พวกเขาเพิ่งได้ยินเสียงโห่ร้องข้างนอกสำนักงานเลขาดงซูบินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรหาชูชิงฮวา ด้วยน้ำเสียงมั่นคง พวกเขาได้แลกเบอร์โทรศัพท์มือถือกันระหว่างงานเลี้ยงงานแต่งงาน

"สวัสดี ผอ.ชู ใช่ไหม? “

“อ้าวท่านเลขาธิการดงซูบิน มีอะไรเหรอ”

“ผู้อยู่อาศัยละแวกร้านอาหารของหลี่ในเขตอำนาจของคุณได้แจ้งคุณหรือยัง คุณยังไม่ได้รับรายงานอีกหรือ”

“จริงเหรอ ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน ไม่มีใครในชุมชนของเราแจ้งเรื่องนี้เลย มันเกิดอะไรขึ้นอย่างงั้นหรอ?”

“ตอนนี้คนพวกนั้นเปิดเพลงเสียงดังรบกวนผู้คน เสียงลำโพงดังไกลไปทุกที ไม่เพียงแต่ผู้อยู่อาศัยของเราที่ได้รับผลกระทบ แต่สำนักงานเขตของเราเองก็ด้วยถึงกับพวกเราปิดหน้าต่างแล้วก็ยังได้ยินเสียงดังเข้ามา ผอ.ชู ผมไม่เชื่อว่าคนในฝั่งของคุณจะไม่ได้ยินเสียงนี้ คุณควรจะมีเจ้าหน้าที่ ลงไปดูไหม?”

“โอ้ ผมไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ ขอผมตรวจสอบก่อน”

ดงซูบินเริ่มโมโห: "คุณไม่รู้หรือหรือแกล้งเป็นไม่รู้กันแน่ เอาล่ะถ้าอย่างงั้นผมต้องรบกวนคุณหน่อยก็แล้วกัน“

เสียงของชูชิงฮวาเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันทีเมื่อได้ยินประโยชน์นั้น “คุณหมายความว่าอย่างไร?”

“คุณเข้าใจที่ผมหมายถึงอะไร” ตอนนี้ไม่มีใครสามารถคาดเดาอารมณ์ของดงซูบินได้? ชายหนุ่มคนนี้เขาไม่ไว้หน้าชูชิงฮวาแม้แต่น้อยเพราะชูชิงฮวาเองก็ไม่ได้เกียรติเขาเลย ดังนั้นไม่มีความจำเป็นที่เขาจะต้องพูดดีกับชูชิงฮวา "ผมเองก็จะไม่ขอพูดถึงเรื่องที่ผ่านมาในตอนเที่ยงเรื่องนั้น ผมจำได้ดี เราไม่เคยรู้จักกัน แต่ในอนาคตคุณได้รู้แน่ๆว่าผมเป็นยังไง ตอนนี้ร้านอาหารของ หลี่นั้นเสียงดังมาก ใครให้สิทธิ์หลี่หลู่ คุณเองไม่สนใจแม้แต่น้อย ไม่ฟังหรือไม่สนใจชาวบ้านในชุมชน ต่อให้มันไม่กระทบต่อเขตถนนผิงอันโดยตรง แต่กระทบกับเขตของผมด้วย หวังว่าทางสำนักงานถนนผิงอันจะจัดการอย่างเป็นกลาง กิจกรรมที่ผิดกฎหมายของร้านอาหารของหลี่ต้องถูกสอบสวน!“ฉู่ชิงฮวาพูดด้วยรอยยิ้มว่า”ถนนผิงอันเองจะเก็บเรื่องที่คุณแจ้งไปพิจารณา และก็จะลองหาวิธีการแก้ไขดู "

“ผมเองก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้นถ้าเรื่องนี้ไม่ถูกแก้ไขผมเองก็ไม่สนใจหรอกนะว่าคุณจะอยู่ตำแหน่งไหน แต่ผมจะจัดการเรื่องนี้อย่างเด็ดขาดแน่นอน!”

เมื่อพูดจบดงซูบินก็วางสายทันที

ห้านาทีต่อมา...

สิบนาที...

ยี่สิบนาที...ได้

ได้ เวลาเลิกงานแล้ว แต่ดงซูบินผู้ซึ่งมองไปที่ประตูของร้านอาหารของหลี่จากหน้าต่าง ไม่เห็นเจ้าหน้าที่ของถนนผิงอันแม้แต่เพียงคนเดียว ไม่มีแม้แต่วี่แววว่าทางร้านอาหารจะหยุดส่งเสียงดังด้วยซ้ำ

แสดงว่าชูชิงฮวาพยายามท้าทายฉันอยู่สินะ?

ไอ้เวรนั้น! ตกลง! ถ้าอย่างงั้นเราคงได้เห็นดีกันแนะ!

ดงซูบินผงกศีรษะและหยิบกระเป๋าเดินลงบันไดและขึ้นรถและกระแทกคันเร่งตรงไปที่ร้านอาหารของหลี่ แน่นอนว่าดงซูบินนั้นไม่เคยกลัวใครเลย ฉายาที่รู้จักกันดีของเขาคือเทพเจ้าแห่งความโชคร้าย !

ที่ทางเข้าร้านอาหาร ฝูงชนยังคงคึกคัก

ทันทีที่ ดงซูบินหยุดรถ เขาก็เห็นโจวหยินหยู,ฉูหยี่เซียว และเหมิงเซิงเกา ทั้งหมดอยู่ด้วย และเจ้าหน้าที่สำนักงานเขตบางคนที่อยู่บริเวณนั้น เพราะนี้เป็นทางเดียวที่จะกลับบ้านไปยังอาคารที่พักของพวกเขา เห็นได้ชัดว่าสำนักงานเขต พวกเขาดูรำคาญกร้านอาหารของหลี่หลู่เอามากๆความขัดแย้งระหว่างสำนักงานเขตกวางหมิง และ สำนักงานถนนผิงอัน นั้นลึกซึ้งเสมอและยังมีความขัดแย้งอีกนับไม่ถ้วน นอกจากนี้ พฤติกรรมของหลี่หลูที่ไม่สนใจความทุกข์ร้อนของคนอื่ ผู้คนจำนวนมากได้รับความเดือดร้อน เสียงดังตลอดบ่าย มันทำให้ทุกคนเริ่มแสดงความไม่พอใจออกมาแล้ว?

"เราสามารถจัดการกับคนพวกนี้ได้ไหม การกระทำเหล่านี้ถือว่าผิดกฏหมายอยู่แล้ว?!"

"นี้มันไม่ได้เป็นแค่การค้าขายแล้ว? นี้มันกลั่นแกล้งกันชัดๆ?"

"การกระทำเหล่านี้ทำให้งานของหน่วยงานรัฐมีปัญหา คนพวกนั้นตั้งใจจะก่อกวนแน่ๆ?"

“นี้ก็ใกล้กับเวลาเลิอกงงานแล้ว พวกนั้นยังไม่เลิกจัดงานเลยอย่างงั้นหรอ” เหมิงเซินได้แต่รอใครสักคนที่กล้าจะเผชิญหน้ากับหลี่หลู่ แต่เห็นได้ชัดว่าหลี่ลู่ไม่ได้จริงจังกับการตัดเตือนของเจ้าหน้าที่เลย อีกทั้งยังมีหน้ามาเล่นหน้าเล่นตาใส่เจ้าหน้าที่อีก

ดงซูบินเองก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ไหวแล้ว เขาเดินลงจากรถมาทันที

“ท่านเลขาธิการ”

“ท่านเลขาซูบิน” ดงซูบินเหลือบมองลูกน้องของเขา“มีใครในนี้เห็นคนจากถนนผิงอันไปทีร้านอาหารแห่งนั้นหรือยัง” ฉูชินเยียน ส่ายหน้า “ไม่ค่ะ”

“ไม่อย่างงั้นหรอ” โจวหยินหยูพูดอย่างโกรธเคือง: “นี้ก็บ่ายมากแล้ว และชาวบ้านบางคนในชุมชนถนนผิงอันก็ได้โทรไปแจ้งทางสถานีตำรวจบางแล้ว แต่ไม่เห็นเจ้าหน้าที่จะถนนผิงอันมาจัดการเรื่องนี้เลย”

เกาหมิงเซิน: "ผู้อำนวยการเราควรทำอย่างไรตอนนี้?"

หลี่หลู่ขมวดคิ้วเมื่อเห็นดงซูบิน กำลังมา

ดงซูบินจ้องไปที่หลี่หลู่"เวลานี้ควรหยุดได้แล้วไม่ใช่หรือยังไงกัน"

พนักงานเสิร์ฟที่นั่นพูดเสียงดัง: "เจ้านาย คูปองได้ออกแล้วใช่ไหม"

"เพิ่มอีกสองพันหยวน!" หลี่หลู่หันไปบอกลูกน้องของเขาโดยไม่สนใจดงซูบินด้วยซ้ำ มันชัดเจนว่าเขาไม่ได้สนใจคำเตือนเหล่านี้และพร้อมจะดำเนินจัดกิจกรรมต่อไป

โจวหยินหยูเองเธอระเบิดอารมณ์ออกมาทันที และ เกาหมิงเฟง และ หยูหลงเฟิงที่ต้องผ่านเส้นทางนี้ก็ระเบิดอารมณ์ออกมาเช่นกัน ในเวลานี้ไม่มีการแบ่งพรรคแบ่งพวกเกิดขึ้นทุกคนนทำเพื่อสำนักงานเขตกวางหมิงกันทั้งสิ้น ซึ่งปกติเมื่อเกิดปัญหาขึ้นทางสำนักงานเขตกวางหมิงจะไม่สนใจที่ร่วมมือกันแก้ปัญหา , แต่ไม่ใช่สำหรับบ่ายนี้ พวกสามัคคีกันอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

อยากจะจัดงานต่ออย่างงั้นหรอ

ดงซูบิน ยิ้มเมื่อเห็นเช่นนั้นและไม่พูดอะไร เขาหันหลังกลับและเดินออกไปจากโทรศัพท์มือถือของเขาเพื่อโทรออก สำหรับ หลิวเฉินหลงพ่อของหยูเหมยเซียว

“สวัสดี ครับลุงหลิว ผมซูบินเองครับ”

“อ่าวซูบิน ฉันได้ยินมาว่าคุณมาที่เขตหนานฉางเพื่อมารับตำแหน่ง? เราควรหาเวลาดื่มไวน์กันสักหน่อยนะถ้ามีโอกาส” ,

"ครับ...ลุงหลิวครับพอดีว่าผมมีอะไรอยากให้ลุงหลิวช่วยหน่อยพอจะสะดวกไหมครับ"

"เกิดอะไรขึ้น?"

"มีเหตุความวุ่นวายเกิดขึ้นที่ร้านอาหารของหลี่ เลขที่ 3 ถนนผิงอัน เขตหนานฉาง ทางร้านเปิดลำโพงเสียงดัง ผมคิดว่าเสียงดังมากทำให้เราทำงานไม่ได้ ......" เหตุผลที่ดงซูบินเลือกที่จะโทรหาหลิวเฉินหลง ก็เพราะดงซูบินเคยช่วยเขาครั้งหนึ่งที่ญี่ปุ่นหลิวเฉินหลงเองก็เป็นหนี้บุญคุณเขาและ หลิวเฉินหลงเองก็เพิ่งรับตำแหน่งผู้จัดการทั่วไปของบริษัทพลังงานเฟิงโจว ซึ่งเป็นตำแหน่งใหญ่ที่สุดในเขต

หลิวเฉิงหลงครุ่นคิด “เรื่องเล็กๆ เลขที่ 3 ถนนผิงอัน ใช่ไหม”

“ครับ”

“ตกลง แล้วฉันจะโทรไปหาใหม่”

“ขอบคุณลุงหลิวมากครับ”หลังจาก วางสายดงซูบินก็เดินโซเซและจุดบุหรี่ เมื่อเห็นโจวหยินหยู และเหมิงเซินเกา และคนอื่น ๆ กำลังเฝ้าดูเขาจากด้านหลังเพื่อรอคำแนะนำของเขาดงซูบินสูบบุหรี่ บุหรี่เดินกลับช้า ๆ ยังคงดูอยู่ หลี่หลู่ จัดกิจกรรมคำถามและคำตอบของชื่อเมนู และขึ้นไปตบไหล่ของเธอ “กลับกันเถอะเดียวพวกเขาจำเป็นจะต้องหยุดแล้ว” ,“ทำไมท่านเลขาธิการถึงพูดแบบนั้น”

หลี่หลู่เองพยายามยิ้มเยาะเย้ยพรรคพวกของดงซูบิน

คำพูดของดงซูบินทำให้โจวหยินหยู และอื่น ๆที่ได้ยินเกิดข้อสงสัยในทันที

แต่ในขณะนั้น มีเสียงคลิก และเสียงของลำโพงก็หยุดลงกะทันหัน ไฟทุกดวงในร้านอาหารของหลี่ถูกปิดลงพร้อม ๆ กัน และทั้งร้านมืดลงในทันที!

หลี่ลู่ตกตะลึงขึ้นมา ว่าเกิดอะไรขึ้นกับร้านของเขา! .

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด