอก้มหน้าเข้าใกล้ใบหูของเขาแล้วเอ่ยปาก
“หม่อมฉันไม่สนใจเรื่องเล็กๆ น้อย ๆ ที่ผ่านมาหรอกนะเพคะ”
มันเป็นการกระทำที่ค่อนข้างหยาบคายกับเจ้าชาย แต่เธอคือคนที่มอบคำว่า ‘เจ้าชาย’ ให้กับเขา
เธอจึงคิดว่า เธอสามารถพูดอะไรก็ได้
“เจ้า.. เจ้าพูดอะไร...”
เรวอสพูดตะกุกตะกักพร้อมดวงตาที่สั่นระริกด้วยความโกรธ
“พระองค์กับหม่อมฉันเลิกกันแล้ว อย่าปฎิบัติเช่นนี้กับหม่อมฉันอีก ไม่ต้องมาสนพระทัย ไม่ว่าหม่อมฉันจะเดทหรือจะแต่งงานกับดยุคเอสเตบัน”
“เลดี้ เจ้ากล้าดียังไงที่ทำกับเจ้าชายอย่างเราเช่นนี้!”
“อย่าลืมว่าใครเป็นคนทำให้พระองค์ได้อยู่ตำแหน่งนั้น ใคร.เป็น.คน.ทำ ?”
เอลิเซียปล่อยคอเสื้อของเขาอย่างไร้เยื่อใย และถอยตัวห่างออก
ผมของเธอที่ถูกสยาย ทำให้บางเส้นเข้าหน้าเข้าตาของเธอ
เธอถอนหายใจยาวและใช้นิ้วสางผมอีกครั้ง
“หม่อมฉันทูลลา”
เอลิเซียคำนับเรวอสด้วยท่าทางเกินจริงและเดินออกไป
****
เธอคิดว่าแคสเซียนคงไปที่อื่นแล้ว แต่เปล่าเลย เขากำลังยืนรอเธออยู่ข้างนอก
เขากลั้นหัวเราะและเอามือปิดปากราวกับว่ามันเป็นอะไรที่ตลกมาก
อาจารย์ของเธอเคยบอกว่า เขามีสัมผัสที่ไวกว่ามนุษย์ทั่วไป ดังนั้น เขาอาจจะได้ยินทุกอย่าง
“ฉันยินดีนะที่ความโกรธของฉัน ทำให้ดยุคมีความสุขค่ะ”
เอลิเซียพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“เอลิเซีย ผมขอโทษ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น”
แคสเซียนรู้ถึงความรู้สึกของเอลิเซีย เขาจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วเอื้อมมือจับผมบนแก้มของเธอออก
เอลิเซียก้าวถอยหลังด้วยความตกใจ
เธอไม่ได้กลัวหรือรู้สึกถึงอันตรายใดๆ แต่นั่นดูเหมือนว่าจะเป็นผลพวงจากการที่เรวอสสัมผัสร่างกายของเธอ
แคสเซียนค้างมือไว้กลางอากาศ และพูดด้วยเสียงเบาลง
“ผมไม่เคยคาดคิดเลยว่าเขาจะกล้าทำเช่นนั้นกับคุณ”
“ฉันรู้ค่ะ ดยุค”
“ผมจริงจังนะ ผมขอโทษจริงๆ ผมรอให้คุณออกมาอยู่ ผมก็เลยกะว่าจะคอยดูคุณอยู่ตรงนี้”
เอลิเซียขมวดคิ้วให้กับการขอโทษอย่างจริงใจนี่
เธอไม่รู้ว่าเขาจะขอโทษเธอมากมายขนาดนี้ เธอแปลกใจนิดหน่อยกับคำพูดที่คาดไม่ถึงว่าจะออกมาจากปากเขา
แน่นอน มันไม่แปลกที่จะหัวเราะ ถ้าเขาได้ยินสิ่งที่เธอกำลังคุยอยู่
เธออารมณ์ไม่ดีและโกรธที่เขาบอกว่าเขาจะคอยดูแลเธออยู่ข้างนอก
“โอเค ฉันรับคำขอโทษนั่นก็ได้”
“ถ้าผมรู้ก่อน ผมน่าจะไปหาคุณให้ไวขึ้นกว่านี้สักหน่อย”
“คนอื่นต่างหากที่ผิด คุณไม่จำเป็นต้องเป็นกังวลขนาดนี้ก็ได้”
“ก็เพราะวันนี้คุณคือคู่ควงของผมนี่ครับ”
แคสเซียนถอดเสื้อคลุมออกและห่มเข้าที่ไหล่ของเอลิเซีย
เอลิเซียมองแคสเซียนตอบด้วยความงง
“เขาอาจจะใช้ข้อมือไม่ได้สักพัก ผมขอให้เขาหายไวๆ ละกัน”
“หืม ข้อมือเหรอคะ? คุณหมายถึง...”
“ผมว่าวันนี้เรากลับกันเลยดีกว่า”
แคสเซียนตัดบท เขาเอื้อมจะคว้าเอวเอลิเซียแต่ก็ชะงักไว้อย่างนั้นและหันมองเธอ
เอลิเซียกระพริบตามองว่าเขากำลังส่งสัญญาณอะไร
เธอเผลอหลุดหัวเราะออกมาเมื่อนึกออกว่านั่นหมายถึง ‘ขอเขาแตะตัวเธอได้ไหม?’
แคสเซียนคิดว่าเสียงหัวเราะนั่นคือคำตอบตกลง เขาจึงเอื้อมมือเข้าโอบเอวเธอทันที
“ใช้ความเป็นสุภาพบุรุษนี้ เปลี่ยนนัดของเราเป็นเดือนละครั้งด้วยดีไหมคะ?”
“ไม่”
เอลิเซียส่งเสียงชิอย่างไม่สบอารมณ์
เธอคิดว่าก่อนหน้านี้ไม่นาน เขาเพิ่งจะอยู่ในอารมณ์ที่จะตอบตกลงได้อยู่เลย
****
เมื่อผู้คนเห็นทั้งคู่เดินออกมาจากทางไปเลาจน์ บรรยากาศในห้องจัดเลี้ยงก็เริ่มคึกคัก
เอลิเซียที่แต่งตัวไม่เรียบร้อยและคลุมไหล่ด้วยเสื้อของแคสเซียน เดินเคียงคู่มากับเจ้าของเสื้อที่กำลังโอบเอวของเธอแน่น แถมก่อนหน้า เธอเข้างานมาด้วยทรงผมเกล้าสูง แต่ตอนนี้มันถูกปล่อยสยายลงมา
การปรากฎตัวของทั้งคู่ตอนนี้ ทำให้เกิดจินตนาการต่าง ๆ ได้อย่างมากมาย
ทั้งสองคนมุ่งหน้าออกไปนอกงาน โดยไม่ได้อยู่สร้างข่าวลือในห้องจัดเลี้ยง
แต่ถึงอย่างนั้น เมื่อทั้งคู่ออกไป การถกเถียงกันอย่างดุเดือดเกี่ยวกับการกระทำของดยุคเอสเตบันและเอลิเซียก็เริ่มต้นขึ้น
***
ตลอดหนึ่งสัปดาห์หลังการออกงานทั้งหมดจบลง เอลิเซียก็มีช่วงเวลาที่ผ่อนคลายเป็นอย่างมาก
เธอไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้สงบสุขเช่นนี้
ถึงแม้ตอนนี้ นอกคฤคาสถ์จะยังคงมีข่าวลือเกี่ยวกับเธออยู่ แต่นั่นก็ไม่เห็นจะสำคัญอะไร
“ทำไมเวลาผ่านไปเร็วจังนะ”
ขณะเธอกำลังเดินเล่นอยู่ เธอนึกขึ้นได้ว่าเวลาผ่านไปหนึ่งสัปดาห์แล้ว
เธอพึมพำกับตัวเองอย่างไม่พอใจ
มันคงจะดีมาก ถ้าแคสเซียนไม่ได้กำลังมาที่คฤหาสถ์วันนี้
เอลิเซียเห็นพ่อบ้านกำลังเดินมาหาเธออย่างรีบร้อน
ปกติต่อให้หัวเด็ดตีนขาดยังไง เขาก็มักจะเดินด้วยท่าทางอย่างสง่างามเสมอ
อะไรคือสาเหตุที่ทำให้พ่อบ้านเดินรีบร้อนขนาดนี้กันนะ
“เลดี้ มีคนจากพระราชวังอิมพีเรียลขอรับ”
ถ้ามาจากพระราชวังอิมพีเรียลก็น่าจะเป็นเรวอส
ใบหน้าของเอลิเซียเริ่มบูด และเธอเอื้อมมืออกไปตั้งใจจะรับจดหมาย
“พ่อบ้านกำลังทำอะไรคะ ไม่ส่งจดหมายให้ฉันเหรอ?”
“ไม่มีจดหมายครับ มกุฎราชกุมารตรัสว่า พระองค์จะมาถึงคฤหาสถ์ในไม่ช้านี้”
ฮะ ?
เวรแล้ว ! นี่มันแย่มาก ! เพราะอีกไม่นานดยุคเอสเตบันก็จะถึงแล้ว...
เธอไม่อยากจะพบกับทั้งแคสเซียนและเรวอสนั่นแหละ
เอลิเซียเผลอสบถคำว่า ไอ้เจ้าชายเวร ออกมา
พ่อบ้านกังวลมากว่านายหญิงของเขาจะถูกจับได้ว่าดูหมิ่น
“บอกไปว่า ฉันป่วยค่ะ ฉันไม่อยากพบ”
เอลิเซียชะงักเมื่อเห็นพ่อบ้านทำหน้านิ่ง
สายตาของเขากำลังมองไปที่ทางเข้าคฤหาสถ์
และเมื่อเธอมองตามไป เธอแทบไม่อยากจะเชื่อเลย
เธอเห็นรถม้าที่มีลวดลายของราชวงศ์อยู่ที่หน้าประตู
เขายังเป็นตัวเองจนถึงวินาทีสุดท้าย
‘…..ฉันละอยากจะต่อยเขาจริงๆ’
ยังไงก็ตามการขับไล่แขกที่มาถึงแล้ว มันเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เลย
และยิ่งถ้าแขกเป็นเจ้าชายด้วย
แบบนี้ เลื่อนนัดแคสเซียนไปก่อนน่าจะดีกว่าไหมนะ ?
ไม่ ! ให้มันเหนื่อยๆ ไปเลยวันเดียวน่าดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยพักทีเดียวยาวๆ ก็แล้วกัน
เอลิเซียหัวเราะเสียงดังประชดตัวเอง ขณะมองเจ้าชายกำลังลงจากรถม้า
***
จากผู้เขียน :
เราไม่ค่อยเก่งเรื่องการใช้คำราชาศัพท์เท่าไหร่ อาจจะมีที่ใช้ผิดบ้าง ยังไงต้องขออภัยล่วงหน้าด้วยนะคะ (>/\<)
.
.
